၀ိပႆနာလုပ္ငန္းႏွင့္ စပ္ျပီး ေဟာေျပာေရးသားခ်က္ ေတြထဲမွာ တခ်ိဳ႔ ေဟာေျပာေရးသားခ်က္ ေတြဟာ အမွန္အျဖစ္လက္ခံရဖုိ႔ ခက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါေတြကုိ လက္ခံေန ေက်နပ္ေနၾကသူေတြကုိလည္း ေတြ႔ျမင္ၾကားသိေနရပါတယ္။ ပိဋကတ္စာေပ အေထာက္အထားနဲ႔အညီ အမွန္ကုိ ညႊန္ျပထားတဲ့ ညႊန္ျပခ်က္ေတြကုိ သိလုိပါတယ္။ မဟာစည္ဆရာေတာ္ၾကီးကုိ ပရိယတ္၊ ပဋိပတ္ စြယ္စုံပညာရွင္ၾကီးအျဖစ္ ထိပ္တန္းပိဋကတ္ ပညာရွင္ေတြက လက္ခံထားၾကပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ မဟာစည္ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႔ ေဟာေျပာေရးသားခ်က္ေတြကုိ ဖတ္ရႈေလ့လာၾကည့္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ ယခုေခတ္မွာ ၾကားသိေနရတဲ့ ၀ိပႆနာနဲ႔ စပ္တဲ့ အဖုအထစ္ေတြကုိ မဟာစည္ဆရာေတာ္ၾကီး ရွင္းျပထားတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီထဲမွ ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။
ေမး။ ။ အဘိဓမၼာသေဘာ၊ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္သေဘာအက်ယ္ေတြကုိ မသိဘဲ တရားအားထုတ္လုိ႔ ရႏုိင္ပါသလား။
ေျဖ။ ။ စူဠတဏွာသခၤယသုတ္ကုိ ေထာက္ဆေသာအားျဖင့္ အဘိဓမၼာက်မ္းဂန္သေဘာေတြကုိ အက်ယ္အားျဖင့္ မသင္ၾကားဖူးေသာ္လည္း ရုပ္နာမ္မွ်၊ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱသေဘာတရားမွ်ပဲလုိ႔ ဒါေလာက္ ၾကားဖူးနာဖူးရင္လည္း တရားအားထုတ္ႏုိင္တယ္ဆုိတာ ထင္ရွားပါတယ္။
ေနာက္ျပီးေတာ့ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ဆုိရာမွာလည္း အေၾကာင္းနဲ႔အက်ိဳးမွ် ရွိတယ္။ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါရယ္လုိ႔ စင္စစ္အားျဖင့္ မရွိဘူးလုိ႔ ဒီေလာက္သိထားဖုိ႔ လုိပါတယ္။
ေဒသနာေတာ္အရ အဂၤါ၁၂ပါး၊ အျခင္းအရာ ၂၀ တုိ႔ဆုိတဲ့ အက်ယ္၀ိတၱာရေတြကုိ အျပည့္အစုံသိထားဖုိ႔ကေတာ့ ပုဂၢိဳလ္တုိင္းမွာ မလုိပါဘူး။
အကယ္၍ ပုဂၢိဳလ္တုိင္းမွာ အဲဒီလုိ အက်ယ္အားျဖင့္ သိျပီးမွ တရားအားထုတ္ရမယ္ဆုိရင္ အရွင္စူဠပန္လုိ ပုဂၢိဳလ္မွာ အားထုတ္ႏုိင္ဖုိ႔ အခြင့္အေရးမရွိေတာ့ဘူး။ အရွင္စူဠပန္ဟာ အကၡရာ ၄၄ လုံးသာရွိတဲ့ ၁၁ လုံးဘြဲ႔ဂါထာကုိ ၄ လတ္ပတ္လုံးက်က္တာေတာင္ မရဘူးတဲ့။ ဒီေတာ့ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္အက်ယ္၊ အဘိဓမၼသေဘာအက်ယ္ ေတြကုိ ေလ့လာက်က္မွတ္ဖုိ႔ဆုိတာ ဘယ္ျဖစ္ႏုိင္ေတာ့မလဲ။ ဒါေပမဲ့ ျမတ္စြာဘုရား ညႊန္ၾကားတဲ့အတုိင္း အ၀တ္ပုိင္းကေလးကုိ ဆုပ္နယ္ရင္း "ရေဇာ ဟရဏံရေဇာဟရဏံ" လုိ႔ ဆုိျပီး ႏွလုံးသြင္းတာနဲ႔ တစ္နံနက္ခင္းအတြင္းမွာပဲ ရဟႏၲာ ျဖစ္ေတာ္မူတယ္။
ေနာက္ျပီးေတာ့ မာတိက မာတာဆုိတဲ့ ဒါယိကာမၾကီးဟာလည္း ရဟန္းတရားကုိ အားထုတ္တယ္ဆုိတာ ဘယ္လုိဟာလဲလုိ႔ေတာင္ မသိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားထံမွ နည္းယူျပီး အိမ္မွာေနရင္း အားထုတ္လုိက္တာ အဲဒီကမၼ႒ာန္းေပးတဲ့ ရဟန္းေတြထက္ေတာင္ အလ်င္က်ျပီး အနာဂါမ္ ျဖစ္သြားပါေသးတယ္။ အဲဒီမာတိကမာတာ ဒါယိကာမၾကီးလည္း အဘိဓမၼာသေဘာ၊ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္သေဘာအက်ယ္ေတြ ေလ့လာသင္ၾကားႏုိင္ခြင့္မရွိေၾကာင္း ထင္ရွားပါတယ္။
ဒိျပင္လည္း အလားတူ သာဓကေတြ မ်ားစြာရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တတ္သိလိမၼာတဲ့ ဆရာသမားထံမွ နည္းယူျပီး အားထုတ္ရင္ အဘိဓမၼသေဘာ၊ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္သေဘာ အက်ယ္ေတြ ေလ့လာ က်က္မွတ္မထားေပမယ့္ ျဖစ္ခုိက္ရုပ္နာမ္ ကုိ ရႈမွတ္ေနရင္း ကိုိယ္တုိင္ ေတြ႔ျမင္သိျမင္ျခင္းျဖင့္္ပင္ ကိစၥျပီးတယ္လုိ႔ ျမဲျမံစြာ မွတ္ထားၾကရပါမယ္။ (ပဋိစၥသမုပၸါဒ္တရားေတာ္ၾကီး)
