မဟာစည္ဆရာေတာ္ႏွင့္ ယေန႔ေခတ္၀ိပႆနာရႈနည္းမ်ား (၃)

ေမး။ ။ သတိပ႒ာန္ဆုိတာ သတိပဲ။ သတိဆုိေတာ့ သမာဓိခႏၶာထဲက တရားပဲ။ သမာ၀ါယာမ၊ သမၼာသတိတုိ႔ႏွင့္တြဲျပီး ျဖစ္တဲ့တရားပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သမာဓိလုပ္ငန္းပါလား။ ၀ိပႆနာအလုပ္မဟုတ္ေတာ့ပါလား။

ေျဖ။ ။ တခ်ိဳ႔ကသတိပ႒ာန္ဆုိတာ သတိပဲ။ သတိဆုိေတာ့ သမာဓိကၡႏၶာထဲက တရားပဲ။ သမၼာ၀ါယာမ၊ သမၼာသမာဓိတုိ႔ႏွင့္တြဲျပီး ျဖစ္တဲ့တရားပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သမာဓိလုပ္ငန္းပဲ။ ၀ိပႆနာအလုပ္မဟုတ္ဘူး လုိ႔ ဒီလုိ ေျပာေနၾကတယ္။ အဲဒါက သုတ္ေဒသနာ ေဟာထားပုံကုိ မၾကည့္ဘဲနဲ႔ သတိပ႒ာန္ဆုိတဲ့ အမည္ကေလးေလာက္ကုိသာ ၾကည့္ျပီး အတၱေနာမတိနဲ႔ ေတြးေခၚမႈပါပဲ။

အမွန္ကေတာ့ သုတ္၏ ဥေဒၵသ၀ါရေလာက္ ၾကည့္ရင္ကုိ 'သမၸဇာေနာ၊ မွန္စြာ အျပားအားျဖင့္ သိသည္' ဆုိတဲ့ စကားကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒါဟာ ၀ိပႆနာပညာပါပဲ။ ေနာက္ျပီးေတာ့ နိေဒၵသ၀ါရ ေတြကုိ လုိက္ၾကည့္ရင္ 'သမုဒယ ဓမၼာႏုပႆီ၀ါ၊ ျဖစ္ျခင္းသေဘာ၊ ျဖစ္ေၾကာင္းတရားကုိ ရႈျမင္သည္ျဖစ္၍ ေနတယ္ ' ဆုိတာကုိလည္းေတြ႔ရမယ္။

သမထဘာ၀နာ အရာမွာ ျဖစ္ျခင္း၊ ပ်က္ျခင္း၊ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပ်က္ေၾကာင္း ကုိ ရႈျမင္ရုိးမရွိဘူး။ တစ္ၾကံတည္း တည္ေနတဲ့ အာရုံနိမိတ္ကုိသာ ရႈျမင္ရုိးရွိတယ္။

ေနာက္ျပီးေတာ့ 'အနိႆိေတာ စ ၀ိဟရတိ-တဏွာဒိ႒ိ အမွီကင္းလ်က္ ေနတယ္' ဆုိတာကုိလည္း ေတြ႔ရမယ္။ 'နိစကိဥၥိ ေလာေက ဥပါဒိယတိ၊ ေလာက၌ တစ္စုံတစ္ခုေသာ တရားကုိမွ် မစြဲလန္းေတာ့ဘူး' ဆုိတာကုိလည္း ေတြ႔ရမယ္။

သမထ ဘာ၀နာအရာမွာ တဏွာ ဒိ႒ိအမွီကင္းတာ အစြဲအလန္းကင္းတာရယ္လို႔ မရွိဘူး။ အမွန္စင္စစ္အားျဖင့္ ျဖစ္ျခင္း၊ ပ်က္ျခင္း၊ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပ်က္ေၾကာင္းကုိ ရႈျမင္တာဟာ ၀ိပႆနာ အရာမွာမွ ရွိတယ္။

