၀ိပႆနာဆုိတာ သာသနာတြင္းတရား။ သို႔ေသာ္ ကလ်ာဏမိတၱ- ဆရာေကာင္းသမားေကာင္း ေပါင္းမိမွလည္း ေတြ႔ႏုိင္ျပန္တယ္။ ဆရာေကာင္းဆုိတာကလည္း ၀ိပႆနာမလုပ္မီ ဒိ႒ိခြာေပးႏုိင္မွ ဆရာေကာင္းလို႔ မွတ္ရမယ္။ ဒိ႒ိမကြာတဲ့ ၀ိပႆနာဟာ အားနဲတဲ့၀ိပႆနာ- ဒုဗၺလ၀ိပႆနာလို႔ေခၚတယ္။ ဒိ႒ိကြာေအာင္ ရွင္းလင္းသင္ျပေပးၿပီးမွသာ အားထုတ္လုိက္ရင္ ဒိ႒ိ အသိနဲ႔ကြာေနၿပီျဖစ္လို႔ ကိုယ္အားထုတ္တဲ့ ၀ိပႆနာဟာ အားေကာင္းတဲ့ ၀ိပႆနာ- ဗလ၀၀ိပႆနာျဖစ္တယ္။ အားနဲတဲ့၀ိပႆနာက ကုသုိလ္ေတာ့ ရပါတယ္။ မဂ္ဉာဏ္ ဖုိလ္ဉာဏ္ေတာ့ မရဘူး။ ဒီေတာ့လဲ အားထုတ္ရၿပီး အခ်ိန္ကုန္ရက်ိဳးမနပ္၊ သာသနာနဲ႔ေတြ႕ရက်ိဳးမနပ္ျဖစ္ရတတ္တယ္။ ဒါ ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ရသလဲဆုိေတာ့ ဒိ႒ိမျပဳတ္ဘဲနဲ႔ အားထုတ္မိတဲ့အတြက္ပဲ။ အားေကာင္းတဲ့၀ိပႆနာကေတာ့ ကုသုိလ္လည္း ရတယ္၊ တကယ္ ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အားထုတ္ရင္ မဂ္ဉာဏ္ ဖိုလ္ဉာဏ္လည္း ရႏုိင္တယ္၊ နိဗၺာန္လည္း ရႏုိင္တယ္။
၀ိပႆနာကေတာ့ ခႏၶာထဲမွာ ႐ႈတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒိ႒ိမကြာလုိ႔ရွိရင္လည္း မဂ္ဉာဏ္ ဖုိလ္ဉာဏ္မရႏုိင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးမိန္႔ေတာ္မူတာက “ဒိ႒ိခြါမႈကို ေရွ႕ထား၊ ႐ႈမႈကုိေနာက္ထား”တဲ့။ ဒိ႒ိ ၀ိစိကိစၧာကို ေရွးဦးစြာ ဆရာသမားက ခြါမေပးႏုိင္ခဲ့လို႔ရွိရင္ ဘယ္လုိပင္အားထုတ္ျငားေသာ္လည္း ဒိ႒ိ ၀ိစိကိစၧာဆိုတဲ့ ကိေလသာက ၀င္တားလုိက္တယ္။ ဒီလို မဂ္ဉာဏ္ဖုိလ္ဉာဏ္ကုိ တားႏုိင္တဲ့တရား ငါးပါးရွိတယ္။
၁။ ကိေလသႏၲရာယ္- ကိေလသာက မဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္မရေအာင္တားတာ။
၂။ ၀ိပါကႏၲရာယ္- အက်ိဳးေပး၀ိပါက္ကမဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္မရေအာင္တားတာ။
၃။ ကမၼႏၲရာယ္- ကုိယ္ျပဳမိခဲ့တဲ့ကံႀကီးတစ္ခုခု (ပဉၥာနႏၲရိယကံႀကီးငါးပါးတြင္ တစ္ပါးပါး)ကမဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္မရေအာင္တားတာ။
၄။ အရိယူပ၀ါဒႏၲရာယ္- အရိယာတို႔အေပၚ စြပ္စြဲေျပာဆုိခဲ့ဘူးတဲ့အျပစ္ေတြက မဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္မရေအာင္တားတာ။
