ပန္းတုိင္​

                                             သစၥာေလးပါးထဲမွာ တတိယေျမာက္သစၥာက နိေရာဓသစၥာတဲ့။
နိဗၺာန္အမွန္တရားေပါ့။
ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔အဖုိ႔
နိဗၺာန္ဆုိတဲ့စကားလုံးကုိ ငယ္စဥ္ကတည္းက ရင္းႏွီးခဲ့ပါတယ္။
ကႀကီး ခေခြး မဆုိတတ္ခင္ မေရးတတ္ခင္ကတည္းက
ၾသကာသကန္ေတာ့ခ်ိဳးထဲမွာပါတဲ့
“နိဗၺာန္ တရားေတာ္ျမတ္ကုိ ရရပါလုိ၏ အရွင္ဘုရား” ဆုိတာကုိ
မိဘေတြနဲ႔အတူ လုိက္ဆုိတတ္ေနၿပီ။

ကေလးသဘာ၀ နိဗၺာန္ဆုိတာႀကီးက ဘယ္လုိဟာႀကီးလဲ၊ ဘာႀကီးလဲ လုိ႔ စပ္စုၾကည့္ေတာ့
အလြန္ခ်မ္းသာတဲ့တရားႀကီးေပါ့ကြယ္ ေလာက္သာ မိဘေတြ ေျဖဆုိတတ္တယ္။
ဒီထက္ပုိ မေျဖတတ္ေတာ့ဘူး။
ဒါေပမဲ့ နိဗၺာန္ဆုိတာ ရယူရမဲ့ လုိအပ္တဲ့ ရွိရမဲ့အရာတစ္ခုလုိ႔ေတာ့ ခံစားမိသလုိပဲ။
ကုိရင္ေပါက္စဘ၀ (အဘိဓမၼာ) သၿဂိဳဟ္သင္ေတာ့ စာခ်ဘုန္းႀကီးက
ပရမတ္တရား (၄) ပါးကုိ ေျပာျပပါတယ္။
ပရမတ္တရား (၄) ပါးဆုိတာ
စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ရုပ္၊ နိဗၺာန္တဲ့။
စာခ်ဘုန္းႀကီးေျပာတဲ့ စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ရုပ္၊ နိဗၺာန္ဆုိတာ
စိတၱ၊ ေစတသိက၊ ႐ူပ၊ နိဗၺာန ဆုိတဲ့ပါဠိပုဒ္ေတြက လာတာ။
ပရမတ္ဆုိတာကုိက ပရမတၳ ဆုိတဲ့ပါဠိပုဒ္က လာတာ။
ဆုိေတာ့ ငယ္ရြယ္တဲ့ ကုိရင္တစ္ပါးအေနနဲ႔
စာခ်ဘုန္းႀကီးေျပာတဲ့ စိတ္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကိုလဲမသိဘူး။
ေစတသိက္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကိုလဲမသိဘူး။
ရုပ္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကိုလဲမသိဘူး။
နိဗၺာန္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ဆုိတာ ေ၀လာေ၀း။
စိတၱကုိ စိတ္လုိ႔ဘာသာျပန္တာ၊ နိဗၺာနကုိ နိဗၺာန္လုိ႔ဘာသာျပန္တာဟာ
စရာေပတြာ၊ စရာေပတ္၍။ လုိ႔ဘာသာျပန္တာထက္ ပုိၿပီးနားလည္ရခက္ပါတယ္။
အဲ၊ ဒါေပမဲ့ သၿဂဳိဟ္စာအုပ္ရဲ႕ တစ္ေနရာမွာေတာ့ နိဗၺာန္နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔
နိဗၺာန္ဆုိတဲ့သေဘာသဘာ၀ ခပ္ပ်ပ် အဓိပၸါယ္ေလးကုိ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။
နိဗၺာန္ဆုိတာကုိ မဂ္ဥာဏ္ေလးပါးနဲ႔(သာ) မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္ရတယ္တဲ့။
နိဗၺာန္ဆုိတာ မဂ္ဖုိလ္တုိ႔ရဲ႕ အာ႐ုံျဖစ္တယ္တဲ့။
၀ါနလုိ႔ေခၚတဲ့ တဏွာမွ လြတ္ေျမာက္တတ္လုိ႔ ထြက္ေျမာက္တတ္လုိ႔ နိဗၺာန္လုိ႔ေခၚတယ္တဲ့။
(သၿဂဳိဟ္-ရုပ္ပုိင္း၊ ပုဒ္ေရ - ၆၂)
ဒါကလဲ ၿပီးျပည့္စုံတဲ့ ရွင္းလင္းတဲ့ (သူလုိ ကုိယ္လုိ သာမန္လူေတြ)
နားလည္လြယ္တဲ့ ရွင္းလင္းခ်က္ေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။
ဆုိေတာ့ အဲ့အခ်ိန္ သၿဂဳိဟ္ကုိ သင္ေနရတဲ့အခ်ိန္ ကုိရင္ေပါက္စ အရြယ္တုန္းက
နိဗၺာန္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိ ဘယ္လုိမွ နားမလည္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။
ဒီနိဗၺာန္ကုိ အဂၤလိပ္လုိေတာ့
Liberation, Deliberance, Emancipation, Cessation, Freedom
စသျဖင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ျပန္ဆုိၾကတယ္။
တခ်ဳိ႕က Happiness လုိ႔ေတာင္ ျပန္ဆုိၾကေသးတယ္။
ဒါနဲ႔စပ္လုိ႔ ရထားေပၚမွာ ခရီးသြားရင္း ဆုံေတြ႔ၾကတဲ့
ၾကားဘူးတဲ့ ဦးဇင္းေလးတစ္ပါးနဲ႔ အဂၤလိပ္ႀကီးတစ္ေယာက္
ဘာသာေရးေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့အျဖစ္အပ်က္ေလးကုိ သတိရမိတယ္။
သူတုိ႔ႏွစ္ဦး ဟုိဟုိဒီဒီ ေျပာရင္းဆုိရင္း နိဗၺာန္အေၾကာင္းေရာက္သြားတယ္တဲ့။
နိဗၺာန္ဆုိတာ ဘာပါလဲ လုိ႔ အဂၤလိပ္ႀကီးက ေမးတာေပါ့။
နိဗၺာန္ဆုိတာ Happiness ကုိေျပာတာပါလုိ႔ ဦးဇင္းေလးက ေျဖသတဲ့။
အဂၤလိပ္ႀကီးကလဲ
အုိး၊ ဂလုိလား၊ ဟုတ္ပါဘီဗ်ာ တဲ့။
ေနာက္နာရီ၀က္ေလာက္အၾကာမွာ ခရီးေဖာ္ဦးဇင္းက
ဘာကုိ သေဘာက်တယ္မသိပါဘူး။
အသံထြက္ၿပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ သတဲ့။
ဒါကုိ အဂၤလိပ္ႀကီးက
“ဟုိမွာ ခင္ဗ်ားသူငယ္ခ်င္း နိဗၺာန္ေရာက္ေနၿပီ” တဲ့။
သူက နိဗၺာန္ကုိ Happiness လုိ႔ ေျပာခဲ့တာကုိး။
ဒီနိဗၺာန္ဆုိတာကုိ ၿပီးျပည့္စုံတဲ့ နားလည္လြယ္တဲ့ မွန္ကန္တဲ့
ျမန္မာစကားနဲ႔ ဖလွယ္ဘုိ႔ မလြယ္သလုိ
အဂၤလိပ္စကားလုံးနဲ႔ ဖလွယ္ဘုိ႔ မလြယ္ဘူး။
မလြယ္ေပမဲ့ အဆင္ေျပသလုိေတာ့ ျပန္ဆုိေနရတာပဲ။
အဆင္ေျပသလုိ ျပန္ဆုိေပမဲ့ အဆင္မေျပတဲ့အခါမွာ
အခုနက အဂၤလိပ္ႀကီးလုိ နားလည္မႈလြဲသြားရင္ေတာ့
ဒုိ႔နိဗၺာန္ ကုိယ္က်ဳိးနည္းရခ်ည္ရဲ႕။
ဘုရားရွင္ကုိယ္တုိင္ကေတာ့ ဓမၼစၾကာတရားဦးမွာ
တဏွာယ အေသသ၀ိရာဂနိေရာေဓာ စာေဂါ ပဋိနိႆေဂၢါ မုတၱိ အနာလေယာ
လုိ႔ ေဟာခဲ့ပါတယ္။
“တဏွာလုံး၀ ကင္းေပ်ာက္ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာ၊ စြန္႔လြတ္ရာ၊ စြန္႔ပယ္ရာ၊
လြတ္ေျမာက္ရာ၊ မကပ္ၿငိရာသည္ နိဗၺာန္” ေပါ့။
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္
နိဗၺာန္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိ သိဘုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိင္း ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။
ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဗုဒၶဘာသာတုိ႔ရဲ႕ ပန္းတုိင္က နိဗၺာန္ျဖစ္ေနလုိ႔ပါပဲ။
ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိင္း နိဗၺာန္ဆုိတာကုိ
ေျပာေနၾကေပမဲ့ ၾကားေနရေပမဲ့ နိဗၺာန္ဆုိတာရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိ
ဂဃနဏ သိတဲ့သူ ရွားတယ္။
(သူမ်ားလာေထာင္းရင္ ပုိနာမွာစုိးလုိ႔)
ကုိယ့္ေပါင္ကုိ ကုိယ္လွန္ေထာင္းရမယ္ဆုိရင္
ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္တဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြေတာင္
“အရွင္ဘုရား၊ အရွင္ဘုရားတုိ႔ ေျပာေျပာေနတဲ့ ေဟာေဟာေနတဲ့ နိဗၺာန္ဆုိတာ ဘာပါလဲဘုရား” လုိ႔ သြားေမးၾကည့္။
အင္း၊ အဲ ဆုိတဲ့စကားလုံးေတြ အႀကိမ္မ်ားစြာ ၾကားရမွာျဖစ္ၿပီး
နိဗၺာန္ဆုိတာ နိနဲ႔ ၀ါန ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ပုဒ္ျဖစ္တယ္ စသျဖင့္
အငယ္တုန္းက ဆရာဘုန္းႀကီးက က်က္ခုိင္းလုိ႔ ရထားတဲ့ဟာေတြကို
ရြတ္ျပ ဆုိျပ ပါလိမ့္မယ္။ တခ်ဳိ႔ဘုန္းႀကီးေတြဆုိ
ငယ္ငယ္တုန္းက စနစ္တက် မသင့္ခဲ့ရလုိ႔ ဒါကုိေတာင္
က်က်နန မရြတ္ျပ မဆုိျပနုိင္ပါဘူး။
ပါဠိအဘိဓာန္ဆရာႀကီးကေတာင္ နိဗၺာန္ဆုိတဲ့ပုဒ္ကုိ
ေမာကၡ၊ လြတ္ေျမာက္ရာ
နိေရာဓ၊ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာ၊
တဏွကၡယ၊ တတ္မက္မႈတဏွာကုန္ရာ၊
ဒီပ၊ အလင္းေရာင္ စသျဖင့္ ပရိယာယ္စကားလုံး (၄၀) ေက်ာ္ ထုတ္ျပသြားပါတယ္။
ဒါကလဲ နိဗၺာန္ကို နားလည္ဘုိ႔အတြက္ အဘိဓာန္ဆရာႀကီးရဲ႕ ႀကဳိးပမ္းမႈပါပဲ။
ထုိထုိက်မ္းႀကီးက်မ္းငယ္အသြယ္သြယ္ကုိ ကုိးကားမွီၿငမ္းၿပီး
ျမန္မာဘာသာျပန္ဆရာေတာ္မ်ားကလည္း
အလြန္တရာ ျမင့္ျမတ္တာ၊ အစဥ္ထာ၀ရတည္ၿမဲတာ၊ ဖ်က္ဆီးလုိ႔ မရတာ၊
ေျမ၊ ေရ၊ ေလ၊ မီး ဆုိတဲ့ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတာ မဟုတ္တာ။
ဆင္းရဲမႈကုိ ေက်ာ္လြန္တာ၊ အျဖစ္အပ်က္ မရွိတာေတြဟာ နိဗၺာန္ဆုိၿပီး
ေျပာေတာ့တာပဲ။ ေဟာေတာ့တာပဲ။
ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ဒီရွင္းျပခ်က္ေတြက
နိဗၺာန္ဆုိတာ ဘာလဲ ဆုိတာ
ရွင္းသြားေအာင္ လုပ္မေပးႏုိင္ပါဘူး။
ရွင္းမသြားတဲ့အျပင္ ပုိေတာင္ ရႈတ္ေထြးသြားပါေသးတယ္။
ဒါကလဲ ႐ႈတ္ေထြးသင့္လုိ႔ ႐ႈတ္ေထြးတာပါ။
နိဗၺာန္အဓိပၸါယ္ကုိ ရွင္းျပတဲ့သူကလည္း ႐ုိး႐ုိးပုဂၢဳိလ္၊
ရွင္းျပတာကို နာယူ၊ ေလ့လာ၊ နားေထာင္တဲ့သူကလည္း ႐ုိး႐ုိးပုဂၢဳိလ္ျဖစ္ေနေတာ့
႐ုိး႐ုိးပုဂၢဳိလ္တုိ႔အရာမဟုတ္တဲ့ နိဗၺာန္ ဆုိတာကုိ