တဏွာဒိ႒ိ အမွီကင္းတာ၊ အစြဲအလန္းကင္းတာ ဟာလည္း ၀ိပႆနာ အရာမွာမွ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သမထပုိင္းျဖစ္တဲ့ အာနာပါနပုိင္း၊ ပဋိကူလမနသိကာရပုိင္းမ်ားမွာေတာင္မွ သမထသက္သက္အတြက္ မဟုတ္ဘူး။ သမထ အေျခခံျပီး ၀ိပႆနာ ရႈတတ္ဖုိ႔ ရည္ရြယ္ျပီး ေဟာထားေၾကာင္း ထင္ရွားပါတယ္။

၀ိပႆနာပုိင္းမ်ားျဖစ္တဲ့ ဣရိယာပထပုိင္း၊ သမၸဇညပုိင္း စသည္မွာေတာ့ အထူးေျပာစရာ မလုိပါဘူး။ ေ၀ဒနာႏုပႆနာ၊ စိတၱာႏုပႆနာ၊ ဓမၼာႏုပႆနာ ပုိင္းေတြမွာေတာ့ သမထစ်ာန္ႏွင့္ ဘာမွ် မသက္ဆုိင္တဲ့အတြက္ ၀ိပႆနာ သက္သက္ျဖစ္ေၾကာင္း သာျပီးေတာ့ေတာင္ ထင္ရွားပါတယ္။ (သေလႅခသုတ္တရားေတာ္)

ေမး။ ။ သြားရင္ နာမ္ရုပ္လုိ႔ ရႈဖုိ႔ ဘုရားေဟာခဲ့ပါသလား။

ေျဖ။ ။ 'ဂစၧေႏၲာ ၀ါ၊ သြားသည္ရွိေသာ္လည္း။ ဂစၧာမီတိ၊ သြားသည္ဟူ၍၊ ပဇာနာတိ၊ သိ၏။' သြားရင္ သြားတယ္လုိ႔ သိရမယ္တဲ့။ ဒါပါပဲ၊ သြားရင္ သြားတယ္လုိ႔ သိရမယ္ ဆုိတာ ဘာခက္လဲ။ ဘာမွ်မခက္ဘူး။ မခက္ေတာ့ ဒါကုိ တခ်ိဳ႔က တရားမဟုတ္ဘူး ထင္ေနၾကတယ္။ ဘုရားေဟာသြားလုိ႔သာေပါ့။ ဘုရားေဟာ မဟုတ္လုိ႔ရွိရင္ ဒီဟာကုိ အကုန္လုံးေတာင္ ပယ္ပစ္လုိက္ဦးမယ္။ ဘုရားေဟာတာေတာင္မွ 'ဒီလုိက မဟုတ္ေသးဘူး၊ ဟုိလုိက မဟုတ္ေသးဘူး' ဆုိျပီး အညြန္႔တက္လုိက္ခ်င္ၾကေသးတယ္။

ဘာနဲ႔တူသလဲ ဆုိေတာ့ နငယ္ကုိ အျမီးဆြဲတဲ့ အယ္ဒီတာနဲ႔ တူေနပါတယ္။ ျပင္စရာက မရွိေတာ့ နငယ္ကုိ အျမီးတုိေသးတယ္ ဆုိျပီး ျပင္လုိက္သတဲ့။ အဲဒါလုိပဲ 'ဂစၧေႏၲာ ၀ါ- သြားသည္ ရွိေသာ္ ဆုိရာမွာ သြားတာကုိ သြားတယ္လုိ႔ ရႈရင္ ေျခေထာက္ကားရား၊ ကုိယ္ကားရားနဲ႔ ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ ဒါပညတ္ေတြပဲ၊ ပရမတ္ မဟုတ္ေသးဘူး' ဆုိျပီးေတာ့ ျပင္ၾကေသးတယ္။ အဲဒါ နငယ္ကုိ အျမီးဆြဲတာပါပဲ။