၅။ အာဏာ၀ီတိကၠမႏၲရာယ္- ဘုရားမိန္႔ေတာ္မူထားတဲ့ က်င့္၀တ္၊ သိကၡာပုဒ္၊ ၀ိနည္းေတာ္ေတြကို ခ်ဳိးေဖာက္ျခင္း၊ ဘုရားအာဏာဖီဆန္ျခင္းက မဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္မရေအာင္တားတာ။
ကိေလသႏၲရာယ္ဆုိတာ အထူးသျဖင့္ ကိေလသာ (၁၀)ပါးထဲမွာ ဒိ႒ိ ၀ိစိကိစၧာ ကိေလသာက ၀င္တားထားျပန္ေတာ့လဲ ပထမမဂ္ဉာဏ္မဂ္ဖုိလ္ပင္ မရႏုိင္ျပန္ဘူး။ ဒီလုိ အထားအဆီးကုိ ဖယ္ရွားဖုိ႔အတြက္ ဒိ႒ိကြာဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒိ႒ိကြာဖုိ႔အတြက္ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ျပရပါတယ္။ နားလည္ေအာင္ အရင္လုပ္ရပါမယ္။ ဥပမာ ဖေယာင္းရွိလုိ႔ မီးေတာက္တယ္၊ ဖေယာင္းကုန္္ေတာ့ မီးၿငိမ္းတယ္။ ဒါဟာ အေၾကာင္းခ်ဳပ္လုိ႔ အက်ိဳးခ်ဳပ္တာပဲ။ အေၾကာင္းအက်ိဳးမွ်သာ ရွိတယ္။ ထိုနည္းတူပဲ ကုိယ့္ခႏၶာထဲမွာလဲ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါမရွိ၊ ဒိ႒ိ မပါေတာ့ပါဘူး။ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့မီး။ ဖေယာင္းတည္းဟူေသာ အေၾကာင္းမရွိရင္လည္း ဒီမီး မရွိႏုိင္ဘူးဆုိျပန္ေတာ့ အေၾကာင္းကင္း၍ ျဖစ္ေနတဲ့မီးမဟုတ္ဘူး။ အေၾကာင္းျဖစ္၍ အက်ိဳးျဖစ္ေနတာ။ အေၾကာင္းခ်ဳပ္ျပန္ေတာ့လည္း အက်ိဳးက ခ်ဳပ္ရျပန္တယ္ဆုိေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ ဒီမီးျဖစ္ေနပါလိမ့္မလဲဆိုတဲ့ သံသယ ၀ိစိကိစၧာ မလာေတာ့ဘူး။ ဒီလိုဆုိေတာ့လဲ ဒိ႒ိေရာ ၀ိစိကိစၧာပါ စင္သြားတယ္။ ဒီဒိ႒ိ ၀ိစိကိစၧာတုိ႔ကုိ စင္ေအာင္ အရင္ဆံုး အသိနဲ႔ခြာေပးထားမွ ကိေလသႏၲရာယ္ကလြတ္ေျမာက္တာ။ ဒီကိေလသႏၲရာယ္က မဂ္ဖုိလ္တားတတ္တာကိုး။
၀ိပါကႏၲရာယ္ဆုိတာက ဒိဟိတ္၊ အဟိတ္၊ တိရစၧာန္ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ ကုိယ့္အက်ိဳးေပးနဲ႔ကုိယ္ပဲ။ ဘယ္လုိ တရားအားထုတ္ေပမယ့္ တရားထူးမရႏုိင္ဘူး။ အက်ိဳး၀ိပါက္က တားထားတာ။ ဆြံ႕အနားမၾကားစသည္ေတြလဲ ဒီအထဲပါသြားတာေပါ့။ ဒါကို ကုိယ့္အက်ိဳးေပးက ခ်ဳိ႕ယြင္းေနတာေၾကာင့္ ၀ိပါကႏၲရာယ္တဲ့။
ကမၼႏၲရာယ္ဆိုတာက ကုိယ္က်ဴးလြန္ထားတဲ့ကံက တားျမစ္တာ။ ပဉၥာနႏၲရိယကံဆုိတဲ့ ကံႀကီးငါးပါး တစ္ပါးပါး က်ဴးလြန္ထားမိရင္ ဘယ္လုိဆရာေကာင္းေတြ႔ေတြ႔ ဘယ္လုိအားေပါက္ေအာင္ အားထုတ္သည္ျဖစ္ေစ တရားထူးမရႏိုင္ဘူး။ ကံက တားျမစ္ထားတာ။
