ျဖစ္ရပ္က ဘဒၵကမၻာမွာ ပြင့္ခဲ့ၿပီးျဖစ္တဲ့ တတိယေျမာက္ဘုရား၊ ကႆပဘုရားသာသနာကြယ္လုလုအခ်ိန္ကာလက ျဖစ္ရပ္တစ္ခုပါ။ ထိုစဥ္က ဗာရာဏသီျပည္ ဥသီနကမင္းႀကီး မင္းျပဳေနစဥ္ေပါ့။ ရဟန္းေတြကလည္း ၀ိနည္းပ်က္ေနၾကတယ္။ အေနသန- မေလွ်ာ္ကန္တဲ့ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းေတြနဲ႔ ၀မ္းစာရွာစားေနၾကတယ္။ ရဟန္းတရားမလုပ္ဘဲ ရဟန္းမတရားေတြ လုပ္ေနၾကတယ္။ တရားခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြ တိုက္ေကၽြးဖို႔ေတာ့ ေ၀လာေ၀း၊ ဟုိေအာ္ ဒီဆဲနဲ႔ ေဒါသေတြနဲ႔သာ အသားက်ေနၾကသတဲ့။ ခ်ိဳသာတဲ့တရားေတြ ေဟာရမယ့္ပါးစပ္က နတ္ေကာင္းမကပ္ေတာ့ဘူးေလ။ နတ္ဆိုးပူးေနသလား ထင္ရေအာင္ မၾကား၀ံ့မနာသာစကားေတြနဲ႔ ကေလာ္ဆဲေနျပန္ေတာ့လဲ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ စရိုက္အတုလုိက္ေနရတဲ့ လူသားေတြမွာလည္း အဆဲသာ တတ္ေနၾကေတာ့တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ လူေတြနဲ႔ ေသာေကာ ေရာေဂါ ၀ိနႆတု ဆိုသလိုပါပဲ။ ရဟန္းေတြက လူနဲ႔ေရာ၊ လူအလုပ္သာလုပ္ေနၾကသတဲ့။ ဒါနဲ႔ လူလိုေနၾကဆိုပဲ။ ကေလးေတြဘာေတြနဲ႔ေပါ့ေလ။ ေခတ္မီတယ္ေျပာရမလားပဲ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ကေလးငုိသံ ေတးဆုိေခ်ာ့သိပ္သံက ေတးသံသာ ခ်ိဳျမျမ။ အုန္းေမာင္း ကုလားတက္တို႔ အသံေတြက ဆိတ္သုဥ္းစျပဳေနၿပီ။
ဘိကၡဳနီေတြဘက္ၾကည့္ျပန္ေတာ့လဲ ထိုနည္း၎။ ရဟန္းတရားအစား လူတရားလုိက္စားၾကေတာ့ ကေလးဆူသံ တညံညံနဲ႔။ ေက်ာင္းလို႔ေျပာရမလား အိမ္လို႔ေျပာရမလားပင္ မသိႏုိင္ေတာ့။ အိမ္ေက်ာင္းလား ေက်ာင္းအိမ္လားပင္ ခြဲျခားမရႏုိင္ေတာ့တဲ့ေခတ္ႀကီး။
ဒီလိုနဲ႔ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြက အက်င့္ပ်က္ျခစားေနမွေတာ့ ဒကာ ဒကာမေတြကေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ျခစားရံုတင္မကဘဲ ပုိးဟပ္ပါစားေနၾကသတဲ့။ အကုသုိလ္ ကမၼပထတရား (၁၀)ပါးသာ ရွိလို႔ေပါ့။ (၁၂)ပါးရွိရင္လည္း အကုန္လုိက္စားမွာပဲ။ ဒါျဖင့္ လုပ္သမွ် ဒုကၡဆုိသလို