ေမး။ ။ အေၾကာင္းကုိ မသိမ္းဆည္းဘဲ မရႈဘဲ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱလုိ႔ ခုန္ေက်ာ္ရႈတဲ့ အရွင္ဆႏၷရဲ႔ ၀ိပႆနာဟာ ဘယ္လုိ၀ိပႆနာလဲ။
ေျဖ။ ။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ကုိ လက္ကုိင္ျပဳျပီးေတာ့ သူတုိ႔ေဟာထားတဲ့အတုိင္း ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ကုိ နားမလည္ရင္ ၀ိပႆနာတရားကုိ အားမထုတ္ေကာင္း သေယာင္ေယာင္နဲ႔ တရားအားထုတ္တဲ့ သူမ်ားအား စိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားေအာင္ ေဟာေနၾကတဲ့ ပဋိပတၱိသာသနာဖ်က္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ခ်ိဳ႔က
သူတုိ႔ လက္ကုိင္ျပဳျပီး ေဟာေနတဲ့ တရားကေတာ့ ခႏၶ၀ဂၢ သံယုတ္ပါဠိေတာ္က ဆႏၷသုတ္ပါပဲ။
အဲဒီသုတ္မွာ ျပထားပုံ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကေတာ့အ ရွင္ဆႏၷဟာ ဘုရားပရိနိဗၺာန္ စံေတာ္မူျပီးတဲ့ေနာက္ ျဗဟၼဒဏ္အေပးခံရ၍ သံေ၀ဂ ျဖစ္ျပီးေတာ့ အျခားရဟန္းေတာ္မ်ားထံမွာ ညႊန္ၾကားခ်က္ကုိ ခံယူျပီးေတာ့ ရုပ္မျမဲ၊ ေ၀ဒနာ၊သညာ၊ သခၤါရ၊ ၀ိဥာဏ္မျမဲ၊ အနတၱ အတၱမဟုတ္၊ သခၤါရတရား အားလုံးတုိ႔ မျမဲၾက၊ သေဘာတရားအားလုံးတုိ႔ အတၱမဟုတ္ၾကလုိ႔ ႏွလုံးသြင္းဆင္ျခင္ၾကည့္ပါသတဲ့။
အဲဒီလုိ ႏွလုံးသြင္းဆင္ျခင္ၾကည့္တဲ့အခါ သူ႔မွာ မူလကပင္ အတၱစြဲက အားၾကီးေနတဲ့ အတြက္ ရုပ္ေ၀ဒနာ သညာ၊ သခၤါရ၊ ၀ိဥာဏ္ဆုိတဲ့ သေဘာတရားအားလုံးပင္ အတၱမဟုတ္ဆုိတာကုိ မသက္၀င္ႏုိင္ဘဲ ရွိေနပါသတဲ့။ အတၱေပ်ာက္သြားမွာကုိ စုိးရိမ္တဲ့ ဘယပရိတႆနာနဲ႔ အတၱမရွိရင္ အနတၱ၊ ရုပ္နာမ္ေတြက ျပဳလုပ္တဲ့ ကံဟာ ဘယ္အတၱမွာ ေကာင္းက်ိဳးဆုိးက်ိဳးေပးႏုိင္မွာလဲ လုိ႔ ယူဆစြဲလမ္းတဲ့ ဒိ႒ိဥပါဒန္လည္း သူ႔မွာ ျဖစ္ေနပါသတဲ့။ ဒီလုိဆုိရင္ ငါ၏ အတၱက ဘယ္မွာလဲလုိ႔ သူ႔စိတ္က အတၱစြဲဆီ ျပန္ဆုတ္လာပါသတဲ့။
ဒီလုိျဖစ္ရျခင္း၏ အေၾကာင္းကုိ အ႒ကထာမွာ ဒီလုိျပထားပါတယ္။ အယံေထေ၇ာ၊ ဤဆႏၷမေထရ္သည္၊ ပစၥေယ အပရိဂၢေဟတြာ၊ အေၾကာင္းတရားတုိ႔ကုိ မသိမ္းဆည္း၊ မရႈမူ၍။ ၀ိပႆနံ ပ႒ေသ တိရ၊ ၀ိပႆနာရႈျခင္းကုိ ျဖစ္ေစသတဲ့။
(ဒီစကားျဖင့္ တကယ္ျဖစ္ေပၚတဲ့ ရုပ္နာမ္ မရႈဘဲ ဆင္ျခင္ရုံမွ်ျဖင့္ ရႈေၾကာင္း သိရ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္လဲ ဆုိရင္ ျမင္ဆဲၾကားဆဲ စသည္၌ တကယ္ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ရုပ္နာမ္ကုိ ရႈပါမူ သမာဓိအားရွိေသာအခါ ေရွးဦးစြာ ရုပ္ႏွင့္နာမ္ကုိ ခြဲျခား၍ သိရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ အေၾကာင္းႏွင့္ အက်ိဳးကုိ သိမ္းဆည္းရသည္။ ထုိ႔ေနာင္မွ အသစ္အသစ္ျဖစ္ျဖစ္ျပီး ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတာကုိ ေတြ႔ရသျဖင့္ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ၊ ဟုရွႈသိေသာ ၀ိပႆနာဥာဏ္အစစ္ျဖစ္ျမဲပင္ ျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းကုိ ေတြ႔သိတဲ့ ပစၥယ ပရိဂၢဟ ဥာဏ္အ စစ္ျဖစ္ျမဲပင္ ျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းကို ေတြ႔သိတဲ့ ပစၥယပရိဂၢဟဥာဏ္မျဖစ္ဘဲ အျဖစ္အပ်က္ အနိစၥလကၡဏာ စသည္ကုိ မသိႏုိင္သည္သာ။ သုိ႔ျဖစ္ပါလ်က္ အေၾကာင္းကုိ မသိမ္းဆည္းဘဲ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱဟု ရႈေသာ ၀ိပႆနာကုိ ျဖစ္ေစသည္ဟု ဆုိသည္မွာ ဆင္ျခင္ရုံမွ်ျဖင့္ သိေသာ ၀ိပႆနာအတုမွ်သာ ျဖစ္ေၾကာင္းထင္ရွား၏။)
အႆ၊ ထုိအရွင္ ဆႏၷ၏။ သာ ဒုဗၺလ၀ိပႆနာ၊ ထုိအားနည္းေသာ ၀ိပႆနာသည္။ အတၱဂါဟံ ပရိဟာဒါေပတုံ အသတၱဳဏႏၲီ၊ အတၱစြဲကုိ ကုန္ေစရန္ မစြမ္းႏုိင္သည္ ျဖစ္၍ သခၤါေရသု သုညေတာ ဥပ႒ဟေႏၲသု၊ သခၤါရတုိ႔သည္ အတၱမွ ဆိတ္ေသာအားျဖင့္ ထင္ကုန္လတ္ေသာ္။ ဥစၧိဇၨိႆာမိ ၀ိနိႆိႆာမီတိ၊ ျပတ္သြားေတာ့မည္၊ ပ်က္သြားေတာ့မည္ဟု။ ဥေစၧဒဒိ႒ိယာေစ၀၊ ဥေစၧဒဒိ႒ိ၏ လည္းေကာင္း၊ ပရိတႆနာယ စ၊ အတၱပ်က္သြားမည္ကုိ စုိးရိမ္ပူပန္ျခင္း၏ လည္းေကာင္း၊ ပစၥေယာ ေဟာတိ၊ အေၾကာင္း ျဖစ္ေလသည္တဲ့။