အရိယူပ၀ါဒႏၲရာယ္ဆုိတာက အရိယာပုဂၢိဳလ္တို႔ကုိ စြပ္စြဲေျပာဆုိထားမိတာ။ အဲလုိ စြပ္စြဲမိထားရင္လည္း ကုိယ္ဘယ္လုိအားထုတ္သည္ျဖစ္ေစ တရားမရႏုိင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္ ေျပာမွားဆုိမွား ရွိထားခဲ့ရင္ ေတာင္းပန္ေပးရတယ္။ မေတာင္းပန္ရင္ အဲဒီအမွားက တရားမတက္ေအာင္ ပိတ္ထားခံရတတ္တယ္။ အဲဒါမ်ိဳးကို ၀ိပါကႏၲရာယ္လုိ႔ေခၚတယ္။ သီဟုိဠ္ေခတ္က ရဟန္းႏွစ္ပါး ဆြမ္းခံျပန္၊ မေထရ္ႀကီးက ဗိုက္ဆာတာနဲ႔ ရြာကအထြက္ လမ္းသြားရင္းပဲ သပိတ္ထဲရလာတဲ့ယာဂု (ဆန္ျပဳတ္)ကုိ သပိတ္နဲ႔ ေမာ့ေသာက္လုိက္တာ။ ဒီေတာ့ ေနာက္ကရဟန္းငယ္က “ဒီမေထရ္ႀကီးႏွယ္ ကုိယ့္ဣေျႏၵကုိယ္မွ မဆယ္ႏုိင္ဘူး။ သြားရင္းလာရင္း ဆန္ျပဳတ္ေမာ့ေသာက္ရတယ္လို႔”ဆိုၿပီး စိတ္ထဲက ကဲ့ရဲ႕ အျပစ္တင္ေနလုိက္တာ။ ဟုိမေထရ္ႀကီးက သိေနတယ္။ ရဟႏၲာႀကီးကုိး။ ဒါေၾကာင့္ မေထရ္ႀကီးက “ငါ့ရွင္ တရားဘယ္အဆင့္ေရာက္ၿပီလဲ”လို႔ ေမးလုိက္တယ္။ ”တပည့္ေတာ္ ေသာတာပန္ပါဘုရား”။“ငါ့ရွင္ ဒါဆို ေရွ႕ဆက္ အားမထုတ္နဲ႔ေတာ့”တဲ့။ ဒီေတာ့မွ အဲဒီရဟန္းငယ္ဟာ “ငါေတာ့ ရဟႏၲာကုိ စိတ္နဲ႔ ျပစ္မွားမိသြားၿပီ”လုိ႔ သိလုိက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း၀န္ခ်ေတာင္းပန္ရတယ္တဲ့။ အလိုေတာင္းပန္လုိက္ျပန္ေတာ့လဲ ဆက္လက္အားထုတ္ရင္ တရားျပန္တက္တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ မွားမိတဲ့အျပစ္ေတြရွင္ရင္ ေက်ပါေစေတာ့ဆုိၿပီး တရားမထုိင္မီမွာ ဦးစြာ ရတနာသံုးပါး မိဘဆရာသမားတုိ႔ကုိ ကန္ေတာ့ရတယ္ေလ။
အာဏာ၀ီတိကၠမႏၲရာယ္ဆုိတာကေတာ့ ဘုရားရွင္က အာဏာနဲ႔ တားျမစ္ထားခဲ့တဲ့ သိကၡာပုဒ္ေတြကို ခ်ိဳးေဖာက္ရင္ ဘုရားအာဏာဖီဆန္ရာေရာက္တဲ့အတြက္ လူေတြအတြက္ ငါးပါးသီလ၊ ရဟန္းေတာ္ေတြအတြက္ (၂၂၇)ပါးေသာ သိကၡာပုဒ္၊ သာမေဏေတြအတြက္ လိင္ (၁၀)ပါး၊ ဒဏ္ (၁၀)ပါး ေစာင့္ေရွာက္ထိန္းသိမ္းရတာေပါ့။ အဲဒါေတြ ဆုိင္ရာဆုိင္ရာ ပုဂၢိဳလ္က ကိုယ့္ဆိုင္ရာဆုိင္ရာ သီလကို မလံုၿခံဳရင္ ဘုရားအာဏာဖီဆန္ရာေရာက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ အာဏာဖီဆန္မႈသည္လည္း မဂ္ဖုိလ္ကို တားျမစ္တဲ့တရားပါပဲ။
ဒါျဖင့္ ဒီအထဲမွာ ကံႀကီးကေတာ့ မည္သူမွ် မထုိက္ခဲ့ၾကတာမ်ားပါတယ္။ အလြန္အင္မတန္ဆုိး၀ါးမွသာ အေမအေဖကို ေစာ္ကားၾကတာေလ။ အက်ိဳးေပးအေနနဲ႔ကလည္း လူတိုင္းဟာ ျဖစ္ပ်က္ေလာက္ေတာ့ ျမင္ႏုိင္ နားလည္ႏုိင္တာေၾကာင့္ ရုပ္နာမ္ကြဲ၊ ျဖစ္ပ်က္ျမင္ရင္ တိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္လို႔ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက သတ္မွတ္ခ်က္ခ်ေပးလုိက္တယ္။ စြပ္စြဲမိ ေ၀ဘန္မိ ကဲ့ရဲ႕မိတာေတြကေတာ့ ၀န္ခ်ေတာင္းပန္လုိက္ရင္ ေပ်ာက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးတစ္ခ်က္ကလည္း ကုိယ္နဲ႔ဆုိင္ရာ သီလလံုၿခံဳေနရင္ ၿပီးတာပဲ။ ဒါေတြအားလံုးၿပီးျပည့္စံုေနၿပီဆိုရင္ ဒီအထဲမွာ အေရးတႀကီး အလုပ္လုပ္မွ ရွင္းမယ့္ အႏၲရာယ္က ကိေလသႏၲရာယ္။ ကုိယ့္ခႏၶာအတြင္းမွာ ၀င္ငုတ္ျမဳပ္ေနတဲ့ ဒိ႒ိကိေလသာ။ ဒီဒိ႒ိကိေလသာကို အရင္ရွင္းၿပီးမွ တရားအားထုတ္။
ဒိ႒ိခြါခ်င္ရင္ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္နားလည္ရမယ္၊ သစၥာနားလည္ရမယ္။ ႏွစ္ခ်က္။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ကုိ ေၾကာင္းက်ိဳးဆက္ပံု၊ အေၾကာင္းျဖစ္၍ အက်ိဳးျဖစ္၊ အေၾကာင္းခ်ဳပ္၍ အက်ိဳးခ်ဳပ္ပံုေတြ ရွင္းရွင္းသိလာတဲ့အခါမွ ဒိ႒ိသံုးမ်ိဳးက ရွင္းထြက္သြားတာ။ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါမဟုတ္၊ ငါမဟုတ္သူမဟုတ္၊ အေၾကာင္းအက်ိဳးသာဟုတ္၏လို႔ နားလည္တာနဲ႔ သကၠာယဒိ႒ိျပဳတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ “အေၾကာင္းထဲမွာ ဉာဏ္ရွင္းေတာ့ ၀ိစိကိစၧာေသ၊ အက်ိဳးထဲမွာ ဉာဏ္ရွင္းေတာ့ ဒိ႒ိျပဳတ္”ဆိုၿပီး မူေသမွတ္ႏုိင္ပါတယ္။ အေၾကာင္းကလည္း ျဖစ္ၿပီးပ်က္၊ အက်ိဳးေနာက္မလုိက္ဘူး။ အက်ိဳးကလည္း ျဖစ္ၿပီးပ်က္၊ မၿမဲဘူးလို႔သိတာနဲ႔ သႆတဒိ႒ိျပဳတ္တယ္။ အေၾကာင္းက အက်ိဳးကို ျဖစ္ေစတယ္၊ ေၾကာင္းက်ိဳးေတာ့ဆက္ေနတယ္။ ဒါ႐ိုက္ တစ္ဆက္တည္းဆက္ေနတာမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ဘူး။ အေၾကာင္းက တစ္ျခား အက်ိဳးကတစ္ျခား ဒီလို မဆီမဆုိင္ျဖစ္ေနၾကတာလည္းမဟုတ္ဘူး။ ဆုိင္ရာဆုိင္ရာအက်ိဳးကိုေတာ့ ျဖစ္ေစတာပဲ။ ျပတ္စဲသြားတာမ်ိဳးမဟတ္ဘူးလုိ႔ သိလုိက္တာနဲ႔ ဥေစၧဒဒိ႒ိျပဳတ္တယ္။