ဒီလို ကံေျမာက္တဲ့ ကမၼပထတရားေတြကုိ လိုက္စားမွေတာ့ ကံေတြက ရင့္က်က္၊ ကံေတြခုိင္မာလာၿပီး ေသၿပီးေနာက္ အပါယ္ခ်ည္း ေရာက္ၾကေလသတဲ့။ အပါယ္ဆုိတာ ဆင္းရဲဒုကၡ ဆိုးဆုိး၀ါး၀ါးခံစားေနရတဲ့ေနရာဌာနပါပဲ။ ေသတဲ့သူတိုင္းက ငရဲ တိရစၦာန္ ၿပိတၱာ အသူရကာယ္ဆိုတဲ့ အပါယ္ေလးဘံုသို႔သာ ေရာက္ေရာက္သြားလုိက္ၾကတာ။ နတ္ျပည္ေရာက္သူက တစ္ေယာက္တစ္ေလမွ်ပင္ မရွိဘူးတဲ့။ ဘယ္ေရာက္မလဲ။ နတ္ျပည္ဆုိတာ စာရိတၱအဆင့္အတန္းျမင့္မွ ေရာက္ရတဲ့ေနရာ။ အက်င့္စာရိတၱျခစားေနမွေတာ့ ဘယ္လုိေရာက္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ လူသားအစြမ္းအစေတြကို အကုသုိလ္ေတြနဲ႔သာ စေတးျပစ္ေနၾကတာေလ။
ဒီလုိနဲ႔ သိၾကားမင္းႀကီးက နတ္သစ္တစ္ဖန္ေမြးဖြားႏႈန္းကုိ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ၊ နတ္ျပည္သို႔ နတ္သား နတ္သမီးအသစ္ေတြ တစ္ေယာက္မွ တုိးမလာေတာ့ဘူး။ နတ္ဦးေရေတြ ေလ်ာ့က်ေနတာ၊ ပ်င္းစရာႀကီးျဖစ္ေနမွာေပါ့။ သာမန္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ နတ္ဦးေရ အေတာ္မ်ားမယ္ထင္ေနတာ ေသေသခ်ာခ်ာ သန္းေခါင္စာရင္းေကာက္ၾကည့္ေတာ့ ထင္ေနတာေတြနဲ႔ တစ္ျခားစီျဖစ္ေနတယ္တဲ့။ ေနစရာေတြက အက်ယ္ႀကီး၊ နတ္ဦးေရကနဲနဲေလး။ ဒီၾကားထဲ နတ္သက္ေၾကြသြားလို႔ မတိုးတဲ့အျပင္ ေလ်ာ့ေလ်ာ့သြားေသး။ တစ္ခုေကာင္းတာက နတ္ျပည္မွာေတာ့ ဟုိက ခုိး၀င္ ဒီကခုိး၀င္ အဲလိုခိုး၀င္လို႔မရဘူး၊ ခုိး၀င္ ပုိက္ဆံေပးၿပီး မွတ္ပံုတင္လုပ္လုိ႔လဲ လက္သင့္မခံေတာ့ နတ္ျပည္မွာ လူ႔ျပည္လုိ ႏုိင္ငံသားကတ္အတုတို႔ ပတ္စပုိ႔အတုတို႔ ဗီဇာအတုတို႔လုိမ်ိဳး အင္ထုလို႔မရဘူး။ တကယ္ ေရာက္ထိုက္မွေရာက္တာေလ။ မေရာက္ထိုက္သူ ဘယ္လုိလူမွ ေရာက္ခြင့္မရွိတဲ့နတ္ျပည္။
ဒါနဲ႔ပဲ သိၾကားမင္းႀကီးက ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုခ်လိုက္တယ္။ လူ႔ျပည္ သာသနာျပဳသြားမွျဖစ္မယ္တဲ့။ သိၾကားမင္းက မုဆုိးအသြင္ဖန္ဆင္း၊ မာတလိက အာဇာနည္ဆင္အရြယ္ေလာက္ရွိတဲ့ ေခြးနက္ႀကီးဖန္ဆင္းၿပီး အတူဆင္းသြားၾကတာ။ ဗာရာဏသီၿမိဳ႕နဲ႔တစ္ယူဇနာေလာက္ေ၀းတဲ့အရပ္မွာ ဆင္းလာၾကၿပီး ေလာကႀကီးပ်က္ေတာ့မည္- လို႔ ေအာ္ဟစ္၊ ဗာရာဏသီၿမိဳ႕ဆီ ခ်ီတက္လာၾကသတဲ့။ အသံကလည္း ဟီးေနတာ။ လူေတြ ေၾကာက္လုိ႔ ေျပးၾက ပုန္းၾက၊ အိမ္ထဲ၀င္ တံခါးပိတ္ေနၾကသတဲ့။ ဗာရာဏသီၿမိဳ႕ထဲေရာက္သည့္တုိင္ ေအာ္လာတာ – ေလာကႀကီး ပ်က္ေတာ့မယ္- တဲ့ေလ။ ေခြးနက္ႀကီးကလည္း အသက္နက္ႀကီးနဲ႔ က်ယ္ေလာင္စြာေဟာင္လုိက္တာ တစ္ေလာကလံုးကို ဟိန္းသြားတာပဲ။ မုဆုိးက ေအာ္၊ ေခြးနက္က ေဟာင္။
ဥသီနကမင္းႀကီးက ဒီအသံကုိ အေ၀းကတည္းက ၾကားေတာ့ နန္းတြင္း တံခါးေပါက္ႀကီးေတြ အေစာကတည္းက ႀကိဳပိတ္ထားတာ။ အလံုပိတ္ထားတဲ့ ဗုိလ္ေျခတစ္ေထာင္ဖြင့္မွ ပြင့္တဲ့တံခါးႀကီး ေခြးနက္ႀကီးက အသာေလးပဲ ခုန္ေက်ာ္ၿပီး ၀င္လုိက္တယ္။ မုဆုိးကလဲ ေနာက္က ခုန္ေက်ာ္၀င္လုိက္တာ သူတုိ႔အတြက္ေတာ့ အဆင္သင့္လုိက္တာ၊ ဂံုးေက်ာ္တံတားေတာင္မလုိေတာ့ဘူး။ ဘုရင္ႀကီးလည္း ေၾကာက္လန္႔တၾကားနဲ႔ မိဖုရားေတြ ရံေရြေတာ္ေတြ အကုန္ေခၚၿပီး နန္းမေဆာင္ထဲ၀င္ပုန္းေနၾကတာ။ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ မေၾကာက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရတဲ့ ဘုရင္ႀကီးဟာ အတားအဆီးမဲ့ ေခြးနက္ႀကီးနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ဟန္ေဆာင္တရားေတြ ေျမာင္းထဲေရာက္ကုန္ေတာ့တယ္။ ေခြးနက္ႀကီးက ဘုရင့္ျပာသာဒ္ေလသာျပဴတင္းေပၚ ေမးတင္ၿပီး အသံက်ယ္ႀကီးနဲ႔ တ၀ုန္း၀ုန္း ေဟာင္ေလသတဲ့။ ဘယ္ေလာက္ အင္အားပ်င္းတဲ့အသံလည္းဆုိရင္ အထက္ဘ၀ဂ္ ေအာက္ အ၀ီစိကေတာင္ ထုတ္ခ်င္းေပါက္ ၾကားရသတဲ့။
ဘုရင္ႀကီးက ေခြးေနာက္က မုဆုိးကို လွမ္းေမးတယ္။
ခင္ဗ်ားေခြးႀကီးက ဘာလုိ႔ ဒါေလာက္ ဆူညံေနေအာင္ ေဟာင္ေနရတာလဲ။
ဆာလို႔ ေဟာင္ေနတာပါ မင္းႀကီး။
ဒါနဲ႔ နန္းတြင္းရွိသမွ် အသားေတြ အကုန္ေကၽြးခိုင္းတယ္။ ေကၽြးသမွ်အကုန္စားၿပီး ေဟာင္တာပဲ။ ေဟာင္တာက သူ႔အလုပ္ေလ။ ေကၽြးလဲ ေဟာင္ၿမဲေဟာင္မွာေပါ့။ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ေမးတယ္။ ဆာလုိ႔ေဟာင္တာဆုိလို႔ ေကၽြးၿပီးၿပီ။ ခုလဲ ေဟာင္ေနေသးတယ္။ ဘာေၾကာင့္တုန္းဗ်ာ။
