စိတ္ကို ၀ိပႆနာအာရုံနဲ႔ေလ့က်င့္ပံု

စိတ္ကို၀ိပႆနာအာရုံနဲ႔ေလ့က်င့္ပံုက တစ္မ်ဳိး၊ ၀ိပႆနာအာရုံနဲ႔ ေလ့က်င့္မယ္ဆိုရင္ ရုပ္နာမ္ဓမၼ
သခၤါရေတြအေပၚမွာ စိတ္ကိုေလ့က်င့္ရတယ္။ ေလ့က်င့္ၿပီဆိုတဲ့အခါမွာ မ်က္စိလည္းမွိတ္ထားရမယ္။
နားလည္းပိတ္ထားရမယ္။ ပိတ္တယ္ဆိုတာ အဲဒီအာရုံေတြကို အာရုံ မျပဳရဘူး။ ၀ိပႆနာက်င့္စဥ္ဆိုတာ
မေနာဒြါရမွာပိုၿပီးေတာ့ အလုပ္လုပ္ရတယ္။

သို႕ေသာ္ဒြါရ ၅ပါးက ၀င္လာတဲ့အာရုံကို မမွတ္ရဘူးလို႔ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ မ်က္စိကျမင္တဲ့အာရုံလည္း
မွတ္လို႔ရတယ္။ ဒါကေရွ႕ပိုင္းကလုပ္တာေတြေျပာတာ။ နားက ၾကားတဲ့အသံေတြကိုလည္း မွတ္ရမယ္။ ၾကားရင္
ၾကားတယ္ ၾကားတယ္မွတ္။ ျမင္ရင္ ျမင္တယ္ျမင္တယ္ မွတ္။ အဲဒီ မွတ္ဆိုတာ သတိသမၸဇဥ္ညကို ေလ့က်င့္ေန
တာလို႔ေခၚတယ္။ အဲဒါဆိုရင္ လူေတြက ၾကားရင္ ၾကားေတာ့ၾကားလုိက္တာပဲ။ တျခားေတြးခ်င္ေတြးေနမွာပဲ
ေလ။ ၾကားတယ္ဆိုတဲ့အေပၚမွာ သိခ်င္မွသိလုိက္တာ။ ဒါေၾကာင့္ သတိမမူဂူမျမင္ဆိုတာေလ။ လူဆိုတာက
ၾကားခ်င္မွ ၾကားလုိက္တာ။ တစ္ခါတစ္ေလ အနီးနား ေခါင္းေလာင္းတီးတာေတာင္မွ ၾကားခ်င္မွၾကားလိုက္
တာ။ အေတြးလြန္ေနရင္ မၾကားဘူး။

အဲဒါေၾကာင့္မို႔ ဒြါရ ၆ပါးမွာ ထင္လာတဲ့ အာရုံေတြကို မွတ္ရင္း မွတ္ရင္းနဲ႔ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ မေနာဒြါရမွာ
၀င္လာတဲ့ အာရုံနဲ႔အလုပ္လုပ္သြားတယ္။ အလုပ္လုပ္သြားတဲ့အခါမွာ ရုပ္နာမ္ဓမၼသခၤါရေတြရဲ႕ သဘာ၀
လကၡဏာ (Individual characteristic) ကုိၾကည့္ရမယ္။

နံပါတ္(၁) ရုပ္တရားရဲ႕ သဘာ၀လကၡဏာ၊ နာမ္တရားရဲ႕သဘာ၀ လကၡဏာ၊ ပင္ကိုယ္အရွိအတိုင္း ဆိုပါစို႔၊
ဖႆဆိုရင္ အာရုံနဲ႔ထိေတြ႕တဲ့လကၡဏာ ရွိတယ္။ ပထ၀ီဆိုရင္ မာတယ္ ေပ်ာ့တယ္။ အာေပါ ဆိုရင္
ဖြဲ႔စည္းတယ္ အရည္ေဖ်ာ္တယ္ဆိုတဲ့ ဒီလကၡဏာေတြ။ အဲဒီလကၡဏာေတြကိုၾကည့္တယ္။