အဲဒီအ႒ကထာ စကားထဲမွာ ဒုဗၺလ ၀ိပႆနာ ဆုိတဲ့ စကားျဖင့္လည္း တကယ္ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ရုပ္နာမ္ကုိ ရႈျပီး အမွန္သိတဲ့ ၀ိပႆနာ အစစ္မဟုတ္၊ ၀ိပႆနာအတုမွ်သာ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါတယ္။
နာမရူပပရိေစၧဒဥာဏ္၊ ပစၥယ ပရိဂၢဟဥာဏ္စသည္ ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္ျဖစ္ေသာ ၀ိပႆနာအစစ္ကုိေတာ့ အားမေကာင္းေသးရင္ တရုဏ၊ ႏုေသာ ၀ိပႆနာလုိ႔သာ ဆုိပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ပစၥယပရိဂၢဟ ဥာဏ္မပါဘဲ ခုန္ေက်ာ္ရႈတဲ့ အရွင္ဆႏၷ၏ ၀ိပႆနာအတုကုိ အေၾကာင္းျပဳျပီးေတာ့ ျမင္ဆဲ ၾကားဆဲ စသည္မွာ တကယ္ျဖစ္ပ်က္တဲ့ ရုပ္နာမ္ေတြကုိ သဘာ၀ လကၡဏာမွစ၍ အစဥ္အတုိင္း မွန္ကန္စြာရႈမိေနၾကတဲ့ေယာဂီေတြရဲ႔ ၀ိပႆနာအစစ္ကိုေတာ့ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ မသိနားမလည္ဘဲနဲ႔ မရႈေကာင္းဘူး စသည္ျဖင့္ မပိတ္ပင္ မတားျမစ္ေကာင္းဘူး။ ပိတ္ပင္တားျမစ္ရင္ ပဋိပတၱိသာသနာေတာ္ကို ပိတ္ပင္ဖ်က္ဆိးရာေရာက္တယ္ ဆုိတာကုိ နားလည္ထားၾကရမယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိရင္ ျဖစ္ခုိက္ရုပ္နာမ္ကုိ ရႈေနတဲ့ ေယာဂီမ်ားမွာ သမာဓိဥာဏ္အား ရွိလာတဲ့ အခါ ရုပ္နဲ႔ နာမ္ကုိ ေရွးဦးစြာ ခြဲျခားျပီး သိတယ္။ အဲဒီကေနာက္ မ်က္စိနဲ႔ အဆင္းရွိလုိ႔ ျမင္တယ္။ နားနဲ႔ အသံရွိလုိ႔ ၾကားတယ္။ သြားခ်င္တဲ့ စိတ္ရွိလုိ႔ သြားတယ္။ မရႈမိတဲ့ အာရုံမွာ အမွန္အတုိင္းမသိလုိ႔ သာယာတပ္မက္တယ္။ တပ္မက္လုိ႔ စြဲလန္းတယ္။ စြဲလန္းလုိ႔ မိမိအလုိအတုိင္းျပည့္စုံေအာင္ ျပဳလုပ္အားထုတ္တယ္။ ကံေကာင္းလုိ႔ ေကာင္းတာကိုခံစားရတယ္။ စသည္ျဖင့္ အေၾကာင္းကုိ သိမ္းဆည္းတဲ့ အသိဥာဏ္ဟာ သူ႔အလုိလုိ ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ အဲဒီလုိအေၾကာင္းကို သိျပီးေတာ့မွ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ထင္ရွားျပီး အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ အသိဥာဏ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အေၾကာင္း မသိဘဲနဲ႔ ခုန္ေက်ာ္ျပီး အနိစၥအသိဥာဏ္စသည္ ျဖစ္ရုိးမရွိပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ေစာေစာပုိင္းက ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ကုိ အက်ယ္ေလ့လာ မထားေပမယ့္ အရွင္ဆႏၷလုိ အရႈပ္အေထြးျဖစ္စရာကေတာ့ မရွိပါဘူး။ ေနာက္ျပီးေတာ့ အရွင္ဆႏၷဟာလည္း အရွင္အာနႏၵာ ေဟာၾကားတဲ့ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္တရားကုိ နာရေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပင္ အရႈပ္အေထြးကင္းေပ်ာက္ျပီး ၀ိပႆနာလမ္းမွန္ျဖင့္ အရဟတၱဖုိလ္ေပါက္ဆုိက္ေရာက္သြားပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဆရာသမားထံမွာ အားထုတ္ေနတဲ့ ေယာဂီဟာ ေစာေစာပုိင္းက သုတလုိေနရင္ေတာင္မွ တရားအားထုတ္ခါနီးမွာ ကမၼ႒ာန္းဆရာ ေဟာၾကားတာကုိ နာရျပီးေတာ့ သုတျပည့္စုံသြားႏုိင္ပါတယ္။ တရားအားထုတ္ေနဆဲမွာ အရႈပ္အေထြးေပၚလာရင္လည္း ကမၼ႒ာန္းဆရာက ေဟာေျပာျပဳျပင္ေပးတဲ့အတြက္ အစစအရာရာ အဆင္ေျပသြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာသမားထံ တရားအားထုတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မွာ သုတႏွင့္စပ္ျပီး စဥ္းစားစိစစ္စရာေတာင္ မလုိပါဘူး။ အကယ္၍စိစစ္ခ်င္ေသးရင္လည္း ယခုေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္း စိစစ္ရုံပါပဲ။
အဲဒီလုိစိစစ္ေတာ့ အက်ဥ္းခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဆုိရင္ ရုပ္နာမ္တရားအလုံးစုံသည္ အနိစၥ၊ဒုကၡ၊ အနတၱ သေဘာခ်ည္းပဲ လုိ႔ ဒါေလာက္ ၾကားဖူးရင္ သုတျပည့္စုံေနေၾကာင္း သိရတယ္။
