ခႏၶာဥာဏ္ေရာက္ေသာကေပ်ာက္သူပဋာစာရီ

ဘယ္ေလာက္ပဲပုထုဇဥ္ဟာေလာကီအျမင့္တန္းကိုေရာက္ေရာက္သူ႔အျဖစ္ဟာျမတ္     ေသာအျဖစ္မဟုတ္ေသးဘူးဆိုတာသိသင့္ပါတယ္။
 

ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့သူဟာေလာကီေအာင္ျမင္မွဳေတြအေပၚမွာျပံဳးရႊင္ရယ္ေမာေနသကဲ့သို႔ေလာကီဆံုးရွံဳးမွဳေတြႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရတဲ့အခါတုန္လွဳပ္ျခင္းမ်ားစြာန႔ဲပူေဆြးငိုေၾကြးတတ္လို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။

အခ်စ္ ဆိုတဲ့တြယ္ညိွတဲ့သံေယာဇဥ္ရမၼက္တဏွာရာဂေတြေၾကာင့္အနတဂၢသံသရာမွာပု ထုဇဥ္တုိ႔ငိုေၾကြးခဲ့ရတဲ့မ်က္ရည္ဟာသမုဒၵရာေလးစင္းကေရထက္ေတာင္မွပိုျပီးပိုျပီး မ်ားေနေသးတယ္လို႔ျမတ္စြာဘုရားကပဋာစာရီသူေဌးသမီးကိုဆံုးမစဥ္ကေဟာ ၾကားေတာ္မူဖူးပါတယ္။

ဘယ္လုိလဲသိရေအာင္ပဋာစာရီသူေဌးသမီးရဲ့အျဖစ္သနစ္ ကိုစူးစမ္းၾကည့္ၾကပါစို႔။

ပဋာစာရီဟာသာတၳီျပည္ကအလြန္အဆင္းလွတဲ့သူေဌးသမီး ရွုမျငီးမို႔မိဘမ်ားကသူ႔ကိုဘံုခုနစ္ဆင့္မွာတင္ျပီးေစာင့္ေရွာက္ေမြးျမဴခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ဘံုခုနစ္ဆင့္မွာေနခဲ့ရတဲ့ပဋာစာရီဟာအျမတ္တရားကိုမျမင္ခဲ့ရရွာပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ပုထုဇဥ္မ်က္ကန္းသဖြယ္ၾကီးက်ယ္တဲ့အမွားေတြကိုဆက္တိုက္ျပဳလုပ္ ခဲ့ပါတယ္။ဘံုခုနစ္ဆင့္မွာေန႔စဥ္သူ႔ကိုအလုပ္အေကၽြးျပဳတဲ့ကၽြန္ေယာက်ၤားတေယာက္ နဲ႔မိုက္မွားက်ဴးလြန္တယ္။ဒီအျဖစ္ကိုမိဘေတြသိမွာစိုးလို႔မၾကာခင္မွာပဲမိဘမ်ားမသိ ေအာင္ဒီကၽြန္ငယ္ႏွင့္ထြက္ေျပးၾကတယ္။

