သစ္ပင္အရိပ္ ေဆြမ်ိဳးရိပ္ႏွင္႔
မိရိပ္ဘရိပ္ ဆရာရိပ္ထက္
မင္းရိပ္သည္သာဆင့္ဆင့္သာ၏။
ထိုမွတစ္ျဖာ ျမတ္စြာေဟာၾကား
တရားဆာဟာ အရိပ္မွာကား
လြန္စြာေအးျမ ခ်မ္းသာရ၍
မီွၾကခိုသူ မ်ားဗိုလ္လူတို႔
အပူခပ္သိမ္း ပ,ေပ်ာက္ျငိမ္း၏။
အလြန္ပူျပင္းတဲ့ ေႏြရာသီကာလ လြင္တီးေခါင္အရပ္မွာ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္လွ်က္ ခရီးသြားလာေန
သူတစ္ေယာက္ဟာ သူရိန္ေနမင္းရဲ႕ အပူဒဏ္ကို အကာအကြယ္ေပးေစႏဳွိင္တဲ့ စိမ္းလန္းစိုေျပတဲ့သစ္တစ္
ပင္ေအာက္သို ့ေရာက္သြားခဲ႔ရင္ ေအးျမတဲ့ သစ္တစ္ပင္ရဲ႕အရိပ္ဟာ အဲဒီသူအတြက္ ကိုယ္စိတ္ခ်မ္းသာမႈ
ကုိရွိေစပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သစ္ပင္ရဲ႕အရိပ္ဟာ အျမဲထာဝရေအးျမမူကိုေတာ႔ မေပးစြမ္းႏွိဳင္ပါ။ အခ်ိဳ႕ေသာ
ေဆြမ်ိဳးေတြဟာ အျခားတစိမ္းသူူေတြထက္ ကိုယ္ ့အေပၚမွာခ်စ္ခင္တတ္ၾကပါတယ္။မေကာင္းမူလုပ္ေနတာ
ကိုေတြ႔ရင္ေတာင္ ေနာက္ထပ္မလုပ္မိေအာင္ ေျပာဆိုတားျမစ္တတ္ၾကပါတယ္။ တကယ္လုိ႔လမ္းမွားသုိ႔
ေရာက္ေနခဲ့ရင္လမ္းမွန္သို ့ေရာက္ေအာင္ ေျပာဆုိဆုံးမပို ့ေဆာင္ေပးတတ္ၾကပါတယ္။ မိဘမ်ားပမာေစာင့္ ေရွာက္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ေဆြမ်ိဳးတို႔ရဲ႕အရိပ္ဟာ သစ္ပင္ရိပ္ထက္ ပို၍ေအးျမပါတယ္။ မိဘေတြ
ဟာသားသမီးမ်ားအေပၚမွာ ျဗဟၼာၾကီးေတြလုိ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာဆုိတဲ့ ျဗဟၼာစိုရ္တရား
ေလးပါးနဲ႔အညီေစာင့္ေရွာက္ၾကပါတယ္။ ဖဝါးလက္ႏွစ္လံုး ပခံုးလက္ႏွစ္သစ္ လူလားမေျမာက္ငယ္စဥ္ကာ
လကပင္ ႏို႔ခ်ိဳတိုက္ေကၽြးယုယေပးၾကပါတယ္။မသိတာကိုသိေအာင္ မလိမၼာတာက ိုလိမမၼာေအာင္ပန္းပုဆ
ရာမ်ားကဲ့သို႔ ျပဳျပင္ေပးၾကျပီး သြန္သြင္ျပသ ဆိုဆံုးမတတ္တဲ့အတြက္ေၾကာင္႔ လက္ဦးဆရာလည္းျဖစ္ပါ
တယ္။ မိဘႏွစ္ပါးရဲ႕ သြန္သင္မူအရိပ္အာဝါသ ေအာက္မွာ ၾကီးျပင္းလာၾကတဲ့ သားသၼီးေတြဟာလိမၼာယဥ္
ေက်းၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာမူကိုရရွိၾကပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္မိဘတို႔ရဲ႕အရိပ္ဟာ ေဆြမ်ိဳးတို႔ရဲ႕အရိပ္ထက္ သားသၼီး
ေတြအဖို႔ ပို၍ေအးခ်မ္းသာယာပါတယ္။
ပန္းခ်ီဆရာဟာ ပန္းခ်ီကားေတြကိုေရးဆြဲတဲ့အခါ အဝါေရာင္နဲ႔လုိက္ဖက္ညီတဲ့ေနရာမွာအဝါေရာင္
အနီေရာင္နဲ႔လိုက္ဖက္ညီတဲ့ေနရာမွာ အနီေရာင္စသျဖင္႔လိုက္ဖက္ညီေအာင္ ေရးဆြဲၾကပါတယ္္။ အလားတူ
ဆရာမ်ားဟာ တပည္႔ေတြကုိ အတတ္ပညာေတြကုိသင္ေပးတဲ့အခါ စာေပအတတ္ပညာ ဝါသနာပါသူကို စာေပအတတ္ပညာ၊ လက္မူအတတ္ပညာဝါသနာပါသူကို လက္မူအတတ္ပညာစသျဖင့္ေစတနာ၊ ဝါသနာ၊
အနစ္နာ၊ နာသံုးနာနဲ႔ျပည္႔စံုစြာ “အတတ္လည္းသင္၊ ပ့ဲျပင္ဆံုးမ၊ သိပၸမခ်န္၊ ေဘးရန္ဆီးကာ၊သင္႔ရာအပ္ဖို႔၊
ဆရာတို႔ က်င္ဖို႔ဝတ္ငါးျဖာ” ဆုိတဲ့ဆရာက်င္႔ဝတ္နဲ႔ အညီဆုံးမသြန္သြင္ေပးၾကပါတယ္။ ဒါ့ၾကာင္႔ဆရာ့က်င္႔
ဝတ္တရားငါးပါးႏွင္႔အညီ သြန္သြင္ေပးၾကတဲ့ဆရာသမားေတြရဲ႕ အရိပ္ဟာတပည္႔ေတြအဖို႔ မိဘရိပ္ထက္
ခ်မ္းသာေအးျမေစပါတယ္။
တိုင္းျပည္ဖြံျဖိဳးတိုးတက္ စည္ပင္သာယာေအာင္ ႏိုင္ငံ့တာဝန္ကို မင္းက်င္႔တရား(၁ဝ) ပါးႏွင္႔အညီ
တာဝန္ယူေဆာင္ရြက္ေပးၾကတဲ့ ရွင္ဘုရင္စတဲ့ နိဳင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြရဲ႕ အရိပ္အာဝါသအုပ္ခ်ဳပ္မႈ
ေအာက္မွာေနထုိင္ၾကတဲ့ တိုင္းသူျပည္သားေတြဟာ မိမိတို႔ရဲ႕ အသက္အိုးအိမ္ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြကုိလံုျခံဳ
စိတ္ခ်စြာနဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ကုိယ္ခ်မ္းသာ ေနထိုင္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ စိုးရိမ္ေသာကကင္းစြာလုပ္ကိုင္စားေသာက္
ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင္႔ ရွင္ဘုရင္ မင္းအစရွိတဲ့ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြရဲ႕အရိပ္ဟာတိုင္းသူျပည္
သားေတြအဖို႔ ဆရာအရိပ္ထက္ ပို၍ေအးျမလွပါတယ္။ ကမၻာေပၚမွာ သိပၸံအတတ္ပညာေတြဟာမ်ားစြာတိုး