ေနာက္ျပီးေတာ့အ႒ကထာမွာ ျပဆုိခ်က္အရျဖင့္ ဒုကၡသစၥာ၊ သမုဒယသစၥာ၊ နိေရာဓသစၥာ၊ မဂၢသစၥာ ဆုိတဲ့ ဒီသစၥာေလးပါးကုိ ၾကားနာဖူးရင္ သုတ ျပည့္စုံေၾကာင္း သိရတယ္။
ေနာက္ျပီးေတာ့ ၀ိသုဒၶိမဂ္ မဟာဋီကာအရ ဆုိရင္ အေၾကာင္းတရားႏွင့္ အက်ိဳးတရားမွ် ရွိတယ္ဆုိတာ ၾကားနာဖူးရင္ အက်ဥ္းအားျဖင့္ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္သုတႏွင့္ ျပည့္စုံေၾကာင္း သိရတယ္။
အဲဒီလုိ ေစာေစာက မၾကားဖူးေသးေတာင္မွ တရားအားထုတ္ခါနီးမွာ ရုပ္ႏွင့္နာမ္ ၂ ပါးမွ်သာ ရွိေၾကာင္း၊ အေၾကာင္းႏွင့္ အက်ိဳး တရားမွ်သာ ရွိေၾကာင္း၊ အဲဒီရုပ္နာမ္ေတြဟာ ခဏမစဲ ျဖစ္ပ်က္ေနလုိ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱခ်ည္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဲဒီရုပ္နာမ္ အေၾကာင္းအက်ိဳး အျဖစ္အပ်က္အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ သေဘာေတြကုိ ကုိယ္ပုိင္ ဥာဏ္ျဖင့္ သိရေအာင္ ၀ိပႆနာ တရားကို အားထုတ္ရေၾကာင္း စသည္မ်ားကုိ ကမၼ႒ာန္းဆရာထံမွ ၾကားရသျဖင့္ သုတျပည့္စုံႏုိင္ပါတယ္။ (သီလ၀ႏၲသုတ္တရားေတာ္)
(အရွင္)သာမေဏေက်ာ္
https://web.facebook.com/Dhamma-Notes-by-Thein-Naing-Ohn-1514787362178822/?ref=bookmarks
https://web.facebook.com/pages/%E1%80%93%E1%80%99%E1%81%BC%E1%80%95%E1%80%AB%E1%80%9C/1451534851734569?fref=ts
December 30, 2015
မဟာစည္ဆရာေတာ္ႏွင့္ ယေန႔ေခတ္၀ိပႆနာရႈနည္းမ်ား (၁)
တရားအားထုတ္တယ္ဆိုတာ (၃)
ျမတ္စြာဘုရားက အဂၤုတၱရနိကာယ္ ပဏိဟိတအစၧရ၀ဂ္၊ ဆ႒မသုတ္ ေဒသနာေတာ္မွာ စိတ္ၾကည္လင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ ၾကည္လင္တဲ့ ေရကန္ႏွင့္တူေၾကာင္း မိန္႕ၾကားထားပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရား မိန္႕ၾကားေတာ္မူလိုတာက စိတ္ထဲမွာ ကိေလသာ အညစ္အေၾကးမတင္ စိတ္ျဖဴစင္ၿပီး စိတ္ၾကည္လင္ေနသူဟာ အသိဉာဏ္လဲ ထက္ျမက္ၾကည္လင္တဲ့အတြက္ အေကာင္းအဆိုး အေၾကာင္းအက်ဳိးကိုလဲ ေ၀ဖန္ ခြဲ႕ျခမ္းၿပီး သိတယ္၊ အမွားအမွန္ကိုလဲ ေ၀ဖန္ခြဲျခားၿပီး သိတယ္၊ လုပ္သင့္မလုပ္သင့္ ေျပာသင့္မေျပာသင့္ အစရိွသည္လဲပဲ ခြဲျခမ္းၿပီးသိတယ္၊ ဒါတင္မကေသးဘူး ၀ိပႆနာ အသိ မဂ္အသိ ဖိုလ္အသိ အထိ ရရိွႏိုင္တယ္လို႕ မိန္႕ၾကားေတာ္မူလိုတာပါပဲ။ အဲဒါကို ၾကည္လင္တဲ့ ေရကန္ႏွင့္ ဥပမာျပဳထားတာပါပဲ။
ေရေမွာ္ေရညိွ သစ္ပင္ ျမက္ပင္ အမိႈက္သရိုက္ ရႊံ႕ညႊန္မရိွ ပကတိၾကည္လင္ေနတဲ့ ေရကန္ထဲကို ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ေရေအာက္မွာရိွတဲ့ ငါး လိပ္ ဖား ေယာက္သြား ခရု အစရိွတဲ့ ေရထဲမွာရိွတဲ့ အရာမွန္သမွ်ကို ထင္ထင္လင္းလင္း ေတြ႕ျမင္ရသလို ကိေလသာ အညစ္အေၾကးကင္းလို႕ ျဖဴစင္ ၾကည္လင္ေနတဲ့စိတ္ရိွတဲ့ သူဟာလဲ အေကာင္းအဆိုး၊ အေၾကာင္းအက်ဳိးေတြကို ခြဲျခမ္းေ၀ဖန္ၿပီး ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိႏိုင္တယ္လို႕ ဥပမာ ျပဳတာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ တရားအားထတ္ေနတဲ့ တခ်ိန္လံုး ေယာဂီရဲ႕ စိတ္ကို ျဖဴစင္ ၾကည္လင္ေနေအာင္ ထားရမယ္ ဆိုတာ အင္မတန္ သဘာ၀က်ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ အထူးဂရုျပဳဖို႕ ျမတ္စြာဘုရား မိန္႕ၾကားတဲ့အခ်က္ထဲမွာ စိတ္ကို ေျငာင့္မစူးေစနဲ႕တဲ့။
ခရီးသြားတဲ့ပုဂၢိဳလ္မ်ား ဆူးစူးတယ္၊ ေျငာင့္စူးတယ္ဆိုရင္ ေျခေထာက္စူးရင္ မသြားႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ သြားႏိုင္ ေတာင္မွပဲ ေထာ့နဲ႕ေထာ့နဲ႕နဲ႕ ေကာင္းေကာင္း မသြားႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ခရီးမတြင္ဘူးတဲ့။