အတိတ္ဘ၀ကံကဘယ္ေလာက္ပဲအက်ိဳးေပးေကာင္းခဲ့ေသာ္လည္းပဋာစာရီရဲ့ပစၥဳပၸန္ကံႏံုခ်ာမွဳေၾကာင့္ ဘံုခုႏွစ္ဆင့္စံသူေဌး သမီးဟာခ်က္ခ်င္းဘံုေလွ်ာျပီးျပာပံုေပၚကိုေရာက္သြားရတဲ့အျဖစ္ကိုလူသားတိုင္း ဆင္ျခင္ေစခ်င္ပါတယ္။ဒီလိုကၽြန္ကိုလင္လုပ္ျပီးပဋာစာရီဟာလင္နဲ႔အတူရြာတရြာ မွာဆင္းဆင္းရဲရဲလုပ္ကိုင္စားေသာက္ေ
နရရွာတယ္။ေနာက္ကိုယ္၀န္လေစ့လာတဲ့ အခါသူ႔စိတ္မွာမိဘမ်ားထံျပန္ျပီးမီးဖြားခ်င္တဲ့ဆႏၵျပင္းထန္လာျပန္တယ္။ဒီအေၾကာင္း လင္ကိုေျပာေတာ့လင္ကသေဘာမတူဘူး။ဒီအခါမွာပဋာစာရီဟာသူလုပ္ခ်င္တာ ကိုဇြတ္လုပ္တယ္။လင္မရွိတဲ့အခ်ိန္မွာအိမ္နီးနားခ်င္းေတြကိုေျပာျပီးသူ႔သေဘာနဲ႔ သူ႔မိဘမ်ားရွိရာကိုထြက္သြားပါတယ္။လင္ျပန္လာေတာ့အေၾကာင္းစံုသိရျပီးသူ႔ ေနာက္ကလိုက္ပါလာတယ္။ လမ္းမွာေတြ႔ေတာ့ေရွ႕ဆက္မသြားဖို႔လင္ကအတန္ တန္တားတယ္။သူကေတာ့လက္မခံဘူး။ဒီအခ်ိန္မွာကမၼဇေလကလွုပ္လာတယ္။ ဒါနဲ႔နီးရာခ်ံဳထဲကို၀င္ျပီးသားဖြားျခင္းကိစၥျပီးစီးလုိက္ရတယ္။

ေနာက္တႀကိမ္ကိုယ္ ၀န္ရင့္မာလာျပန္ေတာ့လည္းပဋာစာရီဟာမိဘေတြဆီကိုသြားခ်င္တဲ့စိတ္အျပင္း အထန္ျဖစ္ေပၚလာျပန္တယ္။ေရွးနည္းအတူသားငယ္ကိုခ်ီျပီးထြက္သြားျပန္ပါတယ္။ လင္ကေနာက္ကလိုက္သြားျပီးတားလည္းမရပါဘူး။ဒီလိုတားလို႔မရလို႔ေရွ႕ဆက္ သြားၾကေတာ့မိုးသက္ေလျပင္းက်လာတယ္။ဒီအခါမွာပဲပဋာစာရီရဲ့ကိုယ္မွာ ကမၼဇေလလွုပ္လာျပန္တယ္။ဒီေတာ့မွလင္ကိုမိုးလံွဳရာကိုျပပါလုိ႔ဆိုတယ္။ဒီကြင္း ေခါင္ေခါင္ႀကီးထဲမွာဘယ္မွာမိုးလံွဳရာရွိပါ့မလဲ။ လင္လည္း  အနီးအနားကိုၾကည့္လိုက ္ေတာ့ေတာင္ပို႔ကေလးတ  ခုေပၚကခ်ံဳတစ္ခ်ဳံကိုျမင္တာ နဲ႔သူ႔လက္ထဲပါလာတဲ့ပဲခြပ္ နဲ႔ခုတ္ထြင္ပါတယ္။အဆိပ္ျပင္းထန္တဲ့ေျမြတေကာင္ဟာေတာင္ပို႔ထဲကထြက္ျပီး သူ႔လင္ကိုကိုက္လိုက္တာပဲြခ်င္းျပီးအသက္ကုန္ရရွာပါတယ္။ပဋာစာရီခမ်ာမွာ လည္းဆင္းရဲႀကီးစြာခံစားရရင္းကလင္ကိုေမွ်ာ္ေနတုန္းမွာပဲသားကိုဖြားပါတယ္။ သားႏွစ္ေယာက္ဟာျပင္းထန္လွတဲ့ေလဒဏ္မိုးဒဏ္ကိုမခံႏိုင္ျဖစ္ျပီးငိုေၾကြးရွာ တယ္။ပဋာစာရီဟာသားႏွစ္ေယာက္ကိုရင္ခြင္ၾကားမွာထား၊ဒူးႏွစ္ဖက္ကိုေျမမွာ ေထာက္ျပီးတစ္ညလံုးဒုကၡႀကီးစြာခံရရွာတာေပါ့။

