ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး ဂဇဂၤလနိဂံုး သုေ၀ဠဳေတာ၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူစဥ္က ပါယာသိ၀ိယပုဏၰားႀကီး၏ တပည့္ ဥတၱရလုလင္သည္ ဘုရားရွင္ထံ လာေရာက္ဖူးေတြ႕တယ္။ ဘုရားရွင္က သင့္ဆရာပါယာသိက ဣေၿႏၵေတြလံုေအာင္ထိန္းနည္းေတြ ေဟာပါသလားလို႔ေမးတယ္။ ေမးေတာ့ “ေဟာပါတယ္ဘုရား”။ “ဘယ္လုိမ်ားေဟာလဲ”။ “မွန္လွပါ၊ မ်က္စိက ဘာမွမျမင္ေအာင္ ပိတ္ထား၊ နားက ဘာမွမၾကားေအာင္ ပိတ္ထား၊ ဒါဆုိ ဣေၿႏၵလံုၿခံဳတာပဲ”လို႔ ေဟာပါတယ္ဘုရားတဲ့။
ဒီေတာ့ ဘုရားရွင္က “ဥတၱရ၊ မင္းဆရာႀကီးေဟာသလုိဆုိရင္ အမိ၀မ္းတြင္းက မ်က္စိကန္းလာတဲ့သူေတြ၊ နားပင္းလာတဲ့သူေတြ ဣေၿႏၵလံုၿခံဳေသာေၾကာင့္ နိဗၺာန္မဂ္ဖုိလ္ ေရာက္ၾကမွာေပါ့”ဟု မိန္႔ေတာ္မူလုိက္ရာ ဥတၱရလည္း ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ကာ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏုိင္ျဖစ္ေနပါသတဲ့။
ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးက အရွင္အာနႏၵာကိုေခၚေတာ္မူၿပီး ရဟန္းေတြကုိ အစုခုိင္းကာ တရားသဘင္ကုိစတင္လုိက္ပါတယ္။ ဣေျႏၵလံုၿခံဳေအာင္ေစာင့္စည္းရာမွာ ပါယာသိနည္းကတစ္နည္း၊ အရိယာတုိ႔ရဲ႕နည္းက တစ္နည္းဟုမိန္႔ေတာ္မူလုိက္ရာ အရွင္အာနႏၵာက အရိယာတို႔ရဲ႕ ဣေျႏၵလံုၿခံဳေအာင္ ေစာင့္နည္းကို မိန္႔ေတာ္မူူပါလို႔ ေတာင္းပန္သျဖင့္ ဘုရားရွင္ေဟာၾကားေတာ္မူလုိက္ပါတယ္။
ဥပမာ- ခင္မင္သူ၊ မုန္းသူ၊ အလယ္အလတ္လူဟု လူသံုးေယာက္ထားပါစုိ႔။ ခင္မင္သူနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ေလာဘလာတယ္။ မုန္းသူနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ ေဒါသလာတယ္၊ မခင္မမုန္းနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ေမာဟလာတယ္။ မ်က္လံုးဖြင့္တဲ့အတြက္ ပထမပုဂၢိဳလ္မွာ ေလာဘ၊ ဒုတိယပုဂၢိဳလ္မွာ ေဒါသ၊ တတိယပုဂၢိဳလ္မွာ ေမာဟလာတယ္။ ဒါမ်က္လံုးဖြင့္ထားလို႔ရွိယင္ ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္မွာ လာမွာပဲ။ မလာပါနဲ႔ေျပာလုိ႔ မရဘူး။ ေကာင္းတဲ့အာ႐ံုေတြ႕ေတာ့ ေလာဘ၊ မေကာင္းတဲ့အာ႐ံုေတြ႕ေတာ့ ေဒါသ၊ ေကာင္းမေကာင္းအာ႐ံုေတြ႔ေတာ့ ေမာဟ။ ဒီလိုျဖစ္လို႔ ဣေျႏၵေတြလံုၿခံဳေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲဆုိရင္ သူတို႔ကုိ မၾကည့္နဲ႔၊ ကုိယ့္၀မ္းထဲေပၚတဲ့သံုးခုကိုၾကည့္တဲ့။ ဒီေလာဘ ေဒါသ ေမာဟေတြဟာ အလုိလုိျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး၊ ၾကည့္မိလို႔ျဖစ္တာ။ ၾကည့္ျခင္းက အေၾကာင္း၊ ျဖစ္တာက အက်ိဳး။ အေၾကာင္းအက်ိဳးျဖစ္လို႔ ပဋိစၥသမုပၸႏၷတရားဆုိလည္း ဟုတ္တယ္။ ျပဳျပင္လုိ႔ေပၚလာတဲ့တရားျဖစ္လုိ႔ သခၤတတရားဆုိလည္း ဟုတ္တယ္။ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ေပၚတဲ့တရားကို ကုိယ္သိေနလုိ႔ ၾသဠာရိက- ၾကမ္းတမ္းတဲ့တရားဆုိလည္း ဟုတ္တယ္။
ဒါျဖင့္ ေလာဘေပၚလာလဲ သခၤတတရားေလးပဲလုိ႔ ႐ႈ၊ သခၤတတရားေလး မရွိေတာ့ဘူး၊ ျဖစ္ၿပီး ပ်က္သြားတယ္လုိ႔ သိလုိက္တာေပါ့။ ေဒါသလာလဲ ျဖစ္ၿပီး ပ်က္၊ မရွိတဲ့တရားပဲ။ ေမာဟလာလဲ ျဖစ္ၿပီးပ်က္၊ မရွိတဲ့တရားပဲ။ ဒါျဖင့္ ျဖစ္ၿပီးပ်က္တဲ့ မရွိတဲ့တရားခ်င္းတူေနတယ္။ ႐ႈတဲ့၀ိပႆနာမဂ္က ျမင္ေနတာ။ ေလာဘၾကည့္လဲ မရွိတာပဲ၊ ေဒါသၾကည့္လဲ မရွိတာပဲ၊ ေမာဟၾကည့္လဲ မရွိတာပဲ။ မရွိတာေတြ႔ေတာ့ “သေဗၺသခၤါရာ အနိစၥာ”ဆိုတဲ့အတိုင္း သခၤါရတရားေတြ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဒါသည္ ၀ိပႆနာဉာဏ္ပါပဲ။ ေလာဘလို႔ မသိ၊ ျဖစ္ပ်က္လုိ႔သိ၊ ေဒါသလုိ႔မသိ၊ ျဖစ္ပ်က္လို႔သိ၊ ေမာဟလုိ႔မသိ၊ ျဖစ္ပ်က္လုိ႔သိ။ အဲလို ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟအမည္ေတြေပ်ာက္ၿပီး မရွိတာခ်ည္းတစ္တန္းတည္းေတြ႔၊ ျဖစ္ပ်က္ခ်ည္း တစ္တန္းတည္းေတြ႔ေနလုိ႔ သူ႔ကုိ ၀ိပႆႏုေပကၡာဉာဏ္လို႔ေခၚတယ္။ ဒီလို တစ္တန္းတည္း ထား႐ႈႏုိင္တဲ့အတြက္ တဏွာပစၥယာ ဥပါဒါန္လည္း မလုိက္ႏုိင္ေတာ့။ ေဒါသေနာက္က ေသာက ပရိေဒ၀ စသည္လည္း မလုိက္ႏုိင္ေတာ့။ ေမာဟ႐ႈလုိက္ေတာ့ အ၀ိဇၨာပစၥယာ သခၤါရာလည္း မလုိက္ႏုိင္ေတာ့။ တစ္တန္းတည္းထားၿပီး ႐ႈတဲ့မဂ္၏သတၱိေၾကာင့္ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ျပတ္ထြက္သြားတယ္။
ျဖစ္ပ်က္ကို တစ္တန္းတည္းထားၿပီး ႐ႈႏုိင္တဲ့ဉာဏ္ဟာ အားကိုးရမယ့္ဉာဏ္ပဲ။ ေလာဘ႐ႈလည္း ျဖစ္ပ်က္၊ ေဒါသ႐ႈလည္း ျဖစ္ပ်က္၊ ေမာဟ႐ႈလည္း ျဖစ္ပ်က္၊ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟတရားေတြ မေတြ႕ေတာ့ဘဲ သူတို႔ရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္သာ တစ္တန္းတည္းေတြ႕ေနရလုိ႔ အဲဒီဉာဏ္ကို ၀ိပႆႏုေပကၡာဉာဏ္။ ဒီဉာဏ္က တစ္တန္းတည္းျမင္တဲ့ဉာဏ္။