အဲဒီအတိုင္းပဲ စိတ္လဲပဲ ရႈမွတ္ပြားမ်ား အားထုတ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္စိတ္မွာ ေျငာင့္စူးရင္ ရႈမွတ္ပြားမ်ား အားထုတ္မႈကို သူ အားတက္သေရာ မျပဳေတာ့ဘူး၊ အားတက္သေရာ မရႈမွတ္ဘူး၊ အားတက္သေရာ မပြားမ်ားဘူး၊ စိတ္၀င္တစားလဲ မရိွဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူရဲ႕၀ိပႆနာ ခရီး ေႏွာင့္ေႏွးတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ပ်က္စီးတယ္ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ေျငာင့္မစူးေစနဲ႕တဲ့။
စိတ္ကို စူးတဲ့ေျငာင့္ ငါးေခ်ာင္းရိွတယ္၊ ေစေတာခိလ လို႕ ေခၚတယ္၊ စိတ္ကို စူးတဲ့ေျငာင့္ ငါးေခ်ာင္းက ဘာလဲလို႕ဆိုေတာ့ ဗုေဒၶ ကခၤတိ ၀ိစိကိစၧတိ၊ ဓေမၼ ကခၤတိ ၀ိစိကိစၧတိ၊ သံေဃ ကခၤတိ ၀ိစိကိစၧတိ၊ သိကၡာယ ကခၤတိ ၀ိစိကိစၧတိ၊ သျဗဟၼစရိယာနံ ကုပိေတာ ေဟာတိ .. တဲ့။
ျမတ္စြာဘုရားအေပၚ ယံုမွားသံသယျဖစ္ျခင္း ၀ိစိကိစၧာ၊ တရားေတာ္အေပၚ ယံုမွားသံသယျဖစ္ျခင္း ၀ိစိကိစၧာ၊ သံဃာေတာ္အေပၚ ယံုမွားသံသယျဖစ္ျခင္း ၀ိစိကိစၧာ၊ သိကၡာသံုးပါးအေပၚ ယံုမွားသံသယျဖစ္ျခင္း ၀ိစိကိစၧာ၊ အားထုတ္ေဖာ္ အားထုတ္ဖက္အေပၚ စိတ္ခုျခင္း ေဒါသ၊ အဲဒီေျငာင့္ ငါးမ်ဳိး မစူးေစနဲ႕တဲ့။
အဲဒါကို က်မ္းဂန္မွာ ေစေတာခိလတရား ငါးပါးလို႕ ေခၚပါတယ္။ ေစေတာခိလဆိုတာ စိတ္စူးတဲ့ေျငာင့္၊ ေစေတာခိလတရားငါးပါးေပါ့။
ခ်မ္းေျမ႕ဆရာေတာ္
https://www.facebook.com/Dhamma-Notes-by-Thein-Naing-Ohn-1514787362178822/?ref=bookmarks
https://www.facebook.com/pages/%E1%80%93%E1%80%99%E1%81%BC%E1%80%95%E1%80%AB%E1%80%9C/1451534851734569?fref=ts
ေမတၱာစြမ္းပကား
ခ်မ္းသာစြာအိပ္စက္ရျခင္း
တရားအားထုတ္တယ္ဆိုတာ (၁)
တရားအားထုတ္တယ္ဆိုတာ ရုပ္နာမ္တရားေတြကို သတိထားၿပီး ဉာဏ္ပညာနဲ႕ ၾကည့္ေနတာပါ။
၀ိပႆနာတရားအလုပ္ အားထုတ္ၾကရာမွာ မသိမျဖစ္ သိထားရမွာက ရုပ္တရားနဲ႕ နာမ္တရားပါ။ ၀ိပႆနာရဲ႕ အာရံုဟာ ရုပ္နဲ႕နာမ္ဆိုေတာ့ ၀ိပႆနာတရား ရႈပြားေနမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုသေဘာတရားက ရုပ္၊ ဘယ္လိုသေဘာတရားက နာမ္လို႕ သိထားရပါမယ္။
တရားအလုပ္ ၀ိပႆနာအလုပ္ဆိုတာ ရုပ္နာမ္ရဲ႕သေဘာလကၡဏာေတြကို အေသအခ်ာသိေအာင္ ဉာဏ္ပညာနဲ႕ ထိုးထြင္းသိေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရတာမို႕ပါ။
ရုပ္ဆိုတာ ရူပ ဆိုတဲ့ ပါဠိစကားလံုးကေန ဆင္းသက္လာခဲ့တာပါ။ ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲတဲ့ သေဘာမွန္သမွ်ဟာ ရုပ္တရားရဲ႕ သေဘာ သဘာ၀ပါ။ ပူလာရင္တစ္မ်ဳိး ေအးျပန္ေတာ့တစ္မ်ဳိး ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ပူေနခိုက္မွာ ျဖစ္ေပၚတဲ့ သေဘာေတြဟာ ေအးလာျပန္ေတာ့ ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ သေဘာတရားအသစ္တစ္မ်ဳိး ေျပာင္းသြားတာပါ။
ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနခ်ိန္မွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ရုပ္သေဘာေတြဟာ စားေသာက္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ တစ္မ်ဳိး ျဖစ္သြားပါတယ္။ ကိုယ္ေပၚမွာ အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖံုဖံု ျဖစ္ေပၚေပ်ာက္ပ်က္ၿပီး ေျပာင္းလဲသြားတာမွန္သမွ်ကို ရုပ္လို႕ သိထားပါ။
နာမ္တရားဆိုတာ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ စိတ္ထဲမွာ ထင္ရွားေနတဲ့ သေဘာပါ။ စိတ္နဲ႕ဆက္သြယ္ ဆက္စပ္ၿပီး ျဖစ္လာတဲ့ ေတြးေတာစိတ္၊ ၾကံစည္စိတ္၊ သိစိတ္ အားလံုးဟာ နာမ္တရားပါ။ အမွတ္ရ ေအာက္ေမ့တာ၊ ၀မ္းသာ၀မ္းနည္းတာ၊ ပ်င္းရိတာ၊ ေပွ်ာ္ရႊင္တာေတြဟာ စိတ္မွာ ျဖစ္ၾကတာမို႕ နာမ္တရားလို႕ မွတ္ရပါမယ္။