ေနာက္တေန႔အာရံုတက္ခ်ိန္ ေရာက္မွသားငယ္ကိုရင္ခြင္မွာခ်ီ၊သားအႀကီးကိုလက္ကဆဲြျပီးလင္ကိုလုိက္ရွာ ရတယ္။ေတာင္ပို႔ေပၚမွာေသေနတဲ့လင္ကိုျမင္လိုက္ရေတာ့“အမေလး၊ငါ့လင္ ငါ့ေၾကာင့္ေသရပါေပါ့လား“လို္႔ငိုေၾကြးျမည္တမ္းျပီးခရီးဆက္ခဲ့ပါတယ္။ညက တစ္ညလံုးမိုးရြာထားတဲ့အတြက္အစိရ၀တီျမစ္ေရေတြလည္းလွ်ံေနပါတယ္။ပဋာ စာရီဟာဒီျမစ္ကိုသားနွစ္ေယာက္လံုးကိုခ်ီျပီးျဖတ္မကူး၀ံ့ဘူး။ပထမသားငယ္ကို ခ်ီျပီးတဖက္ကမ္းကိုကူးတယ္။ဟိုဘက္ကမ္းကိုေရာက္ေတာ့သစ္ခက္ခ်ိဳးခင္းျပီး သားငယ္ကိုသိပ္ထားခဲ့တယ္။ျပီးမွဒီဘက္ကမ္းကိုျပန္ကူးလာတယ္။ျပန္ကူးေနစဥ္ ျမစ္လယ္ေရာက္ေတာ့ စိတ္မခ်လို႔သူ႔ခမ်ာသားငယ္ရွိရာ ဘက္ကိုျပန္ၾကည့္ျပန္ၾကည့္ ႏွင့္ေပါ့။ ဒီအခိ်န္မွာစြန္ႀကီးတစ္ေကာင္ ဟာေမြးကင္းစကေလးကိုျမင္တဲ့အခါသား တစ္ထင္ျပီးထုိးသုတ္ဖို႔ေကာင္းကင္ကဆင္းလာပါတယ္။ပဋာစာရီဟာလည္းျမစ္လယ္ ကေနလက္ႏွစ္ဖက္ကိုေျမွာက္ျပီးအားကုန္ေအာ္ဟစ္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ေ၀းေတာ့ စြန္ကမၾကားဘူး။သူေအာ္တာကိုတဖက္ကမ္းမွာထားခဲ့တဲ့သူ႔သားအႀကီးေကာင္ ကၾကားတယ္။သူ႔မိခင္သူ႔ကိုေခၚတယ္ထင္ျပီးကေလးကမိခင္ရွိရာေရထဲကိုဆင္း လုိက္လာတယ္။ေရစီးသန္တဲ့အစိရ၀တီျမစ္ထဲမွာဒီကေလးေမွ်ာပါသြားပါေတာ့တယ္။

