ပညာ

အေမာဟ  တဲ့ သူကေတာ့ တစ္ခုထဲမို ့လို ့ ေခၚခ်င္သလိုေခၚလို ့ရတယ္။
ဒါေပမယ့္ နာမည္က ပညိေျႏၵ တဲ့ အဓိပါၸယ္က အာရံုကိုသိျခင္းသေဘာ၊
ဒါက အဓိပၸါယ္ သာေျပာထားတာ၊အနက္အစစ္ မဟုတ္ေသးဘူး။

ပညာ ဆိုတာ သိတာ၊ ဣေျႏၵဆိုတဲ့ စကားလံုးရဲ႕အဓိပၸါယ္က အစိုးရျခင္း
ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပညိေျႏၵ ဆိုတာ သူဟာ ပညာလည္း
ဟုတ္တယ္။ သိတဲ့ေနရာမွာ အစိုးတရလည္းျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို ့
ပညိေျႏၵ လို ့ေခၚတယ္။ အာရံုကိုအမွန္အတိုင္းသိျခင္းသေဘာ။

ဒီမွာဆိုလိုတ့ဲ ပညာက တကယ့္ကို ရုပ္နာမ္သေဘာကို ထိုးထြင္းသိတဲ့
ပညာကို ဆိုလိုတာ၊ ဆိုပါေတာ့ သင္ၾကားတဲ့ ပညာေတြလည္း တတ္ၾကတယ္
မဟုတ္လား၊ အမွန္အတိုင္းေျပာရင္ ဒါေတြကို ဦးဇင္းတို ့က ပညာလို ့
မေခၚဘူး၊ တစ္နည္းနည္း နဲ့ တျခားနာမည္နဲ့ေခၚခ်င္ေခၚေပါ့။ ဗဟုသုတ
လို ့ေခၚခ်င္ေခၚ၊ အတတ္လို ့ပဲ ေခၚေခၚ။

ပါဠိေတာ္ေတြမွာ ပညာဆိုတဲ့ စကားလံုးကို သံုးျပီဆိုရင္  ရုပ္နာမ္ သေဘာကို
အမွန္အတိုင္း  ထိုးထြင္းျပီးသိတာမ်ိဳး ဒီထက္တစ္ဆင့္တက္လိုက္ရင္
သစၥာေလးပါးတရား နိဗၺာန္ကို ထိုးထြင္းျပိး သိတာမ်ိဳးကို ပညာလို ့ေခၚတယ္။

ဒီပညာဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အကုသိုလ္စိတ္နဲ့မယွဥ္ဘူး။ အဟိတ္စိတ္နဲ ့
မယွဥ္ဘူး။ကာမာ၀စရ ေသာဘန စိတ္ထဲမွာေတာင္မွ ဥာဏသမၸယုတ္နဲ့
သာယွဥ္တယ္။ဥာဏ ၀ိပၸယုတ္နဲ့ ပညာ နဲ့မဆိုင္ဘူး။

ပညာကို ဘာနဲ့ ဥပမာ ေပးလည္းဆိုေတာ့ ေမွာင္ေနတဲ့အခန္းထဲမွာ
မီးထြန္းလိုက္တာမ်ိဳး လင္းသြားသလိုပဲ ပညာမပါရင္ ရုပ္နာမ္ရဲ႕
သေဘာတရားကို မသိဘူး။ အေမွာင္က်သလိုပဲ။ ပညာေပၚလာတဲ့
အခါမွာ ရုပ္နာမ္ရဲ႕ သေဘာတရားကို ထင္ထင္လင္းလင္း သိသြားတယ္။
အဲ့သလို သိတတ္တဲ့ သေဘာတရား၊ အဲ့သလို သိျခင္း`၌ အစိုးတရျဖစ္
တတ္တဲ့ သေဘာတရားကို ပညိေျႏၵ လို ့ေခၚတယ္။

ပညိေျႏၵ ကိုျပည့္ျပည့္၀၀ တိတိက်က် လုပ္ခ်င္ရင္ေတာ့ တရားထိုင္ရမယ္။
တရားထုိင္မွတ္တာ ၾကာလာတဲ့အခါက်ေတာ့ ဒါေတြကို သူ ့ဟာသူ
ျမင္လာတာ၊ ပထမ စစခ်င္းေတာ့ ဒါမျဖစ္နိုင္ေသးဘူး။ သမာဓိ ရေအာင္လုပ္
ေနရတာ။သမာဓိျဖစ္တာနဲ့ တစ္ျပိဳင္နက္ ပညာလာေတာ့တာပဲ။
ဒါေၾကာင့္မို ့ ဘုရားေဟာထားတာက   “သမာဟိေတာ ဘိကၡေ၀
ယထာဘူတံ ပစာနာတိ”  တဲ ့။သမာဓိရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ တရားေတြကို
အမွန္အတိုင္း သိျမင္သြားတယ္။ အျပီးထိေအာင္ လုပ္မေနရေတာ့ဘူး။
စိတ္တည္ၾကည္ျပီး ျငိမ္သြားျပီဆိုတာနဲ ့ တစ္ျပိုင္နက္ တရားကို
ျမင္လာတယ္။ အဲ့သလိုျမင္လာတဲ့ပညာကိုမွ ပညာ လို ့ေခၚတယ္။

