ေရွးအတီေတ လြန္ေလၿပီးေသာအခါက ပေစၥကဗုဒၶါေလာင္းလ်ာျဖစ္ေသာ ကုေဋရွစ္ဆယ္သူေဌးသားတစ္ဦးသည္ မိဘႏွစ္ပါး ကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ အေမြအျဖစ္ရရွိခဲ့ေသာ ကုေဋရွစ္ဆယ္ကုိ အလံုးစံုလွဴဒါန္းကာ ေတာင္းဆု(၇)ပါး ပန္ၾကားခဲ့ပါသည္။ ထုိသူေဌးသား၏ ခုႏွစ္ပါးေသာ ဆုေတာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္သက္သေဘာက်ေသာ ဆုေတာင္း(၄)ခု ရွိပါသည္။ ယင္းတုိ႔မွာ
၁။ မည္သူ႔ကုိမွ် အမ်က္မထြက္၊ ေဒါသမျဖစ္ရပါေစႏွင့္။
၂။ မည္သူ႔ကုိမွ် မျပစ္မွားမိပါေစႏွင့္။
၃။ မည္သူ႔ကုိမွ် အထင္မလြဲမိပါေစႏွင့္။
၄။ မည္သည့္ပစၥည္းဥစၥာကုိမွ် မလုိခ်င္မိပါေစႏွင့္။
ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္ေသာ ဤဆုေတာင္း(၄)ခုတြင္ သံုးခုေျမာက္ဆုေတာင္းသည္ ျပည့္ႏုိင္ေကာင္း ျပည့္ႏုိင္မည္ျဖစ္ေသာ္လည္း စတုတၳေျမာက္ဆုေတာင္းမွာ ျပည့္မီရန္ ခဲယဥ္းသည္ဟု ထင္ျမင္ယူမိပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဟူမႈ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစ်း၊ မီနီမားကတ္၊ ေစ်းဝယ္စင္တာစသည့္ေနရာမ်ားသုိ႔ ေရာက္ရွိသြားသည့္အခါ လုိခ်င္မက္ေမာဖြယ္ပစၥည္းမ်ားကုိ ျမင္ေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသုိ႔ေတြ႕ျမင္ရသည့္အတြက္ လုိခ်င္စိတ္တုိ႔ ေပၚလာသည္ႏွင့္ “ဓမၼပီယဆရာေတာ္”၏ ဒႆနေလးကုိ သတိရလုိက္မိပါသည္။ ဆရာေတာ္၏ ဒႆနေလးမွာ-
“ဆင္းရဲတျ့လူေတြ လုိခ်င္ၾကတာ၊ ခ်မ္းသာခ်င္ၾကတာ အျပစ္မဟုတ္၊ ခ်မ္းသာသည့္လူေတြ ပုိၿပီးခ်မ္းသာခ်င္တာကသာ အျပစ္ျဖစ္သည္”။
အဆုိပါဒႆနေလးကုိ ေတြးမိမွ “ေၾသာ္…ငါတုိ႔အရင္တုန္းက ခုေလာက္ မျပည့္စံုခဲ့ပါလား။ ဒါလည္း လုိေနတာပါပဲလား။ အလုိရမၼက္ဆုိတာ လုိက္လုိ႔မဆံုးႏုိင္တဲ့အရာျဖစ္သလုိ ျဖည့္ဆည္းလုိ႔လည္း မျပည့္ႏုိင္ပါလား”ဟု ဆင္ျခင္မိပါသည္။
တေလာက စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ လက္ေဆာင္ရသည္။ စာအုပ္အမည္က “နာမည္ႏွင့္နိဗၺာန္”ဟူ၍ျဖစ္ၿပီး စာေရးသူအား ကုိျမင့္ထြန္း(ဆုျပည့္စံုထြန္းစာေပ)က အမွတ္တရေပးလုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိစာအုပ္တြင္ ေဖာ္ျပပါရွိေသာ (၉၉)မိသားစုဆုိသည့္ တရုတ္ပံုျပင္ေလးကုိ ဖတ္ရၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ (၉၉)မိသားစုဝင္ ျဖစ္ေနပါလားဟု စဥ္းစားမိလုိက္သည္။ သံေဝဂလည္း ရမိသည္။
ဤသုိ႔ေတြးမိသည္မွာလည္း ကြယ္လြန္သြားသည့္မိခင္ (မယ္ေတာ္ႀကီး ေဒၚသိန္းရင္)ကုိ အမွတ္ရမိလုိက္၍ ျဖစ္သည္။ ေရႊျပည္သာ၊ မႏၲေလးေက်ာင္းတြင္ရွိစဥ္ ဆရာေတာ္သည္ တရားပြဲမွရလာေသာ ဓမၼပူဇာဝတၳဳေငြမ်ားကုိ မယ္ေတာ္ႀကီး လုိရာလွဴႏုိင္၊ သံုးစြဲႏုိင္ရန္ ေပးစြန္႔ထား၏။ တစ္ေန႔တြင္ မယ္ေတာ္ႀကီးက…..
