ဓနဉၨာနိသုတ္

ဒီသုတၱန္ဟာ မဇၥ်ိမပဏၰာသပါဠိ၊ ျဗာဟၼဏ၀ဂ္မွာ ရွိပါတယ္။ သုတၱန္ဇာတ္ေၾကာင္းကေတာ့ ႐ုိး႐ိုးေလးပါပဲ။ သို႔ေသာ္လည္း တန္ဖုိးရွိတဲ့ message ေတြ အမ်ားႀကီး ပါ၀င္ေနတာကို ဖတ္ၾကည့္ရင္ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။

ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္ ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းေတာ္တြင္ သီတင္းသံုးေတာ္မူစဥ္ အခ်ိန္တစ္ခ်ိန္က ျဖစ္ရပ္ေလးတစ္ခုပါ။ အဲဒီတုန္းက အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ျမတ္ဟာ ရာဇၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေတာင္ဘက္အရပ္မွာ သီတင္းသံုး ၀ါကပ္ေတာ္မူေနပါတယ္။ တစ္ေန႔ ၀ါကၽြတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ရာဇၿဂိဳဟ္က ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးက ေဒသစာရီၾကြခ်ီရင္း အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ျမတ္ႀကီးထံ ၀င္ေရာက္ဖူးေျမာ္ပါတယ္။ ထုိအခါ အရွင္သာရိပုတၱရာက ေရာက္လာတဲ့ ရဟန္းေတာ္ကုိ သာေၾကာင္း မာေၾကာင္း ေမးျမန္းၿပီး `ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးေရာ ခန္႔က်န္းသာလို႔ မာပါရဲ႕လားဘုရား၊ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြေရာ ခန္႔က်န္းသာလုိ႔ မာပါရဲ႕လားဘုရား´လို႔ ေမးေတာ္မူလုိ႔ ရဟန္းေတာ္ေလးကလည္း အားလံုး ခန္႔က်န္းသာ မာေၾကာင္း ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။

ရာဇၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ တံခါးေပါက္ႀကီး (၃၂)ေပါက္၊ တံခါးေပါက္ငယ္ (၆၄)ေပါက္ရွိရာ တံခါးေပါက္တစ္ေပါက္ရဲ႕ အမည္က တ႑ဳလပါလိတံခါးလို႔ အမည္ရပါတယ္။ တ႑ဳလ-ဆိုတာ ဆန္၊ ပါလိ-ဆုိတာ အစဥ္အတန္း။ ဆန္ေတြ တန္းစီေရာင္းခ်တဲ့ေနရာ၊ ယေန႔ေခတ္လိုဆိုရင္ေတာ့ ဆန္ပြဲ႐ံုတန္းလုိမ်ိဳးေပါ့။ အဲဒီမွာ ေနထိုင္တဲ့ ပုဏၰားႀကီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူ႔နာမည္က ဓနဉၨာနီ-တဲ့။

`အဲဒီပုဏၰားႀကီးေရာ ခန္႔က်န္းသာလုိ႔ မာပါရဲ႕လား။´

`က်န္းမာပါတယ္ဘုရား။´

ဒီေနရာမွာ အရွင္သာရိပုတၱရာက က်န္တဲ့သူေတြအေၾကာင္း မေမးဘဲ ဓနဉၨာနီအေၾကာင္းကုိမွ ဘာေၾကာင့္ ေမးရသလဲဆုိရင္ ဓနဉၨာနီဟာ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ပုဏၰားႀကီး ျဖစ္လုိ႔၊ ၿပီးေတာ့ ဓနဉၨာနီ အေၾကာင္းလည္း တစ္ပုိင္းတစ္စ ၾကားထားၿပီးျဖစ္လို႔ ေမးတာျဖစ္ေလာက္တယ္။

`သူဟာ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေရာ ေနရဲ႕လားဘုရား။´

`ဘယ္မွာ ေကာင္းေကာင္းေနမလဲဘုရား။ ဘုရင္နဲ႔ေပါင္းၿပီးေတာ့ ျပည္သူေတြဆီက ေခါင္းပံုျဖတ္၊ ျပည္သူေတြအေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ ဘုရင့္ထံက အျမတ္စားနဲ႔ လုပ္စားေနတာဘုရား။´