ျပီးေတာ့ ရွိေသးတယ္။ကံ  ကံ၏ အက်ိဳးကို ယံုၾကည္သိျမင္တဲ့ ကမၼႆကတ
ပညာ လို ့ေခၚတယ္။ ကံဆိုတာ ရွိတယ္၊ ကံ၏ အက်ိဳးဆိုတာ ရွိတယ္လို ့
ယံုၾကည္တာ၊ ေရွးတုန္းကထဲက ဒါေတြရွိျပီးသားပါ။

အေမာဟ လို ့လည္းေခၚတယ္။ ပညာလို ့လည္းေခၚတယ္။ ဥာဏလို ့လည္း
ေခၚတယ္။ အားလံုးအတူတူပဲ။

အရွင္သီလာနႏၵာဘိ၀ံသ

သညာ သိ ၀ိညာဥ္သိ ပညာသိ

ေနာက္တစ္ခုက သညာရယ္ ၀ိညာဥ္ရယ္  ပညာရယ္တဲ ့(၀ိညာဥ္ဆိုတာ စိတ္ပါပဲ)
ဒီသံုးခု အစုကို နားလည္ရမယ္။

သညာ၊ ၀ိညာဥ္၊ ပညာ တို ့၏ အာရံုကိုသိသည္၏ အျဖစ္သည္
တူညီေသာ္လည္း သညာသည္ အညိဳ အေရႊ ဤသို ့စသည္ျဖင့္ အာရံုကို
မွတ္သိရံုမွ်သာျဖစ္သည္။

သညာ သိတာ မွတ္သိရံုေလးပါ၊ ဒါေလးက အနီ ၊
ဒါက အညိဳ ၊ ဒါက အ၀ါ စသည္ျဖင့္ေပါ့ ၊ အဲ့သလို သိတာ သညာသိ။
မျမဲ  ဆင္းရဲ အတၱ မဟုတ္ ဟု လကၡဏာသံုးပါး ထိုးထြင္းသိျခင္းသို ့
ေရာက္ေစရန္ကား မစြမ္းနိုင္ေသး။ သညာက အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ လို သိသည့္တိုင္
ေအာင္ မစြမ္းနိုင္ေသးဘူးတဲ ့၊ မွတ္ရံုမွတ္ျပီးသိတာကိုး။

၀ိညာဥ္သည္ အညိဳ အေရႊ ဤသို ့ စသည္ျဖင့္ အာရံုကိုလည္းသိ၏။ လကၡဏာ
သံုးပါးထိုးထြင္းသိျခင္းသို့လည္း ေရာက္ေစ၏။

၀ိညာဥ္သိ (စိတ္သိ)က်ေတာ့မွတ္လည္းပါသြားတယ္။လကၡဏာကို
ထိုးထြင္းသိေသာအေနအထိလည္းသိတယ္တဲ ့။
သို ့ေသာ္လည္း အဆင့္ဆင့္တက္၍ အရိယာမဂ္ ျဖစ္ေပၚျခင္းသို ့ေရာက္ေစ
ရန္ကားမစြမး္နိုင္ေသး။
၀ိညာဥ္သိ  သိရံုနဲ့ ကိစၥ မဆံုးေသးဘူးလို ့ဆိုလိုတယ္။

ပညာသည္ကား ဆိုခဲ့ျပီးေသာနည္းျဖင့္ အာရံုကိုလည္းသိ၏။ လကၡဏာ
သံုးပါးထိုးထြင္းသိျခင္းသို့လည္း ေရာက္ေစ၏။ အဆင့္ဆင့္တက္၍
အရိယာမဂ္ ျဖစ္ေပၚျခင္းသို့လည္းေရာက္၏။
အဲ့သလုိကြာတယ္။ သညာက မွတ္ရံုသာသိတယ္။ ၀ိညာဥ္က်ေတာ့
နည္းနည္းေလးပိုသိလာတယ္။ မကုန္ေသးဘူး၊ ပညာက်မွ အကုန္
ထိုးထြင္းျပီးေတာ့ သိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သညာ၊ ၀ိညာဥ္ ၊ ပညာ သံုးပါး
အစုကိုလည္း မွတ္ရမယ္။


အရွင္သီလာနႏၵာဘိ၀ံသ

အျမတ္စား အညံ့စား အက်င့္ ႏွစ္ပါး

မဂ္သို ့ေရာက္ေၾကာင္း ထိုအက်င့္ေကာင္းကိုလည္း  အျမတ္စား
အညံ့စား  ႏွစ္မ်ိဳးအားျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူအပ္ျပီ။

ရဟန္းတရားကို ပြားမ်ားၾကိဳးကုတ္ စ၍ အားထုတ္သည္မွ
နီ၀ရဏ ငါးပါးတို ့ကို ခြါနိုင္သည္ ့တိုင္ေအာင္ ဤ အတြင္းသည္
ပဋိပဒါ၏ေခတ္ ပဋိပဒါ၏ နယ္ပယ္မည္၏။