“ဘုန္းႀကီး၊ ဒီဝတၳဳေငြေတြကုိ တပည့္ေတာ္ မလုိခ်င္ဘူးဘုရား။ ဝတၳဳေငြေတြ မ်ားေလ၊ တပည့္ေတာ္ စိတ္ဆင္းရဲရေလပဲ။ ဘယ္သြားသြား ေသာ့ကုိပဲ စမ္းစမ္းေနရေတာ့ မလြတ္လပ္ဘူးဘုရား။ ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးဘာသာ ဘဏ္မွာအပ္အပ္ ဒါမွမဟုတ္ ကပၸိယကုိျဖစ္ျဖစ္ ထိန္းသိမ္းခုိင္းထားပါဘုရား”
ဤေနရာတြင္ မယ္ေတာ္ႀကီးေျပာေသာစကားႏွင့္ (၉၉)ပံုျပင္ေလးကုိ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ရန္ ျဖစ္ပါသည္။
တစ္ခါတုန္းက ဘုရင့္စာေတာ္ကဲတစ္ေယာက္သည္ နံနက္တုိင္း နန္းတြင္းသုိ႔ အခ်ိန္မွန္မွန္ေရာက္လာၿပီး ဘုရင့္ပြဲေတာ္စာမ်ားကုိ သီခ်င္းတေအးေအးျဖင့္ ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္ေနေလ့ရွိသည္။ နန္းတြင္းေရးရာကိစၥမ်ားႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ၿပီး မေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ျဖစ္ေနေသာ ဘုရင္ႀကီးသည္ သီခ်င္းတေအးေအးျဖင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ရွိေနသည့္ စားဖုိမွဴးစားေတာ္ကဲကုိေတြ႕ေသာ္ အားက်လာသည့္အတြက္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဤမွ်ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္ကုိ ေမးျမန္းေလေရာ စားေတာ္ကဲက…..
“အရွင္မင္းႀကီး ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးက စားဖုိမွဴးပဲ၊ ဘာစိတ္ညစ္စရာ ရွိလုိ႔လဲ၊ ေနစရာ အိမ္ရွိတယ္၊ သားသမီးရွိတယ္၊ ဇနီးမယားကလည္း ကၽြန္ေတာ္ေပးသမွ်သာ ယူတယ္၊ တစ္ေန႔လုပ္စာ တစ္ေန႔စားေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးမိသားစုက ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးကုိ ေပ်ာ္ရႊင္ေစပါတယ္ အရွင္မင္းႀကီး”
ဘုရင္ႀကီးသည္ စားဖုိမွဴး၏ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပံုကုိ အမတ္ႀကီးအား ေျပာျပရာ အမတ္ႀကီးက-“အရွင္မင္းႀကီး၊ စားဖုိမွဴးဟာ (၉၉)မိသားစု မျဖစ္ေသးလုိ႔ပါဘုရား။ “(၉၉)မိသားစုဆုိတာ ဘယ္လုိမ်ိဳးလဲ အမတ္ႀကီး”။ “အရွင္မင္းႀကီး သိလုိပါက ေငြဒဂၤါ(၉၉)ျပားကုိ စားဖုိမွဴးအိမ္ေရွ႕မွာ အထုပ္ကုိဖြင့္ၿပီး သြားခ်ထားပါဘုရား။ ဒါဆုိရင္ (၉၉)မိသားစုအေၾကာင္း ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် သိရပါမည္ဘုရား။
ဘုရင္ႀကီးသည္ အမတ္ႀကီးေျပာသည့္အတုိင္း ေငြဒဂၤါ(၉၉)ျပားကုိ စားဖုိမွဴးအိမ္ေရွ႕တြင္ သြားခ်ထားလုိက္သည္။ နံနက္မုိးလင္းသည္ႏွင့္ စားဖုိမွဴးသည္ အိမ္တံခါးကုိဖြင့္လုိက္ရာ အိမ္ေရွ႕တြင္ခ်ထားေသာ ေငြထုပ္ကုိေတြ႕ၿပီး အိမ္တြင္းသုိ႔ယူ၍ ေရတြက္ၾကည့္သည့္အခါ ေငြဒဂၤါ(၉၉)ျပားကုိ ေတြ႕ရေလသည္။
“မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ တစ္ရာျဖစ္ရမွာပါ”ဟု ေတြးၿပီး ေနာက္တစ္ဖန္ ေရတြက္ၾကည့္ျပန္သည္။ ေငြဒဂၤါ(၉၉)ျပားသာ ေရတြက္၍ရသည္။ ပုိၿပီးေသခ်ာရန္ ထပ္မံေရတြက္ၾကည့္ျပန္သည္။ သူေရတြက္တာ မမွားသျဖင့္ စားဖုိမွဴး စဥ္းစားသည္။
“တစ္ျပား ေလ်ာ့ေနတာ သဘာဝမက်ဘူး။ အိမ္ေရွ႕မွာ တစ္ျပားက်က်န္ရစ္တာ ျဖစ္မယ္”ဟုေတြးၿပီး အိမ္ေရွ႕ေနရာအႏွံ႔ ရွာေဖြျပန္သည္။ သုိ႔ေသာ္ မေတြ႕ပါ။
နန္းေတာ္စားဖုိေဆာင္သုိ႔ ေန႔စဥ္အခ်ိန္မွန္ေရာက္ေသာ စားဖုိမွဴးသည္ ေငြဒဂၤါတစ္ျပား ရွာေနသည့္အတြက္ ထုိေန႔ အလုပ္ေနာက္က်သြားသည္။ ထုိ႔ျပင္ တစ္ရာျပည့္ရန္ တစ္ျပားလုိေနေသာ ေငြဒဂၤါထုပ္အေၾကာင္း စဥ္းစားေနရသျဖင့္ ယမန္ေန႔မ်ားကဲ့သုိ႔ သီခ်င္းလည္း မဆုိႏုိင္ေတာ့ပါ။ သူ႔အလုပ္ၿပီးစီး၍ ညေနအိမ္ျပန္လာရာတြင္ မ်က္ႏွာမၾကည္မသာ ျဖစ္ေနသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္တြင္းအိမ္ျပင္အႏွံ႔ ရွာျပန္သည္။ စားဖုိမွဴးသည္ လုိေနေသာ ေငြဒဂၤါတစ္ျပား ေဇာကပ္ေနေသာေၾကာင့္ ဇနီးမယား၊ သားသမီးမ်ားက ထံုးစံအတုိင္း စကားလာေျပာသည္ကုိပင္ လက္မခံဘဲ ေအာ္ေငါက္လႊတ္သျဖင့္ မိသားစုႏွင့္ပင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ မေနႏုိင္ေတာ့ေသာ စားဖုိမွဴးအျဖစ္ကုိ ေတြ႕ျမင္ရေပသည္။ ထုိအခါ ဘုရင္ႀကီး အံ့ၾသသြားသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္….“(၉၉)ျပားရခဲ့ၿပီးဟာ ခါတုိးထက္ပုိၿပီး ေပ်ာ္ရမယ္မဟုတ္လား အမတ္ႀကီး”ဟု ေမးလုိက္သည္။ ထုိအခါ အမတ္ႀကီးက…
“မွန္လွပါ မင္းႀကီး၊ စားဖုိမွဴးဟာ ခုအခါ (၉၉)မိသားစုဝင္ လံုးဝျဖစ္သြားပါၿပီဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္ထားလုိက္သည္။
မယ္ေတာ္ႀကီးသည္ အထက္ပါပံုျပင္ေလးႏွယ္၊ သူ႔ကုိယ္သူ (၉၉)မိသားစုဝင္ လံုးဝမျဖစ္မခံခဲ့ပါ။ ဝတၳဳေငြအားလံုး ဆရာေတာ္ထံ ျပန္အပ္ၿပီး တရားဓမၼႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနသြားခဲ့ပါသည္။
ပံုျပင္ေလးႏွင့္ မယ္ေတာ္ႀကီးတုိ႔အေၾကာင္းကုိ ယွဥ္တြဲစဥ္းစားရင္း ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္ကၽြန္ေတာ္ ေမးခြန္းထုတ္မိပါသည္။
တုိေတာင္းလွေသာ လူ႔ဘဝခရီးဝယ္ ေငြဒဂၤါတစ္ျပားကုိ ရွာေဖြရင္း ဘဝ၏ အဖုိးတန္အခ်ိန္ေတြကုိ အခ်ည္းႏွီး ကုန္ဆံုးေစေတာ့မွာလား။
ကုိယ့္မွာရွိတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာႏွင့္ မေရာင့္ရဲႏုိင္လွ်င္ (၉၉)ျပားရွိတာေတာင္ မေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္တဲ့ စားဖုိမွဴးႏွယ္ ျဖစ္ရေပေတာ့မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပေစၥကာဗုဒၶါေလာင္း သူေဌးသားေတာင္းေသာ ဆုေတာင္းျဖစ္သည့္ “မည္သည့္ပစၥည္းဥစၥာေတြကုိမွ လုိခ်င္တဲ့သူ မျဖစ္ရပါေစႏွင့္”ဟုသာ ကၽြန္ေတာ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ဆုေတာင္းေနမိပါေတာ့သည္။
လုိခ်င္လွ်င္ ဆင္းရဲသည္။
လုိခ်င္ျခင္းသည္ သမုဒယသစၥာ။
ဆင္းရဲသည္က ဒုကၡသစၥာ။
မလုိခ်င္လွ်င္ ခ်မ္းသာသည္။
ခ်မ္းသာသည္က နိေရာဓသစၥာ။
ညီေမတၱာ (၂၀၁၄-မတ္လထုတ္ ေမတၱာရွင္မဂၢဇင္းမွ) (ဦးဇင္းေရးသားသမွ် ေဆာင္းပါး၊ အေမးအေျဖမ်ားကုိလည္း ဤမဂၢဇင္းတြင္ လစဥ္ထည့္ေပးေနပါသည္။)
Posted by ဆန္နီေနမင္း
No comments:
Post a Comment