သုံးဆယ့္တစ္ဘုံအတြင္းရွိ သတၱ၀ါဟူသမွ်တို႕သည္ မိမိတုိ႕ပိုင္ဆုိင္ေသာ ဥစၥာပစၥည္းမ်ား၊ ခ်စ္ေသာသားမယား၊ သားသမီး၊ ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြမ်ား၊ ရရွိထားေသာ ရာထူးဂုဏ္သိမ္မ်ားကို စြန္႕ခြာကာ ေသမင္းေခၚရာသို႕ မေသခ်င္ဘဲလည္းေသျမဲဓမၼတာအရ ေသပြဲ၀င္ၾကရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုသို႕ သတၱ၀ါအားလုံး ေသဆုံးၾကရာ၀ယ္ ေအာက္ပါ ေသျခင္းေလးမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေသပြဲ၀င္ၾကရသည္မွာလည္း ဓမၼတာသေဘာပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ေသျခင္းေလးမ်ိဳးဟူသည္....
အသက္တမ္းကုန္၍ ေသရျခင္း၊
ကံအစြမ္းကုန္၍ ေသရျခင္း၊
အသက္တမ္း၊ ကံအစြမ္း ႏွစ္ပါးစလုံးကုန္၍ ေသရျခင္း၊
ဥပေစၧဒကေခၚ ၾကားကံတစ္ပါးပါးက သတ္ျဖတ္၍ ေသရျခင္းတို႕ျဖစ္ပါသည္။
ယင္းေသျခင္းေလးမ်ိဳးကို ဥပမာအားျဖင့္ႏႈိင္းစာဆိုရသည္ဆိုေသာ္.....
ဆီမီးျငိမ္းရာ၌....
ဆီကုန္ခန္းျခင္း၊
မီးစာကုန္ခန္းျခင္း၊
ဆီႏွင့္ မီးစာ ႏွစ္မ်ိဳးကုန္ခန္းျခင္း၊
ဆီႏွင့္ မီးစာ ရွိပါေသာ္လည္း ေလျပင္းတိုက္ခတ္ျခင္း (သို႕မဟုတ္) တမင္ျငွိမ္းသတ္ျခင္း
ဟူေသာအေၾကာင္းေလးမ်ိဳးရွိသကဲ့သို႕ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
၁။ အသက္တမ္းကုန္၍ ေသရျခင္း
ထိုထို ဘုံဘ၀တို႕၌ သတ္မွတ္ထားအပ္ေသာ အသက္တမ္းမ်ားရွိၾကပါသည္။ ဤလူ႕ဘ၀၀ယ္တက္ကပ္ကာလ၌ တျဖည္းျဖည္းတက္၍ အေသေခ်ၤယ်တိုင္ေအာင္ အသက္တမ္းရွိ၍ ဆုတ္ကပ္ကာလ၀ယ္ တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္ကာ (၁၀) ႏွစ္ သက္တမ္းတိုင္ေအာင္ သက္တမ္းရွိေလသည္။
ေဂါတမဘုရားရွင္ပြင့္ေသာအခါ၌ သက္တမ္းသည္ (၁၀၀) ရွိသည္။ယခုကာလ၀ယ္ (၇၅) ႏွစ္သာ ရွိသည္ဟု ဆိုပါသည္။ သင့္ေလ်ာ္၍ ကံပါလာၾကသူတို႕သည္ သတ္မွတ္ထားအပ္ေသာ အသက္တ
မ္းကို မလြန္ၾကပါ။ ယင္းသတ္မွတ္ထားေသာ သကတမ္းကာလ၌ ေသဆုံးျခင္းကို အသက္တမ္းကုန္၍ ေသျခင္းဟု ေခၚပါသည္။
မီးစာ ရွိေသးေသာ္လည္း ဆီကုန္၍ မီးျငိမ္းသည္ႏွင့္ ဥပမာတူပါသည္။
၂။ ကံအစြမ္းကုန္၍ ေသရျခင္း
