ဓားစြမ္းႏွင့္ေမတၱာစြမ္း

🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏

အံ့မခန္းသည့္ ေမတၱာစြမ္းကို ျပမည့္ ရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္လာမည့္ အီတလီႏိုင္ငံ၊ မီလန္ၿမိဳ႕သားေလး “ဆာဗာတိုေရစီအိုဖီ” သည္ ယခင္က ဘာသာျခားတစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဓမၼပဒကို ဖတ္မိရာမွ ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါး ျဖစ္လာရျခင္း ျဖစ္သည္။ သီရိလကၤာႏိုင္ငံမွရလာေသာ ဝမ္းကိုက္ေရာဂါကို ကုသရန္ အီတလီရွိ ဦးေလး ျဖစ္သူအိမ္သို႔ ေရာက္ခဲ့ရသည္။

ေရာဂါေပ်ာက္ေသာ္လည္း ဘာသာျခားဦးေလးက အိႏၵိယႏိုင္ငံသို႔ ျပန္မလႊတ္ဘဲ အက်ပ္ကိုင္ထားသျဖင့္ သံုးရက္ အစာမစားဘဲ ဆႏၵျပေသာအခါတြင္မွ အိႏၵိယသြားရန္ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ကို ထုတ္ေပးေသာ္လည္း ဘာသာႏွင့္ တစ္ေဆြမ်ိဳးလံုးကို ဆန္႔က်င္သူျဖစ္၍ ခရီးစရိတ္ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ် မေထာက္ပံ့လိုက္ေပ။ သပိတ္တစ္လံုး၊ သံုးထည္ေသာသကၤန္းျဖင့္ ျပင္သစ္ျပည္ မာေဆးၿမိဳ႕သို႔ ဦးစြာေျခက်င္ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။

ဗုဒၶဘုရားကဲ့သို႔ သားေတာ္ျဖစ္ေသာ ငါလည္း ေျခက်င္ခရီးကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးသြားေတာ့မည္ဟု ဗုဒၶဂုဏ္ေတာ္ကို အာ႐ံုျပဳကာ ျပင္သစ္မွ ဆြစ္ဇာလန္၊ ၾသစႀတီးယား၊ ယူဂိုစလားဗီးယား၊ ဘူလ္ေဂးရီးယား၊ တူရကီ၊ ဆီးရီးယား၊ ပါလက္စတိုင္း တို႔ကို ေျခက်င္ျဖတ္သန္းၿပီးေနာက္ အိႏၵိယဗုဒၶေအာင္ေျမသို႔ လာခဲ့ရသည္။

မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွစ္လေက်ာ္ ၾကာခဲ့သည္။ ထိုမွတဆင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၊ ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႕တြင္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသည္အထိ သီတင္းသံုးသြားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဤမွ်ထိ ပင္ပန္းဆင္းရဲခံကာ စြန္႔စြန္႔စားစားျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ေရာက္ေအာင္ လာခဲ့ရပါသနည္း။

“လူသားျဖစ္ရျခင္း၊

ေယာက္်ားျဖစ္ရျခင္း၊

ဗုဒၶဘာသာဝင္ျဖစ္ရျခင္း၊

ရဟန္းေတာ္ျဖစ္ေနျခင္း၊

ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ေနရျခင္း။”

ေနာက္ဘဝမ်ားတြင္ ဤအဂၤါငါးခ်က္ႏွင့္ ျပည့္စံုရန္ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ဟု သိထားေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေနထိုင္သီတင္းသံုးေသာ အခါမွစ၍ “အီတာလ်ံဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးေလာကနာထ” ဟူ၍ ထင္ရွားလာခဲ့ပါသည္။ သူ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လာရျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ေအာက္ပါအတိုင္း မွတ္တမ္း ေရးသားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။

ကၽြႏ္ုပ္သည္ အီတလီ၌ ေမြးဖြားသည္။ အေမရိကန္၊ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕၌ ႀကီးျပင္းသည္။ ပညာသင္ၾကားသည္။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ဝိဇၨာႏွင့္ သိပၸံ ပညာႏွစ္ရပ္စလံုးကို သင္ၾကားသည္။ သို႔ရာတြင္ ဓာတုေဗဒပညာကို အထူးဝါယမစိုက္ၿပီး သင္ၾကားသည္ျဖစ္၍ ဘီအက္စီ (ဓာတုေဗဒ) ဘြဲ႕ကို ရရွိခဲ့သည္။