သူက အဲဒီအသားေတြ စားခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ ရန္သူေတြရဲ႕ အသားေတြကို စားခ်င္ေနတာ။ ဒါေၾကာင့္ ေဟာင္ေနတာ။
ဒါျဖင့္ သူ႔ရန္သူေတြဆုိတာက ဘယ္လုိလူေတြတုန္း။
မင္းႀကီး မတရားလုပ္ေနတဲ့သူေတြဟာ သူ႔ရန္သူေတြပဲ။ ရဟန္းေတြကလည္း ရဟန္းအလုပ္မလုပ္ဘဲ လယ္ထြန္၊ ေၾကြးေပး၊ အတိုးေပး၊ မရေတာ့ရန္ျဖစ္၊ ရေတာ့ သားမယားေကၽြး၊ ေလာင္းကစားဒုိင္လုပ္ေနရင္ အဲဒါ ရန္သူပဲ။ ဒီေခြးႀကီးက စားလိမ့္မယ္။ လူေတြကလည္း မိဘကို မလုပ္ေကၽြးတဲ့အျပင္ ေစာ္ကား၊ သူမ်ားသားမယား ျပစ္မွား၊ လုယက္တုိက္ခုိက္၊ လိမ္ညာလွည့္ဖ်ားေနရင္ သူတို႔ဟာ ရန္သူပဲ။ ဒီေခြးႀကီးက စားလိမ့္မယ္။ ဒီလို တရားပ်က္တဲ့သူေတြထဲမွာ သင္မင္းႀကီးလည္း ပါတယ္။ တုိင္းသူျပည္သားေတြအတြက္ ငဲ့ကြက္မႈဆုိတာမရွိဘူး။ မလိုရင္ မလိုသလုိလုပ္ေနတာ။ တရားတာ မတရားတာက သင္မင္းႀကီးရဲ႕ ပါးစပ္ထဲမွာပဲ ရွိေနတာ။ သင္မင္းႀကီးရဲ႕ ဘက္ေတာ္သားေတြဆုိရင္ ဘာေတြဘယ္လုိပဲ မတရားလုပ္ေနပါေစ၊ သင္မင္းႀကီးက ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ေနတယ္။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတယ္။ သင္မင္းႀကီးနဲ႔ ဘာမွ ပတ္သက္မႈမရွိရင္ေတာ့ အေရးယူတယ္။ မလုိတစ္မ်ိဳး လိုတစ္မ်ိဳး။ တိုင္းသူျပည္သားေတြမွာ ဘာကုိမွ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ပိုင္ဆုိင္ခြင့္ မရွိေအာင္၊ သင္မင္းႀကီးဘက္ေတာ္သားေတြကုိသာ လုပ္ကုိင္ခြင့္ေပးထားၿပီး က်န္တဲ့သူေတြကုိ အခြန္ျဖင့္ႏွိပ္စက္၊ အပုိင္သိမ္းယူၿပီး ဒုကၡေပး၊ လာဘ္ကိုလည္း ေပးသေလာက္ယူ၊ ၿပီးရင္ ဘာတစ္ခုကိုမွ တာ၀န္ယူလုပ္မေပးဘဲ ထားေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ေပးလည္း ထပ္ယူၿပီး ဒီလုိခ်ည္း လုပ္ေနတာ။ ဂုတ္ေသြးတင္မကဘဲ လည္ေခ်ာင္းေသြးပါ စုပ္ေနတဲ့ သင္မင္းႀကီးေၾကာင့္ ျပည္သူေတြ ကုိယ္ဆင္းရဲ စိတ္ဆင္းရဲျဖစ္ေနရရွာတယ္။ သင္မင္းႀကီးတုိ႔ လူနည္းစုေလးပဲ ေကာင္းေကာင္းစား