ဘုရားေဟာထားတာပဲ။ ျပင္စရာ မလုိပါဘူး။ ပရမတ္ နာမ္ရုပ္ေတြကုိ ေတြးဆျပီး ရႈသင့္ရင္ ျမတ္စြာဘုရားက တစ္မ်ိဳးျပင္ျပီးေဟာမွာေပါ့။ ဘယ့္ႏွယ္တုံးဆုိရင္ 'ဂစၧေႏၲာ ၀ါ နာမရူပႏၲိ ပဇာနာတိ။ ဂစၧေႏၲာ ၀ါ၊ သြားသည္ရွိေသာ္လည္း၊ နာမရူပႏၲိ၊ နာမ္ရုပ္ဟူ၍။ ပဇာနာတိ၊ သိ၏' လုိ႔ ဒီလုိျပင္ျပီး ေဟာခဲ့မွာေပါ့။ (အရိယာ၀ါသတရားေတာ္)

ေမး။ ။ အာနာပါန (၀င္ေလထြက္ေလ) ကုိ ရႈမွတ္ရာမွာ ဘယ္လုိရႈရင္ သမထနဲ႔ ၀ိပႆနာ ျဖစ္ႏုိင္ပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ စ်ာန္ရသူ ျဖစ္ေစ၊ မရသူျဖစ္ေစ၊ ထြက္သက္၀င္သက္၌ ပုံသ႑ာန္ နိမိတ္ကုိ မွန္းဆ၍ ရႈလွ်င္ သမထသာ ျဖစ္၏။ ၀ိပႆနာ မျဖစ္။

ေတြ႔ထိ လႈပ္ရွားမႈကုိသာ ပဓာနျပဳ၍ ရႈလွ်င္ ၀ိပႆနာ ျဖစ္၏။ စ်ာန္လမ္း သမထ မျဖစ္။ (၀ိပႆနာရႈနည္းက်မ္း ပထမတြဲ)

ဣရိယာ ပုတ္တစ္ခုခုမွာ ေညာင္းပူ နာက်င္ အခံခက္လာရင္ ခ်က္ခ်င္း ျပဳျပင္ရမယ္၊ မျပဳျပင္ဘဲ ရႈေနရင္ အတၳကိလမထာႏုေယာဂ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ မွန္ပါသလား။

လူ၀တ္ေၾကာင္ ကမၼ႒ာန္းဆရာ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဣရိယာ ပုတ္တစ္ခုခုမွာ ေညာင္းပူနာက်င္ အခံခက္လာရင္ ခ်က္ခ်င္း ျပဳျပင္လုိက္ရမယ္။ မျပဳျပင္ဘဲ ရႈေနရင္ အတၳကိလမထာႏုေယာဂ ျဖစ္တယ္ လုိ႔ ဆုိသတဲ့။ အဲဒါလည္း သာတၳကသမၸဇဥ္ကုိ အေလးေပးျပီး မသင့္ေတာ္တဲ့ ယူဆေျပာဆုိခ်က္ပါပဲ။

သမထ၊ ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္ရာမွာ ခႏၲီသံ၀ရဆုိတာ အေရးတၾကီး လုိပါတယ္။ အေတာ္အတန္ ဒုကၡကိုေတာ့ သည္းခံျပီး ရႈေနမွ သမာဓိဥာဏ္ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ သည္းမခံဘဲ ခဏခဏ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေနရင္ သမာဓိဥာဏ္ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး ဆုိတာ ထိထိေရာက္ေရာက္ အားထုတ္ဖူးတဲ့သူတုိင္း သိျပီး ျဖစ္ေနပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အခံခက္တဲ့ ဒုကၡေ၀ဒနာျဖစ္လာရင္ စြမ္းႏုိင္သမွ် သည္းခံျပီး ရႈေနရတယ္။ အဲဒီလုိ သည္းခံေနတဲ့အတြက္ ခႏၲီသံ၀ရသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အတၱကိလမထ ေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိရင္ အဲဒီလုိ သည္းခံျပီးရႈေနတာဟာ တမင္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဆင္းရဲ ပင္ပန္းရုံမွ်လည္း မဟုတ္ဘူး။ ျမတ္စြာဘုရား၏ အလုိေတာ္က် ခႏၲီသံ၀ရႏွင့္ သတိသမာဓိ၊ ပညာေတြ ျဖစ္ပြားေနလုိ႔ပါပဲ။