ဤ အတြင္း အလြယ္တကူ မပင္မပန္း နီ၀ရဏ ငါးပါးတို ့ကို ခြါစြန္ ့နိုင္လွ်င္
“သုခါ ပဋိပဒါ”   ဟူ၍ ေခၚ၏။
ျငိဳျငင္ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာက်င့္မွ နီ၀ရဏတို ့ကို စြန္ ့ခြါနိုင္လွ်င္
“ဒုကၡာ ပဋိပဒါ”   ဟူ၍ ေခၚ၏။
နီ၀ရဏ ငါးပါးတို ့ကိုခြါစြန္ ့ျပီးသည္မွ စ၍
မဂ္ဥာဏ္သို ့ေရာက္သည့္တိုင္ေအာင္ ဤ အတြင္းသည္
အဘိညာေခတ္  (အဘိညာ=၀ိပႆနာ ဉာဏ္ပညာ)
၏ နယ္ပယ္မည္၏။
နိ၀ရဏ ငါးပါးတို ့ကို ခြါျပီးေနာက္ မဂ္ဉာဏ္သို ့
အလွ်င္အျမန္ေရာက္ေသာ ၀ိပႆနာ ဉာဏ္တို ့ကို
ခိပၸါဘိည ဟူ၍ ေခၚ၏။
မဂ္ဉာဏ္သို ့ ေႏွးေႏွးကန္ကန္ ေရာက္မူ ထို၀ိပႆနာ ဉာဏ္တို ့ကို
ဒႏၶာဘိည ဟူ၍ ေခၚ၏။

(၁)အခ်ိဳ ့ေသာ ပုဂၢိဳလ္တို ့မွာ ရဟန္းတရားအားထုတ္လတ္ေသာ္
နီ၀ရဏ ငါးပါးတို ့ကို မပင္မပန္း အလြယ္တကူ ပယ္ျပီးလွ်င္
မဂ္ဉာဏ္သို ့လွ်င္ျမတ္စြာ ေရာက္ၾက၏။ ထိုပုဂၢိဳလ္တို ့၏ ပဋိပဒါ
(=အက်င့္မ်ိဴး)ကို သုခါ ပဋိပဒါ ခိပၸဘိညာ  ဟူ၍ ေခၚ၏။ (ဤအက်င့္မ်ိဳးကို
အျမတ္စားဟူ၍ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားေတာ္မူ၏။)
(၂)အခ်ိဳ ့ေသာ သူတို ့မွာ နီ၀ဏ ငါးပါးတို ့ကို အလြယ္တကူႏွင့္
ပယ္ျပီးေနာက္ ေနွးကန္စြာ မဂ္ဉာဏ္သို ့ေရာက္ဆိုက္ၾက၏။
ထို ပုဂၢိဳလ္တို ့၏ ပဋိပဒါ(=အက်င့္မ်ိဳး)ကို သုခ ပဋိပဒါ ဒႏၶာဘိညာ
ဟူ၍ ေခၚ၏။
(၃) အခ်ိဳ ့မွာနီ၀ဏ ငါးပါးတို ့ကို ျငိဳျငင္ပင္ပန္းခဲယဥ္းစြာက်င့္မွ
ခြါစြန္ ့နိုင္ျပီးလွ်င္ မဂ္ဉာဏ္သို ့ကား လွ်င္ျမန္စြာ ေရာက္ဆိုက္ၾက၏။
ထိုသူတို ့၏ ပဋိပဒါ(= အက်င့္မ်ိဳးကို ဒုကၡာ ပဋိပဒါခိပၸါဘိညာ ဟူ၍ ေခၚ၏။
(၄)အခ်ိဳ ့မွာ နီ၀ဏငါးပါးတို ့ကိုလည္း ျငိဳျငင္ပင္ပန္း ခဲယဥ္းစြာက်င့္၍
စြန့္ခြါျပီးေနာက္ မဂ္ဉာဏ္သို့လည္း ေႏွးေနွးကန္ကန္ ေရာက္ဆိုက္ၾက၏။
ထိုသူတို ့၏ ပဋိပဒါ(=အက်င့္မ်ိဳး)ကို ဒုကၡါ ပဋိပဒါ ဒႏၶာ ဘိညာ ဟူ၍ ေခၚ၏။

ထိုအျမတ္စား အညံ့စား အက်င့္ႏွစ္ပါးျဖင့္ နိဗၺာန္တည္းဟူေသာ
တဖက္ကမ္းသို ့ေရာက္ဆိုက္ရာမွာလည္း မဂ္ဉာဏ္တစ္ခုတည္းျဖင့္
နိဗၺာန္သို့ ႏွစ္ၾကိမ္ ႏွစ္ခါ မေရာက္ေကာင္းေခ်။(မဂ္ဉာဏ္သည္
တစ္ၾကိမ္ျဖစ္လိုက္လွ်င္ပင္ မိမိ ပယ္ရမည့္ ကိေလသာကို အျပီးသတ္
ပယ္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ တစ္ဖန္ ထိုခႏၶာ သႏ ၱာန္မွာ ျဖစ္ရိုးမရွိသျဖင့္
မဂ္ဉာဏ္ တစ္ခုတည္းျဖင့္ နိဗၺာန္သို ့ ႏွစ္ၾကိမ္ႏွစ္ေခါက္ မေရာက္ေကာင္းေခ်
ဟု ေဟာေတာ္မူျခင္းျဖစ္သည္။

(မဟာဗုဒၶ၀င္ ဒုတိယတြဲ စာမ်က္ႏွာ-၄၈၉)
……..
အျမတ္စားျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အည့ံစားျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊
မဂ္ဉာဏ္သို ့ဆိုက္ေရာက္ျခင္းသည္ ၾကီးစြာေသာအက်ိဳးျဖစ္၏။
ထိုမဂ္ဉာဏ္သို့ဆိုက္ေရာက္ျခင္းငွါ ၾကီးစြာေသာ ၀ီရိယ ျဖင့္
ၾကိဳးစားအားထုတ္ျခင္းသည္ ျဖစ္ၾကပါေစ။