ပဋာစာရီဘ၀မွာလည္းလင္လည္းေသျပီ၊သားႏွစ္ေယာက္လည္းဆံုးျပီျဖစ္
လို႔ယူႀကံဳးမရအပူလံုးၾကြျပီးေဆာက္တည္ရာမဲ့တစာစာငိုေၾကြးသြားေနစဥ္
မွာေရွ႕ကလာတဲ့ေယာက္်ားတေယာက္ကိုေတြ႔ေတာ့သာ၀တၱိျပည္မွာရွိတဲ့
သူ႔မိဘမ်ားအေၾကာင္းကိုေမးတယ္။ဒီေယာက်ၤားက`ညက႐ြာတဲ့မိုးသက္
ေလျပင္းႀကီးေၾကာင့္သူေဌးလင္မယားနဲ႔သားသံုးေယာက္စလံုးဟာအိမ္ျပိဳျပီး
ဆံုးရွာျပီ၊ထင္းပံုတစ္ခုတည္းမွာမီးသျဂိဳလ္လုိက္ရျပီ“လို႔ေျပာတဲ့စကားကိုၾကား
ရျပန္တယ္။ဒီတင္ပဋာစာရီဟာလံုးလံုးေဆာက္တည္ရာမဲ့ျဖစ္ျပီးသြက္သြက္
ခါရူးသြားပါေတာ့တယ္။သူ႔ကိုယ္ကထဘီကၽြတ္က်သြားတာကိုေတာင္သူမသိ
ေတာ့ပါဘူး။၀တ္လစ္စလစ္နဲ႔ပဲငိုေၾကြးရင္းခ်ာခ်ာလည္သြားေနပါေတာ့တယ္။
လူေတြကေတာ့သူ႔ကိုအရူးမၾကီးလို႔ေခၚျပီး၀ိုင္း၀န္းပုတ္ခတ္ၾကတာေပါ့။ဒီလို
ေဆာက္တည္ရာမဲ့၀တ္လစ္စလစ္နဲ႔ပဲအရူးမဘ၀နဲ႔ေယာင္လည္လည္သြား
ေနတုန္းျမတ္စြာဘုရားတရားပြဲက်င္ပရာေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ေရွ႕ကိုေရာက္
သြားပါတယ္။ပရိသတ္က၀တ္လစ္စလစ္နဲ႔လူၾကားထဲ၀င္လာတဲ့သူမကိုျမင္
ေတာ့အရူးမမလာေစနဲ႔လို႔ဆိုၾကတယ္။

ဒီအခါျမတ္စြာဘုရားကဒီအရူးမကို
မတားၾကႏွင့္လို႔မိန္႔ၾကားပါတယ္။ပဋာစာရီလည္း၀င္လာပါတယ္။မနီးမေ၀း
ေရာက္ေတာ့ဘုရားရွင္က`ႏွမ! သတိကိုရေစေတာ့“လို႔မိန္႔ေတာ္မူလိုက္ပါတယ္။
ပဋာစာရီဟာဘုရားရဲ့အာႏုေဘာ္ေၾကာင့္ခ်က္ခ်င္းသတိရသြားပါတယ္။
သူ႔မွာထမီမပါတဲ့အျဖစ္ကိုသိျပီးရွက္စိတ္လည္း၀င္လာပါတယ္။ရွက္ျပီးက်ဳံက်ံဳ
ထို္င္လုိက္တဲ့အခါအနီးကေယာက်ၤားတစ္ဦးကအေပၚရံုအ၀တ္ကိုပစ္ေပးလိုက္
တယ္။ပဋာစာရီလည္းအ၀တ္ကို၀တ္ျပီးဘုရားထံခ်ဥ္းကပ္ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။

`တပည့္ေတာ္မ၏မီွခိုရာျဖစ္ေတာ္မူပါဘုရား၊တပည့္ေတာ္မမွာသားတစ္
ေယာက္ကိုစြန္ခ်ီသြားပါျပီ၊က်န္သားတေယာက္ကေရထဲေမ်ာသြားပါျပီ၊
လင္လည္းေသဆံုးသြားပါျပီ၊မိဘႏွင့္ေမာင္သံုးဦးစလံုးလည္းထင္းပံုတစ္ခု
တည္းအေပၚမွာမီးသျဂိဳလ္လုိက္ရပါျပီဘုရား“လို႔ေလ်ာက္ထားတယ္။
ဒီအခါျမတ္စြာဘုရားက

" ခ်စ္သမီးပဋာစာရီမစိုးရိမ္ပါႏွင့္၊ေစာင့္ေရွာက္မီွခိုိ
အားထားႏိုင္သူထံကိုသင္ခ်စ္သမီးေရာက္ျပီပဲ၊သင့္သား၊သင့္လင္၊သင့္မိဘ၊
သင့္ေမာင္မ်ားလိုပဲသံသရာတေလ်ာက္လံုးမွာခ်စ္သူခင္သူေတြေသဆံုး
တုန္းကသင္ငိုေၾကြးခဲ့ရတဲ့မ်က္ရည္ေတြဟာသမုဒၵရာေလးစင္းမွာရွိတဲ့
ေရေတြထက္ေတာင္မ်ားပါေသးတယ္“