ေကာင္းေကာင္းသံုးေနတာ သင္မင္းႀကီးက ငါ့ႏုိင္ငံတုိးတက္လွၿပီ ထင္ေနတာ။ တကယ္ေတာ့ သင္မင္းႀကီးကအစ မတရားလုပ္ေနတာပဲ။ သင္မင္းႀကီးကုိ ပထမဆံုး စၿပီး စားလိမ့္မယ္လို႔ေျပာလုိက္ေတာ့ ေခြးႀကီးက ရပ္ၿပီး စားမယ္လုပ္၊ မင္းႀကီး ေနာက္ပက္လက္လန္လဲက်သြားခုိက္ သိၾကားမင္းက ေကာင္းကင္ပ်ံတက္ၿပီး-
မင္းႀကီး ငါ သိၾကားမင္းျဖစ္တယ္။ ရဟန္းရွင္လူတရားပ်က္ေနလုိ႔ ငါလာတာ။ ကုသုိလ္ကုိ ေမ့ေနတဲ့သူေတြဟာ ေသၿပီးေနာက္ အပါယ္ခ်ည္းေရာက္ၾကတယ္။ အပါယ္တံခါးပြင့္ၿပီး နတ္ျပည္တံခါးပိတ္ေနတယ္။ ဒီေန႔ကစၿပီး တရားပ်က္တဲ့သူေတြကုိ ေဟာဒီေခြးႀကီးက စားလိမ့္မယ္။ မင္းႀကီး တရားပ်က္ရင္ မင္းႀကီးကိုစားမယ္။ ရဟန္းရွင္လူေတြ တရားပ်က္ရင္ ရဟန္းရွင္လူ ပ်က္တဲ့သူကို စားမယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းႀကီး မေမ့ေလ်ာ့ပါနဲ႔ဟု မွာၾကားခဲ့ပါသတဲ့။
ဒီလုိနဲ႔ သိၾကားမင္းက လာၿပီး ကုသုိလ္ဆုိတာ ဘာလဲ၊ အကုသုိလ္ဆိုတာ ဘာလဲဆုိတာ သိနားလည္ေအာင္ မင္းႀကီးအား ရွင္းျပၿပီး သာသနာျပဳလုိက္တာ။ မင္းႀကီးလည္း ေခြးအစားခံရမွာေၾကာက္တာနဲ႔ တစ္တိုင္းျပည္လံုးရွိ ရဟန္းရွင္လူတို႔အား တရားမပ်က္ေစရန္၊ ဒါန၊ သီလ ေဆာက္တည္က်င့္သံုးၾကရန္ စည္လည္ေစတယ္။ ထိုအခါမွ သိၾကားမင္းလည္း ေခြးနက္ေယာင္ေဆာင္မာတလိအားေခၚၿပီး တာ၀တႎသာ ျပန္တက္သြားေတာ့တယ္။ ထုိအခါမွစ၍ ရဟန္းရွင္လူေတြလည္း ဒါနျပဳ သီလေတြ ေဆာက္တည္ၾက၊ ဘုရင္ႀကီးလည္း မင္းက်င့္တရားႏွင့္အညီ တိုင္းျပည္ကိုအုပ္ခ်ဳပ္။ ကြယ္လုလုျဖစ္ေနတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းတရားသာသနာ ထိုအခါမွစ၍ အႏွစ္တစ္ေထာင္ျပန္တည္ေလသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ သိၾကားသာသနာ အႏွစ္တစ္ေထာင္တည္တယ္လို႔ ေလာကမွာ ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္ေလ။
ဇာတ္ေတာ္ကုိ ေပါင္းလုိက္ေတာ့ ထုိစဥ္က မာတလိက ယခုအခါ အာနႏၵာ၊ သိၾကားမင္းက ငါဘုရားျဖစ္သတည္းဟူ၍။
မဟာကဏွဇာတ္ (၅၅၀ ဇာတ္ေတာ္)
ေဒါက္တာအရွင္ပါရမီ
No comments:
Post a Comment