တက္လွ်က္ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအတတ္ပညာေတြနဲ႔စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာကို နဳညံ့သိမ္ေမြ႕ယဥ္ေက်းေအာင္
မလုပ္ႏွိုင္ၾကပါ။ဗုဒၶတရားေတာ္ကသာသတၱဝါေတြရဲ႕ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာကိုသိမ္ေမြ႔ႏူးညံ႔လာေအာင္လုပ္ေဆာင္
ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ဗုဒၶတရားေတာ္ဟာ မည္သူကမွ်မေပးစြမ္းႏိုင္တဲ့ ခ်မ္းသာစစ္ ခ်မ္းသာမွန္ အႏွဳိင္းမဲ့အျမိဳက္
နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကိုေပးစြမ္းႏိုင္ပါတယ္။ဒါ့ေၾကာင္႔ ဗုဒၶတရားေတာ္ရဲ႕အရိပ္ဟာေဝေနယ်သတၱဝါေတြအဖို႔အရိပ္
တကာ့အရိပ္ထဲမွာအေအးျမဆံုး အႏွိဳင္းမဲ႔အရိပ္ျဖစ္ပါတယ္္။ဥာဏ္အေျမာ္အျမင္ရွိသူေတြဟာေအးျမတဲ့မၼအ
ရိပ္ကိုခိုလႈံၾကပါတယ္။ တရာဓမၼနဲ႔စိတ္ရဲ႕ျငိမ္းခ်မ္းမူကို ရွာေဖြၾကပါတယ္။
အႏွိဳင္းမဲ့ေအးျမတဲ့တရားအရိပ္ကုိခုိလုံရန္ ဘုရားထံသုိ႔ခ်ည္းကပ္လာသူတစ္ဦးကေတာ့ ကုကၠဳဋဝတီ
ျပည္ႀကီးကိုစုိးစံအုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ေတာ္မူတဲ့ မဟာကပၸိနမင္းႀကီးပဲျဖစ္ပါတယ္။ သူရဲ႕ေတာင္ညာစံေဒဝီမေဟ
သီမိဖုရားက အေနာဇာမိဖုရားႀကီးျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရင္ႀကီးဟာ ဘုရား၊တရား၊သံဃာဆုိတဲ့ရတနာသုံးပါးနဲ႔
စပ္တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကုိ အလြန္သိခ်င္၊ ၾကားခ်င္ေနတဲ့မင္းတစ္ပါးပါ။ဒါေပမဲ့ကုကၠဳဋဝတီေနျပည္ေတာ္
မွာ ရတနာသုံးပါးမထြန္းေသးတာေၾကာင့္ သူ႔အေနနဲ႔ရတနာသုံးပါးအေၾကာင္းကုိသိခြင့္မရဘဲျဖစ္ေနပါတယ္။
မင္းစည္းစိမ္ထက္သာလြန္ေကာင္းျမတ္ၿပီး ဘဝရဲ႕အႏွစ္သာရကုိေပးစြမ္းနိဳင္တဲ့ေအးျမတဲ့တရားအရိပ္ကုိခုိလုံ
ခ်င္တာၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ယေန႔ထိေအးျမတဲ့တရားရိပ္ကုိရွာမေတြ႔ေသး။ ဘုရင္ဘဝမွာလုိေလေသးမရွိကာမ
ဂုဏ္စည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြကုိအျပည့္အဝခံစားရေပမဲ့လည္း ဒီစည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြဟာ အႏွစ္မရွိအကာသာ
ျဖစ္ၿပီးေရပြက္ပမာကဲ့သုိ႔ တာရွည္မခံပ်က္စီးတတ္တယ္ဆုိတဲ့သေဘာကုိသူနားလည္ေနပါတယ္။ဒါနဲ႔ဘုရင္
ႀကီးဟာရတနာသုံးပါးကုိခ်ည္းကပ္ခ်င္ေနတယ္။ ေအျမတဲ့တရားဓမၼအရိပ္ကုိခုိလုံခ်င္ေနပါတယ္။တစ္ေန႔မွာ
ဘုရင္ႀကီးဟာ သူပုိင္ဆုိင္တဲ့ ဗလ၊ ဗလဝါဟန၊ ပုပၹ၊ ပုပၹဝါဟန၊ သုပတၱအမည္ရွိတဲ့စီးေတာ္ျမင္း ငါးစီးအနက္သူကုိယ္တုိင္စီးတဲ့သုပတၱျမင္းကုိခ်န္လွပ္၍က်န္ျမင္းေလးစီးကုိ ျမင္းစီးသူရဲေကာင္းေတြကုိစီးေစ
ၿပီး“အေမာင္တုိ႔……ရတနာသုံးပါးနဲ႔စပ္တဲ့သတင္းစကားကုိကုကၠဳဋဝတီေနျပည္ေတာ္ရဲ႕အနီးပတ္ဝန္းက်င္မွာ
ေလ့လာစူးစမ္းၾကပါ။ ေလာကမွာရတနာသုံးပါးျဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္ေနၿပီဆုိတဲ့ သတင္းစကားကုိၾကားရရင္ ငါ့ထံသုိ႔ခ်က္ခ်င္းယူေဆာင္လာခဲ့ပါ”လုိ႔သူတုိ႔ေတြကုိေျပာၾကား၍ ကုကၠဳဋဝတီေနျပည္ေတာ္ရဲ႕ပတ္ဝန္းက်င္
ႏွစ္ယူဇနာ၊ သုံးယူဇနာေဝးတဲ့အရပ္ထိတုိင္ေအာင္ ရတနာသုံးပါးရဲ႕ သတင္းစကားကုိစူးစမ္းဖုိ႔ေန႔တုိင္းေစ
လြတ္ပါတယ္။ ျမင္းစီးသူရဲေကာင္းေတြဟာကုကၠဳဋဝတီျပည္ႀကီးရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္သုံးယူဇနာေဝးကြာတဲ့အရပ္
ထိေန႔တုိင္းဆုိသလုိ စုံစမ္းေပမဲ့လည္း အဲဒီသတင္းစကားကုိမၾကားရပါ။
တစ္ေန႔မွာ ဘုရင္ႀကီးဟာ သုပတၱျမင္းကုိစီးၿပီးအမတ္ေပါင္းတစ္ေထာင္ၿခံရံလ်က္ဥယ်ာဥ္ေတာ္သုိ႔အ
လည္သြားၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခရီးေဝးမွလာၾကတဲ့ကုန္သည္ငါးရာတုိ႔ဟာ အလြန္ခရီးပင္ပန္းေနၾက
တဲ့အတြက္ ကုကၠဳဋဝတီၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ဝင္ေရာက္လာၾကတာကုိ ဘုရင္ႀကီးျမင္တဲ့အခါ “ဒီကုန္သည္ေတြဟာအ
ေဝးမွလာၾကတာျဖစ္တယ္။ သူတုိ႔ထံမွာသတင္းစကားတစ္ခုခုေတာ့ၾကားရေပမယ္”လုိ႔အႀကံျဖစ္၍ကုန္သည္
ေတြကုိေရွ႕ေတာ္ေမွာက္သုိ႔ေခၚခုိင္းလုိက္ၿပီး ဘုရင္ႀကီးက“အေမာင္တုိ႔....ဘယ္အရပ္ကလာၾကတာလဲ”လုိ႔