လို႔မိန္႔ေတာ္မူလိုက္ပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားတရားစကားကိုၾကားလိုက္တာနဲ႔တစ္ျပိဳင္နက္ပဋာစာ
ရီရဲ့ရင္ထဲမွာစိုးရိမ္ျခင္းေသာကေတြေလ်ာ့နည္းက်ဆင္းသြားတယ္။
ဒီလိုသူ႔ရင္ထဲကအပူမီးေလ်ာ့က်သြားတဲ့အခ်ိန္မွာျမတ္စြာဘုရားကထပ္
ျပီးေဟာေတာ္မူတယ္။

" တမလြန္ဘ၀ကိုေရာက္သြားတဲ့လူေတြကိုေစာင့္
ေရွာက္ျပီးနိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းလမ္းခရီးကိုသာသုတ္သင္သင့္တယ္။“
ဆိုၿပီးေဟာေတာ္မူပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားရဲ့တရားအဆံုးမွာပဋာစာရီဟာ
ေသာကကင္းေပ်ာက္ၿပီးေသာတာပန္အျဖစ္ကိုေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။

ေနာက္ပဋာစာရီဟာဘုရားရွင္ထံပါးမွာရဟန္းျပဳခြင့္ကိုေတာင္းပါတယ္။
ရဟန္းျပဳျပီးေနာက္တေန႔မွာပဋာစာရီဟာေရအုိးႏွင့္ေရကိုယူၿပီးေျခေဆးေနစဥ္
ပထမေလာင္းလိုက္တဲ့ေရဟာနည္းနည္းသာစီးသြားၿပီးျပတ္သြားတယ္။ဒုတိယ
ေလာင္းလုိက္တဲ့အခါေရဟာနည္းနည္းပိုေ၀းတဲ့အထိစီးသြားတာကိုျမင္လိုက္
တယ္ဆုိရင္ပဲေရကိုအာရံုျပဳၿပီးသူဟာအရြယ္သံုးပါးကိုပိုင္းျခားထင္ထင္ဆင္ျခင္
ေနပါေတာ့တယ္။ျမတ္စြာဘုရားဟာဒီအခ်ိန္မွာဂႏၶာကုကဋိတို္က္ေတာ္တြင္းမွာ
ေနလ်က္ပင္ေရာင္ျခည္ေတာ္ကိုပ်ံ႕နွ႔ံေတာ္မူၿပီးေရွ႕မွာကိုယ္ေတာ္ထင္ရွားျပ
လ်က္မိန္႔ေတာ္မူတယ္။

“ခ်စ္သမီးပဋာစာရီသင္ယခုဆင္ျခင္တဲ့အတို္င္းမွန္တယ္။
ခႏၶာငါးပါးတို႔ရဲ့အျဖစ္အပ်က္ကိုမျမင္ဘဲႏွင့္အႏွ္တစ္ရာသက္ရွင္ၿပီးေနရတာထက္
အဲဒီခႏၶာငါးပါးတုိ႔ရဲ့အျဖစ္အပ်က္ကိုသိျမင္တဲ့သူအေနနွင့္တရက္တည္းအသက္ရွင္ၿပီး
ေနရျခင္းကပိုျမတ္တယ္“တဲ့။