၀တၳဳသာဓကအေနနဲ႔ထုတ္ျပရရင္ မူလပဏၰာသပါဠိေတာ္မွာ လာတဲ့ သာတိရဟန္းဆုိတာ ဘုရားလက္ထက္က ရွိခဲ့တယ္။ သာတိရဟန္းဟာ ခႏၶာငါးပါးရွိတယ္လို႔ လက္ခံတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕ခႏၶာေလးပါးကေတာ့ မၿမဲဘူး။ ေသတယ္ဆုိလဲ ဟုတ္တယ္။ ဒါကို သူလက္ခံတယ္။ ၀ိညာဏကၡႏၶာဆိုတဲ့ စိတ္ကေတာ့ မေသဘူးတဲ့။ ဒီခႏၶာႀကီးေသသြားရင္ သူကထြက္သြားၿပီး လူျဖစ္ခ်င္လည္းျဖစ္မယ္။ နတ္ျဖစ္ခ်င္လည္းျဖစ္မယ္။ အပါယ္ေရာက္ခ်င္လည္းေရာက္မယ္။ ၀ိညာဏကၡႏၶာက ဘံုေျပာင္းတယ္၊ ဘ၀ေျပာင္းတယ္၊ အသက္ထြက္တယ္ဆိုၿပီး ယူဆတာမ်ိဳးပါ။ သူက ဒီလုိယူထားတာ။ က်န္ခႏၶာေလးပါးကေတာ့ မၿမဲဘူးဆုိတာ လက္ခံတယ္၊ ၀ိညာဏကၡႏၶာကေတာ့ ၿမဲတယ္လို႔ သူယူဆထားတာေလ။ တည္ၿမဲ သႆတအေနနဲ႔ယူဆထားတာျဖစ္လို႔ သႆတဒိ႒ိအယူလို႔ေခၚတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက “အသက္ထြက္သြားၿပီလို႔ မေျပာၾကပါနဲ႔”တဲ့။ မွာေတာ္မူပါတယ္။ သႆတဒိ႒ိျဖစ္မွာစိုးလုိ႔ပါပဲ။ အဲလိုသႆတဒိ႒ိခံေနရင္လည္း “၀ိပႆနာအလုပ္ကုိ အာေပါက္ေအာင္ အားထုတ္ျငားေသာ္လည္း မဂ္ဉာဏ္ ဖုိလ္ဉာဏ္မရလုိ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်”လို႔ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ျပတ္သားစြာ မိန္႔ေတာ္မူထားပါတယ္။
၀ိညာဏ္ဆုိတာ ဒီေနရာမွာျဖစ္ ဒီေနရာမွာခ်ဳပ္ပါတယ္။ နားထဲမွာၾကားစိတ္ေပၚ နားထဲမွာပဲ ခ်ဳပ္တယ္။ ၀ိညာဏ္ေျပာင္းလုိ႔မရပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ဘုရားက သာတိရဟန္းကုိ အေခၚခိုင္းၿပီး ေမးျမန္းစစ္ေဆး၊ သူကလည္း သူဒီလုိယူဆထားေၾကာင္း ၀န္ခံေလတယ္။ ဒါျဖင့္ မင္းယူထားတဲ့ ၀ိညာဏ္ဆုိတာ ဘယ္လုိလဲ၊ ေျပာစမ္းပါဦး။ ၀မ္းထဲမွာရွိတဲ့၀ိညာဏ္ေလးဟာ လူေသတာနဲ႔ ထြက္သြားတာပဲ၊ ဒီခႏၶာနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ေကာင္းေမြ ဆုိးေမြ ဟုိမွာ သြားၿပီး သူခံရစံရတယ္။ ငါလုပ္ထားတာပဲ ငါသြားခံစားမယ္ဆုိၿပီး ၀ိညာဏ္ေလးက သြားၿပီးခံစားတယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ ဘုရားရွင္က သာတိရဟန္းေတာ့ ၀ိညာဏ္ကုိ ၿမဲတယ္လုိ႔ ယူဆေနတယ္၊ ဒါကုိ သူမစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ျဖစ္ေနၿပီ၊ စြဲေနၿပီ။ မဂ္ဖုိလ္မၿပီး အခ်ည္းအႏွီးပုဂၢိဳလ္ပဲ။ ဒီအယူကို မစြန္႔သမွ် ဒီဘ၀ မဂ္ဖုိလ္မရႏိုင္ဘူးလို႔ ဘုရားက ေဟာလုိက္ေတာ့ သာတိရဟန္းခမ်ာ ေခါင္းငိုက္စုိက္က်သြားေလေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒိ႒ိမကြာတဲ့၀ိပႆနာဟာ ကုသိုလ္ေတာ့ရတယ္၊ နိဗၺာန္မရဘူး။ ဒိ႒ိကြာၿပီးအားထုတ္တဲ့၀ိပႆနာမွ ကုသုိလ္လည္းရ နိဗၺာန္လည္းရတယ္။
ဒိ႒ိခြါခ်င္ရင္ ခႏၶာ့ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ကိုလည္းသိရမယ္၊ ခႏၶာဒုကၡသစၥာကိုလည္း သိရမယ္။ ခႏၶာဒုကၡသစၥာကုိ နားလည္ၿပီး ဉာတပရိညာနဲ႔ နားလည္ၿပီးေတာ့မွ တီရဏပရိညာပြားပါ။ သာတိရဟန္းက ၀ိညာဏ္ဆုိတာ ဘံုေျပာင္းတယ္၊ ဘ၀ေျပာင္းတယ္။ ဒီဘ၀လုပ္ထားတဲ့ကံ ေနာက္ဘ၀မွပဲ ျပန္ခံစားေတာ့မယ္ဆိုတဲ့သေဘာပဲ။ အဲဒါ သႆတဒိ႒ိ၀င္ေနတာ။ ကမၼႆကတာဉာဏ္ေတာ့ ျဖစ္ပါတယ္။ ၀ိပႆနာဉာဏ္မျဖစ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မဂ္ဖိုလ္မရတာ။ ကိေလသာက တားျမစ္ထားလုိက္တာ။ ဒါေၾကာင့္ ကုသုိလ္ေတာ့ရတယ္၊ နိဗၺာန္မေရာက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အလွဴအတန္းလုပ္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ေတာင္ သကၠာယဒိ႒ိအရင္ျဖဳတ္ၿပီးမွ သစၥာသိေအာင္လုပ္ၿပီးမွ လွဴပါတန္းပါ။ ဒီ၀ဋ္က ကၽြတ္ေအာင္လို႔ လွဴတန္းပါတယ္ဆုိေတာ့ ကမၼႆကတာဉာဏ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သစၥာႏုေလာမိကဉာဏ္ျဖစ္လာတယ္။
သာတိရဟန္းကေတာ့ ၀ိညာဏ္ကေလးဟာ လူေသရင္ထြက္သြားတယ္။ ေရာက္ရာဘ၀မွာ သူလုပ္ထားတဲ့ ေကာင္းက်ိဳးမေကာင္းက်ိဳးကုိ ခံစားတယ္ဆိုေတာ့ ၀ိညာဏ္က ခႏၶာေျပာင္းတယ္၊ သံသရာပတ္တယ္လုိ႔ယူဆလုိက္တာပဲ။ ဒါဟာ သႆတဒိ႒ိအယူပဲ။ ဒီအယူရွိေနသေရြ႕ နတ္ရြာသုဂတိေလာက္သာေရာက္ႏုိင္တယ္၊ နိဗၺာန္မေရာက္ႏုိင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကိေလသႏၲရာယ္က တားခ်လုိက္တာ မင္း မဂ္ဖုိလ္မၿပီး အခ်ည္းအႏွီးျဖစ္တဲ့ သာတိလို႔မွတ္လိုက္ေတာ့။ ဘုရားက အမိန္႔ခ်လုိက္တာ၊ သာတိ မိႈင္က်သြားတယ္။ သူ႔အယူ ဘုရားခၽြတ္တာေတာင္ မစြန္႔ဘူး။ အယူမစြန္႔ႏိုင္လို႔ မိႈင္က်သြားတာ။ ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္စရာေကာင္းလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒိ႒ိကိုအရင္ရွင္းၿပီးမွ တရားအားထုတ္၊ မရွင္းဘဲနဲ႔အားထုတ္ရင္ေတာ့ ေမာတာပဲ။ သာမညကုသုိလ္နဲ႔ အခ်ိန္ကုန္သြားမယ္။