ဘ၀တစ္ခုကို စီမံလုိက္ေသာကံသည္ ပဋိသေႏၶတည္ျပဳသည့္အခ်ိန္မွစ၍ မိမိ၏သတၱိ မကုန္ေသးသမွ် ဘ၀မျပတ္ေအာင္၊ မသေအာင္ အစဥ္တစိုက္အျမဲဖန္တီးလ်က္ရွိပါသည္။ ထိုမူလစီမံလိုက္ေသာ ကံ၏အစြမ္းကို အားေပးကူညီေသာ အျခားကံမ်ားကလည္း ရွိေနေသးပါသည္။ ထိုမူလစီမံလုိက္ေသာ ကံႏွင့္အားေပးကူညီၾကေသာ ကံတို႕၏ အစြမ္းသတၱိကုန္လွ်င္ အသက္တမ္း မကုန္ေသးေသာ္လည္း ဧကန္မုခ် ေသရေတာ့မည္။
ဥပမာ- သက္တမ္းက (၇၅) ႏွစ္သက္တမ္းရွိေသာ္လည္း ထိုဘ၀၌ ေနရမည့္ကံက (၅၀)သာပါလွ်င္ အသက္ (၅၀)၌ ေသရမည္ျဖစ္သည္။
ဆီမကုန္ေသးေသာ္လည္း မီးစာကုန္လွ်င္ ဧကန္မီးျငိမ္းရသကဲ့သို႕ ျဖစ္ပါသည္။
၃။ အသက္တမ္း၊ ကံအစြမ္းႏွစ္မ်ိဳးကုန္၍ ေသရျခင္း
အခ်ိဳ႕ေသာ သတၱ၀ါတို႕အား အသက္တမ္းလည္းကုန္၊ ကံ၏အစြမ္းလည္းကုန္၍ ေသၾကရသည္။ ဥပမာ - အသက္တမ္း (၇၅) ႏွစ္ရွိေသာ အမ်ိဳး၌ ျဖစ္ေနေသာသူသည္ ကံကလည္း (၇၅) ႏွစ္ေနရမည့္ အစြမ္းပါလာေသာ္ (၇၅) ႏွစ္တြင္ ေသရမည္။ ဆီလည္းကုန္၊ မီးစာလည္းကုန္ေသာေၾကာင့္ မီးျငိမ္းေနသည့္သေဘာႏွင့္ တူပါသည္။
ဤဆိုအပ္ခဲ့ေသာ ေသျခင္းအေၾကာင္း သုံးပါးတြင္ တစ္ပါးပါးေၾကာင့္ ေသျခင္းကို ေသခ်ိန္က်၍ ေသရျခင္း (ကာလမရဏ) ဟုေခၚသည္။
၄။ ဥပေစၧဒကေခၚကပ္၍ သတ္ျဖတ္တတ္ေသာကံေၾကာင့္ ေသရျခင္း
အခ်ိဳ႕ သတၱ၀ါတို႕အား အသက္တမ္းလည္းရွိ၊ ကံအစြမ္းလည္း ရွိေနပါလ်က္ ေရွးေရွးဘ၀တို႕၌ ျပဳအပ္ေသာ ကပ္၍သတ္ျဖတ္တတ္ေသာ ဥပေစၧဒကံေၾကာင့္လည္းေကာင္း အနာေရာဂါဆိုးတို႕ႏွင့္ ေတြ႕ၾကဳံေသရျခင္း၊ ေျမျပိဳ၍ ေသရျခင္း၊ မိုးၾကိဳးက်၍ ေသရျခင္း၊ ေသနတ္ဗုံးဆန္မွန္၍ ေသရျခင္း၊ သူတစ္ပါးက ဓား လွံ လက္နက္ျဖင့္ ထုိးသတ္၍ ေသရျခင္း၊ ေရနစ္ေသရျခင္း စသည္မ်ားလည္း ကံတစ္ပါးကသတ္မွန္၍ ေသရျခင္းမည္ပါသည္။
မီးစာဆီ ႏွစ္မ်ိဳး မကုန္ေသးေသာ္လည္း ေလျပင္းတိုက္ခတ္မႈ၊ တမင္ျငိွမ္းသတ္မႈေၾကာင့္ မီးျငိမ္းျခင္းမ်ိဳးႏွင့္တူပါသည္။
ဤဥပေစၧဒကကံတစ္ခုခုေၾကာင့္ ေသရျခင္းကိုအခ်ိန္မက်ေသးဘဲ ေသရျခင္း(အကာလအရဏ) ဟုေခၚပါသည္။
ေသခ်ိန္မက်ဘဲ ေသရသူမ်ား
သတၱ၀ါတို႕၏သႏၲာန္၀ယ္ ေရွးေရွးက ျပဳခဲ့ေသာ မေကာင္းမႈေလးမ်ား ကိုယ္စိကိုယ္ငွ အမ်ားအျပား ပါရွိတတ္ပါသည္။ ထိုကံမ်ားသည္ မိမိ တို႕ခ်ည္းသက္သက္ ေသေၾကေအာင္ မတတ္ႏိုင္ေသာ္လည္း အဆင္ျခင္ အေျမာ္အျမင္မရွိ၍ အစားမတတ္၊ အသြားမတတ္၊ အေနမတတ္သူမ်ားကို ေဘးဥပါဒ္ေရာက္ေအာင္ ထိုေဘးျဖင့္ ေသေၾကပ်က္စီးေအာင္ကား တတ္ႏိုင္ၾကပါသည္။