ဓနဉၨာနီပုဏၰားႀကီးက ဘုရင္နဲ႔ ရင္းႏွီးတယ္။ အဲဒါကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ျပည္သူေတြထံက သူလုိခ်င္တာေတြကုိ ဘုရင့္အမိန္႔သံုးၿပီး မရ အရယူေလ့ရွိတယ္။ ေတာင္သူလယ္သမားေတြထံက ဆန္ စပါးေတြကုိ ဘုရင္က အေကာက္ခိုင္းလုိ႔ဟုဆုိကာ လယ္သမားေတြ လယ္လုပ္စာ မစားရေလာက္သည္အထိ ဆန္ စပါးေတြကုိ လုိက္သိမ္းယူတယ္။ လယ္သမားေတြက `ဒီလို အမ်ားႀကီး သိမ္းယူေနရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာစားရေတာ့မလဲ´လို႔ ေအာ္သူေအာ္၊ ငိုသူငို၊ စိတ္တိုသူတိုၾကတဲ့အခါ `အဲဒါ ငါမသိဘူး၊ ဒါ ဘုရင့္အမိန္႔´ဟုဆုိကာ ေျခာက္လံုး ဟန္႔လံုးသံုးၿပီး အႏုိင္က်င့္ယူေလ့ရွိတယ္။ ဘုရင္နဲ႔ သိကၽြမ္းပိုင္ႏုိင္သူဆုိေတာ့ ဘာေျပာစရာလုိမလဲ။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု ၫႊန္မွဴးေလာက္ သိထားလွ်င္ေတာင္မွ ကုိယ္လုိရာ လုပ္ယူလို႔ ရေနၾကေသးတာပဲ။ ကုိလိုရာ ရဖို႔ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ႏုိင္ဖုိ႔ တန္ရာ သင့္ရာ ေပးလုိက္ ေကၽြးလုိက္ရင္ ဘယ္အရာရွိမွ တရားဘက္က ၾကာရွည္ မရပ္တည္ႏုိင္တာ ေပးၾကည့္ရင္ ေတြ႔ရမွာပါ။ အဲဒါကုိ လာဘ္စားတယ္လို႔ ေျပာၾက၊ အက်င့္ပ်က္ျခစားတယ္လုိ႔ ေျပာၾကနဲ႔။ စကားလံုးကေတာ့ ထိခိုက္ရွနာစရာ သိပ္ေကာင္းတဲ့ စကားလံုးပါပဲ။ သို႔ေသာ္ ဒီစကားလံုးနဲ႔ သံုးႏံႈးၿပီး ေျပာၾက ဆိုၾက ေ၀ဘန္ၾက ကဲ့ရဲ႕ၾကေသာ္လည္း လာဘ္စားသူက အၿပံဳးမွ မပ်က္ေတာ့တဲ့ေခတ္ဆုိေတာ့လဲ ခက္ေတာ့ အခက္သား။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လုိေျပာေျပာ၊ ဒုိ႔က တုိက္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေနႏုိင္တယ္၊ ကားေကာင္းေကာင္း စီးႏုိင္တယ္၊ သူမ်ားေတြထက္ ပုိသံုးႏုိင္တယ္ဆိုတဲ့ ဟန္ေရးအျပေတြက ေကာင္းလုိက္တဲ့ ေခတ္။ အမ်ား မုိးခါးေရ ေသာက္ေနတဲ့ေခတ္မွာ ကုိယ္က မုိးခါးေရ မေသာက္ရင္လည္း အ႐ူးလို႔ အထင္ခံရ႐ံုသာ ရွိေတာ့တယ္ေလ။ ကုုိယ္တစ္ေယာက္ထည္း တရားနည္းလမ္းက်က် လုပ္ျပေနရင္လည္း သက္ဆုိးက မရွည္ေပပဲကုိး။ ဒီေတာ့လည္း `အမ်ားညီ ဤ ကၽြဲဖတ္´လုိက္ၾကေတာ့တာေပါ့။ ယေန႔လုိပဲ ေရွးေခတ္ကတည္းက ဘက္လုိက္တဲ့ လာဘ္စားတဲ့ အႏုိင္က်င့္တတ္တဲ့ အက်င့္ဆုိးေတြ ရွိေနတာ။ အဲဒီအက်င့္ဆုိးေတြ ပေပ်ာက္ဖုိ႔ အတန္တန္ ႀကိဳးစားေနၾကေပမယ့္ ႏုိင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ မေအာင္ျမင္ပါဘူး။ ႏုိင္ငံေရးPolicy အလြန္အင္မတန္ အကုိင္အတြယ္ ေကာင္းတဲ့ ႏုိင္ငံေတြ၊ အသိပညာရွင္ အတတ္ပညာရွင္ေတြ ေရွ႕တန္းတင္ လုပ္ကိုင္ခြင့္ ဖြင့္ေပးထားတဲ့ႏုိင္ငံေတြေလာက္သာ လာဘ္စားမႈပေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္တာ။ ျမန္မာျပည္ႏုိင္ငံေရး သမုိင္းနဲ႔ ခ်ီၿပီးၾကည့္လုိက္ရင္ လာဘ္စားမႈပေပ်ာက္တဲ့ေခတ္ဆုိတာ အစဥ္အလာကုိ မရွိခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္အလုိက်ဆုိရင္ လာဘ္မစားရင္ကို မျဖစ္လို႔ စားေနရတာ ထင္ရွားပါတယ္။ ကိုယ္က မစားခ်င္ေပမယ့္ ေပးသူဘက္က ေပးတဲ့အက်င့္ မေပ်ာက္ဘူးေလ။ စားလုိ႔ ေပး၊ ေပးလုိ႔ စားနဲ႔ `ေပးစား´ဆုိတာ ျဖစ္လာတာကုိး။