စိတ္ဆိုတာ အာရံုနဲ႕ ကင္းကြာၿပီး ေနလို႕ မရပါဘူး။ တစ္ခုခုကိုေတာ့ ေတြးေနၾကံေနသိေနပါတယ္။ တရားအားထုတ္ရင္း ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ ေတြးေနတာကိုလည္း နာမ္လို႕ ရႈမွတ္ရပါမယ္။ သူမ်ားအေၾကာင္း၊ အလုပ္အကိုင္အေၾကာင္း၊ သားေရးသမီးေရးအေၾကာင္း ဘယ္လိုအေၾကာင္းကို ေတြးေတြး အေတြးစိတ္ကို နာမ္လို႕ ရႈမွတ္ရပါတယ္။
ကိုယ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚေနတာေတြနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ပူေနတယ္လို႕ သိရင္လည္း နာမ္လို႕ရႈ၊ နာက်င္တယ္ ကိုက္ခဲတယ္ သက္သာတယ္ ပင္ပန္းတယ္ လႈပ္တယ္ ေရြ႕တယ္ စသည္ျဖင့္ ေပၚလာသမွ်အသိတရားေတြကို နာမ္လို႕ ရႈမွတ္ရပါတယ္။ စိတ္မွာ ျဖစ္ေပၚေနတာက နာမ္တရားပါ။ ရုပ္နာမ္တရားေတြကို သတိထားၿပီးေတာ့ ရႈမွတ္ေနထိုင္တာကို တရားနဲ႕ေနတယ္လို႕ေျပာရပါမယ္။
တရားအလုပ္က တမင္တကာ ေလ့က်င့္ယူမွလုပ္ယူမွ ျဖစ္တာပါ။ သူ႕အလိုလိုေတာ့ ျဖစ္မလာပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ စိတ္နဲ႕လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ေတြမွာ စိတ္ကုိ ႏိုင္နင္းဖို႕ ကိုယ္လိုရာမွာ စိတ္ကို ထားႏိုင္ဖို႕ လုိအပ္ပါတယ္။
တရားနဲ႕ေနတယ္ဆိုရာမွာ အရႈခံရုပ္နာမ္ကို ဉာဏ္ပညာနဲ႕ ၾကည့္ရႈေနတာ၊ သတိထားၿပီး မွတ္သားေနတာကို သေဘာေပါက္ရပါမယ္။
ရုပ္နဲ႕နာမ္ကို အရႈခံထားရမယ့္တရားက ႏွစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနေတာ့ ဘယ္တရားကို ရႈရမွာလဲ၊ ရုပ္ကို ရႈမွတ္ရမွာလား၊ နာမ္ကို ရႈမွတ္ရမွာလား ႏွစ္မ်ဳိးလံုးကို ရႈရမွာလား လို႕ ေမးစရာရိွပါတယ္။
ထင္ရွားတာကို စရႈပါလုိ႕ အၾကံေပးခ်င္ပါတယ္။ ရုပ္နဲ႕နာမ္တို႕ရဲ႕ျဖစ္ပံုပ်က္ပံုေတြကို ၾကည့္ရင္ နာမ္တရားထက္ ရုပ္တရားက ပိုၿပီး သိသာပါတယ္။ နာမ္တရားဟာ အေကာင္အထည္မရိွ၊ ထိေတြ႕ႏိုင္မႈ မရိွေတာ့ ရုပ္ထက္ပိုၿပီး သိမ္ေမြ႕ႏူူးညံ့လို႕ အရႈရခက္ပါတယ္။ ကိုယ္ေပၚမွာ ျဖစ္တာထက္စာရင္ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္တဲ့ သိမႈ၊ ေတြးၾကံမႈ၊ ခံစားမႈေတြက အဖမ္းရခက္ အသိရခက္ပါတယ္။ ျဖစ္ျမန္ ပ်က္ျမန္ လွ်င္ျမန္တာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းသတိထား ရႈႏိုင္ဖို႕ ခဲယဥ္းပါတယ္။
စတင္ေလ့က်င့္စဥ္ကာလမွာ ရုပ္ကို ဦးစားေပးရႈရင္ ထင္ရွားတာ၊ ရႈလြယ္မွတ္လြယ္တာကို ေတြ႕ရပါမယ္။ အေလ့အက်င့္ ရလာတဲ့အခါ စိတ္ကို ႏိုင္နင္းလာတဲ့အခါက်ရင္ နာမ္ကိုလည္း အလြယ္ေလးနဲ႕ ရႈသြားႏိုင္ပါမယ္။
တရား ရႈမွတ္တယ္ဆိုတာ အေကာင္အထည္ ပံုပန္းသ႑ာန္ေတြ၊ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါေတြ မပါေစရပါဘူး။ သေဘာတရားေလးကိုသာ ရႈရတာပါ။ အမည္နာမေတြ ရြတ္ဆိုရ မွတ္ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သေဘာတရားကို မွတ္ရတာပါ။
ရုပ္နာမ္တရားေတြကို ရႈမွတ္တဲ့အခါမွာ ရုပ္ ရုပ္၊ နာမ္ နာမ္ လို႕ ပါးစပ္က မဆိုပါနဲ႕၊ စိတ္ကလည္း မဆိုပါနဲ႕၊ ရုပ္မွန္း နာမ္မွန္း သိရံုသာသိေအာင္ ၾကည့္ရတာမ်ဳိးပါ။
တရားအားထုတ္တာ တရားရႈမွတ္တာဟာ ပံုမွန္အရိွသဘာ၀ကို ရႈမွတ္ရတာပါ။ အရိွတရားကို အသိတရားနဲ႕ ၾကည့္ၿပီးေနတာဟာ တရားနဲ႕ေနတာပါ။ မျမင္ဖူးမေတြ႕ဖူးတဲ့ အထူးအဆန္းေတြ ျဖစ္လာမလား၊ ေတြ႕လာမလားလို႕ လိုက္မရွာပါနဲ႕။ မရိွတာကိုလည္း မရွာပါနဲ႕။ ရိွေနတာကို ျဖစ္ေနတာကိုလည္း မျပင္ပါနဲ႕၊ မဖ်က္ဆီးလိုက္ပါနဲ႕။ အရိွကို အရိွအတိုင္း ရႈမွတ္အားထုတ္ပါ။
တရားအလုပ္က စိတ္အလုပ္ပါ။ စိတ္နဲ႕ အားထုတ္၊ စိတ္နဲ႕ ရႈမွတ္ရတာမ်ဳိးပါ။ စိတ္ရဲ႕သဘာ၀က ေနေနက် အာရံုမွာသာ ေပ်ာ္တတ္ပါတယ္။ တရားနဲ႕ေနမယ္လို႕ တရားအာရံုေပၚစိတ္ကိုထားလိုက္တဲ့အခါ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ တာ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။