ဘယ္လုိမွ အျပည့္အ၀ နားလည္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ခန္႔မွန္းသိေလာက္နဲ႔ပဲ နိဗၺာန္ကုိ နားလည္က်မွာပါ။
လူေတြဟာ ေ၀ါဟာရပညတ္တစ္ခုကို အဓိပၸါယ္ေဖာ္ေဆာင္ရာမွာ
သူတုိ႔မ်က္စိနဲ႔ ျမင္တဲ့အရာ၀တၳဳကိုသာ
သူတုိ႔စိတ္သိနဲ႔ အဓိပၸါယ္ေဖာင္ေဆာင္ႏုိင္ၾကတာမဟုတ္ပါလား။
သူတုိ႔မ်က္စိနဲ႔မျမင္ႏုိင္တဲ့အရာ၀တၳဳကုိ
သူတုိ႔စိတ္အသိနဲ႔ အဓိပၸါယ္ မေဖာင္ေဆာင္ႏုိင္ၾကပါဘူး။
နိဗၺာန္ဆုိတာႀကီးကုိလည္း သူတုိ႔မ်က္စိနဲ႔ မျမင္ႏုိင္လုိ႔ အဓိပၸါယ္မေဖာ္ေဆာင္ႏုိင္ၾကဘူး။
ခန္႔မွန္းေယာ္ရမ္းၿပီး နိဗၺာန္ဆုိတာ ဒီလုိကြ၊ ဟုိလုိကြ နဲ႔ ေျပာဆုိေနၾကတာ။
နိဗၺာန္နဲ႔စပ္လုိ႔
ေဒါက္တာရာဟုလာေရးခဲ့တဲ့ What the Buddha Taught
ဆုိတဲ့ စာအုပ္ခေလးေတာင္ သတိရမိေသး။
(စာအုပ္မွာ ဒီလုိ)
ငါးသတၱ၀ါတြင္ ကုန္းေျမအေၾကာင္းေဖာ္ျပရန္ ေ၀ါဟာရမ႐ွိသကဲ့သုိ႔
လူတုိ႔တြင္လည္း ေလာကုတၱရာအေတြ႔အႀကဳံကုိ ေဖာ္ျပႏုိင္ရန္ စကားလုံးမ႐ွိေခ်။
လိပ္က ၄င္း၏မိတ္ေဆြ ငါးအား
ကုန္းေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္၍ ေရကန္သုိ႔ ျပန္လာေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
ငါးက
ေအာ္၊ ဟုတ္လား၊ ေရကူးလာခဲ့တာမဟုတ္လား ဟု ျပန္ေမးေလသည္။
လိပ္က
ကုန္းေပၚတြင္ ေရမကူးႏုိင္ေၾကာင္း၊ ကုန္းေျမသည္ မာေၾကာေၾကာင္း၊
လမ္းေလွ်ာက္၍ သြားရေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။
သုိ႔ရာတြင္ ငါးက လိပ္ေျပာေသာ ကုန္းေျမကဲ့သုိ႔ မရွိႏုိင္ေၾကာင္း၊
ေရကန္ကဲ့သုိ႔ပင္ လႈိင္းအိကေလးမ်ားႏွင့္ ေရျပင္သာျဖစ္ရမည္ျဖစ္၍
ေရငုတ္ႏုိင္၊ ေရကူးႏုိင္မည္သာျဖစ္ေၾကာင္း ဇြတ္ျငင္းဆုိေလေတာ့သည္။
ဟုတ္တယ္။ ရုိးရုိးလူသား (ေလာကီလူသား) တုိ႔ နိဗၺာန္ဆုိတာကို ေသခ်ာ မသိႏုိင္။
မ်က္ေမွာက္သိျဖင့္ နိဗၺာန္ကုိ မသိႏုိင္။
တရားက်င့္ၿပီး ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္၊ ရဟႏၱာ ဆုိတဲ့
အရိယာအဆင့္ေလးဆင့္ တစ္ဆင့္ဆင့္ေရာက္မွသာ
နိဗၺာန္သေဘာသဘာ၀ကို ေသေသခ်ာခ်ာ အတြင္းသိ အစင္း (အဆင္း) သိ
(၀ါ) မ်က္ေမွာက္သိ သိႏုိင္မယ္။
ဆုိေတာ့ နိဗၺာန္ကုိ ဂဃနဏ သိဘုိ႔ ေသာတာပန္ျဖစ္ဖုိ႔လုိတယ္။
သကဒါဂါမ္ျဖစ္ဖုိ႔လုိတယ္။
အနာဂါမ္ျဖစ္ဖုိ႔လုိတယ္။
ရဟႏၱာျဖစ္ဖုိ႔လုိတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဟုိေန႔က စာအုပ္တစ္အုပ္ဖတ္ျဖစ္တယ္။
(ဆရာေတာ္အရွင္အရိယဓမၼရဲ႕ ) “ဗုဒၶ၀ါဒျပႆနာမ်ား” ဆုိတဲ့စာအုပ္။
အဲ့ထဲမွာ နိဗၺာန္ဆုိတဲ့သေဘာသဘာ၀ကုိ သာမန္လူတစ္ေယာက္နားလည္ႏုိင္ေလာက္တဲ့
အေရးအသားနဲ႔ ရွင္းျပထားတယ္။
ဖတ္ဖူးတဲ့စာအုပ္ေတြထဲမွာေတာ့ အရွင္းဆုံးပဲလုိ႔ ေျပာရမလုိပဲ။