မ်က္လံုးဖြင့္ထားလုိ႔ကေတာ့ မိတ္ေဆြနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ ေလာဘ၊ ရန္သူနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ ေဒါသ၊ သူစိမ္းနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ ေမာဟ။ လာမွာပဲ။ ဒါျဖင့္ လာတဲ့ေလာဘ ျဖစ္ပ်က္႐ႈ၊ ေဒါသ ေမာဟလာလည္း ျဖစ္ပ်က္႐ႈ။ “ဟုတြာ အဘာ၀ေတၳန အနိစၥံ” ျဖစ္ၿပီးပ်က္လုိ႔ အနိစၥခ်ည္းေတြ႔ရတယ္။ ဒါျဖင့္ ဒီလို တစ္တန္းတည္းထားၿပီး ႐ႈေနႏုိင္ရင္ ဣေျႏၵလံုၿခံဳပါၿပီ။ ဟုိဘက္ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္မဆက္ေတာ့ဘူး။ ဒါ တစ္တန္းတည္းထား႐ႈႏုိင္တဲ့ ၀ိပႆႏုေပကၡာဉာဏ္၏ သတၱိ။ ဒီဉာဏ္ရင့္သန္ရင္ သခၤါ႐ုေပကၡာဉာဏ္တက္လာေရာပဲ။ ဒီကေန တစ္ဆက္တည္းဆုိသလုိပင္ မဂ္ဉာဏ္တန္းတက္ဖုိ႔သာ ရွိေတာ့တယ္။ တန္းတက္တာနဲ႔ ေသာတာပန္တည္ေတာ့တာ။ ဒီ႐ႈနည္းဟာ ဣေျႏၵလည္းလံုတယ္၊ ႐ႈရတာလည္း လြယ္တယ္၊ ေသာတာပန္လည္း တည္ႏုိင္တယ္။ က်င့္သားရသြားရင္ေတာ့ မ်က္လံုးအဖြင့္အပိတ္လုပ္တာက ခက္ေသးတယ္တဲ့။
၀ိပႆႏုေပကၡာဉာဏ္ရင့္သန္ရင္ သခၤါ႐ုေပကၡာဉာဏ္တက္တယ္။ သခၤါ႐ုေပကၡာဉာဏ္ရင့္သန္ရင္ မဂ္ဉာဏ္တက္တယ္။ ဒီသံုးဆင့္နဲ႔တက္တာ။ တစ္ဉာဏ္၊ ႏွစ္ဉာဏ္နဲ႔ေသရင္ ဒုတိယဘ၀၊ သံုးဉာဏ္နဲ႔ေသရင္ တတိယဘ၀ ေသာတာပန္တည္တယ္။ အပါယ္ေလးပါး တံခါးပိတ္တယ္။ ဒါျဖင့္ အားကုိးရမွာက ျဖစ္ပ်က္ျမင္တဲ့ဉဏ္၊ ျဖစ္ပ်က္မုန္းတဲ့ဉာဏ္၊ ျဖစ္ပ်က္ဆံုးတဲ့ဉာဏ္။ ဒါ အေကာင္းဆံုး အားကိုးရာပဲ။ ဒီလိုအားကုိးရွိေနတဲ့သူဟာ ေသာခါနီမွာေတာင္ ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္တည္ႏုိင္တယ္။ ၀ိပႆနာမဂ္ျဖစ္လုိ႔ရွိရင္ နတ္ျပည္ပို႔တယ္၊ ေလာကုတၱရာမဂ္ျဖစ္လို႔ရွိရင္ နိဗၺာန္ပို႔တယ္။ ဘာမွအားငယ္ေနစရာမရွိဘူး။ တစ္တန္းတည္းျမင္ေနတဲ့ဉာဏ္ကုိသာ အားထုတ္ေနဖုိ႔လုိတယ္။ အဲလုိ မ်က္စိေပါက္ကေပၚလုိ႔ ေလာဘျဖစ္ေစ ေဒါသျဖစ္ေစ ေမာဟျဖစ္ေစ ျဖစ္လာရင္ ႐ႈ၊ ထို႔အတူ နား ႏွာ လွ်ာ ကုိယ္ စိတ္တို႔က ေပၚလာတာေတြလည္း ျဖစ္ပ်က္သာ တစ္တန္းတည္း ထားၿပီး ႐ႈႏုိင္ရင္ ဣေျႏၵလံုၿခံဳတယ္။ ကုိယ့္အတြက္ အားကုိးရာအစစ္လည္း ေပၚလာတယ္။ အဲဒါ ၀ိပႆႏုေပကၡာဉာဏ္ပါပဲ။ ဒီဉာဏ္ရင္လာရင္ သခၤါ႐ုေပကၡာဉာဏ္တက္၊ ဒီကေန ရင့္သန္ေတာ့ မဂ္ဉာဏ္တက္လုိက္တာနဲ႔ လုိရင္းဆုိက္ေတာ့တာေပါ့။ ၀ဋ္ကၽြတ္ၿပီး နိဗၺာန္ျမင္တဲ့ဉာဏ္ရတာနဲ႔ အပါယ္ခႏၶာဇာတ္သိမ္းသြားေတာ့တာပါပဲ။
(မူလပဏၰာသပါဠိ
No comments:
Post a Comment