ျမတ္စြာဘုရား အလုိေတာ္ကေတာ့ စြမ္းႏုိင္မယ္ ဆုိရင္ ထုိင္ျခင္း ဣရိယာ ပုတ္ကုိ မျပင္ဘဲ တစ္ထုိင္အတြင္းမွာ အရဟတၱဖုိလ္ေရာက္ေအာင္ မဆုတ္မနစ္ အားထုတ္ရတာကုိ ပုိျပီး ႏွစ္သက္ေတာ္ မူပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မူလပဏၰာသ မဟာေဂါသိဂၤသုတ္မွာ 'ငါ၏ စိတ္သည္ မစြဲလန္းမူ၍ အာသေ၀ါတရားတုိ႔မွ မလြတ္ေသးသမွ် ကာလပတ္လုံး ဤထက္၀ယ္ဖဲြ႔ေခြ ထုိင္ျခင္းကုိ မဖ်က္ေတာ့ဘူး 'လုိ႔ အဓိ႒ာန္ျပဳျပီး ထုိင္လ်က္ အားထုတ္ေနရင္ အဲဒီလုိ အားထုတ္ေသာ ရဟန္းသည္ ေဂါသိဂၤမည္တဲ့ အင္ၾကင္းေတာ့ ေက်ာင္းတုိက္ဟာ တင့္တယ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။

အဲဒီလုိရဟန္းဟာ ေတာေက်ာင္းကုိ တင့္တယ္ေစႏုိင္တဲ့ အေကာင္းဆုံး ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိလုိတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒုကၡေ၀ဒနာကုိ သည္းခံျပီး ရႈေနရင္ အတၱကိလမထာႏုေယာဂ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိတာဟာ ဘုရားအလုိေတာ္က် အားထုတ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ေတြကုိ စြပ္စြဲရာလည္း ေရာက္တယ္။ ဘုရားစကားေတာ္ကုိ ပယ္ဖ်က္ရာလည္း ေရာက္တယ္။

မျပဳျပင္ဘဲ သည္းခံျပီး ရႈေနမွ သမာဓိ ပညာေကာင္းေကာင္း ျဖစ္မည့္ ေယာဂီတုိ႔အား သမာဓိပညာ တရားထူးမွ ဆုံးရႈံးနစ္နာေစရာလည္း ေရာက္တယ္။ (ဓမၼစၾကာတရားေတာ္)

တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ဒုကၡေ၀ဒနာျဖစ္လာရင္ ဣရိယာ ပုတ္ကုိ ခ်က္ခ်င္း ျပင္လုိက္ရမယ္လုိ႔ ညႊန္ၾကားေနၾကတယ္။ အဲဒီညႊန္ၾကားတဲ့ ဆရာေတြဟာ ရႈမွတ္ေနရင္း ဒုကၡေ၀ဒနာေပ်ာက္ျပီး သမာဓိဥာဏ္မ်ား ထူးျခားစြာျဖစ္ပုံကုိ မေတြ႔ဖူးလုိ႔၊ က်က်နနလည္း မရႈမွတ္ဘူးလုိ႔ ျဖစ္ဖြယ္ရွိပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ ဒုကၡေ၀ဒနာေပၚလာတုိင္း ဣရိယာ ပုတ္ကုိ ျပဳျပင္ျပဳျပင္ေပးေနရင္ သမာဓိျဖစ္ဖုိ႔ ေ၀းပါတယ္။ သမာဓိမျဖစ္ရင္ ၀ိပႆနာဥာဏ္အစစ္ ျဖစ္ဖုိ႔လည္း ေ၀းတာပါပဲ။

ေနာက္ျပီးေတာ့ (အေတြ႔ဆုိးမ်ား၊ ႏွိပ္စက္ျငား၊ ညည္းတြားျမည္တမ္းမျပဳရာ) ဆုိတဲ့ 'ဖေႆန ယဒါ ဖု႒'ႆ၊ ပရိေဒ၀ံ ဘိကၡဳ နကေရယ် ကုဟိဥၥိ။' ေဒသနာေတာ္ကုိလည္း မလုိက္နာရာ ေရာက္ပါတယ္။ အေတြ႔ဆုိးမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ရတဲ့အခါ ဒီေဒသနာအရ မညည္းညဴဘဲ သည္းခံျပီး ရႈမွတ္ေနရင္ ေတြ႔ၾကဳံခံစားေနရတဲ့ ဒုကၡေ၀ဒနာ ေပ်ာက္ရုံမက သမာဓိဥာဏ္ေတြ ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္လာတာကုိ ေတြ႔ရမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ 'ဘိကၡဳ၊ သံသရာေဘးကုိ ရႈျမင္၍ ရႈမွတ္အားထုတ္ေနေသာ ေယာဂီရဟန္းသည္။ ယဒါ၊ အၾကင္အခါ၌။ ဖေႆန၊ အေတြ႔ဆုိးျဖင့္။ ဖုေ႒ာ၊ ေတြ႔ရသည္။ အႆ၊ ျဖစ္ရာ၏။ တဒါ၊ ထုိသုိ႔ေတြ႔ရေသာ အခါ၌။ ကုဟိဥၥိ၊ တစ္စုံတစ္ရာ၌မွ်။ ၀ါ၊ တစ္စုံတစ္ခုေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္မွ်။ (ေရာဂါျဖစ္လိမ့္မယ္ စသည္ျဖင့္ ေတြးေတာတဲ့ အေၾကာင္း စသည္ေၾကာင့္လုိ႔ ဆုိလုိပါတယ္။ ) ပရိေဒ၀ံ၊ ငုိေၾကြး္ျမည္တမ္းျခင္း ညည္းညဴျခင္းကုိ ၊ နကေရယ်၊ မျပဳရာ' လုိ႔ ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္ မူတာပါပဲ။ (တု၀ဋကသုတ္တရားေတာ္)

ေမး။ ။ သုခကုိ ရႈရင္ ကာမသုခ ျဖစ္တယ္၊ ဒုကၡကုိရႈရင္ အတၱကိလမထအက်င့္ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သုခႏွင့္ ဒုကၡကုိ မရႈရဘူး။ ဥေပကၡာကုိသာ ရႈရမယ္ ဆုိတာ မွန္ပါသလား။

ေျဖ။ ။ တခ်ိဳ႔က ၀ိပႆနာရႈရာမွာေတာင္မွ သုခကုိ ရႈရင္ ကာမသုခအက်င့္ ျဖစ္တယ္။ ဒုကၡကုိရႈရင္ အတၱကိလမထအက်င့္ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သုခႏွင့္ ဒုကၡကုိ မရႈရဘူး။ ဥေပကၡာကုိသာ ရႈရမယ္ လုိ႔ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ေျပာၾကေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဒုဂၢဟိတဂၢါဟ ဆုိတဲ့ မေကာင္းေသာ ယူဆျခင္း၊ အလြဲအမွားကုိ ယူဆေျပာဆုိခ်က္ပါပဲ။ ဘာမွ် လုံေလာက္တဲ့ က်မ္းဂန္စကား မရွိပါဘူး။