ဓနဉၨာနီပုဏၰားႀကီးက ျပည္သူေတြထံကလည္း လာဘ္စား အျမတ္စား။ ဘုရင့္ထံ အခြန္ဘ႑ာ ဆက္သျပန္ေတာ့လည္း အနည္းငယ္ေလာက္သာ ဆက္သ။ ဘုရင္က `ဒီႏွစ္ စပါးေတြ နဲလွခ်ည္လား´လုိ႔ ေမးလုိက္ရင္ `ဒီႏွစ္ မုိးေလမမွန္လို႔ လယ္မ်ား စပါးမေအာင္သျဖင့္ ျပည္သူမ်ား စပါး လံုလံုေလာက္ေလာက္ မရေၾကာင္းပါဘုရား´လို႔ မဟုတ္မမွန္ သံေတာ္ဦးတင္ေလ့ရွိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆန္ စပါး မထြက္တာမဟုတ္ဘူး။ ျပည္သူေတြဆီက မဟားတရား သိမ္းယူထားၿပီးသား။ အဲဒီ စပါးေတြထဲက သံုးပံုတစ္ပံုေလာက္ပဲ ဘုရင့္ထံ အပ္ႏွံေလ့ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီပုဏၰားႀကီးက ျပည္သူဘက္ကလည္း စား၊ ဘုရင့္ဘက္ကလည္း စားနဲ႔ ႏွစ္ဘက္စား၊ ႏွစ္ဘက္အသြားရွိတဲ့ လွံလုိပဲ။

ရဟန္းေတာ္ေလးက ဆက္ေျပာတယ္။ `ပုဏၰားႀကီးရဲ႕ အရင္မိန္းမက သဒၶါတရားရွိတယ္၊ အခု အဲဒီမယားက ဆံုးသြားရွာၿပီဘုရား။ အဲဒီမယားလက္ထက္ကေတာ့ ခုေလာက္မဆုိးဘူး။ အခု ေနာက္ယူလုိက္တဲ့ မယားက သဒၶါတရား ေခါင္းပါးတယ္ဘုရား။´

အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ျမတ္ႀကီးက ´ၾကားရတာ မေကာင္းလုိက္တာ´လို႔ ညည္းျငဴေတာ္မူၿပီး တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ပုဏၰားႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ၿပီး စကားေတြ ေျပာခ်င္ေသးတယ္တဲ့။

ရက္အတန္ၾကာေတာ့ အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ျမတ္ႀကီးဟာ ရာဇၿဂိဳဟ္သို႔ ျပန္ၾကြၿပီး ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းေတာ္၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူပါတယ္။ ေနာက္ေန႔နံနက္ သကၤန္း႐ံု၊ သပိတ္လြယ္ၿပီး ၿမိဳ႕တြင္းသို႔ ဆြမ္းခံၾကြ၊ ဆြမ္းဘုန္းေပးၿပီး ဓနဉၨာနီပုဏၰားႀကီး ရွိရာ ႏြားၿခံသုိ႔ ၾကြေတာ္မူပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဓနဉၨာနီပုဏၰားႀကီးက အိမ္မွာမရွိဘူး။ ၿမိဳ႕ျပင္ ႏြားၿခံထဲ ႏြားႏုိ႔ၫွစ္သြားေနတာ။ အရွင္သာရိပုတၱရာလည္း သူရွိရာလုိက္သြား၊ ပုဏၰားႀကီးက အေ၀းကေန လွမ္းျမင္လုိက္တာနဲ႔ အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ သူ႔ဆီၾကြလာေနမွန္းသိတယ္။ ႏြားၿခံအျပင္ဘက္ထြက္ ႀကိဳဆုိၿပီး `အရွင္ဘုရား၊ ႏြားႏုိ႔ လတ္လတ္ဆတ္တ္ေလးဘုရား (fresh milk)။ ဘုန္းေပးေတာ္မူပါ´ဆိုၿပီး ကပ္တယ္။ `ပုဏၰားႀကီး၊ ငါ ဆြမ္းကိစၥၿပီးခဲ့ၿပီ။ ေန႔လယ္ေလာက္မွာ ဟုိ ၿမိဳ႕အျပင္ဘက္က သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ရွိတယ္။ အဲဒီသစ္ပင္ေအာက္မွာ ငါ သီတင္းသံုးေနမယ္။ ပုဏၰားႀကီး အဲဒီကုိ လာခဲ့´ လို႔ မွာၾကားၿပီး ျပန္ၾကြသြားေတာ္မူတယ္။

ေန႔ပိုင္းေရာက္ေတာ့ ပုဏၰားႀကီး မေထရ္ထံသြား၊ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္း အျပန္အလွန္ေမးျမန္းၾကၿပီး အရွင္သာရိပုတၱရာက စကားစလုိက္ပါတယ္။

`ပုဏၰားႀကီး၊ ေကာင္းေကာင္းေနပါရဲ႕လား။´

အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္၊ ကုသုိလ္ျဖစ္ေအာင္ေနတာဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ ေမးလုိရင္းျဖစ္တယ္။

`အရွင္ဘုရား၊ ဘယ္လုိလုပ္ ေကာင္းေကာင္းေနႏုိင္ပါ့မလဲဘုရား။ တပည့္ေတာ္တုိ႔ လူသားေတြမွာ (၁) မိဘေတြေကၽြးဖို႔လဲ ေငြရွာရတယ္၊ (၂) သားသမီးေတြေကၽြးဖို႔၊ (၃) ကၽြန္ အလုပ္သမားေတြေကၽြးဖုိ႔၊ (၄) မိတ္ေဆြေတြ ေကၽြးဖုိ႔၊ (၅) ေဆြမ်ိဳးေတြေကၽြးဖုိ႔၊ (၆) ဧည့္သည္ေတြေကၽြးဖို႔၊ (၇) ေဆြေဟာင္းမ်ိဳးေဟာင္းေတြအတြက္ ရည္စူးကုသုိလ္ျပဳဖုိ႔၊ (၈) နတ္ပူေဇာ္ပသဖုိ႔၊ (၉) ဘုရင့္ဘ႑ာဆက္သဖုိ႔၊ (၁၀) ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ၀တ္စားဆင္ယင္ဖို႔ ရွာေဖြေနရတာဘုရား။´