ကုန္သည္ေတြကုိေမးျမန္းတဲ့အခါ သာတၳိျပည္မွလာၾကေၾကာင္းေလွ်ာက္ထားၾကပါတယ္။ ဒီလုိဆုိရင္ “အေမာင္တုိ႔ဆီမွာ တစ္စုံတစ္ခုသတင္းထူးေတြမ်ားျဖစ္ေပၚမႈရွိသလား”လုိ႔ထပ္မံေမးျမန္းရာ “သတင္းထူးက
ေတာ့အထူးအေထြမရွိေၾကာင္းပါ အရွင္မင္းႀကီး။ဒါေပမဲ့ သာဝတၳိမွာေတာ့ျမတ္စြာဘုရားရွင္ပြင့္ေတာ္မူေနပါ
တယ္”လုိ႔ေလွ်ာက္ထားၾကပါတယ္။ အဲဒီအခါဘုရင္ႀကီးဟာ ဘုရားရွင္ပြင့္ေတာ္မူေနၿပီဆုိတဲ့သတင္းစကား
ကုိၾကားလုိက္ရတဲ့ခဏမွာအလြန္႔အလြန္ဝမ္းေျမွာက္ဝမ္းသာျဖစ္၍ ပီတိငါးမ်ိဳးလႊမ္းျခဳံသြားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္
ကုန္သည္ေတြေလွ်ာက္တင္တဲ့စကားကုိမမွတ္သားနိဳင္ဘဲ ေမ့ေလ်ာ့ေစခဲ့တယ္။ “ဘယ္သတင္းစကားမ်ဳိးကုိ
ေလွ်ာက္တင္လုိက္သနည္း အေမာင္တုိ႔”လုိ႔ ႏွစ္ႀကိမ္သုံးႀကိမ္ထပ္ေမးရပါတယ္။ ကုန္သည္ေတြကလည္း
“ေလာကမွာဘုရားပြင့္ေတာ္မူေနပါၿပီအရွင္မင္းႀကီး”လုိ႔ထပ္၍ေလွ်ာက္တင္ၾကပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ပြင့္
ေတာ္မူေနပါၿပီဆုိတဲ့သတင္းစကားကုိေလွ်ာက္တင္ၾကတဲ့အတြက္ကုန္သည္တုိ႔အားဆုေတာ္ေငြအျဖစ္အသ
ျပာတစ္သိန္းေပးပါတယ္လုိ႔မိန္႔ၾကားပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ဘာသတင္းထူးေတြမ်ားရွိေသးလဲလုိ႔ေမးျမန္းရာ
ေလာကမွာ ဓမၼရတနာ၊ သံဃရတနာေတြလည္းျဖစ္ေပၚေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္းေလွ်ာက္တင္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခါ
လည္းဓမၼရတနာျဖစ္ေပၚေနၿပီဆုိတဲ့သတင္းစကားကုိေလွ်ာက္တင္တဲ့အတြက္ အသျပာတစ္သိန္း၊သံဃရတ
နာျဖစ္ေပၚေနၿပီဆုိတဲ့သတင္းစကားကုိေလွ်ာက္တင္တဲ့အတြက္အသျပာတစ္သိန္းဆုေတာ္ေငြေပးသနားပါတယ္လုိ႔မိန္႔ၾကားပါတယ္။
ႏွစ္ရွည္လမ်ားစုံစမ္းေထာက္လွမ္းေနတဲ့သတင္းစကားကုိ ဒီေန႔ေတာ့ ထူးထူးျခားျခားကုန္သည္ေတြ
ထံမွဘုရင္ႀကီးၾကားခဲ့ရၿပီ၊ ဘုရင္ႀကီးဟာဝမ္းသာေနလုိက္တာ။ ရတနာသုံးပါးသတင္းစကားေတြကုိၾကားရ
တယ္ဆုိရင္ပဲ သူ႔ေနာက္ကပါလာတဲ့ အမတ္တစ္ေထာင္ကုိၾကည့္လုိက္ၿပီး “အေမာင္တုိ႔..ဒီေန႔ရတနာသုံး
ပါးသတင္းစကားကုိငါတုိ႔ၾကားရေပၿပီ၊ အေမာင္တုိ႔ရဲ႕စိတ္သႏၱာန္မွာ ဘယ္လုိအႀကံအစည္ေတြရွိၾကသလဲလုိ႔
ေမးျမန္းတဲ့အခါ အမတ္ေတြကလည္း အရွင္မင္းႀကီးအေနနဲ႔ကေရာ ဘယ္လုိအႀကံအစည္ရွိပါသလဲ၊ဘယ္လုိ
လုပ္ခ်င္ပါသလဲလုိ႔ေလွ်ာက္တင္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခါဘုရင္ႀကီးက “အေမာင္တုိ႔…ငါဟာေလာကမွာရတနာ
သုံးပါးျဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္ေနၿပီဆုိတဲ့သတင္းကုိၾကားရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေရႊနန္းေတာ္ကုိမျပန္ခ်င္ေတာ့ပါ။
ဒီေနရာကပဲ ဘုရားရွင္ရွိရာအရပ္သုိ႔သြားေရာက္၍ ရဟန္းျပဳေတာ့မယ္”လုိ႔မိန္႔ၾကားပါတယ္။
ကာမဂုဏ္စည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြကုိ စက္ဆုတ္ရြံ႕ရွာေနတဲ့ဘုရင္ႀကီးဟာ သူ႔ဘဝမွာ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ အာဏာပါဝါေတြကုိပုိင္ဆုိင္ထားေပမဲ့လည္း ကာမဝတၳဳ၊ ကိေလသာဝတၳဳအေပၚမွာျငိမ္းေငြ႔ေနၿပီး မိဖုရား၊ တုိင္းနိဳင္ငံ၊ ထီးနန္းစည္းစိ္မ္စတဲ့ သံေယာဇဥ္အမွ်င္အတန္းေတြကုိမ်က္ႏွာလႊဲ၍ ဘဝရဲ႕အႏွစ္ သာရကုိ
ရွာေဖြရန္အတြက္ ဘုရားရွင္ထံမွာ ရဟန္းဘဝနဲ႔ ေအးျမတဲ့တရားရိပ္ကုိခုိလုံေတာ့မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်
ခဲ့ပါတယ္။အမတ္ေတြကလည္းဘုရင္ႀကီးေနာက္သုိ႔လုိက္၍ရဟန္းျပဳလုိေၾကာင္းကုိေလွ်ာက္ထားၾကပါတယ္။
ဘုရင္ႀကီးဟာ မိဖုရားႀကီးအေနာဇာထံသုိ႔အမွာစကားပါးရန္အမတ္ေတြကုိေရႊျပားမွာအမွာစာေရးသား
ေစပါတယ္။ကုန္သည္ငါးရာတုိ႔ကုိ“အေမာင္တုိ႔….သင္တုိ႔ဟာနန္းေတာ္သုိ႔သြားလုိက္ၾကပါ။ မိဖုရားႀကီးအေနာ
ဇာေဒဝီဟာ အေမာင္တုိ႔ကုိအသျပာသုံးသိန္း ငါ့ကုိယ္စားဆုေပးပါလိမ့္မယ္။ ဆုေတာ္ေငြေပးသနားဖုိ႔အတြက္
ေရႊျပားမွာ အမွာစကားေရးသားထားၿပီးပါၿပီ၊ အဲဒီေရႊျပားအမွာစာကုိ ဖိဖုရားႀကီးကုိေပးလုိက္ပါ။ ငါအထူးမွာၾကားလုိတာက ထီးနန္းစည္းစိမ္၊ အာဏာပါဝါေတြကုိ မိဖုရားႀကီးအား အကုန္အပ္ႏွံလုိက္ၿပီဆုိ