သဘာ၀လကၡဏာကို ၾကည့္လုိက္ျခင္းအားျဖင့္ ပထ၀ီကုိလည္းေတြ႕တယ္။ အာေပါကိုလည္း ေတြ႕တယ္။
ဖႆကိုလည္း ေတြ႕တယ္။ နာမ္ေတြထဲက ေ၀ဒနာကိုလည္း ေတြ႕ၿပီဆိုတဲ့အခါမွာ အဲဒီသဘာ၀ လကၡဏာေတြ
အေပၚမွာ အလုပ္ လုပ္ရင္း ထပ္ဆင့္ေတြ႕လာတာက ဘာတုန္းဆိုရင္ မၿမဲတဲ့သေဘာ၊ မၿမဲတဲ့သေဘာကိုအရင္
ေတြ႕လာၿပီဆိုလို႔ရွိရင္ မၿမဲတဲ့အရာတစ္ခုသည္ ေက်နပ္စရာမေကာင္းေသာေၾကာင့္ ျဖစ္မႈ ပ်က္မႈႀကီးက အၿမဲ
ႏွိပ္စက္ေနလို႔ ဒုကၡဆိုတဲ့ သေဘာကို ေတြ႕လာတယ္။ ဒုကၡဆိုတဲ့သေဘာ ေတြ႕လုိက္တာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ အနတၱ
ကိုယ္မပိုင္ဘူး။ သူ႔ဟာသူျဖစ္ေနတာ ကိုယ္က အုပ္ခ်ဳပ္လို႕ မရဘူးဆိုတဲ့ ကိုယ္မပိုင္တဲ့ အနတၱသေဘာကို
လည္းေတြ႕လာတယ္။

အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱဆိုတဲ့ လကၡဏာေတြတစ္ခုခု ျမင္လုိက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ၀ိပႆနာလမ္းေၾကာင္းေပၚ
စတင္ေရာက္သြားၿပီလို႔ မွတ္ရမယ္။ ဒါလည္းစိတ္ကိုအာရုံနဲ႔ေလ့က်င့္တာပဲ။ ၀ိပႆနာက်င့္စဥ္နဲ႔ စိတ္ကို
အာရုံနဲ႔ေလ့က်င့္တာ။ အက်ယ္ေတာ့မေျပာေတာ့ဘူး။ အက်ယ္ကေတာ့ ရိပ္သာေတြမွာ ေဟာေနတာပဲေနာ္။

အဲဒီလိုစိတ္ကုိ အာရုံနဲ႔ေလ့က်င့္ေပးလုိက္တဲ့အခါ ဉာဏ္စဥ္ေတြဟာ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု တက္လာတယ္။
အသိဉာဏ္ေတြထက္ျမက္လာတယ္။ သမာဓိစြမ္းအားေတြ ရင့္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့
သခၤါရေတြအေပၚမွာ စိတ္တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ထားႏုိင္ၿပီး ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္းဆိုတာ ကင္းသြားတယ္။ အဆင့္ျမင့္
သြားတဲ့ အသိဉာဏ္တစ္မ်ဳိးျဖစ္တဲ့ သခၤါရုေပကၡာဆိုတဲ့ ဉာဏ္ရသြားတယ္။ သခၤါရုေပကၡာဆိုတာ
သခၤါရေတြအေပၚမွာ လ်စ္လ်ဴရႈႏုိင္တယ္။ သခၤါရေတြအေပၚမွာစိတ္ပ်က္ျခင္း၊ ၿငီးေငြ႕ျခင္း၊ မုန္းျခင္း၊
ခ်စ္ျခင္းဆိုတာေတြမရွိေတာ့ဘဲ သဘာ၀ကိုသိၿပီး စိတ္တည္ၿငိမ္မႈေတြရလာၿပီဆိုရင္ စိတ္အစဥ္ကေလးက
ေနာက္ဆံုးအဆင့္ေရာက္လာၿပီဆိုလို႔ရွိရင္ ၀ိပႆနာက်င့္စဥ္နဲ႔စိတ္ကို ေလ့က်င့္လုိက္ရင္ ေနာက္ဆံုးေရာက္လာ
မယ့္ဟာက ခုနက ျပင္ဆင္ေနတဲ့ ပရိကံဆိုတဲ့ မဟာကုသုိလ္ဉာဏသမၸယုတ္ေဇာေစာမယ္။ ဒုတိယေဇာက
ဥပစာ၊ တတိယ ေဇာက အႏုလံု၊ စတုတၳေဇာက်ေတာ့ ေဂါၾတဘူဆိုတာေလးလာလုိက္ၿပီ ဆိုလို႔ရွိရင္
ေဂါၾတဘူလို႔ဆိုလုိက္တာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ သခၤါရေတြမျမင္ေတာ့ဘူး။ ခ်ဳပ္သြားၿပီ။ သူယူလာတဲ့အာရုံေတြဟာ
ေရွ႕ပိုင္းကသခၤါရေတြနဲ႔ပဲစခန္းသြားေနတယ္။ လူ႔ရဲ႕စိတ္ဟာ အကုန္လံုးသခၤါရေတြနဲ႔ပဲ စခန္းသြားေနတာ။