ဘုရားက ေနာက္ကရဟန္းေတြကုိ မင္းတုိ႔ေကာ သာတိလို အယူရွိပါသလားလို႔ ေမးလုိက္တယ္။ တပည့္ေတာ္တုိ႔က အဲလုိမယူပါဘုရား။ မ်က္စိနဲ႔အဆင္းတုိက္ေတာ့ ျမင္စိတ္ျဖစ္ပါတယ္၊ မတိုက္ရင္မျဖစ္ပါဘူး၊ ဒီျမင္စိတ္ မ်က္လံုးထဲမွာေပၚၿပီး မ်က္လံုးထဲမွာပဲ ပ်က္ရပါတယ္။ ဘယ္မွ မေျပာင္းႏုိင္ပါဘူး။ က်န္တဲ့၀ိညာဏ္ေတြကိုလည္း ဒီအတုိင္းပဲနားလည္ပါတယ္ဘုရားလို႔ေလွ်ာက္ၾကတယ္။
ဒီေတာ့ ဘုရားက ၀ိညာဏ္ကုိ ျဖစ္ပ်က္လုိ႔မွတ္။ ၀ိညာဏ္ဟာ ဘယ္မွေရႊ႕မျဖစ္ႏုိင္ ေျပာင္းမျဖစ္ႏုိင္။ ျဖစ္ၿပီးပ်က္တဲ့တရားသာျဖစ္လုိ႔ ျဖစ္ပ်က္လုိ႔သာမွတ္။ ငါဘုရားလည္း ဒီလိုပဲေဟာတယ္ဟုမိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။
ဥပမာ ျမင္စိတ္ေပၚတယ္ဆုိပါစို႔။ မ်က္လံုးထဲေပၚ မ်က္လံုးထဲမွာပဲ ပ်က္ရတယ္။ ဘယ္မွမေရႊ႕ပါဘူး။ ျမင္စိတ္က အနိစၥ၊ သိတဲ့ဉာဏ္က မဂၢ။ ဒီလို အနိစၥနဲ႔ မဂၢနဲပတည့္ေနတဲ့အခါ ငါျမင္တယ္ဆုိတဲ့ ဒိ႒ိ မလာႏုိင္ဘဲနဲ႔ ေသသြားတယ္။ ဒီေနရာေပၚ ဒီေနရာခ်ဳပ္တယ္လုိ႔ သိတာက ၀ိပႆနာသမၼာဒိ႒ိ။ ဒီသမၼာဒိ႒ိလာေတာ့ မိစၧာဒိ႒ိေသသြားတယ္။ ဒါဟာ ဒိ႒ိပဋိစၥသမုပၸါဒ္ျပတ္ထြက္သြားတာပဲ။ အေၾကာင္း ဒိ႒ိေသေတာ့ အက်ိဳးေပး အပါယ္ေလးပါးခႏၶာေတြ မလာႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အပါယ္ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ ျပတ္ထြက္သြားတာတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ျပတ္ရသလဲဆုိရင္ ဓမၼအစစ္က ဒီေနရာမွာျဖစ္ ဒီေနရာမွာပ်က္၊ ဘယ္မွမေရြ႕ဘူး။ ဒီလုိသိေတာ့ ခုိင္တယ္ၿမဲတယ္ထင္ထားတဲ့ သႆတဒိ႒ိမလာႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ေျပာင္းေရႊ႕တယ္ဆုိတဲ့ သႆတဒိ႒ိလည္း မလာႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ငါမဟုတ္ဘူး၊ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္လို႔ အက်ိဳးေပၚလာတာလုိ႔ သိေနေတာ့လည္း သကၠာယဒိ႒ိျပဳတ္ေနတယ္။ ဥေစၧဒဒိ႒ိလည္း ျပဳတ္ေနတယ္။ ျဖစ္တာ ပ်က္တာေလးနဲ႔ ဉာဏ္ေလးနဲ႔ တည့္ေပးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒိ႒ိသံုးမ်ိဳးဟာ ဒီလုိခ်ဳပ္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႐ႈတုိင္း ႐ႈတုိင္း ဒီေနရာမွာ ျဖစ္၊ ဒီေနရာမွာ ပ်က္တယ္လို႔ ဉာဏ္ကေလးရေနတုိင္း အပါယ္တံခါး ပိတ္ေနတယ္။ အလိုပိတ္တယ္ဆုိတာ အပါယ္ပို႔မယ့္တရား ဒိ႒ိေတြ ခ်ဳပ္ေနလုိ႔ပါပဲ။ ဒီလို အေၾကာင္းအက်ိဳး သိမ္းဆည္းသိေနတဲ့အခါ ဘယ္လုိေၾကာင့္ျဖစ္ရပါလိမ့္မလဲဆုိတဲ့ ၀ိစိကိစၧာလည္း ေသေနတယ္ေလ။ ဒိ႒ိ၀ိစိကိစၧာေသေနလို႔လည္း အပါယ္တံခါးပိတ္ရတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အပါယ္တံခါးပိတ္တာက ၀ိပႆနာဉာဏ္၊ မဂ္ဉာဏ္။ အပါယ္ေလးပါးတံခါးဖြင့္တာက ဒိ႒ိ။ ၀ိပႆနာဉာဏ္၊ မဂ္ဉာဏ္ရလုိ႔ရွိရင္ အပါယ္ေလးပါးတံခါးပိတ္တယ္။ ဒီျပင္တရားေတြက ေခတၱပဲ ပိတ္ေပးႏုိင္တယ္၊ အေသပိတ္မေပးႏုိင္ဘူး။ ျဖစ္ပ်က္ ဒုကၡျမင္ေနေသးတယ္ဆုိရင္ တစ္ဘ၀ ႏွစ္ဘ၀ ပိတ္တယ္။ ဒုုကၡအဆံုးျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ျမင္ပါၿပီဆုိရင္ အၾကြင္းမဲ့ပိတ္ပါၿပီ။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုအပါယ္တံခါး ပိတ္ရပါသလဲဆုိေတာ့ မဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္တားတတ္တဲ့ ကိေလသႏၲရာယ္ အရင္ဖယ္ရွားေပးၿပီးမွ ၀ိပႆနာအားထုတ္ေတာ့ ဒီဉာဏ္ရင့္လာတာနဲ႔ မဂ္ဉာဏ္ေပၚလာတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒိ႒ိသတ္ဖုိ႔ အေရးအႀကီးဆံုးပါပဲ။ ဒိ႒ိသတ္ခ်င္ရင္လည္း ခႏၶာ့ပဋိစၥသမုပၸါဒ္နဲ႔ သစၥာနားလည္ရမယ္။ သာတိဟာ ဘုရားန႔ဲေတြ႕ခဲ့ပါလ်က္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္နိဗၺာန္နဲ႔လြဲရသလဲဆုိရင္ ဒိ႒ိအယူမစြန္႔လုိ႔ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒိ႒ိအယူကုိ စြန္႔ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာက အဓိကလုပ္ငန္းပါပဲ။ ဒီလုိအပ္ခ်က္ကလည္း ပဋိစၥသမုပၸါဒ္နဲ႔ သစၥာနားလည္မွ ၿပီးျပည့္စံုလိမ့္မယ္ဆိုတာ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
(သႆတဒိ႒ိအျပစ္ႀကီးပံု သာတိ၀တၳဳအဆက္၊ ညအလုပ္ေပးတရားေတာ္) (၁၆-၁၀-၆၁)
သစၥာေလးပါးတရားေတာ္ အမွတ္စဥ္ (၂၂) စာမ်က္ႏွာ (၁)
No comments:
Post a Comment