ၾကားဖူးမွတ္သားဖူးတာေလးတစ္ခု ထပ္ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။
တစ္ခါက မင္းကြန္း တိပိဋကဓရ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး သီတင္းသံုးရာ “ဓမၼနာဒေက်ာင္း” မွာ အထက္အရာရွိႀကီးမ်ား ေရာက္ရွိေနၿပီး ဆရာေတာ္အား ပူေဇာ္ၾကည္ညိဳ ဓမၼၾသ၀ါဒမ်ား ခံယူေနၾကပါသတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ေက်ာင္းေခါင္းရင္းမွာ ကိုယ္ရင္ငယ္ေလးမ်ားက ေျပးၾကလႊားၾက ေဆာ့ကစား ေနၾကတာေပါ့။ ကေလးေတြဆိုေတာ့ ဘယ္အလိုက္သိမွာလဲ။ ေအာ္သူေအာ္၊ ဟစ္သူဟစ္၊ ဆူညံသံေတြက ဆရာေတာ္နဲ႔ လူႀကီးမ်ားနားမွာ အတိုင္းသား ၾကားေနရပါသတဲ့။
ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္က ဟန္႔တားမွဳ၊ ဟန္႔တားေစမွဳ မျပဳဘဲ သူေျပာစရာရွိတာ ဆက္ေျပာေနတာပါပဲတဲ့။
အဲဒီအခါမွာ မေနႏိုင္သူ အရာရွိဒကာႀကီးတစ္ဦးက ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္ထားပါတယ္ “ဆရာေတာ္ဘုရား … ကိုရင္ေလးေတြက သိပ္ေဆာ့ၾကတာပါပဲလား၊ ေန႔စဥ္ ဒီအတိုင္းသာဆိုရင္ ဆရာေတာ့္အတြက္ အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ဘူးလားဘုရား” တဲ့။
အဲဒီလို ေလွ်ာက္တဲ့အခါ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး အမိန္႔ရွိခဲ့တာကေလး မွတ္သားၾကည့္ၾကပါဦး --
“ဒကာႀကီး … ကေလးေတြက သူတို႔အလုပ္ သူတို႔လုပ္ၾကတာပါ။ ကေလးဆိုတာ စားမယ္၊ အိပ္မယ္၊ ကစားမယ္၊ ေဆာ့မယ္၊ ၿပီးရင္ ရန္ျဖစ္ၾကမယ္၊ ငိုၾကမယ္။ ဒါ သူတို႔အလုပ္ပဲ။ ဒါေတြ မလုပ္ရဘူးဆိုၿပီး ကန္႔ကြက္ပိတ္ပင္လိုက္ရင္ ကိုရင္ေလးေတြ လူထြက္ကုန္မွာေပါ့။ ကိုရင္မရွိရင္ ရဟန္းျဖစ္လာႏိုင္ပါ့မလား။ ဒါဆိုရင္ စာတတ္ရဟန္းေတြေကာ ျဖစ္ထြန္းလာႏိုင္ပါေတာ့မလား။ သူ႔အရြယ္ သူ႔အလုပ္နဲ႔ ေပ်ာ္ေစၿပီး၊ တျဖည္းျဖည္း သိမ္းသြင္းသြန္သင္ၿပီးမွ ဣေျႏၵကို ရင့္က်က္ေစရတာေပါ့ ဒကာႀကီး ….” တဲ့။
အဲဒီလို ဆရာေတာ္က အမိန္႔ရွိလိုက္မွ ကိုရင္ေလးေတြအေပၚ ဒကာႀကီးက ၾကည္ညိဳသြားတတ္ပါသတဲ့။
ဦးဉာဏေရး မႏၱေလးၿမိဳ႕၊ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၱရာဇာဓမၼာဘိ၀ံသ
မဟာေထရ္ျမတ္၏ “မွတ္မွတ္သားသား ၾသ၀ါဒစကား” စာအုပ္မွ။
No comments:
Post a Comment