တာရယ္၊ မိဖုရားႀကီးအေနနဲ႔ အလုိရွိသလုိစိတ္ႀကိဳက္ မင္းစည္းစိမ္ေတြကုိခ်မ္းသာစြာခံစားပါဆုိတာရယ္ဒီစ
ကားေတြကုိဖိဖုရားႀကီးအားေလွ်ာက္ထားရမယ္။ သူကဘုရင္ႀကီးဘယ္ကုိသြားပါသလဲလုိ႔ေမးတဲ့အခါ ဘုရား
ရွိရာသာဝတၳိျပည္သုိ႔ ရဟန္းျပဳရန္ထြက္သြားပါၿပီ”လုိ႔ေလွ်ာက္ထားရမယ္လုိ႔ ဘုရင္ႀကီးႏွဳတ္ျဖင့္မွာၾကားလုိက္
ပါတယ္။ အမတ္ေတြကလည္းအသီးသီး သူတုိ႔ရဲ႕ဇနီးမယားထံသုိ႔ သတင္းစကားပုိ႔ၾကပါတယ္။
ကုန္သည္ေတြကုိနန္းေတာ္သုိ႔လႊတ္လုိက္ၿပီးေနာက္ ဘုရင္ႀကီးဟာသုပတၱျမင္းကုိစီး၍ အမတ္ေပါင္း
တစ္ေထာင္နဲ႔အတူ ကုကၠဳဋဝတီေနျပည္ေတာ္ကေန ဘုရားရွင္ရွိရာသာဝတၳိျပည္သုိ႔ထြက္ခြါလာၾကပါတယ္။
ဘုရားရွင္ဟာ သတၱေလာကႀကီးကုိ ၾကည့္ရႈေတာ္မူတဲ့အခါ ဒီေန႔မဟာကပၸိနမင္းႀကီးနဲ႔ အမတ္ေပါင္းတစ္ေထာင္တုိ႔ဟာ ငါဘုရားထံမွာ ရဟန္းျပဳရန္ေတာထြက္လာၾကမယ္လုိ႔ျမင္ေတာ္မူ၍ မဟာကပၸိနမင္းႀကီးကုိ ခရီးဦးႀကဳိဆုိရန္ သကၤန္း၊သပိတ္၊ ပရိကၡရာေတြကုိယူေဆာင္ကာ သာဝတၳိမွယူဇနာ
(၁၂၀) ကြာေဝးတဲ့ စႏၵဘာဂါျမစ္နားသုိ႔ၾကြေရာက္ေတာ္မူပါတယ္။ ဘုရားရွင္ဟာ ျမစ္ကမ္းနေဘး၊ ေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ ေရာင္ျခည္ေတာ္ေျခာက္သြယ္ကြန္႔ျမဴလ်က္ မဟာကပၸိနမင္းႀကီးအလာကုိခရီးဦး
ႀကိဳဆုိ၍ သီတင္းသုံးထုိင္ေနေတာ္မူပါတယ္။ ဘုရင္ႀကီးဟာ အမတ္ေပါင္းတစ္ေထာင္နဲ႔အတူျမင္းကုိယ္စီစီး
၍ထြက္ခြါလာၾကရာ လမ္းခရီးမွာျမစ္တစ္ျမစ္ကုိေတြ႔ပါတယ္။ဘုရင္ႀကီးက “အေမာင္တုိ႔ဒီျမစ္ကုိဘာျမစ္လုိ႔
ေခၚသလဲ”လုိ႔ေမးျမန္းတဲ့အခါ အမတ္ေတြကအပရစၦာျမစ္လုိ႔ေခၚပါေၾကာင္းေလွ်ာက္ထားၾကပါတယ္။ ျမစ္က
တစ္ဂါဝုတ္နက္၍ႏွစ္ဂါဝုတ္က်ယ္ပါတယ္။ ျမစ္ကုိကူးရန္ေလွ၊ေဖာင္စတာေတြမရွိဘူးလားလုိ႔ ဘုရင္ႀကီးက
ထပ္မံေမးျမန္းတဲ့အခါလည္း မရွိေၾကာင္းကုိ အမတ္ေတြကေလွ်ာက္ထားၾကပါတယ္။ အဲဒီအခါဘုရင္ႀကီးဟာ
“ဘဝသံသရာတစ္ေလွ်ာက္မွာ ငါတုိ႔ကုိဇာတိဆုိတဲ့ ပဋိသေႏၶတည္ေနရျခင္းတရားက ဇရာဆုိတဲ့အုိမင္းရင့္
ေရာ္ျခင္းတရားသုိ႔ ေရာက္ေအာင္ပုိ႔ေဆာင္ေနပါလား။ ဇရာဆုိတဲ့အုိမင္းရင့္ေရာ္ျခင္းတရားကလည္း မရဏ
ေသျခင္းတရားသုိ႔ေရာက္ေအာင္ပုိ႔ေဆာင္ေနပါလား။ ငါဟာအဲဒီတရားေတြအေပၚမွာ ယုံမွားသံသယကင္းသူ
တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ရတနာသုံးပါးတုိ႔ကုိရည္ညႊန္းကာ ေတာထြက္လာသူတစ္ေယာက္အမွန္ပင္ျဖစ္ပါတယ္။
ရတနာသုံးပါးရဲ႕တန္ခုိးအာနဳေဘာ္ေတြေၾကာင့္ ဒီျမစ္ေရဟာေရခဲျပင္ႀကီးကဲ့သုိ႔ျဖစ္ပါေစသား”လုိ႔ရတနာသုံး
ပါးရဲ႕ဂုဏ္ေက်းဇူးေတြကုိ အာက္ေမ့ဆင္ျခင္ကာ “ဣတိပိေသာ ဘဂဝါ အရဟံ”အစရွိတဲ့ ဗုဒၶြါနဳႆတိ
ကမၼဌာန္းကုိစီးျဖန္းပြါးမ်ားကာ ေအာက္ပါဂါထာကုိရြတ္ဆုိ၍သစၥာဓိဌာန္ပါတယ္။
“ဘဝေသာတံ ဟေဝ ဗုေဒၶါ၊ တိေဏၰာ ေလာကႏၱဂူ ဝိဒူ။
ဧေတန သစၥဝေဇၹန၊ ဂမနံ ေမ သမဇၥ်တု။”
“သဗၺညုဗုဒၶ အမည္ရတဲ့ေလာကထြတ္ထားျမတ္စြာဘုရားဟာ ကာမ၊ရူပ၊အရူပဆုိတဲ့ ဘဝသုံးသြယ္ ေရျပင္
က်ယ္ကုိကူးေျမာက္ေတာ္မူၿပီး ေလာကရဲ႕အဆုံးနိဗၺာန္သုိ႔ဆုိက္ေရာက္ေတာ္မူေလၿပီ။ အလုံးစုံေသာတရား
တုိ႔ကုိလည္း ပုိင္းျခားထင္ထင္သိျမင္ေတာ္မူေလၿပီ။ ဒီဝစီသစၥာစကားေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ထံေမွာက္သုိ႔ရဟန္း
ျပဳရန္ သြားေရာက္ေနတဲ့ အကၽြန္ဳပ္တုိ႔ရဲ႕ခရီးဟာ အႏၱရာယ္မရွိဘဲ ေအာင္ျမင္စြာေရာက္ရွိနိဳင္ပါေစသား”လုိ႔
ဘုရင္ႀကီးဟာဂါထာေတာ္ကုိနဳတ္ကရြတ္ဆုိ၍ အမတ္တစ္ေထာင္၊ သ ိေႏၶာျမင္းတစ္ေထာင္နဲ႔အတူ အပရစၦာ
ျမစ္ကုိ ကူးၾကပါတယ္။ ဘုရင္ႀကီးရဲ႕သစၥာစကားေၾကာင့္ ျမစ္ေရျပင္ဟာေရခဲျပင္ႀကီးသဖြယ္ျဖစ္သြားၿပီး
ေက်ာက္ျဖာေပၚမွာ သြားေနရသလုိ ျမင္းေတြဟာေျပလႊားသြားလာနိဳင္ၾကပါတယ္။ အပရစၦာျမစ္ကုိေက်ာ္
ျဖတ္ၿပီးေနာက္ လမ္းတဝက္အေရာက္မွာ ဒုတိယျမစ္တစ္ျမစ္ကုိထပ္ေတြ႔ျပန္ပါတယ္။ ဘုရင္ႀကီးဟာအဲဒီျမစ္
ကုိေတြ႔တဲ့အခါလည္းဒီျမစ္ကုိဘာျမစ္လုိ႔ေခၚသလဲလုိ႔ေမးပါတယ္။အဲဒီအခါ အမတ္ေတြကနီလဝါဟိနီျမစ္လုိ႔
ေခၚပါေၾကာင္း၊ဒီျမစ္ဟာ ေစာက္အနက္ဟူဇနာဝက္ရွိၿပီးအက်ယ္အဝန္းဟာလည္းယူဇနာဝက္ရွိပါေၾကာင္းကုိ
ေလွ်ာက္ထားၾကပါတယ္။ ျမစ္ကုိကူးရန္ ေလွ၊ ေဖာင္စတာေတြမရွိတဲ့အတြက္ ေရွ႕နည္းအတူဇာတိ၊ဇရာ၊