`ပုဏၰားႀကီး စဥ္းစား။ မိဘေကၽြးဖို႔ဆုိၿပီး မတရားနည္းနဲ႔ စီးပြားရွာတယ္ဆုိပါစို႔။ ေသလို႔ ငရဲထိန္းေတြက ဆြဲငင္ေခၚယူတဲ့အခါမွ `မိဘေတြအတြက္ မတရားလုပ္ခဲ့ရတာပါ´လို႔ ေျပာလို႔ရမလား၊ မိဘေတြကလည္း `ငါတုိ႔အတြက္ သူမတရားလုပ္ခဲ့တာပါ၊ ဒို႔သားေလးကို မေခၚၾကပါနဲ႔´လို႔ ေျပာလို႔ရမလားဆိုတာ စဥ္းစားပါ။ ဒီအတုိင္းပဲ အလားတူေမးခြန္းေတြကို ေစာေစာကေျပာခဲ့တဲ့ (၁၀)ခ်က္လံုး အကုန္ေမးလုိက္တာ။ ပုဏၰားႀကီးဟာ `မရပါဘူးဘုရား´အေျဖမွတစ္ပါး ေျဖစရာမရွိရွာေတာ့ေပ။

`မယားစားဖုိ႔ သားစားဖုိ႔ဟု ေလာဘအလို လိုက္မပုိႏွင့္ ဤကုိယ္ပ်က္ျပား ဂတိလားေသာ္ မယားမပါ သားမပါဘူး။´ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကုိယ္ျပဳတဲ့ကံ ဘယ္သူကမွ ကုိယ့္ကုိယ္စား လာခံေပးမွာမဟုတ္ဘူး။ ကုိယ္သာ ျပန္ခံရမွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ့္အေၾကာင္းျပဳ၍ျဖစ္ေစ၊ သူတစ္ပါးကို အေၾကာင္းျပဳ၍ျဖစ္ေစ မေကာင္းမႈေတြကို မျပဳနဲ႔၊ တရားမပ်က္ပါေစနဲ႔။ မသမာေသာနည္းျဖင့္လည္း စီးပြါးေတြ မရွာပါနဲ႔လို႔ မေထရ္ႀကီးက အသိေပး ဆံုးမေတာ္မူလုိက္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဆက္လက္၍ -

`ပုဏၰားႀကီး၊ မိဘအေၾကာင္းျပဳၿပီး မတရားစီးပြားရွာသူရယ္၊ မိဘအေၾကာင္းျပဳၿပီး တရားနည္းလမ္းက်က် သမၼာအာဇီ၀က်က်စီးပြားရွာသူရယ္ ႏွစ္ေယာက္မွာ ဘယ္သူက ပိုျမတ္သလဲ။´

`သမၼာအာဇီ၀က်က် စီးပြားရွာသူက ျမတ္ပါတယ္ဘုရား။´ (၁၀)ခ်က္လံုးကို တစ္ခ်က္ခ်င္း ေမးလုိက္ၿပီး `ပုဏၰားႀကီး၊ သူတစ္ပါးအတြက္ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္း သမၼာအာဇီ၀က်က် စီးပြားရွာမယ္ဆုိရင္လည္း ရွာလုိ႔ရပါတယ္။ မိဘေတြေကၽြးေမြးဖုိ႔ဆုိၿပီး တရားေသာနည္းျဖင့္သာ စီးပြားရွာမယ္ဆုိရင္ (၁) မိဘေတြကုိလည္း ေကၽြးလုိ႔ရပါတယ္။ (၂) အကုသုိလ္လည္း မျဖစ္ဘူး။ (၃) ကုသုိလ္လည္းရတယ္´ တဲ့။ ထို႔အတူ သားသမီးေတြေကၽြးဖုိ႔ စသည့္ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ စီးပြားရွာရာမွာ တရားနည္းလမ္းက်က်သာ စီးပြားရွာေဖြမယ္ဆုိရင္ ကိုယ့္ရည္ရြယ္ခ်က္လည္း ေအာင္ျမင္တယ္၊ အကုသိုလ္လည္း မျဖစ္ဘူး၊ ကုသုိလ္လည္းရတယ္ဆိုတာကုိ ဆက္လက္မိန္႔ေတာ္မူလုိက္တဲ့အခါမွာ ပုဏၰားႀကီးဟာ သူ႔မုိက္ျပစ္ေတြ အကုန္ေပၚလြင္လာၿပီး သူေတာ္ေကာင္းတရားကုိ သေဘာက်၊ မေထရ္ျမတ္ႀကီးကို အ႐ုိအေသျပဳၿပီး ျပန္သြားေတာ့တယ္။