တရားနဲ႕ေနသူတစ္ေယာက္ဟာ တရားနဲ႕ေနႏိုင္ဖို႕အတြက္ သတိ ၀ီရိယ ပညာ သံုးမ်ဳိးကို အားကိုးရပါမယ္။ တရားအားထုတ္တယ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ သတိ ၀ီရိယ ပညာတို႕ မွန္မွန္လည္ပတ္ လုပ္ကိုင္ေနတာပါ။
ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ပန္းပုဆရာတစ္ေယာက္က သစ္သားတံုးႀကီးကို လွပတဲ့ အရုပ္ကေလးျဖစ္လာဖို႕ ထုဆစ္တဲ့ေနရာမွာ စူးေဆာက္တန္ဆာပလာေတြ လက္နက္ကိရိယာေတြကို သူ႕ေနရာနဲ႕သူ စနစ္တက် အသံုးျပဳပါတယ္။ လႊနဲ႕ ျဖတ္တန္ျဖတ္၊ ေဆာက္နဲ႕ဖဲ့တန္ဖဲ့၊ စူးနဲ႕ ထိုးတန္ထိုးၿပီး စနစ္တက် ထုဆစ္လိုက္တဲ့အခါ သစ္သားတံုးႀကီးဟာ လွပတဲ့ အရုပ္ကေလး ျဖစ္လာပါတယ္။
ဒီလိုပါပဲ။ တရားအလုပ္ အားထုတ္တဲ့သူဟာ သတိ ၀ီရိယ ပညာ လက္နက္ကိရိယာေတြကို သူ႕ေနရာနဲ႕သူ အကြက္က်ေအာင္ စနစ္က်ေအာင္ အသံုးခ်ရမွာပါ။ အားထုတ္ရင္းနဲ႕ သတိ လိုေနသလား၊ ၀ီရိယနည္းေနသလား၊ ပညာဉာဏ္ ပါရဲ႕လား လို႕ မၾကာခဏ အကဲခတ္ရပါတယ္၊ စိစစ္ရပါတယ္။
တရားနယ္မွာ ေ၀ဒနာသေဘာကို နားလည္မႈလြဲေနၾကတာ ရိွပါတယ္။ နာတာ က်င္တာ ကိုက္ခဲတာကို ေ၀ဒနာလို႕ ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ နာက်င္ကိုက္ခဲမႈေတြကုန္ေအာင္ အားထုတ္ရမယ္။ ေ၀ဒနာေက်ာ္ေအာင္ ရႈရမယ္ လို႕ ေျပာသံေတြလည္း ၾကားရပါတယ္။
အမွန္က နာတာ က်င္တာ ကိုက္ခဲတာ ေ၀ဒနာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ရုပ္တရားေတြ ေဖာက္ျပန္တာပါ။
ရုပ္ေဖာက္ျပန္တာကို ေ၀ဒနာလို႕ ရႈရင္ မွားပါတယ္။ နာက်င္ကိုက္ခဲတာကို ကုန္ေအာင္ မရႈပါနဲ႕။ ကုန္ေအာင္ရႈလို႕မရပါဘူး။ ကုန္လည္း မကုန္ႏိုင္ပါဘူး။ ရုပ္တရားက ကိုယ္မွာျဖစ္တာပါ။ ေ၀ဒနာက စိတ္မွာ ျဖစ္တာပါ။
နာက်င္ကိုက္ခဲတာဟာ ကိုယ္မွာ ျဖစ္တာမို႕ ရုပ္တရားပါ။
ေ၀ဒနာက စိတ္မွာ ျဖစ္တာမို႕ နာမ္တရားပါ။
ကိုယ္ခႏၶာ ရိွေနသမွ် နာက်င္ကိုက္ခဲမႈေရာဂါ၊ ရုပ္ေဖာက္ျပန္တာေတြ ရိွေနပါမယ္။ စိတ္ရိွေနသမွ် ခံစားမႈေ၀ဒနာေတြ ရိွေနပါတယ္။ မကုန္ပါဘူး။ နာက်င္ကိုက္ခဲတာ၊ တင္းေတာင့္တာ၊ စူးတာ ေအာင့္တာေတြက ရုပ္ေဖာက္ျပန္တာပါ။ အေအးေၾကာင့္ အပူေၾကာင့္၊ မွက္ ျခင္ ယင္ ေလ စသည္တို႕ေၾကာင့္၊ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့ ကိုယ္မွာျဖစ္တာ မွန္သမွ်ဟာ ေ၀ဒနာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရုပ္ ေဖာက္ျပန္တာပါ။ ေ၀ဒနာ မဟုတ္တာကို ေ၀ဒနာလို႕ ရႈရင္ အရႈမွားပါတယ္။ တရားသေဘာကို မသိႏိုင္ပါဘူး။
ကိုယ္မွာ ျဖစ္လာတဲ့ နာက်င္ကိုက္ခဲမႈ တင္းေတာင့္မႈ ထံုက်ဥ္မႈေတြကို သိရိွခံစားတဲ့ သေဘာကမွ ေ၀ဒနာပါ။ ေ၀ဒနာဟာ အသိစိတ္နဲ႕ တြဲကပ္ျဖစ္ပါတယ္။ နာမ္တရားပါ။
ေ၀ဒနာဟာ စိတ္ မျဖစ္ေတာ့မွ ေသဆံုးသြားေတာ့မွ ကုန္ပါတယ္။ ရုပ္ေဖာက္ျပန္မႈေတြဟာလည္း မေသမခ်င္း ရိွေနျဖစ္ေနပါတယ္လို႕ သေဘာေပါက္နားလည္ရပါမယ္။
ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ေရာဂါေတြ၊ ေ၀ဒနာေတြ ကုန္သြားေအာင္ ေက်ာ္သြားေအာင္ မႀကိဳးစားရပါဘူး။ ဒုကၡသေဘာေတြ သိေအာင္ နားလည္ေအာင္ ရႈမွတ္ရမွာပါ။
တခ်ဳိ႕က တရားထိုင္ရင္ ၾကာၾကာထိုင္ရမယ္၊ ၾကာၾကာထိုင္မွ ေ၀ဒနာထင္ရွားမယ္၊ တရားရမယ္ လို႕ ေျပာၾကပါတယ္။
သေဘာကေတာ့ ၾကာၾကာထိုင္လို႕ ကိုယ္မွာျဖစ္ေပၚလာတဲ့ နာက်င္ ကိုက္ခဲမႈေတြကို ေ၀ဒနာလို႕ ရည္ရြယ္ေျပာၾကတာပါ။
အမွန္ကေတာ့ နာတာဟာ ေ၀ဒနာမဟုတ္ပါဘူး။ ေ၀ဒနာဆိုတာ ခံစားတတ္တဲ့ သေဘာသက္သက္ပါ။
နာတာက ရုပ္၊ နာသေဘာကို ခံစားတာကမွ ေ၀ဒနာပါ။
ကိုယ္ျဖစ္တဲ့ နာသေဘာကို စိတ္နဲ႕ျဖစ္ေဖာ္ျဖစ္ဖက္ ေ၀ဒနာက ခံစားတာပါ။ အာရံုကို ဖမ္းယူတတ္တဲ့ စိတ္က နာတဲ့ဆီကို အာရံုျပဳေတာ့ ေ၀ဒနာက သိရိွခံစားလိုက္တာပါ။
ေ၀ဒနာဟာ စိတ္နဲ႕တြဲေနပါတယ္။ စိတ္ျဖစ္ရင္ ေ၀ဒနာျဖစ္၊ စိတ္ခ်ဳပ္ပ်က္ရင္ ေ၀ဒနာလည္း ခ်ဳပ္ပ်က္သြားတာမို႕ ေ၀ဒနာကို ကုန္ေအာင္လုပ္လို႕မရသလို၊ ျဖစ္ေအာင္လုပ္လို႕လည္း မရပါဘူး။ သူ႕သေဘာနဲ႕သူ အေၾကာင္းတရားေတြ တိုက္ဆိုင္မွျဖစ္လာတာပါ။
ေ၀ဒနာျဖစ္လာေအာင္ တမင္တကာ ၾကာၾကာထိုင္ၿပီးေတာ့လည္း လုပ္မယူပါနဲ႕။ ျဖစ္လာၿပီးတာကိုလည္း ကုန္သြားေအာင္ ေပ်ာက္သြားေအာင္ လုပ္မယူပါနဲ႕။ သူ႕သေဘာအတိုင္းသာ ေနပါေစ။ သူ႕သေဘာအတိုင္း ျဖစ္ပ်က္ေနတာကို တရားရႈသူက အလိုက္သင့္ ရႈမွတ္ဖို႕သာ အေရးႀကီးပါတယ္။
ၾကာၾကာထိုင္တာ မထိုင္တာထက္ မွန္မွန္ကန္ကန္ ရႈျမင္တတ္ဖို႕၊ ႏွလံုးသြင္းတတ္ဖို႕က ပိုအေရးႀကီးပါတယ္။
အထိုင္ၾကာရင္ ပင္ပန္းလာပါတယ္။ အထိုင္ၾကာလာလို႕ ရုပ္ခႏၶာ ေဖာက္ျပန္မႈဒဏ္က သည္းမခံႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္လာရင္ ေျပာင္းေရႊ႕ခ်င္စိတ္ ေပၚေပါက္လာပါတယ္။ သိပ္ကို ေညာင္းညာကိုက္ခဲေတာင့္တင္းလာရင္ စိတ္ထဲမွာ ေျပာင္းခ်င္ျပင္ခ်င္ ေရႊ႕ခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလး ေပၚလာပါတယ္။ အဲဒီစိတ္ကို ရႈစိတ္နဲ႕ သတိထားၿပီး နာမ္လို႕ ရႈေပးပါ။ ခံႏိုင္ေသးတယ္ဆိုရင္ ႏိုင္သေလာက္ သည္းခံၿပီး ရႈမွတ္ေနပါ။ ရႈမွတ္လိုက္ရင္ တစ္ခါတေလက်ေတာ့ ေရႊ႕ခ်င္ေျပာင္းခ်င္စိတ္ေတြ ေပ်ာက္သြားပါတယ္။
ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ေျပာင္းမွျဖစ္ေတာ့မယ္၊ ေရႊ႕မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ရႈမွတ္ရင္း ေျပာင္းေရႊ႕ပါ။ နာလို႕ ေျပာင္းမယ္ဆိုတဲ့ နာတဲ့သေဘာကို ရုပ္လို႕ရႈပါ။ ထံုက်ဥ္ကိုက္ခဲလို႕ ေျပာင္းမယ္ဆိုရင္ ထံုက်ဥ္ကိုက္ခဲတဲ့ သေဘာကို အာရံုစိုက္ၿပီး ရုပ္လို႕ ရႈမွတ္ရင္း ေျပာင္းပါ။ ေညာင္းညာလို႕၊ တင္းေတာင့္လို႕ ေျပာင္းမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေညာင္းညာ ေတာင့္တင္းေနတဲ့သေဘာကို ထင္ျမင္ေအာင္အာရံုစိုက္ ရႈမွတ္ၿပီး ေျပာင္းပါ။
ေျပာင္းေရႊ႕ျပင္ဆင္ခ်ိန္မွာ ေျခလက္အဂၤါအစိတ္အပိုင္း၊ ကိုယ္အဂၤါ အစိတ္အပိုင္းတို႕ရဲ႕ ေရြ႕လ်ားတဲ့သေဘာ၊ တြန္းကန္တဲ့သေဘာ၊ လႈပ္ရွားတဲ့သေဘာ၊ ေလးသြားေပါ့သြားတဲ့ သေဘာတရားတို႕ကို အေသအခ်ာ ရႈမွတ္သြားရင္ ကိုယ္ခႏၶာအေနအထားပ်က္ေပမယ့္ တရားမပ်က္ပါဘူး။
ေျပာင္းေရႊ႕ျပင္ဆင္လိုက္လို႕ ေနရခက္တာ၊ ပင္ပန္းဆင္းရဲတာေတြ ေပ်ာက္ၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာကိုယ္ခ်မ္းသာ ျဖစ္သြားၿပီဆိုရင္ မူလ ရႈေနတဲ့ကမၼ႒ာန္း .. ႏွာသီးဖ်ားမွာ သတိထားလို႕ျဖစ္ေစ၊ ရင္မွာ တိုးတုန္တာကိုျဖစ္ေစ၊ ကိုယ္ခႏၶာမွာ ထင္ရွားတဲ့ေနရာကိုျဖစ္ေစ ျပန္ရႈမွတ္ပါ။
ျမတ္စြာဘုရားက တရားဓမၼ က်င့္ၾကံအားထုတ္တဲ့ေနရာမွာ အစြန္းမေရာက္ဖို႕၊ မဇၥ်ိမပဋိပဒါ အလယ္အလတ္မွ်တတဲ့ လမ္းစဥ္ကို လိုက္ဖို႕ ေဟာၾကားေတာ္မူပါတယ္။ မိမိကိုယ္မိမိ ညွဥ္းဆဲရာေရာက္တဲ့ အစြန္းတစ္ဖက္၊ သက္သာခိုေရသာခိုတဲ့ အစြန္းတစ္ဖက္၊ ဒီအစြန္းႏွစ္ဖက္ လြတ္ေအာင္ က်င့္ရမွာပါ။
တရားအားထုတ္စဥ္မွာ မေျပာင္းမေရႊ႕ဘဲ ပင္ပန္းဆင္းရဲတာကို ေပေတႀကိတ္မွိတ္ မရႈမွတ္ႏိုင္ဘဲေနရင္လည္း အစြန္းမလြတ္ပါဘူးး။ ေျပာင္းလို႕ ေရႊ႕လို႕ရတယ္ဆိုၿပီး နည္းနည္းေလးေတာင္ သည္းမခံဘဲ ေျပာင္းေရႊ႕လြန္း၊ သက္သာခိုလြန္းရင္လည္း အစြန္းမလြတ္ပါဘူး။ မိမိရဲ႕ ရႈမွတ္ႏိုင္မႈ အေျခအေနကိုၾကည့္ၿပီး မွ်တေအာင္ေန၊ မွ်တေအာင္ က်င့္ရမွာပါ။
ဣရိယာပုတ္ ေျပာင္းျပင္သင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ မေျပာင္းျပင္ရင္
၁။ ဒုကၡေ၀ဒနာ ျပင္းထန္စြာျဖစ္လာပါတယ္။
၂။ တည္ၾကည္မႈမရိွဘဲ သမာဓိ ပ်က္တတ္ပါတယ္။
၃။ အားထုတ္ေနတဲ့ ကမၼ႒ာန္း ေပ်ာက္ပ်က္သြားပါတယ္။
၄။ တရားထူး မရႏိုင္ပါဘူးလို႕ ျဖစ္ေပၚလာမယ့္ အျပစ္ေလးခ်က္ သင့္တယ္လို႕ အ႒ကထာမွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
ေမတၱာျဖင့္
tno
https://www.facebook.com/Dhamma-Notes-by-Thein-Naing-Ohn-1514787362178822/?ref=bookmarks
https://www.facebook.com/pages/%E1%80%93%E1%80%99%E1%81%BC%E1%80%95%E1%80%AB%E1%80%9C/1451534851734569?fref=ts