ေအး ေဂါၾတဘူေရာက္တာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ သခၤါရေတြနဲ႔စခန္းမသြားေတာ့ဘူး။ သခၤါရေတြၿငိမ္းသြားတာ
သြားေတြ႕တယ္။ သခၤါရဆိုတဲ့အာရုံေတြလြတ္သြားၿပီတဲ့။ လြတ္သြားေတာ့ နိဗၺာန္ဆိုတဲ့သခၤါရေတြ
လြတ္ကင္းတဲ့အာရုံတစ္ခု၊ အသစ္အဆန္းတစ္ခုကိုလွမ္းျမင္လုိက္ရၿပီ။ အဲဒီေဂါၾတဘူစိတ္ျဖစ္ၿပီးတာနဲ႔တၿပိဳင္နက္
ေဂါၾတဘူကသတ္မွတ္ထားတဲ့ နိဗၺာန္အေပၚမွာ မဂ္စိတ္ကေလးကျဖစ္လိုက္တယ္။

လူ႔ရဲ႕သႏၱာန္မွာ ဘ၀သံသရာကအႏုသယဓါတ္အေနနဲ႔ကိန္းေနတဲ့ ကိေလသာေတြဟာ အဆင့္ဆင့္
ၿငိမ္းသြားတယ္။ ေသာတာပတၱိမဂ္ဆိုရင္ ဒိ႒ိနဲ႔၀ိစိကိစၧာၿငိမ္းသြားတယ္။

ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ စိတ္ျဖစ္စဥ္ဟာဒီအတိုင္းပဲ။ ပရိကံ၊ ဥပစာ၊ အနုလံု၊ ေဂါၾတဘူ၊ ေသာတာပတၱိမဂ္၊
ေသာတာပတၱိဖိုလ္၊ေသာတာပတၱိဖိုလ္ ႏွစ္ႀကိမ္ျဖစ္ၿပီးတဲ့အခါမွာ ေဇာ ၇ ႀကိမ္ျပည့္ရင္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားတယ္။

ေနာက္တစ္ခါျပန္၀င္စားမယ္ဆိုရင္မဂ္ဆိုတာ မလာေတာ့ဘူး။ ဖလသမာပတ္၀င္စားရင္ ေဟာဒီ ၀ိပႆနာနဲ႔ပဲ
သြားရမယ္။ ဒီဖိုလ္ကို ျပန္လိုခ်င္ၿပီ။ ဒီအဆင့္ကိုျပန္ေရာက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ၀ိပႆနာလမ္းေၾကာင္းကထပ္
ေလွ်ာက္၊ ေလွ်ာက္ရင္ ပရိကံ၊ ဥပစာ၊ အနုလံု ေဂါၾတဘူ(သို႕) ေ၀ါဒါန္ၿပီးရင္ ဖုိလ္ဖိုလ္ ေဟာ ဖိုလ္စိတ္ေတြခ်ည္း
ပဲ တစ္ေန႔လံုးေနေနတာ။ ဖိုလ္ဆိုတာနိဗၺာန္ကိုအာရုံျပဳတာ။