ကၽြႏု္ပ္၏ သိပၸံပညာအသိသည္ ကၽြႏ္ုပ္၏ အျမင္ေဟာင္းျဖစ္သည့္ ႐ိုမန္ကက္သလစ္အျမင္ႏွင့္ တိုက္ခိုက္ၾကေတာ့သည္။ ခ်က္ခ်င္း သိပၸံပညာက အေပၚစီး႐၍ ႐ိုမန္ကက္သလစ္ဝါဒက ေနာက္ဆုတ္သြားသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ ဘာသာတရားက တျဖည္းျဖည္း သိပၸံပညာ၏ ဘာသာတရားျဖစ္လာခဲ့ေလသည္။ သို႔ရာတြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ေယ႐ွုခရစ္ႏွင့္ စိန္ဖရန္႔စစ္ကိုမူ ၾကည္ညိဳေနတုန္းပင္။

တစ္ေန႔တြင္ (၁၉၂၂ ခုနစ္) ကၽြႏ္ုပ္သည္ အေမရိကန္ရွိ စက္႐ံုႀကီးတစ္ခု၏ ဓာတ္ခြဲခန္း၌ ဓာတ္ခြဲသည့္ အလုပ္ကို အာ႐ံုစူစိုက္ေနစဥ္ မိတ္ေဆြ ဓာတုေဗဒအရာရွိ တစ္ဦးက စာအုပ္ႀကီး တစ္အုပ္ ကၽြႏ္ုပ္ကို ေပးလာ၏။ ထိုစာအုပ္တြဲႀကီးထဲ၌ အျခားစာသားမ်ားအျပင္ ပါေမာကၡမက္စ္မူလာ ဘာသာျပန္ထားသည့္ ဓမၼပဒပါဠိေတာ္ ႏွင့္ အႆေဃာသေရး ဗုဒၶဝင္ႏွစ္အုပ္လည္း ပါရွိ၏။

ကၽြႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြသည္ ထိုစာအုပ္ကို ဖတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူသည္ ခရစ္ယာန္အျဖစ္က ေျပာင္းလဲမသြားေပ။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ထိုစာအုပ္ကို ဖတ္သည္။ ကၽြႏ္ုပ္ကမူ ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္လာခဲ့၏။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ သိပၸံနည္းက်ေသာ ဘာသာတရားကို အစဥ္တစိုက္ စံုစမ္းရွာေဖြေနလာခဲ့ရာ ေနာက္ဆံုးတြင္ ကၽြႏ္ုပ္ လိုလားေနခဲ့ေသာ အရာကို ေတြ႕ရေလ၏။

ဗုဒၶဘာသာသည္ ကၽြႏ္ုပ္ ၾကာျမင့္စြာ ေတာင့္တလာခဲ့ေသာ အရာကို ျဖည့္တင္းေပးလိုက္၏။ ကၽြႏ္ုပ္ ဗုဒၶဘာသာဝင္တစ္ဦး ျဖစ္လာခဲ့ေလၿပီ။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဗုဒၶစာေပက်မ္းဂန္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို စိတ္အားထက္သန္စြာ ရွာေဖြဖတ္႐ွုသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ကား ေရဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနသည့္ သဲကႏၲာရခရီးသည္ႏွင့္ ပမာတူ၏။ ေနာက္ဆံုး၌ ၾကာမ်ိဳးစံုေပါက္ေနသည့္ ေရကန္ႀကီးတစ္ခုကို ေတြ႕ရသည္ႏွင့္ ၾကည္လင္ေအးျမေနေသာေရကို အားပါးတရ ေသာက္ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။

ႏိုင္ငံရွစ္ႏိုင္ငံကို ရွစ္လေက်ာ္ၾကာ ေျခက်င္ေလွ်ာက္လာစဥ္က တူရကီေတာင္ပိုင္း ေတာင္တန္းတစ္ခုကို ျဖတ္ေက်ာ္စဥ္ တူရကီေတာပုန္းဓားျပမ်ားႏွင့္ ေသလုနီးပါး ရင္ဆိုင္ခဲ့ရရာ ေမတၱာျဖင့္ အသက္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ပံုကို ဤသို႔ ကိုယ္ေတြ႕မွတ္တမ္း ေရးသားတင္ျပထားေပသည္။

ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဆိုးသြမ္းမွုအရာတြင္ နာမည္ႀကီးလွသည့္ တူရကီ ေတာင္ပိုင္းရွိ တိုးရပ္(စ္) ေတာင္တန္းကို ျဖတ္ေက်ာ္စဥ္ တူရကီ ေတာပုန္းဓားျပမ်ား၏ ဖမ္းဆီးျခင္းကို ခံခဲ့ရ၏။ သူတို႔သည္ ေခ်ာင္က်ေသာ တစ္ေနရာသို႔ ကၽြႏ္ုပ္ကို ေခၚေဆာင္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ သူတို႔၏ ဓားသြားမ်ား မည္မွ်ထက္သည္ကို စမ္းသပ္သည့္ အေနျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္၏ လည္မ်ိဳကို ခုတ္ပိုင္းရန္ စီစဥ္ၾက၏။

ကၽြႏ္ုပ္ ေသရေပေတာ့မည္။ ထိုအခ်ိန္၌ ဘုရားဂုဏ္ကို အာ႐ံုျပဳထားလိုက္၏။ ၃၁ ဘံု၌ က်င္လည္ၾကရကုန္ေသာ သတၱဝါ အေပါင္းအား လွိုက္လွိုက္လွဲလွဲ ေမတၱာထားသူကို ဓား၊ လက္နက္တို႔ မစူးဝင္ႏိုင္၊ မီးလည္းမေလာင္၊ အဆိပ္လည္း မထိေရာက္ႏိုင္ဟု ေဟာေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္၏ စကားေတာ္ကို ၾကားေယာင္မိသည္။

သို႔ျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္သည္ သန္႔စင္ျမင့္ျမတ္လွေသာ ေမတၱာလက္နက္ကို အသံုးျပဳမိေတာ့သည္။ ဦးစြာ ေျမေပၚ၌ တင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္လိုက္၏။ မ်က္လံုးအစံုကို မွိတ္ထားလိုက္သည္။ ရန္သူ လူဆိုး ဓားျပမ်ားအေပၚ စူးစိုက္လွိုက္လွဲစြာ ေမတၱာပို႔လႊတ္ေန၏။ “မိခင္သည္ မိမိ၏ တစ္ဦးတည္းေသာသားကို အသက္စြန္႔၍ ေစာင့္ေရွာက္သည့္နည္းတူ သတၱဝါတို႔၏ အေပၚ၌ အကန္႔အသတ္ အပိုင္းအျခား မရွိေသာ ေမတၱာစိတ္ထားရမည္” ဟု ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ ဆံုးမခဲ့သည္ မဟုတ္ပါေလာ။

သို႔ျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ မိမိကိုယ္ကို မိခင္ေနရာ၌ထားလ်က္၊ ကၽြႏ္ုပ္အား သတ္မည္ျပဳေသာ ဓားျပႏွစ္ဦးကို သားအရင္းႏွစ္ဦးပမာ သေဘာထားလ်က္ ငါ့သားႏွစ္ဦးသည္ ခ်စ္ခင္ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းလွေပသည္တကား၊ ငါ့သားႏွစ္ဦးအတြက္ ငါ့အသက္ကို ၾကည္ျဖဴစြာေပးအပ္ေတာ့မည္တကားဟူ၍ အာ႐ံုျပဳထားပါသည္။

ထိုသို႔ အာ႐ံုျပဳရင္း သူတို႔ႏွစ္ဦးအေပၚ စူးစိုက္လွိုက္လွဲစြာ ေမတၱာပြားေနမိပါသည္။ ထူးျခားသည္ကား ကၽြႏ္ုပ္သည္ ယခင္က ကမၼ႒ာန္းကို က်နစြာ မထိုင္ဖူးပါ။ ယခုမွသာ အလိုလို က်နစြာ ကမၼ႒ာန္းထိုင္မိၿပီး ေမတၱာဘာဝနာပြားမ်ားေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဤ၌ ကၽြႏ္ုပ္၏ ယံုၾကည္ခ်က္ကို ဖြင့္ဟေျပာလိုပါသည္။ အကယ္၍ သင္သည္ ေသေဘးႀကီးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ႀကံဳရမည္ဆိုပါက တစ္ခုတည္းေသာ လက္နက္ျဖစ္သည့္ ေမတၱာကိုသာ စူးစိုက္ပြားမ်ားပါေလ။