တန္ဖိုးရွိ၍ ျမင့္ျမတ္ေသာလူ

အသိတရားသည္ လူတြင္မက  တိရိစၦ ၦာန္မ်ားတြင္လည္းရွိၾကသည္။
သူ ့ေက်းဇူးကို သိတတ္သည့္တိရိစ ၦာန္မ်ား။  မိမိရင္ေသြးမ်ားကို အစာရွာ
ေကၽြးေမြးၾကေသာ တိရိစ ၦာန္မ်ားသည္ အသိရွိၾကသည့္သေဘာပင္ျဖစ္သည္။


လူသည္ တိရိစ ၦာန္ ထက္ သာလြန္ျမင့္ျမတ္ေသာ အသိတရား ရွိနိုင္၏။
ရွိေအာင္လည္း အားထုတ္နိုင္၏။လူျဖစ္ခြင့္ရျခင္းသည္ ဒါန သီလ တို ့၏
ေထာက္ပံ့မႈေၾကာင့္ သုဂတိ ဘုံသို ့ေရာက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ သို ့ေသာ္
အသိတရားရွိေအာင္ အားမထုတ္သူသည္ တိရိစ ၦာန္ ႏွင့္ မျခားေသာ
အသိတရားျဖင့္ ရွင္သန္ၾကသည္။စားမႈ အိပ္မႈ ကာမဂုဏ္ ခံစားမႈတို ့ျဖင့္သာ
အခ်ိန္ကို ကုန္လြန္ေစတတ္သူသည္  တိရိစ ၦာန္ႏွင့္ းျပည့္စံုေသာ္လည္း

တန္ဖိုးရွိ၍ ျမင့္ျမတ္ေသာလူသည္ ပညာျဖင့္ အသက္ေမြးသူျဖစ္သည္။
မ်ိဳးရိုးျမင့္ျမတ္ျခင္း ရာထူးဂုဏ္သိန္ ၾကီးက်ယ္ျခင္း ပစၥည္းဥစၥာ အေျခြအရံ
ေပါမ်ားျခင္း ဘုန္းကံၾကီးမား၍ ၾသဇာ အရွိန္အ၀ါ ၾကီးက်ယ္ျခင္းမ်ားသည္
အတုအေယာင္ခ်မ္းသာျခင္းမ်ားျဖစ္ျပီး ထိုထို ျပည့္စံုျခင္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုသူကို
တန္ဖိုးရွိ၍ ျမင့္ျမတ္သူ ဟု မေခၚဆိုနိုင္ေပ။

မ်ိဳးရိုးျမင့္ျမတ္သည္ဟု ေခၚတြင္ေသာ ရွင္ဘုရင္ ပင္ ျဖစ္လင့္ကစား
စိတ္ထားယုတ္မာသူသည္ ယုတ္မာသူသာျဖစ္သည္ ျမင့္ျမတ္သူ မဟုတ္ေခ်။
ရာထူးဂုဏ္သိန္ ၾကီးက်ယ္၍ ပစၥည္းဥစၥာ အေျခြအရံ ေပါမ်ားျပည့္စံုေသာ္လည္း
ေမတၱာ ကရုဏာ တရား ႏွင့္ဆန္ ့က်င္သည့္ ေနထိုင္ျပဳမႈျခင္းမ်ားရွိပါက
သီလ ေစာင့္ထိန္းမႈ ခ်ိဳ ့တဲ့ပါက ျမင့္ျမတ္သူ မဟုတ္ေခ်။ ဘုန္းကံၾကီးမား၍
ၾသဇာ အရွိန္အ၀ါ ၾကီးက်ယ္ ေသာ္လည္း စင္ၾကယ္ေသာစိတ္ကို မေဆာက္တည္
နိုင္ပါက ျမင့္ျမတ္ေသာ သူ မဟုတ္ေခ်။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကို္ယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီး သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္ကပင္
ထင္ရွားေသာ ဗုဒၶ၀င္မ်ားကို ေလ့လာႏွိဳင္းယွဥ္သိျမင္နိုင္ၾကေပလိမ့္မည္။
ရွင္ဘုရင္သည္၎။ ဒြန္းစ႑ားသည္၎။ မိဖုရားသည္၎။ ျပည့္တန္ဆာမ သည္၎။
ကုသိုလ္ အကုသိုလ္၏ အက်ိဳးေပး ေၾကာင့္ ဘ၀ ေနထိုင္မႈ အဆင့္အတန္းျခင္း
မတူညီေပ။ ဆင္းရဲ ယုတ္ညံေသာ ဘ၀ေနထိုင္မႈ ။ခ်မ္းသာျပည့္စံုေသာ
ဘ၀ ေနထိုင္မႈ မ်ား ကြဲျပားျခားနား ၾကသည္။

သို့ေသာ္လည္း ေစတီတည္ထိုက္ေသာ တန္ဖိုးရွိသည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္
ဘ၀ ေနထိုင္မႈ ႏွင့္မသက္ဆိုင္ေတာ့ပဲ အသိတရားျမင့္မားျခင္းႏွင့္သာ သက္ဆိုင္
ေတာ့သည္။  ေစတီတည္ထိုက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ျမင့္ျမတ္ေသာ တန္ဖိုးရွိေသာ
ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။

အဘယ္ပုဂၢိဳလ္တို ့နည္း
ေစတီ တည္ထိုက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္(၄)မ်ိဳး
(၁) အရဟံ ဂုဏ္ရွင္ သမၼာသမၺဳဒၶဂုဏ္ရွင္ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ကို
ေစတီ တည္ထိုက္၏။
(၂)ပေစၥက ဗုဒၶါကို ေစတီတည္ထိုက္၏။
(၃)ျမတ္စြာဘုရား၏ သာ၀က(အရိယာ)ကို ေစတီ တည္ထိုက္၏။
(၄)စၾက၀ေတးမင္းကို ေစတီတည္ထိုက္၏။

ေဖၚျပပါ (၁) (၂)သည္ အားလံုးသိျပီးျဖစ္ပါမည္။
(၃)ျမတ္စြာဘုရား၏ သာ၀က(အရိယာ)ကိုေစတီတည္ထိုက္၏ ဆိုေသာ
အခ်က္အတြက္ မဟာဗုဒၶ၀င္ ပဥၥမတြဲ စာမ်က္ႏွာ(၄၄၄)တြင္ ေဖၚျပထားသည္ကို
ေရးသားမွ်ေ၀ပါမည္။
“ ခ်စ္သား အာနႏၵာ….အဘယ္သို ့ေသာ အက်ိဳးထူးကို စြဲ၍
ျမတ္စြာဘုရား၏ တပည့္ သာ၀က (အရိယာ)ကို ေစတီတည္ထိုက္သနည္း
ဟူမူကား………ခ်စ္သား အာနႏၵာ..  “ဤ ေစတီသည္ကား
အရဟံဂုဏ္ရွင္ သမၼာသမၺဳဒၶ ဂုဏ္ရွင္ ထိုဘုရားသခင္ တပည့္ သာ၀က
အရိယာ၏ ေစတီေတာ္တည္း” ဟု လူအမ်ားတို ့သည္ မိမိ စိတ္ကို
သဒၶါရႊန္းစို ၾကည္ညိုေစၾကကုန္၏။ ထိုလူတို ့သည္ ထိုေစတီေတာ္၌
သဒၶါရႊန္းစို ၾကည္ညိုၾကျပီးေသာ္ ကိုယ္ခႏၶာ ျပတ္ေၾကြ စုေတ သည္မွ
ေနာက္၌  ေကာင္းေသာ လားရာ နတ္ရြာသို ့ေရာက္ရကုန္၏။…….
ခ်စ္သားအာနႏၵာ…..ဤ အက်ိဳးထူးကို စြဲ၍ ျမတ္စြာဘုရား၏ တပည့္
သာ၀က အရိယာကို ေစတီတည္ထိုက္၏။
ဤသို ့ ျမတ္စြာဘုရားသည္ မိန္ ့ေတာ္မူခဲ့ေလသည္။

ထို ့ေၾကာင့္ တန္ဖိုးရွိ၍ ျမင့္ျမတ္ေသာသူသည္ ဘ၀ ေနထိုင္မႈ အဆင့္အတန္းႏွင့္
လံုး၀ မသက္ဆိုင္။ မိမိ ၏ အသိတရား ျမင့္ျမတ္ျခင္းႏွင့္သာ သက္ဆိုင္သည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္ အခ်ိန္က တန္ဖိုးရွိ၍ ျမင့္ျမတ္သူႏွင့္
ျမင့္ျမတ္ျခင္းတို ့ကင္းကြာလွ်က္ တန္ဖိုးမဲ့ေသာသူမ်ားစြာကို ေလ့လာေတြ ့ရွိနိုင္သည္။