ပရိကံ၊ ဥပစာ၊ အနုလံု ဆိုတဲ့စိတ္ေတြကေတာ့ သခၤါရအာရုံနဲ႔ျဖစ္တာ။ ေဂါၾတဘူေ၀ါဒါန္က
သခၤါရခ်ဴပ္ၿငိမ္းရာနိဗၺာန္ကိုအာရုံယူေပးတယ္။ ဥပမာမယ္လမ္းေၾကာင္းႀကီးတစ္ခုကိုေလွ်ာက္လိုက္တာ
လမ္းဆံုးသြားတာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ ဘာမွမရွိေတာ့တာေတြ႕တာပဲ။ သခၤါရအာရုံေတြအေပၚမွာေလွ်ာက္လွမ္း
သြားရင္းနဲ႔ သခၤါရေတြခ်ဳပ္ဆံုးသြားတဲ့ေနရာကို လွမ္းေတြ႕တာ။ အဲဒါနိဗၺာန္ပဲ။ ခန္႔မွန္း ေျပာဆိုတာ ဟုတ္ကဲ့လား။

ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ သခၤါရာနံ အာပ၀တၱိမတၱံ သခၤါရေတြမျဖစ္ဘဲနဲ႕ သခၤါရေတြခ်ဳပ္ၿငိမ္း သြားတဲ့ေနရာက နိဗၺာန္ပဲလို႔
ဒီလိုေျပာတာေနာ္။ ေရွ႕ပိုင္းကစိတ္ေတြအားလံုးဟာ သခၤါရအာရုံစခန္းသြားေနတာ။ သခၤါရေတြအေပၚမွာ
ေတြးေနတဲ့အေတြးေတြနဲ႔သြားၿပီး၊ ေနာက္ဆံုးအဲဒီသခၤါရအာရုံေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေလ်ာ့ေလ်ာ့သြားၿပီး
ေတာ့ ေနာက္ဆံုးသခၤါရအာရုံေတြေပ်ာက္သြားတယ္။ သခၤါရမရွိတဲ့အာရုံတစ္ခုရသြားတယ္ေနာ္။

အဲဒါဖိုလ္စိတ္ေတြနဲ႔တစ္ေနကုန္ေနရင္လည္း ဖိုလ္စိတ္ေတြျဖစ္ေနမွာပဲ ထိန္းထားႏုိင္တယ္။ အဲဒါ
ဖလသမာပတ္၀င္စားတာေခၚတယ္။

အဲဒီအတိုင္းပဲ ေသာတာပန္ျဖစ္ၿပီးရင္ ေနာက္ သကဒါဂါမ္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ ၀ိပႆနာက်င့္စဥ္ကိုတိုးျမွင့္ရမယ္။
သကဒါဂါမ္ျဖစ္ၿပီးရင္ အနာဂါမ္ျဖစ္ခ်င္လို႔ရွိရင္ ၀ိပႆနာက်င့္စဥ္ကိုတိုးျမွင့္ က်င့္ရမယ္။ Level ခ်င္း degree
ခ်င္း မတူဘူး။ အနာဂါမ္ျဖစ္ၿပီးရင္ရဟႏၱာျဖစ္ဖို႔အတြက္၀ိပႆနာစြမ္းအားကို တိုးျမွင့္ရမယ္။ တိုးျမွင့္တဲ့အခါမွာ
ရဟႏၱာျဖစ္ေလာက္တဲ့ ၀ိပႆနာ စြမ္းအားေတြရေလာက္ၿပီဆိုလို႔ရွိရင္ အရဟတၱမဂ္၊ အရဟတၱဖိုလ္ေရာက္
ၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ ရဟႏၱာထိေအာင္ ေရာက္သြားတယ္။

ဒါေတြဟာ စိတ္ကိုအာရုံနဲ႔ေလ့က်င့္ျခင္းလို႔ေခၚတယ္ေနာ္။ စိတ္ကိုေလ့က်င့္လိုက္လို႔ရွိရင္ စ်ာန္လည္းရတယ္။
မဂ္လည္းရတယ္။ အဲဒီလိုေလ့က်င့္ၿပီးေတာ့စိတ္ကို အာရုံနဲ႔ေလ့က်င့္သြားႏုိင္မွသာလွ်င္ ဒါေတြရႏုိင္တယ္။

ေဒါက္တာနႏၵမာလာဘိ၀ံသ
အဘိဓမၼာျမတ္ေဒသနာ(ဒုတိယတြဲ)

https://web.facebook.com/Dhamma-Notes-by-Thein-Naing-Ohn-1514787362178822/?notif_t=page_fan&ref=notif

https://web.facebook.com/pages/%E1%80%93%E1%80%99%E1%81%BC%E1%80%95%E1%80%AB%E1%80%9C/1451534851734569?fref=ts

Posted via Blogaway