ထိုေဘးမွ မုခ် သင္လြတ္ပါလိမ့္မည္။ ယခုအေရးတြင္လည္း ကၽြႏု္ပ္သည္ ေမတၱာကိုသာ ပြားေနခဲ့ပါသည္။ ထိုသို႔ေနစဥ္ လည္ကုပ္ေပၚ၌ ဓားသြားက်အလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမိပါသည္။ ထိုစဥ္က တစ္မိနစ္သည္ အႏွစ္တစ္သန္းေလာက္ ၾကာရွည္သည္ဟု ထင္မိပါသည္။ ေနာက္ဆံုး၌ လည္ကုတ္ေပၚ ဓားသြားက်မလာေတာ့ပါ။ ဓားျပမ်ားက ကၽြႏု္ပ္အား ေနရာမွ ထခိုင္းၿပီး သြားေတာ့ဟု ဆိုလိုက္ပါသည္။ ေမတၱာတန္ခိုးကား ႀကီးမားလွပါဘိ။

တကယ္ေတာ့ ဓားျပမ်ားသည္ သူတို႔၏ မိခင္ကို မသတ္ႏိုင္ၾကပါ။ ထို႔အတူ မိခင္ေမတၱာထားေနေသာ ကၽြႏ္ုပ္ကိုလည္း သူတို႔ မသတ္ႏိုင္ၾကေတာ့ပါ။ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္၏ ေမတၱာလက္နက္သည္ ကၽြႏ္ုပ္၏ အသက္ကို ခ်မ္းသာရာရေစခဲ့ပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ ေမတၱာေအာင္ပြဲကို ျဖစ္ေစခဲ့ပါသည္။

ဦးေလာကနာထသည္ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ သီလ၊ ခႏၲီႏွင့္ ေမတၱာ စေသာ ကမၼ႒ာန္းဘာဝနာ မ်ားကို ကိုယ္တိုင္လည္း တုိး၍ျဖည့္က်င့္ကာ ေရာက္ေလရာ၌လည္း ပို၍ အေလးအနက္ ႏွိုးေဆာ္တိုက္တြန္းလာေလသည္။

တစ္ခါကလည္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ သရက္ေတာေက်ာင္းတိုက္ႀကီးအတြင္း ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း၌ ထိုင္းႏိုင္ငံဘုန္းႀကီး တစ္ပါးက သူ႔အား ရန္ၿငိဳးထားၿပီး တုတ္ႀကီးျဖင့္ အားကုန္႐ိုက္ႏွက္ဖူး၏။ ဦးေလာကနာထကား အၿပံဳးမပ်က္ မ်က္စိမွိတ္လ်က္ ထိုဘုန္းႀကီးအေပၚ ေမတၱာပြား၍ေနလိုက္ရာ ေသေသခ်ာခ်ာခ်န္၍ ႐ိုက္ေသာ္လည္း တုတ္မွာ လြဲေခ်ာ္သြားသည္ဟု မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးက ေျပာျပဖူးသည္။

ဦးေလာကနာထသည္ ကိုယ္တိုင္လည္း အသက္လြတ္ ဘုဥ္းေပး၍ အသက္လြတ္စားရန္လည္း အထူးေဟာၾကားေလ့ရွိသည္။ အသက္လြတ္စားျခင္းသည္ ေမတၱာဘာဝနာအတြက္ အက်ိဳးျပဳသည္ဟု ယံုၾကည္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေလသည္။

ေမတၱာရွင္(ေရႊျပည္သာ)၏ “ေမတၱာအစြမ္းအံ့မခန္း ျဖစ္ရပ္ဆန္းမ်ား” မွ

ေကာက္ႏွုတ္ပူေဇာ္မွ်ေဝပါသည္။