ဘုရား႐ွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ သက္ေတာ္ထင္႐ွား႐ွိစဥ္အခါက ေသာတာပန္အရိယာျဖစ္တဲ့သာမာ၀တီမိဖုရားဆိုတာ ၾကားဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။ သာမာ၀တီ မိဖုရားကိုသစၥာဥာဏ္အျမင္နဲ႔ ေသာတာပန္တည္ေအာင္ တရားဒါနျပဳခဲ့သူကေတာ့ မိဖုရားရဲ႕ အေစအပါးျဖစ္တဲ့ ခုဇၨဳတၱရာကြၽန္မ ျဖစ္ပါတယ္။ ခုဇၨဳတၱရာကြၽန္မဟာ ေန႔စဥ္ အသျပာ ၈ က်ပ္ဖိုး ပန္းေတြသြား ၀ယ္ရပါတယ္။တစ္ရက္မွာေတာ့ သူပန္း၀ယ္ေနက် ပန္းသည္ရဲ႕ အိမ္မွာ က်င္းပေနတဲ့ ဘုရား႐ွင္တရားပဲြနဲ႔ၾကံုလို႔ တရားေတာ္ကို နာယူလိုက္တယ္ ၊ နားက တရားနာလို႔ ဥာဏ္က ခႏၶာလွည့္လိုက္ေတာ့ ပုထုဇဥ္ကေန အရိယာစင္စစ္ ေသာတာပန္ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ အရိယာစင္စစ္ျဖစ္သြားၿပီဆိုေတာ့ ညစ္ညဴးတဲ့ကံေတြကို ျပဳလုပ္ျခင္းမ႐ွိေတာ့ဘူးေပါ့။ အပါယ္ကိုလားေရာက္ရမယ့္ ကံေတြျဖစ္တဲ့ သူတစ္ပါးအသက္ကို သတ္ျခင္း။ သူတစ္ပါး ပစၥည္းခိုးျခင္း။ လိမ္လည္ေျပာဆိုျခင္း စတဲ့ အကုသိုလ္ အလုပ္မ်ိဳးေတြကို မလြန္က်ဴးေတာ့ဘူး။ အခါတိုင္းမွာေတာ့ အသျပာ ၈ က်ပ္ယူၿပီး ၄ က်ပ္ဖိုးပဲ၀ယ္တယ္။ ၿပီးရင္ က်န္တဲ့ ၄ က်ပ္ကို မိဖုရားမသိေအာင္ခိုးယူ သို၀ွက္ထားတယ္။ ဒီအခုေတာ့ အရိယာစင္စစ္ျဖစ္ခဲ့ၿပီမို႔ သမုေစၦဒပဟာန္နဲ႔ သီလေစာင့္ထိန္းသူပီပီ အသျပာ ၈ က်ပ္ဖိုး တစ္ျပားမွာ မေလ်ာ့ပဲ အျပည့္၀ယ္ခဲ့ပါတယ္။ ေရႊနန္းေတာ္ႀကီးဆီကိုေရာက္လို႔ မိဖုရားအေဆာင္ကို၀င္တဲ့ အခါမွာ အရင္ေန႔ေတြထက္ ႏွစ္ဆ မ်ားျပားလွတဲ့ ပန္းေတြနဲ႔ အတူ ေလာေလာလတ္လတ္ေသာတာပန္တည္ထားသူရဲ႕ ကာယဣေျႏၵ စကၡဳဣေျႏၵနဲ႔ ျပည့္စံုေနတဲ့ခုဇၨဳတၱရာကြၽန္မကို မိဖုရားက သတိထားမိၿပီးေမးေတာ္မူပါတယ္။ ဣေျႏၵေတြျပည့္၀ၿပီး အခါတိုင္းထက္ပိုမိုမ်ားျပားလွတဲ့ ပန္းေတြ သယ္ေဆာင္လာတယ္ ၿပီးေတာ့ အခါတိုင္းေရာက္ရမယ့္အခ်ိန္ထက္ ေႏွာင့္ေႏွးၾကန္႔ၾကာၿပီးမွ ျပန္ေရာက္လာရတဲ့အေၾကာင္းရင္းကို ေျဖပါလို႔ အမိန္႔ေတာ္႐ွိလိုက္တာနဲ႔ခုဇၨဳတၱရာကြၽန္မဟာ ပထမဆံုး မိမိ ေန႔စဥ္က်ဴးလြန္မိတဲ့ ခိုးမႈႀကီးကို ၀န္ခ် ေတာင္းပန္ပါေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီလိုခိုးယူခဲ့မိလို႔ ပန္းေတြဟာ ဒီေန႔၀ယ္လာတဲ့ပန္ေတြရဲ႕ ထက္၀က္သာ အျမဲတမ္း သယ္ေဆာင္လာတာျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ႐ွင္းျပပါတယ္။ အရင္ေန႔ေတြထက္ေနာက္က်ၿပီးမွ ျပန္ေရာက္လာရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ဘုရား႐ွင္ရဲ႕တရားပဲြနဲ႔ ၾကံုလို႔ တရားနာေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ၾကန္႔ၾကာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္တင္လိုက္ပါတယ္။ၿပီးေတာ့ ဘုရား႐ွင္ရဲ႕ တရားေတာ္ကို နာၾကားခဲ့လို႕လည္း တရားထူး တရားျမတ္ ကို ရခဲ့ျပီ ျဖစ္လို႕ အရင္ေန႔ေတြလို ခိုးမႈ မက်ူးလြန္ေတာ့ပဲ အသျပာ ၈ က်ပ္ဖိုး အျပည့္ကို ၀ယ္ယူခဲ့တာျဖစ္ေၾကာင္း ထပ္ဆင့္ၿပီးေလွ်ာက္ တင္လိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ သာမာ၀တီ မိဖုရားက ဘုရား႐ွင္က ဘယ္လိုတရားမ်ိဳး ေဟာလိုက္သလဲဆိုၿပီး တရားေတာင္းပါေတာ့တယ္။ တရားေတာ္ကို ေဟာေျပာရမယ့္သူဟာဘုရား႐ွင္ရဲ႕ ကိုယ္စားျဖစ္တာေၾကာင့္ ျမင့္ေသာျမတ္ေသာေနရာမွာေနရၿပီး နာယူမယ့္သူဟာ ႐ိုေသျမတ္ႏိုးစြာ နာယူရပါတယ္။ ခုဇၨဳတၱရာကၽြန္မဟာတရားေတာ္ကို ေဟာၾကားမွ်ေ၀ျခင္းမျပဳမီ (၁၆)လံုးေသာ နံံ႕သာေရအိုး နဲ႕ ေရခ်ိဳးပါတယ္။ သန္႕ရွင္းေခ်ာေမြ႕တဲ့ အ၀တ္အထည္ကိုဆင္ျမန္းပါတယ္။ ျပီးမွ ျမတ္ေသာေနရာမွာထိုင္ျပီး နန္းတြင္းသူ ေမာင္းမ(၅၀၀)တို႕ကိုပါ ဖိတ္ေခၚျပီး ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားေတာ္မူတဲ့ တရားေတာ္ကို ျပန္လည္ေဟာၾကားခဲ့ပါတယ္။ ခုဇၨဳတၱရာကၽြန္မဟာ အလြန္ဥာဏ္ရည္ထက္ျမက္သူျဖစ္တာေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ေဟာေတာ္မူတဲ့တရားေတာ္ကို တစ္ခြန္းမက်န္ေဟာျပ ဓမၼဒါနုုျပဳ နိုင္ခဲ့ပါတယ္။ တရားေတာ္ အဆံုးမွာ သာမာ၀တီ မိဖုရားနဲ႕တကြ နန္းတြင္းသူ ၅၀၀ စလံုး ေသာတာပတၱိဖိုလ္ မွာ တည္ၾကပါတယ္။ မိဖုရားဟာ ေသာတာပန္တည္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ကြၽန္မခုဇၨဳတၱရာကို အလြန္ပဲေက်းဇူးတင္ၿပီး မိခင္အရာအပ္ႏွင္းလို႔ ျမတ္ႏိုးၾကည္ညိဳ ေတာ္မူပါတယ္။အားလံုးေသာ နန္းတြင္းသူေတြကလည္း ခုဇၨဳတၱရာ ကၽြန္မကို ရိုေသေလးစားစြာ ရွိခိုးျပီး ညစ္ႏြမ္းေအာက္တန္းက်တဲ့ အလုပ္ေတြ ကို ယေန႕မွစ မျပဳလုပ္ပါနဲ႕ေတာ့လို႕အရိုအေသျပဳၾကတယ္။ မိခင္အရာ ဆရာအရာမွာ တည္ျပီး ဘုရားရွင္ထံကိုေန႕စဥ္သြားျပီး ဘုရားရွင္ေဟာၾကားတဲ့ တရားေတာ္ကို နာၾကားျပီး သာမာ၀တီ မိဖုရားနဲ႕ နန္းတြင္းသူ ၅၀၀ တို႕ကို ေန႕စဥ္ျပန္လည္ တရား ေဟာျပေတာ္မူရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ခုဇၨဳတၱရာကၽြန္မဟာ အၾကားအျမင္မ်ား၍ တရားေဟာေျပာတတ္သည့္ အေတာ္ဆံုး အျမတ္ဆံုးပိဋကတ္ သံုးပံုေဆာင္တဲ့ ဥပါသိကာမ ဆိုတဲ့ ဧတဒဂ္ဘြဲ႕ထူးကိုဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္က ခ်ီးျမင့္ ေတာ္မူ ခဲ့ပါတယ္။ မိဖုရားသာမာ၀တီရဲ႕ မိခင္အရာ အပ္ႏွင္းျခင္းခံရတဲ့ ခုဇၨဳတၱရာ ကြၽန္မဟာကံ ေကာင္းေထာက္မလို႔သာ ကြၽန္ဘ၀နဲ႔ သာသနာေတာ္ကိုၾကံုခြင့္ရခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္ဘ၀ေရာက္တာကို ဘာေၾကာင့္ ကံေကာင္းတယ္လို႔ေျပာရသလဲဆိုရင္ အကယ္၍မ်ား ကံမေကာင္းခဲ့ရင္ ခုဇၨဳတၱရာဟာ အပါယ္ဘံုမွာ ငရဲသားျဖစ္ေန မွာမို႔လို႔ပါပဲ။ တကယ္သာ င႐ဲသားျဖစ္ေနခဲ့ရင္သာသနာေတာ္ ထြန္းကားတဲ့အခိုက္မွာ သစၥာတရားလည္း နာၾကားခြင့္မရႏိုင္ သလို သံသရာက လြတ္ေျမာက္ေအာင္ တရား လည္း အားထုတ္ခြင့္ရမွာမဟုတ္ပါဘူး။ တရားအားထုတ္ခြင့္မရရင္ အရိယာလည္းမျဖစ္ႏိုင္၊နိဗၺာန္ ခ်မ္းသာကိုလည္း မပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္သာ ကြၽန္မဘ၀ကို ရျခင္းသည္ ကံေကာင္းေထာက္မလို႔ ရခဲ့ျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ကြၽန္မျဖစ္ခဲ့ရတာလဲ???? ခုဇၨဳတၱရာ ဆိုတာ ကႆပ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္အခါက သူေ႒းသမီးေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူေ႒းသမီးေလးဟာ ရဟႏၱာဘိကၡဳနီမ တစ္ပါးကို သူ႕ရဲ႕ အလွျပင္ပစၥည္းေလး ယူေပးပါလို႕ ခိုင္းေစခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီလိုခိုင္းေစလိုက္တဲ့အခါမွာ ဘိကၡဳနီ ရဟႏ ၱာ ေထရီမက “ ဒီ သူေ႒းသမီးေလးဟာ အကယ္၍ သူ႕ရဲ႕အလွျပင္ ပစၥည္းကို ယူမေပးရင္ ငါ့ကိုရန္ျငိဳးဖြဲ႕ျပီး ဆဲလိမ့္မယ္ ။ ဆဲတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ငရဲမွာ က်ေရာက္ရမယ္။ အကယ္၍ ယူေပးျပန္ရင္ သူတစ္ပါးရဲ႕အခိုင္းအေစ ကၽြန္မ ဘ၀ကို ျဖစ္ရလိမ့္မယ္။ ငရဲသားဘ၀ဆိုတာပူေလာင္ျပင္းျပ ဆင္းရဲလြန္းလွတယ္။ အဲ့ဒီ ငရဲသားဘ၀ဆင္းရဲတြင္းမွာ ခံစားရတာထက္စာရင္ေတာ့ သူတစ္ပါးရဲ႕အခိုင္းအေစ ကၽြန္ဘ၀ရတာက ပိုျပီးေကာင္းျမတ္တယ္” လို႕ ေတြးေတာ ဆင္ျခင္ျပီး သူေ႒းသမီးကို သနားဂရုဏာစိတ္နဲ႕ အလွျပင္ပစၥည္းကိုယူေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီလို မိမိထက္သီလ သမာဓိ ပညာ ပိုျမင့္တဲ့ ရဟႏ ၱာေထရီ တစ္ပါးကို ေစခိုင္းခဲ့မိတဲ့ အကုသိုလ္ ကံေၾကာင့္ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းရဲ႕ငဲ့ညွာမႈ နဲ႕ သုဂတိဘံုသား အခိုင္းအေစ ကၽြန္မ ဘ၀ကို ရခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းျဖစ္တဲ့ ရဟႏ ၱာေထရီမက သူေ႒းသမီးအတြက္ မစဥ္းစားေပးခဲ့ရင္ မဆင္ျခင္ေပးခဲ့ရင္ အလွျပင္ပစၥည္းေလးကို ယူမေပးပဲ ထားခဲ့မိရင္ ရန္ျငိဳးဖြဲ႕ ဆဲေရးမိတဲ့အခါ အပါယ္ဘံုသားဘ၀နဲ႕ဆင္းရဲပင္ပန္းရမွာျဖစ္ျပီး သာသနာေတာ္နဲ႕လြဲ ၊ သစၥာတရားနဲ႕လြဲ ၊ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာနဲ႕လည္း လြဲ ေနရအံုးမွာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းက သိလို႕ ျမင္လို႕ အဆိုးႏွစ္ခုမွာ ဘယ္တစ္ခုက အက်ိဳးရွိနိုင္မလဲဆိုတာ ဆင္ျခင္ျပီး ကရုဏာနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့လို႕သာ ကၽြန္မ ဘ၀နဲ႕ သုဂတိဘံုမွာ လူ လာျဖစ္ျပီး သာသနာေတာ္နဲ႕ၾကံဳဆံု ၊ သစၥာတရားေတြနာၾကား နားက တရားနာျပီး ဥာဏ္က ခႏၶာလွည့္နိုင္ခဲ့လို႕ သစၥာသိျမင္ ကၽြတ္တမ္း၀င္နိုင္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းဆိုတာ အဆိုးေတြနဲ႕ ၾကံဳခဲ့ရင္ ေတာင္ ဘယ္အရာက အက်ိဳးရွိနိုင္မလဲလို႕ေတြးေပး ဆင္ျခင္ေပး ေရြးခ်ယ္ ေပးတတ္ၾကပါတယ္။ ေလာက မွာ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းဆိုတာ လက္သည္းခြံေပၚတင္ ထားတဲ့ ေျမမႈန္႕ပမာဏေလာက္ပဲရွိျပီး၊ ပညာမဲ့ လူမိုက္ကေတာ့ ကမ ၻာေျမၾကီးေလာက္ရွိပါတယ္လို႕ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ ျမတ္က ရဟန္းမ်ားကို မိန္႕ေတာ္မူဖူးပါတယ္။ ဒီေတာ့ ပညာရွိဆိုတာ အလြန္မွ ရွားပါးလို႕ ပညာရွိစကားဆိုတာလည္း နာၾကားခြင့္မွတ္သား ခြင့္ ရနိုင္ဖို႕ အင္မတန္မွ ခဲ့ယဥ္းလွပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ပြင့္ထြန္းေတာ္ မူေနပါလွ်က္နဲ႕ ဘုရားအစစ္အမွန္ကို ရွာမေတြ႕ပဲ တိတၳိေတြကို ဘုရားလို႕ အထင္မွားျပီး ကိုးကြယ္ၾကတဲ့သူေတြက အမ်ားၾကီး ရွိခဲ့တာပါ။ ဘုရားရွင ္ထင္ရွားရွိလို႕ ဘုရားနားမွာ ၀ပ္တြားခစားျပီး တရားေတာ္မ်ားနာယူပါလွ်က္ တရားနဲ႕ေ၀ခဲ့ၾကတဲ့သူေတြလည္း မနည္းလွပါဘူး။ အမွန္တရားကိုသိဖို႕ သစၥာတရားကို နားလည္ဖို႕ ဆိုတာကလည္း လြယ္ကူလွတဲ့အရာမဟုတ္ေလေတာ့ ပညာရွိ ဟုတ္မဟုတ္ သိဖို႕ဆိုတာကလည္း ခက္ခဲေနၾကမွာပါ။ ရာထူးၾကီးတဲ့သူကပဲ ပညာရွိသလိုလို၊ နာမည္ၾကီးတဲ့သူကပဲ ပညာရွိသလိုလို၊အာေဘာင္ အာရင္းသန္သန္ ေျပာတတ္တဲ့သူ ကပဲ ပညာရွိသလိုလို၊အေပါင္းအသင္းမ်ားတဲ့သူကပဲ ပညာရွိ သလိုလို၊ စကားခ်ိဳခ်ိဳေျပာတတ္သူကပဲ ပညာရွိသလိုလို၊ ထင္ေယာင္ ထင္မွားနဲ႕ ဘယ္သူ႕ကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ရမွန္း မသိေအာင္ ပညာရွိ အေယာင္ေဆာင္သူေတြကလည္း မ်ားျပား ရႈပ္ေထြးလြန္းလွပါတယ္။ မိမိကိုယ္ကို ပညာရွိမဟုတ္မွန္းသိျပီး ပညာရွိိကို မွီ၀ဲဆည္းကပ္မယ္ ဆိုတဲ့ အသိတရားရွိတဲ့သူဟာ ပညာတတ္သူလို႕ေခၚရပါမယ္။ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းကိုယ္ျမင္တယ္ သိတယ္ စနစ္တက် အသံုးခ် တတ္တယ္။ပညာရွိကို မွီ၀ဲဆည္းကပ္ရမယ္ဆိုတာ နားလည္ တယ္။ ပညာရွိ အစစ္အမွန္ ဟုတ္မဟုတ္ကိုလည္း စူးစမ္းပါတယ္။ ပညာရွိဆိုတာ အေကာင္း အဆိုး နဲ႕ အေၾကာင္း အက်ိဳးကို ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္နိုင္သူပါ။ ေကာင္းတဲ့အခ်က္ေတြကိုလည္း ျမင္သိ ဖြင့္ျပတတ္သလို ဆိုးတဲ့အခ်က္ေတြကိုလည္း ခၽြင္းခ်န္ မထားပဲ ေဖၚျပတတ္ပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့အခ်က္ကို ဖြင့္ျပျခင္းက မိမိ တို႕ အားကိုးယံုၾကည္ရမယ့္ လကၡဏာကို သိေစအပ္တာျဖစ္ျပီး ဆိုးတဲ့အခ်က္ကို ေဖၚျပျခင္းက မိမိတို႕အတြက္ အႏ ၱရာယ္ရွိနိုင္တဲ့ အခ်က္ကို သတိထားနိုင္ဖို႕ အသိေပး ဆံုးမျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေလာကမွာ အေကာင္းျမင္စိတ္ထားပါဆိုတဲ့စကားကို သူေတာ္ေကာင္း စကားလိုလို ထုတ္ယူသံုးစြဲေနၾကတဲ့သူေတြ အင္မတန္မ်ားပါတယ္။ လူတဖက္သားကိုလည္း ေကာင္းတယ္လို႕ ေျမာက္ေပး။ေကာင္းတာေလးပဲ ျမင္ေပးျပီး မေကာင္းတဲ့အားနည္းခ်က္မွန္သမွ် အႏ ၱရာယ္ရွိနိုင္တာကို သိလွ်က္နဲ႕ခၽြင္းခ်န္ဖံုးဖိထားျခင္းေတြဟာ တဖက္ပိတ္ ေကာင္းျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႕ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းဟာ ေကာင္းတာကို ေျပာဖို႕ ခ်ီးက်ဴးစကားဆိုဖို႕ အသိေပးဖို႕ ၀န္မေလးသလို ဆိုးတာကို ဖြင့္ျပရာမွာလည္း အႏၱရာယ္ကင္းဖို႕ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ ဆိုတတ္ၾကတယ္ ဆိုတာ သိမွတ္တတ္ရပါမယ္။ပညာရွိဆိုတာ အဂတိတရား ေလးပါးနဲ႕ လည္း လြတ္ကင္းၾကသူမ်ားျဖစ္ၾကပါတယ္။ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္မလိုက္အပ္သည္ကိုလုိက္တဲ့ ဆႏၵာဂတိ။ မုန္းျခင္းေၾကာင့္မလိုက္အပ္သည္ကိုလိုက္တဲ့ ေဒါသာဂတိ။ ေၾကာက္ျခင္းေၾကာင့္ မလုိက္အပ္သည္ကိုလိုက္တဲ့ ဘယာဂတိ။ မသိျခင္းေၾကာင့္ မလိုက္အပ္သည္ကိုလိုက္တဲ့ ေမာဟာဂတိ။ စတဲ့ အဂတိတရားေတြဟာ အရိယာေတြ ကင္းစင္ျပီး ေရွာင္က်ဥ္ျပီး ျဖစ္ပါတယ္။ပုထုဇဥ္လူမိုက္မ်ားကေတာ့ မိမိ ခ်စ္ခင္သူကို ဘက္လိုက္ ကာကြယ္တတ္ၾကပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့ဂုဏ္ကိုသာေဖၚျပၾကျပီး ဆိုတဲ့အျပစ္ေတြကို ေဖၚျပဖို႕၀န္ေလးတတ္ ဖံုးဖိကာကြယ္တတ္တာေၾကာင့္ ဘက္လိုက္ျခင္းေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အဂတိ လိုက္စားသူမ်ားျဖစ္ၾကပါတယ္။ မနာလိုစိတ္နဲ႕ေျပာျခင္းလား မုန္းတီးစိတ္နဲ့ေျပာျခင္းလားဆိုတာကို လည္း ေ၀ခြဲတတ္ရပါမယ္။သတိထားဆင္ျခင္ဖို႕ေျပာတာကို မနာလိုလို႕ မုန္းလို႕ ေျပာတယ္လို႕ ထင္ျမင္ျခင္းဟာ မိမိကိုမိမိ အႏ ၱရာယ္ျဖစ္ေစ တတ္ပါတယ္။ အားသာခ်က္ကိုလည္း လက္ခံမွတ္သားအားကိုး ရမွာျဖစ္ျပီး ၊အားနည္းခ်က္ကိုလည္း မွတ္သားဆင္ျခင္နိုင္ရမွာျဖစ္တယ္။ ပညာတတ္တဲ့သူက ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းကို မွီ၀ဲဆည္းကပ္ဖို႕ ၾကံစည္စိတ္ကူးသလို မိမိကိုယ္တိုင္လည္း ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္း ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ပါတယ္။ လူမိုက္ကေတာ့ ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းကို မွီ၀ဲဆည္းကပ္လိုျခင္း မရွိသလို ပညာရွိသူေတာ္ ေကာင္းျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ဖို႕လည္း စိတ္ကူး မရွိၾကပါဘူး။ သူေတာ္ေကာင္းၾကီးမ်ားကို ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ၾကတာျမင္ျပီး အကိုးကြယ္ခံခ်င္လို႕ သူေတာ္ေကာင္း အေယာင္ေဆာင္ တတ္ၾကပါေသးတယ္။ အၾကားအျမင္ ဗဟုသုတ ရွိတဲ့ ပညာတတ္ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္း အစစ္ အမွန္ကို မွီ၀ဲ ဆည္းကပ္နိုင္ၾကေပမယ့္ အၾကားအျမင္ ဗဟုသုတ အားနည္းၾကတဲ့ လူ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ အေျပာေကာင္းတဲ့သူ မဲဆြယ္တဲ့သူေတြေနာက္ကို ပါသြားတတ္ၾကတဲ့အတြက္ ကိုးကြယ္မႈမွား ဆည္းကပ္မႈ မွားျပီး မဆံုးရံႈးသင့္တာေတြ ဆံုးရံႈးၾကရတယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ သာသနာေတာ္ကေနေသြဖယ္ျပီး သံသရာ အတြက္ပါ ဆံုးရံႈးၾကတာပါပဲ။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က ေလာကၾကီးမွာ လူမိုက္နဲ႕ လူလိမ္မာ ဘယ္ဟာမ်ားသလဲဆိုတာကို လက္သည္းခြံေပၚက ေျမမႈန္႕နဲ႕ ကမ ၻာေျမၾကီးနဲ႕ နွိုင္းယွဥ္ျပီး မိန္႕ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားရွင္တို႕မည္သည္ မမွန္ေသာ စကားကို ဆိုရိုးမရွိတဲ့အတြက္ ေၾကာင့္ ပညာရွိ လူလိမ္မာဆိုတာ အင္မတန္ရွားပါးတယ္ ဆိုတာ သိမွတ္ရပါမယ္။ အင္မတန္ ရွားပါးတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းတို႕ရဲ႕စကား ကိုလည္း နာယူမွတ္သားဆင္ျခင္ ႏွလံုးသြင္းတတ္ဖို႕ သိတ္ကို အေရးၾကီးပါတယ္။ တန္ဖိုးရွိတဲ့သူေတာ္ေကာင္းစကားကို ပစ္ပယ္မိရင္ သံသရာအတြက္ပါ ဆံုးရႈံးတတ္ပါတယ္။ သူေတာ္ေကာင္းဆိုတာ မ်က္ေတာင္ေမႊး တစ္ဆံုးစာေလာက္ကိုၾကည့္ျပီး ဆံုးျဖတ္တတ္ၾက သူမ်ား မဟုတ္ပါဘူး။ မ်က္စိတစ္ဆံုးစာေလာက္ကိုၾကည့္ျပီး ဆင္ျခင္ ဆံုးျဖတ္ အၾကံေပးတတ္ၾကသူမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ဘ၀စာအတြက္ပဲ အၾကံေပးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သံသရာတစ္ခုလံုးစာအတြက္ သတိေပး ဆံုးမ လမ္းညႊန္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဓမၼပဒပါဠိေတာ္ ပ႑ိတ၀ဂ္ ရာဓေတၳရ၀တၳဳမွာ.. အျပစ္ေဖၚျပ ႏွိမ့္ခ် ဆံုးမေလ့ရွိေသာ ထိုသို႕ သေဘာရွိေသာ ပညာရွိကို ျမဳပ္ထားေသာ ေရႊအိုးကို ေျပာၾကားလာသူကဲ့သို႕ ထင္မွတ္ရႈၾကည့္၍ ဆည္းကပ္ ရာ၏။ ထိုသို႕ သေဘာရွိေသာ ပညာရွိကိုဆည္းကပ္ေသာသူအား ျမတ္၏။ မယုတ္ညံ့ေပ။ …လို႕ ေဖၚျပထားပါတယ္။ ထပ္ျပီး ..အႆဇိပုနဗၺသုက၀တၳဳမွာ… ဆံုးမရာ၏ ။ ၾကိဳတင္ဆံုးမရာ၏။ မေကာင္းေသာအျပဳအမူတို႕မွလည္း တားျမစ္ရာ၏။ ထိုသူကို သူေတာ္ ေကာင္းတို႕ ခ်စ္ခင္ႏွစ္အပ္၏။ မသူေတာ္တို႕ကား မခ်စ္ မႏွစ္သက္ေပ။ …လို႕ ေဖၚျပထားပါတယ္။ ပညာရွိတို႕ ေတြးၾကည့္တာဟာ ေျပးၾကည့္တာထက္မွန္တယ္ဆိုတဲ့စကား လံုး၀ မျပစ္ပယ္လိုက္ပါနဲ႕။ ေကာင္းက်ိဳးျမင္လုိ႕လည္း တိုက္တြန္းသလို ဆိုးက်ိဳးျမင္လို႕လည္း တားျမစ္ပိတ္ပင္ၾကပါတယ္။ စစ္မွန္တဲ့ေစတနာ အရင္းခံ ရွိထားၾကသူေတြျဖစ္လို႕ပါပဲ။ မင္းတိုင္ပင္ အမတ္ၾကီးေတြ ၾကံ ကို စားၾကတဲ့ ရာဇ၀င္လို၊ ၾကံ အရင္းပိုင္းက စ ျပီးစားတဲ့သူက ပညာရွိအရာေျမာက္ပါတယ္။ ၾကံကို အဖ်ားပိုင္းက စ ျပီး စားတဲ့သူက ေကြးေသာလက္မဆန္႕မီ ဆန္႕ေသာလက္မေကြးမီဆိုတဲ့ ပညာရွိ အသိ အျမင္နဲ႕ ကြာဟသြားခဲ့ပါတယ္။ ပညာရွိတို႕ သေဘာကား မေရာက္ေသးေသာ ေဘးကိုျမင္သည္ရွိေသာ္ အေ၀းကသာလွ်င္ ေရွာင္ၾကဥ္ရာ၏။ ေရာက္ျပီး ေရာက္ဆဲ ေဘးကို ျမင္လွ်င္မူကား ေၾကာက္ရြံ႕တတ္ေသာ သေဘာမရွိသည္ျဖစ္၏။ ဒါေၾကာင့္ ပညာရွိတို႕ရဲ႕ အေတြး အျမင္ဟာ နက္နဲလြန္း သိမ္ေမြ႕လြန္းျပီး မွန္ကန္ တန္ဖိုးရွိတဲ့အတြက္ လိုက္နာက်င့္သံုး ေဆာက္တည္တတ္ၾကျပီး ေရွာင္က်ဥ္ရမယ့္ အပိုင္းေတြမွာလည္း အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ ေရွာင္က်ဥ္တတ္ၾကေစခ်င္ပါတယ္။ ပညာရွိတို႕ရဲ႕ အဆံုးအမကိုေလးျမတ္စြာ ခံယူတတ္ၾကျပီး မိမိကိုယ္တိုင္လည္း ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေအာင္ က်င့္ၾကံအားထုတ္ သစၥာသိေအာင္ ၾကိဳးစား ၾကပါလို႕ တိုက္တြန္းလိုက္ပါတယ္။ ခ်မ္းသာကိုယ္စိတ္ ျမဲၾကပါေစ။
No comments:
Post a Comment