ယေသာ္ဓရာ၏ ဖခင္ ဘုရင္ သုပၸဗုဒၶသည္ ရွင္ဘုရင္ပင္ ျဖစ္လင့္ကစား တန္ဖိုးရွိျခင္း
ျမင့္ျမတ္ျခင္းကို နားမလည္သည့္အတြက္  မဟာလူသား ျမတ္ဘုရားကို ဆဲေရးတိုင္း
ထြာေျပာဆိုခဲ့သည္။ထို ့သည့္ အက်ိဳးေပးသည္ (၇)ရက္ အတြင္း ေျမမ်ိဳခံလိုက္ရသည္။
လူျခင္းတူေသာ္လည္း တန္ဖိုးရွိျခင္း ျမင့္ျမတ္ျခင္း မတူညီေပ။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ လူသား
စင္စစ္ပင္ျဖစ္သည္။ လူမ်ား အဟာရ သံုးေဆာင္သလို သံုးေဆာင္ရသည္သာ။
လူမ်ား က်င္ၾကီးက်င္ငယ္စြန္ ့သကဲ့သို ့ စြန့္ရသည္သာ။ သို ့ေသာ္ ပါရမီေတာ္တို ့ႏွင့္
က်င့္ၾကံအားထုတ္မႈ အသိတရား ဥာဏ္အားတို ့သည္ သာမာန္လူသားတို ့ႏွိဳင္းယွဥ္
တုျပိဳင္နိုင္စရာမရွိေအာင္ ျမင့္ျမတ္ ျပည့္စံုသူ မဟာလူသားျဖစ္သည္။ လူခ်င္း တူတူပဲ ဟု
ႏွိဳင္းယွဥ္ ေျပာစရာဆို၍ ခႏၶာ ႏွိပ္စက္ျခင္းကိုခံရတာျခင္း တူတာပဲ ရွိသည္။
ဘုရားရွင္သည္လည္း လူ ့ခႏၶာ ႏွင့္မို ့ နာမႈ က်င္မႈ ထံုမႈ ကိုက္ခဲမႈ တို ့သည္ အစဥ္မျပတ္
ႏွိပ္စက္ခံရသည္သာျဖစ္သည္။ ထို ့အတြက္ေၾကာင့္ေတာ့ လူခ်င္းတူတူဟူ၍
မႏွိဳင္းယွဥ္ေကာင္းေခ်။အတုမရွိ တန္ဖိုးရွိေသာ  အတုမရွိျမင့္ျမတ္ေသာ
ဘုန္းေတာ္ အနႏ။ၱ ဥာဏ္ေတာ္ အနႏ။ၱ တန္ခိုးေတာ္ အနႏၱ ႏွင့္ မဟာလူသား။
ထို ့မဟာလူသားကို မဟာလူသားမွန္းမသိ။ ငါ့သမီး နဲ့ ေျမးေလး လူပံုအလယ္
မ်က္ႏွာငယ္ေအာင္ ထားခဲ့ရက္တဲ့ သမက္ဟု  သမီးခင္ ေျမးခင္ေသာစိတ္ျဖင့္
ယုတ္ရင္းၾကမ္းတမ္းစြာ ဆဲေရးတိုင္းထြာခဲ့ေသာ သုပၸဗုဒၶဆိုသည့္ ေရေျမ ့အရွင္
ဘုရင္မင္းၾကီး ေျမမ်ိဳခံရသည့္အျဖစ္။လူ ျဖစ္ေသာ္လည္း တန္ဖိုးမရွိ အသိတရား
မရွိသည့္အတြက္  တန္ဖိုးရွိသည့္အရာကို တန္ဖိုးရွိမွန္းမသိေလေသာေၾကာင့္
ေပါက္ကရေျပာ ေပါက္ကရလုပ္ ငါရွင္ဘုရင္ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္လို ့ရသည္ဟု အထင္ႏွင့္
ထင္ရာစိုင္း ကာ ရိုင္းလိုက္သည့္အျဖစ္ ေျမမ်ိဳခံရသည္ ့အျပင္ အ၀ီစိတြင္ ငရဲခံ
ေနရေလျပီ။

ေနာက္ထပ္တစ္ဦး သုပၸဗုဒၶ။ သူေတာင္းစား  လမ္းေဘးတြင္ေန လမ္းေဘးတြင္ စား
လူျဖစ္ေသာ္လည္း လူလို သူလို ေကာင္းစားေသာ ဘ၀ မဟုတ္။ရွင္ဘုရင္ သုပၸဗုဒၶ ၏
ဘ၀ အဆင့္အတန္းႏွင့္ ဘာမွ် မဆိုင္။ သူမ်ားေကၽြးမွ ေပးမွ ကမ္းမွ စားရေသာက္ရ
ေသာဘ၀ စားၾကြင္း စားက်န္ကိုစား။ စြန္ ့ပစ္ အစားအေသာက္ကိုစားျပီး အသက္ရွင္
ေနရသူ။
ဘုရားရွင္၏ တရားပြဲ ႏွင့္ ၾကံုရသခိုက္ လူၾကားသြား၍ တရားပင္ မနာရဲရွာ။
အစြန္အဖ်ားမွာေန၍ ဘုရားရွင္၏ တရားေတာ္မ်ားနာၾကာရင္း  နား က တရားနာ
ဥာဏ္က ခႏၶာလွည့္။ အျဖစ္ အပ်က္ မဂ္ ကိုက္ညီ၍  ေသာတာပန္ အရိယာ စင္စစ္
သစၥာသိသူျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ ျမင့္ျမတ္ေသာ တန္ဖိုးရွိေသာ ဘုရားရွင္ သားေတာ္အစစ္
ရတနာတစ္ပါး  ။  ေစတီတည္ထိုက္ေသာပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ လူက သူေတာင္းစား။
ႏွလံုးသားက ဘုရားတည္။ ျမင့္ျမတ္သည့္ဘ၀  တန္ဖိုးရွိသည့္ ဘ၀ပိုင္ရွင္။
ရွင္ဘုရင္ ႏွင့္ သူေတာင္းစား ဘ၀ ေနထိုင္မႈက ျခားမွ ျခား။ သို ့ေသာ္ ျမင့္ျမတ္ျခင္း
တန္ဖိုးရွိျခင္းမ်ားကေတာ့ ဆန့္က်င္ဘက္။ သူေတာင္းစားက နိဗၺာန္ ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳျပီး။
ရွင္ဘုရင္က အ၀ီစိေရာက္ေလသည္။

မိဖုရား မာဂ႑ီ ။ဘုရင္ ဥေတန ၏ အခ်စ္ေတြကို တစ္ဦးတည္းသိမ္းပိုက္လိုသျဖင့္
ျမင့္ျမတ္ေသာ ေသာတာပန္ အရိယာ သာမာ၀တီကို အေကာက္ၾကံ
မီးရိႈ ့သတ္လိုက္သည့္ အက်ိဳးေပးက လက္ငင္းဘ၀တြင္ပင္ထင္ရွားလြန္းလွသည္။
ဘုရားရွင္ကိုလည္း အျငိဳးအေတးထားခဲ့သူ။ ဘ၀ေနမႈ အဆင့္အတန္းက မိဖုရား
ျမင့္ျမတ္တန္ဖိုးရွိသူ ဘုရားရွင္ႏွင့္ ဘုရားရွင္၏ သာ၀က ကိုမွ ျပစ္မွားေစာ္ကားမိ
သည့္အျဖစ္။ အျပစ္ကိုခံယူရာ၌ တစ္ဦးတည္းမဟုတ္ တစ္ေဆြလံုးတစ္မ်ိဳးလံုး။
ျမင့္ျမတ္ျခင္း တန္ဖိုးရွိျခင္းကိုလည္းမသိ။ မိမိကိုယ္ကို ျမင့္ျမတ္ေအာင္ တန္ဖိုးရွိေအာင္
လည္းမၾကိဳးစားပဲ ေအာက္တန္းစားစိတ္ဓါတ္  လြန္စြာယုတ္ညံ့ျခင္းေၾကာင့္ အရွင္လတ္
လတ္ ငရဲခံခဲ့ရရွာသည္။

ေနာက္တစ္ဦး ျပည့္တန္ဆာမ  သီရိမာ
ဘ၀ ေနထိုင္မႈ အဆင့္အတန္းက လူတကာကို ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္ရသည့္ဘ၀။
ရြံရွာဖြယ္ေကာင္းလွသည္။ သို ့ေသာ္ သစၥာတရားကိုနာၾကား ခႏၶာေပၚ ဥာဏ္ေရာက္
သစၥာသိေအာင္ အားထုတ္လိုက္ေတာ့ သာ၀က စင္စစ္ အရိယာျဖစ္ခဲ့သည္။

မာဂ႑ီ မိဖုရားႏွင့္ သီရိမာ ျပည့္တန္ဆာမ ဘ၀ေနထိုင္မႈ အဆင့္အတန္းျခင္း
ဘာမွ မဆိုင္ ။ မိဖုရားသည္ တိုင္းျပည္တြင္အဆင့္ျမင့္ေသာမိခင္ေနရာ ေနရသူ.။
ျပည့္တန္ဆာမ သည္ ယုတ္ညံေသာဘ၀ျဖင့္အသက္ေမြးရသူ။
သို့ေသာ္ ျမင့္ျမတ္ျခင္းတန္ဖိုးရွိျခင္းမ်ားကေတာ့ ႏွို္င္းယွဥ္၍ မရေအာင္
ကြာျခားသြားသည္။အသိတရား ဥာဏ္စြမ္းအားက တန္ဖိုးရွိရာကိုသြားသူသည္
တန္ဖိုးရွိျပီး တန္ဖိုးမဲ့ရာကိုသြားသူသည္ တန္ဖိုးမဲ့ရျပီ။

ျပည့္တန္ဆာမသည္ ေစတီတည္ထိုက္သူ ဘုရားရွင္၏တပည့္ အရိယာ သာ၀က
ျဖစ္ခဲ့ျပီး.။မိဖုရားသည္ သူ၏ အကုသိုလ္ အက်ိဳးေပးရာအတိုင္းငရဲသားအျဖစ္သို ့
ေရာက္ေနရေလျပီ။

ထို သည့္အတြက္ေၾကာင့္တန္ဖိုးရွိသူ ျမင့္ျမတ္သူကို တန္ဖိုးရွိမွန္းျမင့္ျမတ္မွန္း
သိေအာင္ ေလ့လည္းေလ့လာသင့္သည္။ တန္ဖိုးလည္းထားသင့္သည္။
မိမိကိုယ္၌ကလည္း တန္ဖိုးရွိ၍ ျမင့္ျမတ္ေသာသူျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစား
အားထုတ္သင့္သည္။လူခ်င္းအတူတူပဲဟူ၍ တန္းတူ မညွိလိုက္ပါႏွင့္။
လံုး၀ မတူပါ။အသိတရားခ်င္း ဥာဏ္ပညာခ်င္း ကြာျခား၍ျမင့္ျမတ္တန္ဖိုးရွိျခင္း
ႏွိဳင္းယွဥ္၍ မရသည္ကို သိထားအပ္ပါသည္။

အရိယာသူေတာ္စင္တစ္ဦးမျဖစ္ေသးေသာ္လည္း ခႏၶာ၏ဒုကၡကိုသိလွ်က္
ျဖစ္ျခင္းပ်က္ျခင္းတို ့ကို ရႈမွတ္အားထုတ္ေနသူသည္ တန္ဖိုးရွိသူ ျမင့္ျမတ္သူ
ပင္ျဖစ္သည္။ အာစိဏၰကံ ျဖစ္ေနသူအတြက္တန္ဖိုးရွိျခင္း ျမင့္ျမတ္ျခင္းတို ့သည္
မခၽြတ္ဧကန္ ျဖစ္မည္မွာ အမွန္ပင္။

ဘုရားရွင္၏တပည့္ သာ၀က အရိယာမ်ားအျဖစ္ကိုေရာက္ရွိၾကသည္ျဖစ္၍
တန္ဖိုးရွိေသာ ျမင့္ျမတ္ေသာ ေစတီတည္ထိုက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ထူး ပုဂၢိဳလ္ျမတ္မ်ား
ျဖစ္နိုင္ၾကပါေစ။