ေရွးေရွးက သူတစ္ပါးကို အငတ္ထားခဲ့ဖူးျခင္း၊ ေျမြႏွင့္တုိက္ျခင္း၊ အဆိပ္ခတ္သတ္ျခင္း၊ တုတ္,ဓား စသည္ျဖင့္ရိုက္သတ္ျခင္း၊ ေရႏွစ္သတ္ျခင္း စသည္ျဖင့္ သူတစ္ပါးေသေအာင္ တစ္နည္းနည္းျဖင့္ ျပဳခဲ့ေသာ သူသည္ ထိုကံမ်ား အခြင့္ရေသာ ဘ၀ပယ္ ထမင္းငတ္၍ ေသတတ္၊ ေရငတ္၍ ေသတတ္၊ ေျမြကိုက္၍ေသတတ္၊ အဆိပ္မိ၍ ေသတတ္၊ လက္နက္ျဖင့္ေသတတ္၊ ေရနစ္၍ ေသတတ္၊ မီးေလာင္၍ ေသတတ္ၾကေလသည္။
သူတစ္ပါးကို တစ္နည္းနည္းျဖင့္ ႏွိပ္စက္သတ္ျဖတ္ခဲ့ဖူးသူသည္ ယခုဘ၀၌ ေလနာျခင္း၊သလိပ္ေရာဂါရွိျခင္း၊ ပန္းနာရွိျခင္း၊ ႏူနာရီျခင္း၊ မက်န္းမမာရွိျခင္း စသည္ျဖင့္ ညွိဳးႏြမ္းပင္ပန္းစြာ အသက္ရွည္ေနရသည့္ျပင္ ထိုေရာဂါမ်ားျဖင့္ပင္ ေသရတတ္သည္။
ဤသို႕ စသည္ျဖင့္ ေရွးကံကေလးမ်ားသည္ ဆင္ျခင္စဥ္းစား သတိထားတတ္သူတို႕၌ ႏွိပ္စက္ခြင့္၊ သတ္ျဖတ္ခြင့္မရေသာ္လည္း မစဥ္းစား မဆင္မျခင္ ရွိသူတို႕ကား မက်မ္းမာေအာင္ ေသေၾကေအာင္ႏွိပ္စက္တတ္ေလသည္။
ထို႕ေၾကာင့္....
အသက္ဥာဏ္ေစာင့္၊ ဥစၥာကံေစာင့္။
အသြားမေတာ္ တစ္မုဟုတ္၊ အစားမေတာ္တစ္လုတ္။
က်ားရဲရာ ၾကမၼာမရိုးသာ။
ကံယုံျပီး ဆူးပုံ မနင္းရာ။
ဟူ၍ ေရွးလူၾကီးသူမမ်ားက ဆိုဆုံးမထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ထိုစကားမ်ား၏ ဆိုလိုရင္းသည္ လူတိုင္းမွာပင္ မေကာင္းကိ်ဳးေပးရန္ အကုသိုလ္မ်ား ေရွးဘ၀မ်ားစြာက တစ္မ်ိဳးႏွစ္မ်ိဳး စသည္ ျပဳမိခဲ့ၾကသျဖင့္ ကိုယ္စီကိုငွ ရွိၾကသည္။
ထိုကံမ်ားသည္ အလြန္သတၱိမထက္လွ်င္ သူတို႕ဘာသာ အက်ိဳးေပးခြင္းသာေအာင္ မတတ္ႏိုင္ၾကပါ။အစဥ္းစား အဆင္ျခင္ မရွိသူမ်ား၌သာ အသြားအလာ၊ အစားအေသာက္၊ အေနအထိုင္ မတတ္သည့္အတြက္ ထုိကံမ်ား အက်ိဳးေပးခြင့္ရၾကပါသည္။
သို႕ျဖစ္၍ အသက္ရွည္စြာ အနာကင္းမႈကို ဂရုစိုက္ျခင္း မရွိလွ်င္ ဥပေစၧဒကကံ အခြင့္သာ၍ သက္တမ္းမေစ့ခင္က ကံအစြမ္း မကုန္ေသးခင္ေသရမည္မွာ မုခ်ျဖစ္ပါသည္။(ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္)
(အရွင္ေဃာသိတ၏ ဗုဒၶအလိုက်ေသနည္းမွတဆင့္တင္ျပသည္)
မူၾကိဳဆရာ
ဓမၼနဒီ - Atom by တြင္လည္ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment