အာနာပါန တရားရႈမွတ္ က်င့္ႀကံအားထုတ္ျခင္းတြင္ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားသည္ ကမာၻေပၚတြင္ အထင္ရွားဆုံး ႏွင့္ အေက်ာ္ၾကားဆုံး ျဖစ္သည္။ တရားရႈမွတ္ျခင္းသည္ အရာအားလုံးကို ထိန္းခ်ဳပ္ေလ့က်င့္မႈ တစ္ရပ္ျဖစ္ၿပီး ရႈမွတ္ျခင္းျဖင့္ ေလ့က်င့္သူသည္ “သိစိတ္ပ်ံ့လြင့္စိတ္”ကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး စိတ္အနားေပးျခင္း သို႔မဟုတ္ သိမွတ္ေနျခင္း၏ အနက္ရွိုင္းဆုံးေသာ အဆင့္သို႔ ေရာက္ရွိရန္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ တရားရႈမွတ္ျခင္းသည္ ဘာသာအမ်ားစု၏ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းျဖစ္ၿပီး ေရွးေခတ္ကတည္းမွပင္ က်င့္ႀကံအားထုတ္ခဲ့ၾကသည္။တရားရႈမွတ္က်င့္ ႀကံအားထုတ္ျခင္း ႏွစ္မ်ိဳးျဖစ္ၾကေသာ သမထ ႏွင့္ ဝိပႆနာ တို႔အၾကားတြင္ ထင္ရွားသည္။ ႏွစ္မ်ိဳးစလုံးသည္ဉာဏ္အလင္းရရွိရန္အတြက္လိုအပ္သည္။ သမထတြင္အမွတ္တစ္ခုတည္းအာ႐ုံစိုက္ၾကည့္ျခင္း စိတ္တည္ၿငိမ္မႈစြမ္းရည္ကိုတိုးတက္ျဖစ္ထြန္းေအာင္ေလ့က်င့္အားထုတ္ျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ ဝိပႆနာသည္ပကတိသဘာဝအမွန္မ်ားကိုရႈျမင္ျခင္းအားျဖင့္ ထိုးထြင္းသိျမင္ျခင္းႏွင့္ ပညာတို႔ တိုးတက္ ဖြံ႕ၿဖိဳး လာေစရန္ျဖစ္သည္။ တရားရႈမွတ္က်င့္ႀကံျခင္းႏွစ္မ်ိဳးအၾကား ကြာျခားမႈႏွိုင္းယွဥ္ခ်က္သည္ အၿမဲတမ္းျပတ္သား ေပၚလြင္မႈမရွိပါ။ ကြာျခားမႈသည္ အာနာပါနသတိ ကဲ့သို႔ေသာ က်င့္ႀကံမႈမ်ား ေလ့လာလိုက္စား သည့္အခါတြင္ထင္ရွားစြာေတြ႕ျမင္ရသည္။ အာနာပါနသည္ သမထက်င့္စဥ္၏အစ တာထြက္ဟု ေျပာနိုင္ေသာ္လည္း အဆင့္အမ်ိဳး မ်ိဳးကိုျဖတ္သန္းသြားၿပီး ေနာက္ဆုံးတြင္ ဝိပႆနာက်င့္စဥ္သို႔ ေရာက္ရွိအဆုံးသတ္သြားသည္။မိမိ၏ခႏၶာကိုယ္ကို မိမိကိုယ္တိုင္ရႈမွတ္ျခင္းျဖင့္ မိမိ၏ မတင့္တယ္ေသာ စိတ္တို႔ကို ျဖဴစင္ေစေသာ က်င့္စဥ္ျဖစ္သည္ ။ ျပန႔္လြင့္ေနေသာစိတ္ကို စုစည္းနိုင္ရန္အတြက္ ပုံမွန္အတိုင္း အသက္ရႈမႈကို အာ႐ုံစူးစိုက္ၿပီး စတင္ရႈမွတ္ေလ့က်င့္မႈ ျပဳလုပ္ၾကရသည္။ စိတ္သည္ တည္ၾကည္စူးရွမႈရွိၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကို အာ႐ုံစူးစိုက္၍ ရႈမွတ္ျခင္းျဖင့္ ႐ုပ္သည္လည္းေကာင္း၊ စိတ္သည္လည္းေကာင္း၊ ခဏမစဲ မရပ္မနား ေျပာင္းလဲေနၾကေသာတရား၊ စၾကာဝ႒ာတစ္ခုလုံး၏ သဘာဝဓမၼ အမွန္တရားကို ေတြ႕ရွိလာေသာအခါ မၿမဲျခင္းသဘာဝ(အနိစၥ)၊ ဆင္းရဲျခင္း(ဒုကၡ)ႏွင့္ အစိုးမရေသာ(အနတၱ) သေဘာသဘာဝ အမွန္တို႔ကို သိရွိၾကသည္။ ဤကဲ့သို႔ အမွန္တရား ဓမၼလကၡဏာကို ကိုယ္တိုင္ကိုၾက တိုက္ရိုက္သိလာေသာအခါ စိတ္အတြင္း၌ မတင့္တယ္ မစင္ၾကယ္မႈမ်ားမွ လြတ္ေျမာက္၍ စိတ္ကို ျဖဴစင္မႈ ျဖစ္ေစေသာ တရားက်င့္စဥ္ျဖစ္သည္။ ေထရဝါဒဗုဒၶအယူဝါဒသည္နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းမဂၢင္ရွစ္ပါး၏တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းျဖစ္သည့္သတိတရား(ဥပမာသတိပဌာနသုတ္တြင္ၾကည့္ပါ)ႏွင့္အာ႐ုံစူးစိုက္မႈ(သမာဓိကမၼဌာနသုတ္တြင္ၾကည့္ပါ)တို႔၏ရႈမွတ္ျခင္းဖြံ႕ၿဖိဳးလာမႈကိုဦးစားေပးေဆာင္႐ြက္သည္။ ေဂါတမဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားသည္ ကမာၻေပၚတြင္ ဝိပႆနာ က်င့္စဥ္ကိုဘီစီ (၅၈၈) လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း၂၆၀ဝ-ေက်ာ္တြင္ပထမဆုံးေသာ စတင္ေတြ႕ရွိက်င့္ႀကံအားထုတ္ ခဲ့ သူျဖစ္သည္။[၁] ဝိပႆနာဆိုသည္မွာ အရွိကိုအရွိအတိုင္း မွန္ကန္စြာသိျမင္ျခင္းဟု အဓိပၸါယ္ရရွိသည္။ မိမိ၏ခႏၶာကိုယ္ကို မိမိကိုယ္တိုင္ရႈမွတ္ျခင္းျဖင့္ မိမိ၏ မတင့္တယ္ေသာ စိတ္တို႔ကို ျဖဴစင္ေစေသာ က်င့္စဥ္ျဖစ္သည္ ။ မိမိ၏ခႏၶာကိုယ္ကို မိမိကိုယ္တိုင္ရႈမွတ္ျခင္းျဖင့္ မိမိ၏ မတင့္တယ္ေသာ စိတ္တို႔ကို ျဖဴစင္ေစေသာ က်င့္စဥ္ျဖစ္သည္ ။ အသင္သည္ ျပန႔္လြင့္ေနေသာစိတ္ကို စုစည္းနိုင္ရန္အတြက္ ပုံမွန္အတိုင္း အသက္ရႈမႈကို အာ႐ုံစူးစိုက္ၿပီး စတင္ရႈမွတ္ေလ့က်င့္မႈ ျပဳလုပ္ၾကရသည္။ စိတ္သည္ တည္ၾကည္စူးရွမႈရွိၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကို အာ႐ုံစူးစိုက္၍ ရႈမွတ္ျခင္းျဖင့္ ႐ုပ္သည္လည္းေကာင္း၊ စိတ္သည္လည္းေကာင္း၊ ခဏမစဲ မရပ္မနား ေျပာင္းလဲေနၾကေသာတရား၊ စၾကာဝ႒ာတစ္ခုလုံး၏ သဘာဝဓမၼ အမွန္တရားကို ေတြ႕ရွိလာေသာအခါ မၿမဲျခင္းသဘာဝ(အနိစၥ)၊ ဆင္းရဲျခင္း(ဒုကၡ) ႏွင့္ အစိုးမရေသာ(အနတၱ) သေဘာသဘာဝ အမွန္တို႔ကို သိရွိၾကသည္။ ဤကဲ့သို႔ အမွန္တရား ဓမၼလကၡဏာကို ကိုယ္တိုင္ကိုၾက တိုက္ရိုက္သိလာေသာအခါ စိတ္အတြင္း၌ မတင့္တယ္ မစင္ၾကယ္မႈမ်ားမွ လြတ္ေျမာက္၍ စိတ္ကို ျဖဴစင္မႈ ျဖစ္ေစေသာ တရားက်င့္စဥ္ျဖစ္သည္။
No comments:
Post a Comment