အဲဒီကေနာက္ ပုဏၰားႀကီး အရင္လုိ မမုိက္ေတာ့ဘူး။ အရင္က အခ်ိဳးေတြ အကုန္ျပင္လုိက္တာ၊ မဟုတ္တာဆုိ ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ သူ မသိလို႔ မုိက္ခဲ့တာမွန္ေသာ္လည္း သိတဲ့အခ်ိန္က စၿပီး သူ႔ကုိ ေကာင္းေအာင္ လမ္းေၾကာင္းမွန္ေပၚသို႔ တည့္ေပးမည့္သူနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ သူ႔ဘ၀သူ အေကာင္းဘက္ကုိ ရေအာင္ ျပင္ယူလုိက္တယ္။ ဒါဟာ သူ႔အတြက္ေတာ့ အလြန္အင္မတန္မွ ထိေရာက္တဲ့ တရားတစ္ပုဒ္ပါပဲ။ သူ႔ဘ၀ တစ္ဆစ္ခ်ိဳး ေျပာင္းလဲသြားတာ။ မုိက္မဲရာမွ လိမၼာယဥ္ေက်းသူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာတယ္။ သို႔ေသာ္ အမ်ားစုက သူလုိလူ ရွားတယ္။ `အသိေခါက္ခက္ အ၀င္နက္´ဆိုတဲ့အတုိင္း မသိတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သိလုိက္တာမွ အမ်ားႀကီးသိ၊ အားႀကီးသိ၊ အကုန္သိ။ သို႔ေသာ္ ဘာတစ္ခုမွ မေျပာင္းလဲ။ ကုိယ့္ဘ၀ကုိ အဆုိးမွ အေကာင္းဘက္ ေျပာင္းလဲႏုိင္စြမ္း မရွိရင္ေတာ့ ထိေရာက္မႈ မရွိပါဘူး။ အခုေတာ့ ပုဏၰားႀကီးအတြက္ အလြန္ေက်းဇူးမ်ားတဲ့ တရားတစ္ပုဒ္ပါပဲ။ သူျပဳတဲ့ မေကာင္းမႈ ဘယ္သူကမွ သူ႔ကုိယ္စား တာ၀န္ယူမွာမဟုတ္ဘူး၊ သူကုိယ္တုိင္ပဲ တာ၀န္ျပန္ယူရမယ္ဆုိတာ သူ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သေဘာေပါက္သြားတယ္ေလ။

ဒီလုိနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေနထိုင္လုပ္ကုိင္စားေသာက္ေနရင္း အသက္ႀကီးေရာဂါနဲ႔ နာမက်န္းျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ `သူေနမေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း ဘုရားလည္းေလွ်ာက္ေပးပါ။ အရွင္သာရိပုတၱရာထံလည္း ေလွ်ာက္ေပးပါ။ ၿပီးေတာ့ အရွင္သာရိပုတၱရာကုိ သူ႔ဆီ ၾကြႏိုင္ရင္လည္း ၾကြေပးပါလို႔ ေလွ်ာက္ထားေခ်´ဆုိၿပီး လူတစ္ေယာက္ကုိ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္သို႔ ေစလႊတ္လုိက္တယ္။ ထုိသူ႔ထံမွသတင္းရတဲ့အခါ အရွင္သာရိပုတၱရာလည္း ၾကြေတာ္မူလာၿပီး ထံုးစံအတုိင္း က်န္းမာေရးအေၾကာင္း ေမးေတာ့ သူခံစားေနရတာေတြ မသက္သာေၾကာင္း၊ ပုိလို႔သာဆုိးေနေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားေနခ်ိန္မွာ အရွင္သာရိပုတၱရာက အာ႐ံုေျပာင္းတဲ့အေနနဲ႔ ေမးခြန္းေလးေတြ ေမးေတာ္မူၿပီး စကား ေျပာပါတယ္။

`ပုဏၰားႀကီး၊ ငရဲျပည္နဲ႔ တိရစၧာန္ျပည္ ဘယ္ျပည္က ပုိျမတ္သလဲ။´

`တိရစၧာန္ျပည္ကျမတ္တာေပါ့ဘုရား။´

`တိရစၧာန္နဲ႔ ၿပိတၱာေရာ။´

`ၿပိတၱာကသာတယ္ဘုရာ့။´ ဒီလိုနဲ႔ ၿပိတၱာနဲ႔လူ၊ လူနဲ႔ စတုမဟာရာဇ္ကေန ပရနိမၼိတ၀သ၀တၱိအထိ ေမးလုိက္တာ တစ္ဆင့္ခ်င္း အထက္ဘံုကခ်ည္း ျမတ္တယ္ဆုိတာ သူေျဖရွာတယ္။ `ပရနိမၼိတ၀သိ၀တၱိနဲ႔ ျဗဟၼာ့ျပည္ေကာ ဘယ္ျပည္က ျမတ္လဲ။´ `အရွင္ဘုရား၊ ျဗဟၼာလုိ႔ ေျပာလုိက္သလားဘုရား။´ အံ့ၾသစြာျဖင့္ ထပ္ကာထပ္ကာ ေမးေနေတာ့ အရွင္သာရိပုတၱရာက ပုဏၰားႀကီး ျဗဟၼာျဖစ္ခ်င္ေနၿပီဟု စဥ္းစားမိကာ ျဗဟၼာျဖစ္ေၾကာင္းတရား၊ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာ တရားေလးပါးကို အရပ္(၁၀)မ်က္ႏွာသို႔ ျဖန္႔က်က္ပြားနည္းေတြ သင္ေပးလုိက္တယ္။ ပုဏၰားႀကီး ပြားတတ္လာေတာ့ သူ႔ေ၀ဒနာေတြ အာ႐ံုမျပဳမိေတာ့ဘဲ ေမတၱာကမၼ႒ာန္းနဲ႔ ေနေနခုိက္ အနာအက်င္ေတြသက္သာလုိ႔ ညည္းသံေတြ ၿငိမ္သက္သြားခ်ိန္မွာ မေထရ္လည္း ျပန္ၾကြေတာ့မယ္ဆုိၿပီး ပုဏၰားႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္တာေပါ့။ ပုဏၰားႀကီးက `တပည့္ေတာ္ နာမက်န္းျဖစ္ေနတာကုိ ဘုရားရွင္အားလည္း ေလွ်ာက္ထားေပးပါ´လို႔ မွာလုိက္တယ္။ `ေလွ်ာက္ေပးမယ္´ဟု ၀န္ခံၿပီး မေထရ္လည္း ျပန္ၾကြေတာ္မူလာခဲ့ပါတယ္။ မေထရ္ျပန္ၾကြလို႔ မၾကာမီမွာပဲ ပုဏၰားႀကီး ကြယ္လြန္သြားပါေတာ့တယ္။

