သာ၀တၳိျမိဳ႔ေတာ္မွ ပုဏၰားလင္မယားႏွစ္ေယာက္သည္ အလြန္ဆင္းရဲ၏။ ခါး၀တ္ပုဆိုး တထည္စီသာရွိျပီး အေပၚရံုပုဆိုးကား တထည္သာရွိသည္။ အျပင္သြားရန္ရွိလွ်င္ တလွည့္စီ ၀တ္ရံုျပီး သြးရ၏။ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္သို႔ တရားနာ သြားခ်င္ရာ ပုေဏၰးမက ေန႔ခင္းတြင္သြား၍ ပုဏၰားက ညအခ်ိန္က်မွ သြားႏိုင္၏။ တညေသာအခါ ပုဏၰားသည္ တရားနာယူရင္း ေစတနာေပါက္လာ၍ တထည္တည္းေသာ အေပၚရံုပုဆိုးကို လွဴရန္ ၾကံ၏။ သို႔ေသာ္ အမ်ိဳးမ်ိဴး စဥ္းစားကာ မလွဴရက္ႏိုင္ ျဖစ္လာသည္။ ညဥ့္ဦးယံေက်ာ္ခဲ့၏။
ဆက္လက္ တရားနာယူရင္း လွဴခ်င္စိတ္ ေပၚလာျပန္၏။ သို႔ေသာ္ မလွဴျဖစ္။ ခ်ီတံုခ်တံုႏွင့္ပင္ သန္းေခါင္းေက်ာ္ ေရာက္လာ၏။ သို႔ႏွင့္ ပစၧိမယံ ေရာက္လာရာ ျဖစ္လိုရာ ျဖစ္ေစ၊ လွဴလိုက္ေတာ့မည္-ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ျမတ္စြာဘုရား၏ ေျခေတာ္ရင္းသို႔ ခ်ျပီး လွဴဒါန္းလိုက္ေလသည္။လွဴျပီးေသာအခါ အလြန္ေက်နပ္ ၀မ္းေျမာက္သြားျပီး ငါ-ေအာင္ျပီ၊ ငါ-ေအာင္ျပီ-ဟု ေအာ္လိုက္မိသည္။
ထိုတရားပြဲတြင္ ေကာသလမင္းႀကီးလည္း တရားနာယူလ်က္ရွိရာ ပုဏၰားအား အေၾကာင္းကိုေမးေလသည္။ ပုဏၰားႀကီးသည္ သူတညခင္းလံုး အတြင္းစိတ္ ေဖာက္ျပန္ေန၍ လွဴရန္တြန္႔ဆုတ္ေနခဲ့ပါသည္။ ယခုမွ ေအာင္ျမင္သျဖင့္ ၀မ္းေျမာက္စြာ ေၾကြးေၾကာ္မိေၾကာင္း ေျပာ၏။ ဘုရင္ႀကီးက ႏွစ္သက္ခ်ီးက်ဴးျပီး ပုဆိုးတစံု ဆုခ်သည္။ ပုဏၰားႀကီးက ဘုရားရွင္အား လွဴျပန္၏။ ဘုရင္ႀကီးက တိုး၍ တိုး၍ ဆုခ်ရာ ပုဏၰားႀကီးက ဘုရားရွင္အားခ်ည္း လွဴ၏။ ေနာက္ဆံုး ဆင္ေလးစီး၊
ျမင္းေလးစီး၊ ကၽြန္မ ေလးေယာက္-စေသာ ေလး ခုနစ္လီ ဆုေတာ္မ်ား ေပးကမ္း၏။
တရားသဘင္၌ ရဟန္းေတာ္တို႔သည္ ပုဏၰားႀကီး၏ လက္ငင္းအက်ိဳးရပံုကို ေျပာေနၾက၏။ ဘုရားရွင္က ပုဏၰားသည္ အကယ္၍သာ ပထမယံက လွဴပါမူ ဤမွ်သာမက အက်ိဳးရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ျပဳရာ၌ ေစတနာသန္သန္ႏွင့္ အျမန္ျပဳလုပ္သင့္သည္။ ေႏွာင့္ေႏွး အခ်ိန္ဆြဲေနလွ်င္ အက်ိဳးေပးလည္း နည္းတတ္သည္-ဟု ေအာက္ပါဂါထာကို ေဟာေတာ္မူေလသည္။
( ပါဠိဂါထာ )
အဘိတၳေရထ ကလ်ာေဏ ၊ ပါပါ စိတၱံ နိ၀ါရေယ ။
ဒႏၶံ ဟိ ကေရာေတာ ပုညံ ၊ ပါပသၼႎ ရမတီ မေနာ ။
( ျမန္မာျပန္ )
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကို အလ်င္အျမန္ ျပဳရာ၏။ စိတ္ကို မေကာင္းမႈမွ တားျမစ္ရာ၏။ ေကာင္းမႈျပဳရန္ ေႏွးေသာစိတ္သည္ မေကာင္းမႈ၌ ေမြ႔ေလ်ာ္တတ္၏။
( ေဆာင္ပုဒ္ )
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၊ အျမန္ျပဳေလာ့၊ ညစ္က်ဳထိုထို၊ အကုသိုလ္မွ၊ စိတ္ကိုေ၀းစြာ၊ တားျမစ္ရာ၏၊ ေႏွးစြာကုသိုလ္၊ ျပဳလုပ္လိုသူ၊ ထိုထိုလူ၏၊ စိတ္မူ အ,ကု၊ ေမြ႔ေလ်ာ္ျပဳ၏။
( ပါပ၀ဂ္-စူေဠကသာဋက ၀တၳဳ )
No comments:
Post a Comment