မရဏတရားေတြနဲ႔ရတနာသုံးပါးရဲ႕ဂုဏ္ေက်းဇူးေတြကုိေအာက္ေမ့ဆင္ျခင္၍“သြကၡာေတာဘဂဝတာဓေမၼာ”
အစရွိတဲ့ ဓမၼာနဳႆတိကမၼဌာန္းကုိ စီးျဖန္းပြါးမ်ားကာ ေအာက္ပါဂါထာကုိရြတ္ဆုိ၍ သစၥာဓိဌာန္ပါတယ္။
“ယဒိ သႏၱိဂေမာ မေဂၢါ၊ ေမာေကၡာ စစၥႏၱိကံ သုခံ။
ဧေတန သစၥဝေဇၹန၊ ဂမနံ ေမ သမဇၥ်တု။”
“ေလာကုတၱရာတရား အရိယာမဂ္ေလးပါးဟာ နိဗၺာန္သုိ႔ ဧကန္စင္စစ္ အမွန္ပင္ေရာက္ေစနိဳင္ပါတယ္။ အရိ
ယာမဂ္နဲ႔ေရာက္အပ္တဲ့ နိဗၺာန္တရားျမတ္ဟာလည္း ခ်မ္းသာစင္စစ္အမွန္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိရြတ္ဆုိအပ္တဲ့
သစၥာစကားေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ထံေမွာက္ရဟန္းျပဳရန္သြားေရာက္ေနတဲ့ ကၽြန္ဳပ္တုိ႔ရဲ႕ခရီးဟာ အႏၱရာယ္တစ္
စုံတစ္ရာမရွိဘဲအထေျမာက္ေအာင္ျမင္ပါေစသား”လုိ႔ သစၥာဓိဌာန္၍ျမစ္ကုိကူးၾကပါတယ္။နီလဝါဟိနီျမစ္ေရ
ျပင္ဟာလည္း ဘုရင္ႀကီးရဲ႕သစၥာစြမ္းရည္ေၾကာင့္ အပရစၦာျမစ္ေရျပင္လုိျဖစ္သြားၿပီးဘုရင္ႀကီးတုိ႔ဟာျမင္းတုိ႔
နဲ႔အတူလြယ္ကူစြာကူးသြားနိဳင္ၾကပါတယ္။
နီလဝါဟိနီျမစ္ကုိကူးၿပီး၍ ေရွ႕သုိ႔ခရီးဆက္သြားတဲ့အခါတတိယျမစ္တစ္ျမစ္ကုိထပ္ေတြ႔ျပန္ပါတယ္။
ဘုရင္ႀကီးက ေရွ႕နည္းအတူေမးျမန္းတဲ့အခါ အမတ္ေတြကဒီျမစ္ကုိ စႏၵဘာဂါျမစ္လုိ႔ေခၚပါေၾကာင္း၊ ေစာက္
အနက္က တစ္ယူဇနာရွိၿပီး အက်ယ္ကတစ္ယူဇနာက်ယ္ပါတယ္လုိ႔ေလွ်ာက္ထားၾကပါတယ္။ ျမစ္ကုိကူးရန္
ေလွ၊ ေဖာင္စတာေတြမရွိတဲ့အတြက္ ဘုရင္ႀကီးဟာ ျမစ္ကမ္းနေဘးမွာ ပဋိသေႏၶေနျခင္း၊ အုိျခင္္း၊ ေသျခင္း
(ဇာတိ၊ဇရာ၊မရဏ)ဆုိတဲ့တရားေတြဟာ ငါတုိ႔ရဲ႕ခႏၶာကုိယ္အေပၚမွာ အၿမဲတေစႏွိပ္စက္ေနပါလား။ မီးေတြ
လုိေတာက္ေလာင္ေနပါလားစသျဖင့္ျဖစ္ပ်က္တရားတုိ႔ကုိ ႏွလုံးသြင္းေတာ္မူပါတယ္။ ရတနာသုံးပါးရဲ႕ဂုဏ္
ေက်းဇူးေတြကုိလည္း ေအာက္ေမ့ဆင္ျခင္၍ “သုပဋိပၸေႏၷာ ဘဂဝေတာ သာဝကသံေဃာ”စတဲ သံဃာနဳႆ
တိကမၼဌာန္းကုိ စီးျဖန္းပြါးမ်ားကာ ေအာက္ပါဂါထာကုိရြတ္ဆုိၿပီး သစၥာဓိဌာန္ပါတယ္။
“သံေဃာ ေဝ တိဏၰကႏၱာေရာ၊ ပုညေကၡေတၱာ အနဳတၱေရာ။
ဧေတန သစၥဝေဇၹန၊ ဂမနံ ေမ သမဇၥ်တု။”
“အရိယာသံဃာေတာ္တြဟာ သံသရာဒုကၡမွလြတ္ေျမာက္ရာ ကမ္းတစ္ဖက္သုိ႔ အမွန္တကယ္ကူးေျမာက္
ေတာ္မူၿပီးျဖစ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီသံဃာေတာ္ေတြဟာ ေကာင္းမႈမ်ိဳးေစ့ေတြကုိစုိက္ပ်ိဳးႀကဲခ်ရာျဖစ္တဲ့ လယ္ယာေျမေကာင္းသဖြယ္လည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိရြတ္ဆုိအပ္တဲ့ ဝစီသစၥာစကားေၾကာင့္ ဘုရားရွင္အထံ
သုိ႔ ရဟန္းျပဳရန္သြားေနတဲ့ခရီးစဥ္ဟာ အႏၱရာယ္တစ္စုံတစ္ရာမရွိဘဲ အထေျမာက္ေအာင္ျမင္ပါေစသား”လုိ႔
သစၥာဓိဌာန္ျပဳ၍ ျမစ္ကုိကူးၾကပါတယ္။ ျမစ္ေရျပင္ဟာေရွ႕ကျမစ္ေတြလုိေရခဲျပင္ႀကီးသဖြယ္ျဖစ္ေနၿပီး ဘုရင္ႀကီးတုိ႔ဟာ ျမင္းေတြနဲ႔အတူလြယ္ကူစြာပဲ ကူးသြားနိဳင္ၾကပါတယ္။
ဘုရင္ႀကီးတုိ႔ဟာ စႏၵဘာဂါျမစ္ရဲ႕တဖက္ကမ္းသုိ႔ေရာက္တဲ့အခါ ျမစ္ကမ္းနေဘး ေညာင္ပင္ရင္းမွာ ေရာင္ျခည္ေတာ္ေျခာက္သြယ္ကြန္းျမဴးလ်က္ သပၸါယ္စြာသီတင္းသုံးေနေတာ္မူတဲ့ ဘုရားရွင္ကုိအံ့ၾသဖြယ္ရာ
ဖူးျမင္ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ေရာင္ျခည္ေတာ္ေတြေၾကာင့္ ေညာင္ပင္ႀကီးတစ္ပင္လုံး ပင္စည္၊
အကုိင္း၊ အခက္၊ အရြက္ေတြဟာေရႊေရာင္ပမာ ဝါဝင္းထိန္လ်က္ေတာက္ေျပာင္ေနပါတယ္။ အဲဒီအခါ ဘုရင္
ႀကီးက “ယခုျမင္ေတြ႔ရတဲ့အေရာင္ေတြဟာ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းလုိက္တာ။ ငါ့ရဲ႕သက္တမ္းတစ္ေလ်ာက္မွာ တခါမွ်မျမင္ဖူးတဲ့ အေရာင္ပါလား။ ဒီအေရာင္ဟာ လရဲ႕အေရာင္လည္းမဟုတ္။ ေနရဲ႕အေရာင္လည္းမ
ဟုတ္။ နတ္၊ နဂါး၊ ဂဠဳန္စတဲ့သူတုိ႔ေတြထဲက တစ္စုံတစ္ဦးရဲ႕အေရာင္လည္းမဟုတ္နိဳင္၊ ဧကန္မုခ်ငါရဟန္း
ျပဳရန္လာေနတာကုိ ရွင္ေတာ္ဗုဒၶသိျမင္ေတာ္မူ၍ႀကိဳေနတာပဲျဖစ္လိမ့္မယ္”လုိ႔ ဆင္ျခင္စဥ္းစားပါတယ္။
ဘုရင္ႀကီးနဲ႔အတူ အမတ္ေတြဟာ ျမင္ေပၚမွဆင္း၍ ေရာင္ျခည္ေတာ္ကြန္းျမဴးေနတဲ့ေနရာသုိ႔ သြားေရာက္ၿပီး ကုိယ္ကုိညြတ္ကာ လက္ဦးခ်ီးလ်က္ ဘုရားရွင္အထံေတာ္သုိ႔ခ်ည္းကပ္ဝင္ေရာက္၍ ဘုရားရွင္ကုိတရုိတေသရွိခုိးဦးခ်ၾကပါတယ္။ ရွိခုိးၿပီး၍ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ေနရာမွာထုိင္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ဘုရားရွင္က သူတုိ႔ေတြကုိမဂ္ဖုိလ္ေရာက္ေၾကာင္း ေကာင္းျမတ္တဲ့လမ္းစဥ္ျဖစ္တဲ့ ဒါနကတာ-ဒါနနဲ႔စပ္တဲ့တရားစကား၊ သီလကတာ-သီလနဲ႔စပ္တဲ့တရားစကား၊ သဂၢကတာ နတ္ရြာသုဂတိနဲ႔စပ္တဲ့တရား
စကား၊မဂၢကတာ-မဂ္ဖုိလ္ေရာက္ေၾကာင္းက်င့္စဥ္နည္းလမ္းနဲ႔စပ္တဲ့တရားစကားေတြကုိေဟာၾကားေတာ္မူပါ
တယ္။တရားေဒသနာေတာ္အဆုံးမွာ မဟာကပၸိနမင္းႀကီးနဲ႔အမတ္တစ္ေထာင္တုိ႔ဟာ ေသာတာပန္ျဖစ္သြား
ၾကပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ဘုရားရွင္ထံမွာရွင္ရဟန္းအျဖစ္ကုိေတာင္းခံၾကပါတယ္။ဘုရားရွင္ကဣဒၶိမယတန္ခုိးနဲ႔ၿပီး
တဲ့ သကၤန္းသပိတ္ေတြ သူတုိ႔ထံသုိ႔လာေရာက္နိဳင္မေရာက္နိဳင္၊သူတုိ႔ေတြကုိဧဟိဘိကၡဳ ေခၚလုိ႔ရနိဳင္ မရနိဳင္
ကုိသူတုိ႔ရဲ႕အတိတ္ကေကာင္းမႈေတြကုိ ၾကည့္ေတာ္မူမွာပါတယ္။ ဧဟိဘိကၡဳဆုိတာဘုရားရွင္ကညာလက္
ေတာ္ကုိဆန္႔၍“ဧဟိဘိကၡဳ-ရဟန္းလာေလာ့”လုိ႔ေခၚလုိက္တာနဲ႔ ပရိကၡရာအျပည့္အစုံနဲ႔ သကၤန္းဝတ္ၿပီးသား ေခါင္းရိတ္စရာမလုိဘဲ ဝါေတာ္(၆၀)ရ မေထရ္ႀကီးလုိျဖစ္သြားပါတယ္။ ေရွးအတိတ္က သကၤန္းပရိကၡရာလွဴဒါန္းခဲ့ဖူးတဲ့ သူကုိမွ ဘုရားရွင္က ဧဟိဘိကၡဳ ေခၚတာပါ။ ေရွးအတိတ္ဘဝက သကၤန္းပရိကၡရာလွဴဒါန္းတာမရွိခဲ့ဘူးဆုိရင္ ဘုရားရွင္နဲ႔ေတြ႔ေပမယ့္လည္း ဧဟိဘိကၡဳ အေခၚမခံရနိဳင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရွင္က မဟာကပၸိနမင္းႀကီးနဲ႔ အမတ္ေတြရဲ႕ေရွးအတိတ္ဘဝကုိၾကည့္တဲ့အခါ သူတုိ႔ေတြဟာ ေရွးအတိတ္ဘဝတုန္းက ပေစၥကဗုဒၶါအရွင္ျမတ္တစ္ေထာင္အား သကၤန္းအစုံတစ္ေထာင္လွဴန္းခဲ့ဖူးတယ္။ ကႆပဘုရားရွင္လက္ထက္မွာလည္း ရဟႏၱာမေထရ္ႏွစ္ေသာင္းကုိ သကၤန္းစုံေရႏွစ္ေသာင္းလွဴဒါန္းခဲ့ဖူး
တယ္လုိ႔ျမင္ေတာ္မူ၍ညာလက္ေတာ္ကုိဆန္႔တန္းေတာ္မူၿပီး “ဧထဘိကၡေဝါ-ရဟန္းတုိ႔လာၾကေလာ့၊ သင္ခ်စ္
သားတုိ႔ေတာင္းအပ္တဲ့ ရွင္ရဟန္းအျဖစ္ကုိခံယူၾကေလာ့၊ ငါဘုရားဟာ သင္ခ်စ္သားတုိ႔အတြက္တရားေတာ္
ေတြကုိေကာင္းစြာေဟာၾကားခဲ့ေလၿပီ။သင္တုိ႔ဟာသံသရာဝဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ရာျဖစ္တဲ့အႏွဳိင္းမဲ့နိဗၺာန္
ခ်မ္းသာကုိရေအာင္ သိကၡာသုံးရပ္ေကာင္းျမတ္တဲ့တရားအလုပ္ကုိ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကပါ” လုိ႔ဧဟိဘိကၡဴ
ေခၚေတာ္မူလုိက္တဲ့အခါ အားလုံးဝါေတာ္(၆၀)ရမေထရ္ႀကီးအသြင္ ရဟန္းအျဖစ္သုိ႔ေရာက္ရွိသြားၾကပါ
တယ္။
ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ ဘုရားရွင္နဲ႔အတူေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္သုိ႔ၾကြလာၾကၿပီး အသီးသီးဝိပႆနာ ကမၼဌာန္းတရားမ်ားကုိအားထုတ္ၾကပါတယ္။ မဟာကပၸိနမေထရ္ဟာအႏွိဳင္းမဲ့နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကုိ သိခ်င္လြန္း
လုိ႔ရခ်င္လြန္းလုိ႔ မေနမနားတရားအားထုတ္ပါတယ္။ သူရဲ႕စိတ္အစဥ္မွာ“ဒုကၡသစၥာကုိ ကုိယ္တုိင္အမွန္ေတြ႔
ျမင္လာမွ ဒုကၡၿငိမ္းရာလမ္းစကုိေတြ႔ျမင္ရမွာ။ ခႏၶာအတြင္းရွိဒုကၡဆင္းရဲသေဘာကုိ ေကာင္းစြာသေဘာမ
ေပါက္သမွ် အတၱဟုစြဲလမ္းျခင္းကုိ ေဖ်ာက္နိဳင္မယ္မဟုတ္။ ဆင္းရဲဒုကၡမွလြတ္ေျမာက္ရင္ ရုပ္နာမ္မွလည္း
လြတ္ေျမာက္မယ္။ ကိေလသာဆုိတာဟာမီးကဲ့သုိ႔ ပူေလာင္တတ္တဲ့သေဘာရွိတယ္။ အဲဒီပူေလာင္မႈ
ကိေလသာေၾကာင့္ဆင္းရဲဒုကၡျဖစ္ေပၚ၍ေဝဒနာခံစားရတယ္။ပူေလာင္မႈကိေလသာေလာင္စာရွိေနသေရြ႕ငါ့တုိ႔ရဲ႕ ခႏၶာကုိယ္အတြင္းမွာ ေလာင္ကၽြမ္းမႈဆင္းရဲဒုကၡတည္ရွိေနအုံးမယ္။ ေပၚဆဲေဝဒနာကုိ အနစၥ၊ ဒုကၡ
အနတၱတုိ႔တြင္ တစ္ခုခုေသာတရားကုိရႈမွတ္၍ ရႈိ႕ၿမိွဳက္ပစ္လုိက္ရမယ္။ ဒုကၡရဲ႕ေပါက္ဖြါးရာျဖစ္တဲ့ ရုပ္နာမ္တရားကုိေၾကာက္ကာ ရြံမုန္းလာ၍စြဲလမ္းျခင္းကင္းတဲ့အထိျမင္ေအာင္ ထင္ေအာင္ရႈမွတ္ရမယ္”လုိ႔
အသိဥာဏ္တရားျဖစ္ေပၚလာၿပီး သတိပဌာန္တရားေတာ္နဲ႔အညီ သြားရင္သြားတယ္၊ ရပ္ေနတဲ့အခါမွာ ရပ္
တယ္ ရပ္တယ္၊ ထုိင္ေနတဲ့အခါမွာ ထုိင္တယ္ထုိင္တယ္။ ေလ်ာင္းေနတဲ့အခါမွာ ေလ်ာင္းတယ္ေလ်ာင္း
တယ္။ ျမင္တဲ့အခါမွာျမင္တယ္ျမင္တယ္။ ၾကားတဲ့အခါမွာ ၾကားတယ္ၾကားတယ္။ နံတဲ့အခါမွာ နံတယ္နံတယ္။ စားတဲ့အခါမွာ စားတယ္စားတယ္။ ထိတဲ့အခါမွာ ထိတယ္ထိတယ္။ သိတဲ့အခါမွာ သိတယ္သိတယ္စသျဖင့္ သတိရဲ႕ေနာက္မွာဥာဏ္ကပ္၍ မိမိသႏၱာန္မွာေလာင္ေနတဲ့ ေလာဘစတဲ့မီးေတြ ၿငိမ္းသြားေအာင္ ေပၚတုိင္းမျပတ္ရႈမွတ္ပါတယ္။ ဒီလုိရႈမွတ္ပုံကုိ မွတ္သားရလြယ္ေအာင္ မင္းကြန္းေဇတဝန္
ဆရာေတာ္ႀကီးက “တစ္ဆယ့္တစ္မီး ထိန္ထိန္ေျပာင္ မ်က္စိထဲမွာေလာင္၊ မီးၿငိမ္းေအာင္ဘယ္လုိသတ္၊ ျမင္တယ္ျမင္တယ္မွတ္”လုိ႔ေရးဖြဲ႔ခဲ့ပါတယ္။
မေထရ္ႀကီးဟာ ရုပ္နာမ္တရားတုိ႔ရဲ႕အေၾကာင္းအားေလွ်ာ္စြာ လွဳပ္ရွားေရြ႕လ်ားေနတဲ့အျခင္းအရာကုိ
ေပၚလြင္ေအာင္ အာရုံစုိက္၍ေလ့က်င့္မွတ္သားပါတယ္။ ဣရိယာပုတ္တုိင္းမွာ မျပတ္မလပ္ရေအာင္ အမွတ္ခ်င္းဆက္စပ္သြားေအာင္ ေလ့က်င့္ၿပီးမွတ္သားတဲ့အတြက္ မွတ္စရာအာရုံနဲ႔မွတ္သိစိတ္တပ္ခနဲတပ္ခ
နဲအဆင္ေျပေနပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပုဂၢဳိလ္သတၱဝါဆုိတာမရွိ ပရမတ္ရုပ္နာမ္ေတြသာရွိပါလားလုိ႔သေဘာ
ေပါက္နားလည္လာပါတယ္။ မွတ္စရာအာရုံနဲ႔မွတ္သိစိတ္ကေလးေတြဟာ ပုတီးလုံးကေလးေတြ တစ္လုံးၿပီး
တစ္လုံး က်,က်သြားသလုိ အတန္႔လုိက္ အတန္႔လုိက္ တစ္သန္႔စီ၊ တစ္သန္႔စီ တန္းစီၿပီးက်သြားသလုိ မွတ္လုိက္ ေပ်ာက္လုိက္နဲ႔ မဟာကပၸိနမေထရ္ရဲ႕ဥာဏ္မွာ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းျမင္လာေနပါၿပီ။ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ ျဖစ္ဆဲအမူအရာေတြကုိ မွတ္စဥ္နည္းအရ အခ်ဳိးက်ေအာင္အမွတ္စိပ္စိပ္ မွတ္ေနတဲ့အတြက္ ဥာဏ္ထဲမွာမၿမဲျခင္းသေဘာ၊ ဆင္းရဲျခင္းသေဘာ အစုိးမရျခင္းသေဘာေတြအလုိလုိေပၚ
လြင္ထင္ျမင္လာပါတယ္။ သြားတယ္သြားတယ္စသျဖင့္ မွတ္ေနရင္ သြားဆုိတာကမွတ္စရာအာရုံ၊ အာရုံဆုိတာက ရုပ္တရား၊ သြားတယ္ဆုိတာကသိတဲ့စိတ္၊ သိတဲ့စိတ္ကနာမ္တရား ေပါင္းလုိက္ေတာ့ ရုပ္နာမ္ တရားပဲလုိ႔ မဟာကပၸိနမေထရ္ႀကီး သေဘာေပါက္နားလည္လာၿပီး ႀကိဳးႀကိဳးစားစား ဝိပႆနာတရားကုိ အားထုတ္လုိက္တဲ့အခါ အာသေဝါကုန္ခမ္း ရဟႏၱာျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။
မဟာကပၸိနမေထရ္ဟာအႏွိဳင္းမဲ့တရားရိပ္ေအာက္မွာအႏွဳိင္းမဲ့အရဟတၱဖုိလ္နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကုိခံစားရ
ေလၿပီ။ရဟန္းဘဝမွာအိမ္စဥ္လွည့္၍ဆြမ္းခံစားရေပမဲ့လည္းသမဏသုခရဟန္းဘဝရဲ႕ခ်မ္းသာကုိကုိယ္တုိင္ခံစားေနရတဲ့အခါဘုရင္ဘဝတုန္းကဟင္းေကာင္းဟင္းလ်ာေတြကုိ ေရႊပန္းကန္မွာထည့္၍စားေနခဲ့ရတဲ့ဘဝ
ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာခ်မ္းသာတယ္ဆုိတာကုိ မေထရ္ႀကီးသိနားလည္ခဲ့ရပါတယ္။ တရားရဲ႕အရသာနဲ႔
ဘုရင့္ဘဝမွာ ခံစားခဲ့တဲ့စည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြကုိႏွိဳင္းယွဥ္ရင္ ဘုရင္ဘဝရဲ႕စည္းစိမ္ခ်မ္းသာဟာ ဘာတစ္
ခုမွ်တန္ဖုိးမရွိမွန္းကုိလည္း ပုိၿပီးသိနားလည္ခဲ့ပါတယ္။ မေထရ္ႀကီးဟာ တရားအားထုတ္စဥ္ တစ္ခါတရံမွာ
သစ္တစ္ပင္ ဝါးတစ္ပင္ေအာက္မွာ သီတင္းသုံးရေပမယ့္ နန္းမေဆာင္ႀကီးထဲမွာေနရတာထက္ပုိ၍ေအးခ်မ္း
မႈကုိရရွိပါတယ္။ မိမိရဲ႕ရဟန္းကိစၥအက်င့္တရားဟာအထြတ္အထိပ္သုိ႔ေရာက္ေနၿပီဆုိတာကုိသိ၍ေတာအ
ရပ္၊သစ္ပင္ေအာက္ ဝါးပင္ေအာက္တုိ႔မွာ အရဟတၱဖုိလ္သမာပတ္ခ်မ္းသာနဲ႔ သီတင္းသုံးေနစဥ္ ခ်မ္းသာလြန္းလုိ႔ “အေဟာသုခံ၊ အေဟာသုခံ-အုိခ်မ္းသာလုိက္တာ၊ ခ်မ္းသာပါေပစြ”လုိ႔အၿမဲမျပတ္ဥးဒါန္း
က်ဴးရင့္ပါတယ္။ မေထရ္ႀကီးရဲ႕ဥဒါန္းက်ဳးရင့္သံကုိရဟန္းေတာ္ေတြၾကားတဲ့အခါ အထင္လြဲၿပီး မဟာကပၸိနမ
ေထရ္ဟာ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ သာသနာေဘာင္ထဲသုိ႔ဝင္လာတယ္၊ “အေဟာသုခံ၊ အေဟာသုခံ”လုိ႔ေလ်ာက္
ၿပီးေအာ္ေနတာပဲ။ ဒါကေတာ့ျပည္စည္းစိမ္ေတြကုိသတိရလုိ႔ ဥဒါန္းက်ဴးရင့္ေနတာပဲရွိမွာပါ”လုိ႔ရဟန္းေတာ္
ေတြစုၿပီးေျပာဆုိၾကပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ ရဟန္းေတာ္ေတြက မဟာကပၸိနမေထရ္အေၾကာင္းကုိဘုရားရွင္ကုိလ်ာက္ထားတဲ့အခါ ဘုရားရွင္က……………….