အရွင္သာရိပုတၱရာ ေက်ာင္းသို႔ ျပန္မေရာက္မီေလးမွာပဲ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးက ရဟန္းေတာ္တုိ႔ကုိ `ရဟန္းတို႔၊ သာရိပုတၱရာေတာ့ ဓနဉၨာနီပုဏၰားႀကီးကို အထက္တန္းတရား၊ သစၥာတရားေတြ ေဟာသင့္ပါလ်က္ ျဗဟၼာျဖစ္ေၾကာင္းတရားေလာက္ပဲ ေဟာခဲ့တယ္´လုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူလုိက္ပါတယ္။ ဘုရားမိန္႔ေတာ္မူလုိ႔ မၾကာမီမွာပဲ အရွင္သာရိပုတၱရာလည္း ေက်ာင္းသို႔ျပန္ေရာက္ေတာ္မူလာၿပီး `ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊ ဓနဉၨာနီပုဏၰားႀကီးက သူ က်န္းမာေရးမေကာင္းတာကုိ ဘုရားရွင္အားေလွ်ာက္ထားဖုိ႔ မွာလုိက္တယ္ဘုရား`လို႔ ေလွ်ာက္ထားစဥ္ ဘုရားရွင္က `အထက္တရားေတြ၊ သစၥာတရားေတြ ေဟာသင့္ပါလ်က္ ဘာလုိ႔ ျဗဟၼာျဖစ္ေၾကာင္းေလာက္သာေဟာခဲ့ရတာလဲ´လို႔ အျပစ္တင္လုိတဲ့ အသံေတာ္နဲ႔ မိန္႔ေတာ္မူလုိက္ပါတယ္။ `ပုဏၰားႀကီးဟာ ျဗဟၼာျဖစ္ခ်င္ေနတယ္ ထင္လုိ႔ ေဟာခဲ့တာပါဘုရား´ တဲ့။ ဒီေတာ့မွ ဘုရားရွင္က `ဓနဉၨာနီ ဆံုးသြားၿပီ၊ သူ အခု ျဗဟၼာ့ျပည္ ေရာက္ေနၿပီ´ လို႔ မိန္႔ေတာ္မူလုိက္ပါတယ္။

အရွင္သာရိပုတၱရာဟာ တကယ္ေတာ့ ပညာအရာမွာ ဘုရားေအာက္ တစ္ေယာက္သာရွိပါတယ္။ ဒီေလာက္ေတာ္တဲ့ မေထရ္ေတာင္မွ ေ၀ေနယ်ဇၥ်ာသယကုိ သိတဲ့ေနရာမွာေတာ့ ဘုရားဉာဏ္ကို မမီပါဘူး။ ပုဏၰားႀကီးကုိ သစၥာေဟာရင္ နိဗၺာန္ေရာက္မယ္ဆိုတာ သူမသိႏိုင္တဲ့အတြက္ ျဗဟၼာျဖစ္ေၾကာင္းေလာက္ေဟာလာခဲ့တာ။ ဒီေတာ့ ဘုရားက အျပစ္တင္လုိက္တာကုိ သူ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ျဗဟၼာ့ျပည္တက္ၿပီး ဓနဉၨာနီျဗဟၼာႀကီးကုိ သစၥာတရားေတြ လုိက္ေဟာရွာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘ၀တဏွာသစ္ငုတ္က ဟုိမွာ ခ်ည္ၿပီး တုတ္ၿပီးျဖစ္ေနၿပီ။ သစၥာမထိုးေဖာက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒီကစၿပီး အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ျမတ္ဟာ တရားေဟာတုိင္း သစၥာမဆုိက္ဘဲ ဘယ္ေတာ့မွ မေဟာေတာ့ဘူးတဲ့။

မည္သုိ႔ရွိေစ၊ မေထရ္ျမတ္ရဲ႕ ေက်းဇူးေတြကေတာ့ ပုဏၰားႀကီးအေပၚမွာ အနႏၲပါပဲ။ အရွင္သာရိပုတၱရာသာ မကယ္ရင္ ပုဏၰားႀကီး ေလးပါးပါယ္ရြာ ရြာလည္ေနေရာ့မည္သာ။ ယခုေတာ့မူ မေထရ္ျမတ္ရဲ႕ ေက်းဇူးရိပ္ ခိုမိသည္ေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမတဲ့ ျဗဟၼာ့ေျပမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ။