တခါ ဥစၥာေပါတာ ၾကည့္အုန္း။
ေရွးကံေကာင္းလို႔ ဥစၥာေပါေတာ့ကာ စြန္႔ႀကဲေပးကမ္းမယ္။ မရွိဆင္းရဲတဲ့သူေတြကို ၫွာၫွာတာတာနဲ႔
ေစာင့္ေရွာက္မယ္။ ဟိုကိစၥ ဒီကိစၥ ကုသိုလ္ကိစၥေတြကို ငါက ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ၿပီး ေဆာင္႐ြက္မယ္။
မရွိဆင္းရဲတဲ့သူေတြ ေနထိုင္ဖို႔ရန္ ဇရပ္ တန္ေဆာင္း ေဆာက္မယ္။ ဂီလာနသာလာဆိုတဲ့ ေဆး႐ုံကုိ
ေဆာက္မယ္။ ဆရာေတြ ငွားၿပီးေတာ့ ပညာသင္ေက်ာင္းႀကီးေတြ လုပ္ေပးမယ္။ သာသနာေတာ္ႀကီးနဲ႔
ၾကံဳလို႔ရွိရင္ သာသနာေတာ္ကို ေထာက္ပံ့ၿပီးေတာ့ သာသနာေတာ္ႀကီးတိုးတက္ေအာင္ ငါလုပ္မယ္။
ေဟာသလုိဆိုေတာ့ေလ ပစၥည္းဥစၥာေတြဟာ သိပ္ၿပီးေတာ့ တန္ဖိုးရွိတယ္။ နည္းနည္း တန္ဖိုးရွိတာ
မဟုတ္ဘူး။ တကယ့္ပါရမီရွင္ သူေတာ္စင္ေတြဟာ ပစၥည္းရွိရာဘဝက ေနၿပီးေတာ့ ပါရမီေတြ ထပ္
ျဖည့္ၾကတာပဲ။
အဲသလုိ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဟိုသူေဌးသား ၄-ေယာက္ ဒု-သ-န-ေသာတို႔လိုက်ေတာ့ ပစၥည္းရွိတာနဲ႔မို႔လို႔
မတရားေတြ လိုက္စားလိုက္တာ ယခုထက္ထိ သံရည္ပူငရဲမွာ က်ၿပီးေတာ့ က်က္ေနရတယ္။
ဒီေတာ့ ပစၥည္းရွိတဲ့ဥစၥာဟာ လိမၼာတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြအတြက္ အင္မတန္ တန္ဖိုးရွိတယ္။
မလိမၼာတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြအတြက္ သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတာပဲ။ မိမိကို ျပန္ၿပီးေတာ့ ႏွိပ္စက္တတ္တယ္။
(ေတာင္ျမိဳ႕ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ “တရားသံုးျဖာ ဆံုးမစာ အမွတ္-၂” မွ)
No comments:
Post a Comment