ဘ၀ ကူးခ်ိန္

ေရွးတုန္းက ေသာဏ ဆိုတဲ့လူၾကီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။
မုဆိုးၾကီးတဲ့ေနာ္။ သူက တသက္လံုး မုဆိုးလုပ္လာတာ။သူ ့မွာ သားတစ္ေယာက္ရွိတယ္။
အဲ့ဒီ သားက ရဟႏ ၱာျဖစ္ေနတယ္။


ရဟႏ ၱာျဖစ္ေနေတာ့ အေဖကိုကယ္တင္တဲ့အေန နဲ ့ေပါ့ေလ ။ အသက္ၾကီးလာတဲ့အခါက်ေတာ့
ရဟန္း၀တ္ေပးထားတာ။ ရဟန္း၀တ္နဲ ့ပဲ သူေနတယ္။ ေရာဂါျဖစ္ျပီး ေသခါနီးက်ေတာ့
ငရဲနိမိတ္ေတြထင္တယ္။  ဟဲ့…သားရဲ႕လုပ္ပါအံုး ေခြးနက္ၾကီးလိုက္လာျပီေပါ့ေလ။
ငရဲထိန္းေတြလိုက္လာတယ္။ သူအဲ့ဒီလိုနိမိတ္ေတြထင္တယ္။ အဲ့ဒါ ဘာလဲဆိုရင္
အမွန္ကေတာ့ ဂတိ နိမိတ္ေပါ့။ အဲ့သလိုနိမိတ္ထင္လာတာ။

အဲ့သလို နိမိတ္ထင္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ရဟႏ ၱာျဖစ္တဲ့ သားျဖစ္သူ ရွင္ေသာဏက သိျပီ။
ငါ့ ဦးဇင္းၾကီးေတာ့ ငရဲနိမိတ္ေတြထင္ျပီ ဆိုျပီး ဘယ္လိုလုပ္သလဲဆိုေတာ့ သူ ့တပည့္ေတြကို
ထမ္းေခၚခိုင္း ေစတီဆီကိုယူသြားျပီးေတာ့ တခ်ိဳ ့ ရဟန္းေတြကိုလည္း ပန္းခူးခိုင္းေပါ့။
ဒါနဲ ့ အဲ့ဒီ ဦးဇင္းၾကီးကို ေပးျပီးေတာ့ ကိုင္း ဦးဇင္းၾကီး ဘုရားကို ပန္းလႈ ဦးဇင္းၾကီး ကုသိုလ္
ဆိုျပီးေတာ့ သူက ပန္းလႈတာ။

အဲ့ဒီလို ပန္းလႈလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ခုန နိမိတ္ေျပာင္းသြားေရာ။ ဂတိနိမိတ္ဟာ
နဂိုက ငရဲနိမိတ္ ေပၚရာကေနျပီးေတာ့ ခု နတ္သမီး နိမိတ္ေတြ ေပၚလာျပီ။
အဲ့ဒီေတာ့ ဦးဇင္းၾကီးကေျပာတယ္တဲ ့။ ငါ့သား မင္းမိေထြးေတြလာျပီတဲ ့။
အဲ့ဒီလို နိမိတ္ထင္ရင္းနဲ ့ သူ စုတိစိတ္က်သြားတယ္။

နတ္ျပည္နိမိတ္ထင္ေနတုန္းမွာ သူ စုတိစိတ္က်သြားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္မို ့
နတ္ျပည္မွာသြားျဖစ္တယ္။ နတ္ျပည္မွာသြားျဖစ္ေတာ့ သူက တသက္လံုးက
အကုသိုလ္ေတြလုပ္လာခဲ့တာ မဟုတ္လား။ အဲ့ဒီေတာ့ သားျဖစ္သူ ရဟႏ ၱာက
စိတ္မခ်ဘူး။ ဟိုမွာေနလို ့ၾကာၾကာခံမွာ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ အခုေန ခ်က္ခ်င္းလုပ္လိုက္
တဲ ့ ကုသိုလ္ေလး အရွိန္ေၾကာင့္သာ ေကာင္းတဲ့ဘ၀ ေရာက္သြားတာကိုး။
ဒီကုသိုလ္က အားေကာင္းတာမဟုတ္ေတာ့ ၾကာၾကာခံမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုျပီး
သူက နတ္ျပည္လိုက္သြားျပီးေတာ့ တရားဆက္ေဟာတာ  တရားဆက္ေဟာေတာ့
ေသာတာပန္ စသည္ျဖစ္သြားတယ္။  အဲ့ဒီလိုျဖစ္မွ စိတ္ေအးရတယ္။
စိတ္ခ်ျပီးေတာ့ ျပန္လာတယ္။

ဒီလိုေသခါနီးမွာ ကံေသာ္၎။ကမၼနိမိတ္ေသာ္၎။ဂတိ နိမိတ္ေသာ္၎။ ထင္လာတယ္ေနာ္။

အရွင္သီလာနႏၵာဘိ၀ံသ



--------------


မိမိ၏ မိဘ ေဆြမ်ိဳး အေပါင္းအသင္းမ်ားကိုလည္း ဘ၀ကူးရာ၌ ကူညီနိုင္သူျဖစ္ၾကပါေစ