“ခ်စ္သားရဟန္းတုိ႔…မဟာကပၸိနမေထရ္ဟာ တစ္စုံတစ္ခုေသာအေၾကာင္းေၾကာင့္ဥဒါန္းက်ဴးရင့္တာမဟုတ္၊
မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္ကုိအာရုံျပဳ၍ ဥဒါန္းက်ဴးရင့္တာျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာအႏွိဳင္းမဲ့ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာရဲ႕အရသာကုိ ေတြ႔
သြားေလၿပီ”လုိ႔မိန္႔ေတာ္မူ၍ “ခ်စ္သားရဟန္းတုိ႔..တရားနဲ႔ႏွစ္သက္ေမြ႔ေလ်ာ္ေပ်ာ္ပုိက္၍ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ ကိေလသာအညစ္အေၾကးကင္းစင္၍ ၾကည္လင္သန္႔ရွင္းတဲ့စိတ္နဲ႔ အရိဟာသူေတာ္ေကာင္းေတြလုိ တရားက်င့္ႀကံအားထုတ္ၾကတဲ့အတြက္ ခ်မ္းသာစြာအိပ္ရတယ္။ ခ်မ္းသာစြာေနထုိင္ရတယ္။ ခ်မ္းသာစြာ
ေသရတယ္။ ဥာဏ္အေျမာ္အျမင္နဲ႔ျပည့္စုံၿပီး ခႏၶာေရးကုိေထာက္ေတြးသိျမင္တဲ့ ပညာရွင္ေတြဟာ ဘုရားအ
စရွိတဲ့ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းေတြေဟာၾကားထားတဲ့တရားဓမၼအေပၚမွာ အခ်ိန္အခါမေရြးအၿမဲတမ္း ႏွိစ္ၿခိဳက္ ေမြ႔ေလ်ာ္ေပ်ာ္ပုိက္ၾကပါတယ္”လုိ႔တရားေဟာၾကားေတာ္မူပါတယ္။အဲဒီေနာက္ ဘုရားရွင္က မဟာကပၸိနမေထရ္ရဲ႕အနီးေနတပည့္တစ္ေထာင္တုိ႔ကုိေခၚေတာ္မူ၍“မဟာကပၸိနမေထရ္ဟာသင္တုိ႔အားတ
ရားဓမၼမ်ားေဟာၾကားရဲ႕လားလုိ႔ေမးတဲ့အခါ မေထရ္ႀကီးဟာအရဟတၱဖုိလ္သမာပတ္ခ်မ္းသာကုိ အၿမဲမျပတ္
ဝင္စား၍ အခ်ိန္ကုန္လြန္းေနတဲ့အတြက္တရားမေဟာၾကားေသးပါ”လုိ႔ေလွ်ာက္ထားၾကပါတယ္။အဲဒီအခါ ဘုရားရွင္ကမဟာကပၸိနမေထရ္ကုိ သူရဲ႕အေႏၱဝါသိကတပည့္တစ္ေထာင္တုိ႔အား တရားေဟာၾကားဖုိ႔္တုိက္
တြန္းေတာ္မူပါတယ္။ဘုရားရွင္တုိက္တြန္းခ်က္အရ မဟာကပၸိနမေထရ္ဟာ သူရဲ႕တပည့္ေတြကုိတရားေဟာ
လုိက္တဲ့အခါ အားလုံးရဟႏၱာျဖစ္သြားၾကပါတယ္။ မဟာကပၸိနမေထရ္ဟာ သူတစ္ပါးကုိတရားၾသဝါဒနဲ႔ဆုိ
ဆုံးမတဲ့ေနရာမွာ အလြန္ေတာ္တဲ့မေထရ္တစ္ပါးျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္က မဟာကပၸိနမေထရ္
ကုိ “ဘိကၡဳၾသဝါဒက”ရဟန္းေတာ္ေတြကုိဆုိဆုံးမတဲ့အရာမွာအသာဆုံး၊အျမတ္ဆုံးဧတဒတ္ဘြဲ႔ကုိခ်ီးေျမွာက္
ေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ မဟာကပၸိနမေထရ္ဟာ ဘုရားရွင္ရဲ႕လက်္ာရံ မေထရ္(၄၀)ပါးတုိ႔တြင္ တစ္ပါးအပါအဝင္ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။သူဟာဘုရားရွင္ရဲ႕ထံေတာ္ပါးမွာအႏွိဳင္းမဲ့တရားရိပ္ကုိခုိလုံခြင့္ရရွိခဲ့တဲ့အ
တြက္အႏွဳိင္းမဲ့နိဗၺာန္ခ်မ္းသာရဲ႕အရသာကုိခံစားခြင့္ရရွိခဲ့ေလၿပီ။အရသာေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာရွိရာမွာ တရား
ရဲ႕အရသာဟာအႏွိဳင္းမဲ႔အရသာျဖစ္ၿပီးေမြ႔ေလ်ာ္ဖြယ္အားလံုးတို႔မွာ တရားနဲ႔ေမြ႔ေလ်ာ္ျခင္းဟာအေကာင္းဆံုး
ေမြ႔ေလ်ာ္ျခင္းျဖစ္တယ္ဆုိတာကုိလည္း မေထရ္ႀကီးေကာင္းေကာင္းသိရွိခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္တရား
ေတာ္ဟာ အႏွဳိင္းမဲ့အရိပ္ျဖစ္ၿပီး နိဗၺာန္ဟာ အႏွိဳင္းမဲ့အရသာျဖစ္ပါတယ္။
ဓမၼဒါယာဒ-အရွင္နႏၵသာရ(မဇၩိမေဒသ)
ဓမၼဒါယာဒ by ဓမၼဒါယာဒ အရွင္နႏၵသာရ ဆိုက္မွကူယူေဖၚျပပါသည္။
No comments:
Post a Comment