ျမတ္စြာဘုရားက မဟာသတိပ႒ာနသုတ္ ပါဠိေတာ္ ေ၀ဒနာႏုပႆနာပုိင္းမွာ 'သုခံ ၀ါ ေ၀ဒနံ ေ၀ဒယမာေနာ သုခံ ေ၀ဒနံ ေ၀ဒနယာမီတိ ပဇာနာတိ၊ ဒုကၡံ ၀ါ ေ၀ဒနံ ေ၀ဒယမာေနာ ဒုကၡံ ေ၀ဒနံ ေ၀ဒယာမီတိ ပဇာနာတိ' စသည္ျဖင့္ သုခ၊ ဒုကၡ၊ ဥေပကၡာ ေ၀ဒနာသုံးပါးလုံးကုိ ရႈဖုိ႔ အထင္အရွား ေဟာထားပါတယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ 'ယမၸိဒံ စကၡဳသမၹႆ ပစၥယာ ဥပၸဇၨတိ ေ၀ဒယိတံ သုခံ ၀ါ ဒုကၡံ ၀ါ အဒုကၡ မသုခံ ၀ါ၊ တမၸိ အနိစၥႏၲိ ယထာဘူတံ ပဇာနာတိ 'စသည္ျဖင့္ သုတ္ေပါင္းမ်ားစြာမွာ ေ၀ဒနာသုံးပါးလုံး ရႈအပ္သိအပ္ေၾကာင္း အထင္အရွား ေဟာထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဥပါဒါနကၡႏၶာငါးပါး၌ အတြင္း၀င္တဲ့ တရားဟူသမွ် ရႈအပ္တာ။ ရႈေကာင္းတာခ်ည္းပဲလုိ႔ ကိန္းေသမွတ္ထားၾကရမယ္။ (ဓမၼစၾကာတရားေတာ္)

ေမ။ ။ တခ်ိဳ႔က တုံးလုံးပက္လက္ လဲေနတာ ကုိးရုိးကားရား လူးလိမ့္ေနတာကုိ တရားထူးလုိ႔ ထင္မွတ္ၾကတယ္။ အဲဒါမွန္ပါသလား။

ေျဖ။ ။ စ်ာန္ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဣရိယာပုတ္ကလည္း မလႈပ္မယွက္ ၾကံၾကံတည္ျပီးေတာ့ ခုိင္ခံ့ေနပါတယ္။ စ်ာန္၀င္စားေနတဲ့ အခါမွာဆုိရင္ တစ္နာရီ၊ ႏွစ္နာရီ၊ သုံးနာရီ စသည္ျဖင့္ အၾကာၾကီးလည္း တည္ေနတာပါပဲ။ တစ္ေန႔လုံး တစ္ညလုံးလည္း တည္ေနတာပါပဲ။ ထုိင္လ်က္ပဲ တစ္နာရီ ႏွစ္နာရီ စသည္ တစ္ေန႔လုံး တစ္ညလုံး စသည္ျဖင့္ တည္ျမဲတည္ေနတယ္။ လဲက်သြားျခင္း၊ ယိမ္းယုိင္သြားျခင္း ဆုိတာမ်ိဳးေတြဟာ မရွိပါဘူး။ အဲဒါကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ထားၾက။

တခ်ိဳ႔က တုံးလုံးပက္လက္လဲေနတာ ကုိးရုိးကားရား လူးလိမ့္ေနတာကုိ တရားထူးလုိ႔ ထင္မွတ္ေနၾကတယ္။ အဲဒါကေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ စ်ာန္မဂ္ဖုိလ္ဆုိတာ အပၸနာေဇာေတြပဲ။ အပၸနာဆုိတာ ထုိင္ျခင္း၊ ရပ္ျခင္း အစရွိတဲ့ ဣရိယာပုတ္ေတြကုိ မူလက တည္ျမဲအတုိင္းပင္ ခုိင္းေစတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ 'အပၸနာဇ၀နံ ဣရိယာပုထမၸိ သႏၷာေမတိ' လုိ႔ အ႒ကထာေတြမွာ အထင္အရွား ျပဆုိထားပါတယ္။ 'အပၸနာဇ၀နံ၊ စ်ာန္မဂ္ဖုိလ္ဟူေသာ အပၸနာေဇာသည္။ ဣရိယာပထမၸိ၊ ထုိင္ျခင္း ရပ္ျခင္းစေသာ ဣရိယာပုတ္ ရုပ္ကုိလည္း။ သႏၷာေမတိ၊ တည္ျမဲတည္ေစလ်က္ ခုိင္မာေစတတ္ပါတယ္' တဲ့။

ဒါေၾကာင့္ တရားအားထုတ္ေနရင္း လဲက်သြားတာေတြ လူးလိမ့္ေနတာေတြကေတာ့ ဘုရားအလုိေတာ္က် ပိဋကတ္က်မ္းဂန္နဲ႔ ညီတဲ့ တရားထူးျဖစ္ပုံ ေတြ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ တစ္ထစ္ခ် မွတ္သားၾကရမယ္။ (သေလႅခသုတ္တရားေတာ္)

ေမ။ ။ သညာက မွတ္သားတာနဲ႔ သတိပ႒ာန္နည္းအရ ျဖစ္ခုိက္ရုပ္နာမ္ကုိ မွတ္တယ္ဆုိတာ ဘယ္လို ထူးျခားပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ သညာက မွတ္သားတယ္ဆုိတာက ျမင္တုိင္း ၾကားတုိင္း စသည္ ေပၚလာသမွ် အာရုံကုိ မေမ့ေအာင္ မွတ္စြဲထားတဲ့ သေဘာပဲ။ သတိပ႒ာန္နည္းအရ မွတ္တာကေတာ့ ျဖစ္ခုိက္ရုပ္နာမ္ေတြကုိ သူ႔သေဘာ လကၡဏာနဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ အျခင္းအရာအားျဖင့္ သိေအာင္ သတိဥာဏ္ျဖင့္ စူးစုိက္ျပီး ရႈသိရုံမွ်ပါပဲ။ ပုံသ႑ာန္ အေျခအေနေတြကုိ မွတ္စြဲထားတဲ့ သေဘာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သတိဆုိတဲ့ ပါဠိကလည္း မေမ့ဘူး။ အမွတ္ရတယ္လုိ႔ အနက္ရွိတယ္။ သလႅလကၡဏာ ဆုိတဲ့ ပုဒ္ကလည္း ေကာင္းစြာ မွတ္ျခင္းလုိ႔ အနက္ရွိတယ္။ အဲဒီပါဠိေ၀ါဟာရတုိ႔ႏွင့္ ေလ်ာ္ညီစြာ ျဖစ္ခုိက္ရုပ္နာမ္ကုိ မွတ္တယ္လုိ႔ ေျပာရတာပဲ။

တည့္တည့္ေျပာရရင္ "ျဖစ္ခုိက္ရုပ္နာမ္ကုိ အမွန္အတုိင္း သိေအာင္ ရႈတာကုိပင္ မွတ္တယ္ ရႈမွတ္တယ္"လုိ႔ ေျပာဆုိရတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သညာက မွတ္စြဲတာနဲ႔ သတိပညာျဖင့္ ရႈမွတ္တယ္ ဆုိတာဟာ အမည္အားျဖင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူေသာ္လည္း အနက္အားျဖင့္ေတာ့ အမ်ားၾကီး ကြာျခားေနပါတယ္။ ေျပာင္းျပန္ဆန္႔က်င္ဘက္ ကြာျခားေနတယ္လုိ႔လည္း ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ (အနတၱလကၡဏသုတ္ တရားေတာ္)

(အရွင္) သာမေဏေက်ာ္

https://www.facebook.com/Dhamma-Notes-by-Thein-Naing-Ohn-1514787362178822/?ref=bookmarks

https://www.facebook.com/pages/%E1%80%93%E1%80%99%E1%81%BC%E1%80%95%E1%80%AB%E1%80%9C/1451534851734569?fref=ts

Posted via Blogaway