ပဋာစာရီဟာဒီတရားကိုၾကားၿပီးမၾကာခင္မွာ
ရဟႏၱာျဖစ္သြားပါတယ္။တကယ္ဆိုေတာ့ပဋာစာရီဆိုေတာ့အလြန္အဆင္းလွတဲ့
မိန္းကေလးရဲ့သူေဌးသမီးဘံုျမင့္စံဘ၀ဟာျမတ္ေသာဘ၀မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္လည္းသူဟာမိုက္တြင္းႀကီးနက္ခဲ့တာေပါ့။ဒီေလာက္ျပင္းထန္လွ
တဲ့ဆင္းရဲဒုကၡပရိေဒ၀မီးလွ်ံေတြရဲ့ဒဏ္ခ်က္ေတြကိုပဋာစာရီဘ၀မွာမရွဳမလွ
ခံစားခဲ့ရတာဟာဘယ္သူလုပ္တာလဲ၊စဥ္းစားေနစရာေတာင္မလိုပါ။
တကယ္ေတာ့သတၱ၀ါေတြဒုကၡဆင္းရဲျဖစ္ေနၾကတာေတြဟာဘယ္သူမျပဳမိမိမွဳပါပဲ။
ကိုယ့္ဒုကၡကိုယ္ရွာတယ္ဆိုတဲ့စကားအတိုင္းသာျဖစ္ေနၾကတာပါ။အႏၶပုထုဇဥ္ဟာ
ရုပ္တရားနာမ္တရားေတြရဲ့ျဖစ္ပ်က္ေနမွဳအမွန္ကိုလည္းျမင္ႏုိင္တဲ့ဥာဏ္မ်က္စိမရွိဘူး။
ဒီေတာ့ျမင္ျမင္သမွ်ကိုအရွိတရားေတြလို႔မွတ္ျပီးစြဲလမ္းၾကတယ္။သံေယာဇဥ္
ေတြတြယ္ေနၾကတယ္။ကိုယ္ခင္တြယ္တက္မက္ေနတာေတြဟာကိုယ့္ေရွ႕တင္
ရုတ္တရက္ပ်က္စီးဆံုးရွဳံးၿပီးကြယ္ေပ်ာက္သြားတာလညး္ႀကံဳရေရာပုထုဇဥ္
လည္းရင္ကြဲနာက်ေရာ၊အပူလံုးၾကြယူက်ံဳးမရျဖစ္ျပီးငိုေၾကြးပူေဆြးၾကပါေရာ။
ဒါဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရတာလဲဆုိေတာ့ရုပ္နာမ္နွစ္ပါးခႏၶာငါးပါးရဲ့အမွန္ျဖစ္တတ္တဲ့
သေဘာေတြကိုအမွန္အတိုင္းမျမင္လို႔ေပါ့။တလဲြထင္တလဲြျမင္ေနလို႔
ေပါ့။ခႏၶာငါးပါးအစုအေ၀းေတြကိုငါလို႔စြဲတယ္။ငါ့လင္လုိ႔စြဲတယ္။ငါ့သားလို႔စြဲ
တယ္။ငါ့မိဘလို႔စြဲတယ္။အဲဒီလိုထင္ရွားရွိတဲ့ခႏၱာငါးပါးတရား(သကၠာယ)
ကိုတလဲြတမွားျမင္ေနတာ၊ငါ၊ငါ့လင္လို႔မွတ္ျပီးစဲြလမ္းယံုမွားေနတာကဒိဠိပဲ၊
ဒီလိုထင္ရွားရွိတဲ့တရားေတြကိုလြဲမွားစြာထင္ျမင္မွဳ(သကၠာယဒိဠိ)ေၾကာင့္
သတၱ၀ါေတြဟာအနမတဂၢသံသရာခရီးမွာအပူမီးေတြေလာင္ကၽြမ္းၿပီးငိုႀကီး
ခ်က္မျဖစ္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာကိုပဋာစာရီအျမင္ေပါက္ခဲ့့သလိုအျမင္ေပါက္ထား
သင့္ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္အႏၶပုထုဇဥ္အျဖစ္ႏွင့္အသက္တစ္ရာရွင္ေနရေသာ္
လည္းအပိုပဲ၊အခ်ည္းႏွီးပါပဲ။အဲဒီဘ၀ဟာမိုက္တြင္းနက္ေနဆဲဘ၀သာျဖစ္
ေသးလို႔မျမတ္ပါဘူး။

( ဆရာဆန္းလြင္၏စာအုပ္မွမီွျငမ္းပါသည္။ ခံစားေရးသားသူ Dream )

Source : http://crazydreamlover.blogspot.com/ မွတင္ျပသည္။