အသိမကူရင္ ေလာကႀကီးဟာ အ႐ႈပ္ေတြသိပ္ထူထပ္ပါတယ္၊ အ႐ႈပ္ေတြ
ထူသေလာက္ အပူေတြတကယ္ေပါတဲ့ ေလာကႀကီးပါ၊ ေလာကကို အ၀ိဇၨာနဲ႔
တဏွာက ဦးေဆာင္တာဆိုေတာ့ ႐ႈပ္လဲ႐ႈပ္ရမွာပဲ ပူလဲပူရမွာပါပဲ၊ ဒုကၡမ်ိဳးစံု
ကို ဦးေဆာင္ေနတာလဲ အ၀ိဇၨာနဲ႔္တဏွာပါပဲ၊ ႐ႈပ္တာလဲ သူတို႔ေၾကာင့္ပဲ၊ ပူ
တာ ညစ္တာလဲသူတို႔ ေၾကာင့္ပါပဲ၊ ျပႆ နာဆင္းရဲမ်ိဳးစံု ေတြ႕ႀကံဳေနရတာလဲ သူတို႔ေၾကာင့္ပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ အ၀ိဇၨာနဲ႔တဏွာဟာ ေလာကကို လိမ္ညာ
ေသြးေဆာင္ ျဖားေယာင္းေနတာပါ။
☆ တရားကို ဦးေဆာင္ေပးတာက သတိနဲ႔ ဥာဏ္ပါ၊ ခ်မ္းသာမ်ိဳးစံုကို ဦးေဆာင္
တာလဲ သတိဥာဏ္ပါပဲ၊ တရားက်င့္စဥ္လုပ္ငန္းအားလံုးကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတဲ့ အရာဟာလဲ အဲဒီသတိဥာဏ္ပါ။ အပူအ႐ႈပ္ အညစ္ဆင္းရဲေတြကို စုပ္ထုတ္ ဖယ္ရွားပစ္ႏိုင္တဲ့ အရာဟာ သတိဥာဏ္ဦးေဆာင္တဲ့ တရားပဲရွိတာပါ။ အဲဒီ
တရားလမ္းေၾကာင္း ခင္းေပးဖို႔ သတၱ၀ါေတြအတြက္ ဦးတည္ရည္ရြယ္ၿပီး ပရဟိတစိတ္နဲ႔ ဘုရားပြင့္ေတာ္မူခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ သတၱ၀ါေတြ အေပၚမွာ အလြန္သနားတဲ့ မဟာက႐ုဏာေတာ္ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားအေလာင္းရဲ႕ ပရဟိတစိတ္ ေပၚလာရတာပါ။
☆ ဘုရားေလာင္း သႏၲာန္မွာ သနားတဲ့ က႐ုဏာစိတ္ေပၚေပါက္ လာရတာက
ဒုကၡိတ သတၱ၀ါေတြေၾကာင့္ပါ၊ က႐ုဏာေျပာရင္ ေမတၱာလဲပါၿပီးသား၊ တ
ကယ္ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္လိုက္ရင္ သတၱ၀ါအားလံုးဟာ သနားစရာေတြခ်ည္း
ပဲ။
☆ သတၱ၀ါေတြဟာ ဒုကၡသစၥာထုပ္ႀကီးကို ရထားတာဆိုေတာ့ ခ်မ္းသာတယ္
လို႔ ဆိုရေပမယ့္ အမွန္တကယ္ကေတာ့ ဒုကၡတံုးေတြခ်ည္းသာ ျဖစ္တယ္၊ ဒါ
ေၾကာင့္ တကယ္ သနားစရာေတြခ်ည္းပါ၊ ၿပီးေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ႏွစ္တန္ သခၤါရ
ဒဏ္ရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈကို အခ်ိန္ျပည့္ခံေနရတာျဖစ္လို႔လဲ တကယ္ဆင္းရဲေနၾကပါ
တယ္၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အိုရတယ္ နာရတယ္ ေသရတယ္၊ ဒါေၾကာင့္လဲ
သနားစရာ သိပ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဆင္းရဲတယ္၊ ဘ၀ တစ္ခုထဲမွာလဲပဲ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ့္ခႏၶာကို မကိုင္တြယ္တတ္သေလာက္ ဆင္းရဲၾကရ, ပူေလာင္
ၾကရပါတယ္။
☆ ဒါတင္မကေသးဘူး စိတ္ဓာတ္ကို ညံ့ဖ်င္းေစတတ္တဲ့ ကိေလသာ အပူရွိန္
ေလာင္ၿပီး စိတ္ဆင္းရဲပူေလာင္ရတဲ့ ဒုကၡကလဲ ေတာ္ေတာ္ျပင္းထန္တယ္၊ ဘာေတြပဲရွိရွိ အသိသတိ ကင္းကြာသေလာက္ မခ်ိမဆန္႔ခံရေလာက္ေအာင္ ဆင္းရဲရပါတယ္၊ မီးခဲကို ေကာက္ကိုင္မိၿပီး လႊတ္မခ်တတ္လို႔ ပူပူေလာင္
ေလာင္နဲ႔ ေအာ္ဟစ္ငိုေႂကြးရင္းေျပးေနရတဲ့ ကေလးသူငယ္နဲ႔ တူလွပါတယ္၊
ေသခ်ာၾကည့္တတ္ရင္ သနားဖို႔ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။
☆ ၿပီးေတာ့ ဒီကိေလသာ လႊမ္းမိုးခံရလို႔ မဆင္မျခင္ထင္ရာ လုပ္မိတာ
ေၾကာင့္ အပါယ္ဘံု က်ေရာက္ၿပီးမဆံုးႏိုင္တဲ့ ဆင္းရဲေတြထဲ နစ္မြမ္း ေနၾက
ရတာကလဲ သိပ္သနားစရာ ေကာင္းတယ္။ ပုထုဇဥ္မွာ အပါယ္လြတ္ႏိုင္တဲ့
အာမခံ မရွိေသးဘူး။
☆ စကားအေနနဲ႔ ခ်မ္းသာလို႔ ဆိုေနရေပမယ့္ တရားအေနနဲ႔ ဒုကၡထုပ္ကို ကိုင္
ထားရတာဆိုေတာ့ ဒုကၡသည္ေတြခ်ည္းပဲ အဲဒီဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ သတၱ၀ါေတြ
အေပၚမွာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ရဲ႕ က႐ုဏာ ေရာက္ရွိသြားတယ္၊ ႀကီးက်ယ္
ျမင့္ျမတ္လြန္းလို႔ ဘုရား အေလာင္းေတာ္ရဲ႕ က႐ုဏာကို မဟာက႐ုဏာလို႔
ေခၚတယ္၊ အဲဒီမဟာက႐ုဏာေၾကာင့္ ႀကီးမား ျမတ္မြန္ ထူးခြၽန္တဲ့ပရဟိတ
စိတ္ ေပၚလာရတာ။ အဲဒီပရဟိတစိတ္နဲ႔ကုိယ္က်ိဳးစြန္႔ခြါ အနစ္နာခံၿပီး ပါရမီ
ျဖည့္က်င့္ခဲ့လို႔ ဘုရားျဖစ္လာခဲ့တာပါ၊ သူ႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ေတာ့ ကိုယ့္ဂုဏ္
လဲ ေျပာင္ေျမာက္လာစၿမဲပဲ။
☆အရွင္သိရိႏၵာဘိ၀ံသ(ေယာဆရာေတာ္)☆
No comments:
Post a Comment