လူလုိသူလုိ

ပါဠိစာေပမွာ မႏုႆဆုိတဲ့ပုဒ္႐ွိတယ္။

ျမန္မာလုိေတာ့ “လူ”

မႏုႆကုိ လူလုိ႔ဘာသာျပန္တာက ဆင့္ပြါးအနက္အဓိပၸါယ္ျဖစ္တယ္။

မႏုႆ ဆုိတဲ့ပုဒ္ဟာ မန နဲ႔ ဥႆ ႏွစ္လုံးေပါင္းစပ္ထားတဲ့ပုဒ္။ 

မန ဆုိတာ စိတ္ ျဖစ္ၿပီး

ဥႆဆုိတာ ျမွင့္တင္ေပးတတ္တာ။ 

ဒါ့ေၾကာင့္ မနနဲ႔ ဥႆ ႏွစ္ပုဒ္ေပါင္းထားတဲ့ မႏုႆဆုိတဲ့ပါဠိပုဒ္ တုိက္႐ုိက္အဓိပၸါယ္က

“စိတ္ကုိျမွင့္တင္ေပးတတ္တဲ့သူ” ျဖစ္တယ္။

မႏုႆဆုိတဲ့ပါဠိပုဒ္ တုိက္႐ုိက္အဓိပၸါယ္အရဆုိရင္

သက္ရွိသတၱ၀ါမည္သူမဆုိ

တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္၊ တစ္လထက္တစ္လ၊ တစ္ရက္ထက္တစ္ရက္

မိမိရဲ႕ စိတ္ကုိ ျမင့္သထက္ျမင့္ေအာင္ ျမွင့္တင္ေပးတတ္တဲ့သူဆုိ္ မႏုႆ = လူလုိ႔ေခၚရမွာပဲ။

စိတ္ကုိျမွင့္တင္ေပးတတ္တာလဲ လူသားကပဲ စိတ္ကုိ ျမွင့္တင္ေပးတတ္တာ။

တိရိစၦာန္ေတြက သူတုိ႔စိတ္ကုိ အဆင့္မွီေအာင္ ျမွင့္တင္ မေပးတတ္ၾကဘူး။

တိရိစၦာန္ေတြမွာ ဘာသာတရားမရွိဘူး။

ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္အိမ္က ေခြးတစ္ေကာင္ကုိ

ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္က ၀ယ္ယူေမြးျမဴၿပီး

ဗုဒၶဘာသာ၀င္အိမ္မွာထားေပမဲ့ ဗုဒၶဘာသာေခြးျဖစ္မလာပါဘူး။

ေခြးဟာ သူ႔စိတ္ကုိ လူေတြလုိ အဆင့္မွီေအာင္ မေတြးေခၚတတ္ဘူး။ မျမွင့္တင္တတ္ဘူး။

ဒါ့ေၾကာင့္ သူတုိ႔ဟာ မႏုႆ = လူမဟုတ္ၾကဘူး။

မႏုႆဆုိတဲ့ပါဠိပုဒ္ တုိက္ရုိက္အဓိပၸါယ္အရ

မိမိစိတ္ကို အဆင့္အတန္းျမင့္ေအာင္ျမွင့္တင္တတ္မွ လူဆုိရင္

လူျဖစ္လာတဲ့တခ်ဳိ႕လူေတြ

အသက္ႏွစ္ဆယ္အရြယ္တုန္းကလည္း ဒီအတုိင္းပဲ။

အသက္ေလးဆယ္အရြယ္တုန္းကလည္း ဒီအတုိင္းပဲ။

အသက္ေျခာက္ဆယ္ ေသခါနီးအထိ ဒီအတုိင္းပဲဆုိရင္

သူတုိ႔ကို မႏုႆ = လူလုိ႔ေခၚလုိ႔ရပါ့မလား။

တခ်ဳိ႕ဆုိ ငယ္ငယ္တုန္းကမွ ေတာ္ေသး။

အသက္ႀကီးလာေလ သူတုိ႔ရဲ႕ စိတ္အဆင့္အတန္းနိမ့္က်သြားေလေလ။

သူတုိ႔ကုိ ဘယ္လုိေခၚရမလဲ။

ေလာကႀကီးမွာ ကုိယ့္အဆင့္အတန္း တစ္ဆင့္ထက္တစ္ဆင့္

ျမင့္သထက္ျမင့္ေအာင္ ႀကဳိးစားေနၾကတဲ့သူေတြ တပုံတပင္ႀကီးပါပဲ။

သုိ႔ေသာ္လည္း လူဆုိတာ အေကာင္းနဲ႔အဆုိး၊ အေတာ္နဲ႔အညံ့ ဒြန္တြဲေနတာ။

အဆုိးသမားေတြက အေကာင္းသမားေတြျဖစ္လာေအာင္၊

အညံ့သမားေတြက အေတာ္သမားေတြျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ရမွာက

လူသားေတြရဲ႕ ေမြးရာပါတာ၀န္ပဲ။

ဒီေမြးရာပါတာ၀န္ကုိ ပ်က္ကြက္ရင္

လူ႔စာရင္းသြင္းဘုိ႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲေနထုိင္ခြင့္ျပဳဘုိ႔ ခက္သြားၿပီ။

ဗုဒၶဘာသာစာေပထဲမွာဆုိရင္

ရွင္ေဒ၀ဒတ္ႀကီးတုိ႔လုိ အထက္တန္းက်တဲ့ ရဟန္းဘ၀ကို ေရာက္လင့္ကစား

အဆင့္အတန္းအင္မတန္နိမ့္က်တဲ့ သူ႔အေတြးအေခၚေတြကို

အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့လုိ႔

သူ႔ကုိ ရဟန္းအဖြဲ႔အစည္းထဲက ေမာင္းထုတ္ခဲ့ရတဲ့ အေျခအေနထိ ေရာက္ခဲ့တယ္။

သူ႔ေၾကာင့္ သာသနာ အမဲစက္ထင္ခဲ့ရတယ္။

အျခားတဖက္မွာေတာ့

တကယ့္စိတ္ဓာတ္ေရးရာ အဆင့္အတန္းျမင့္မားတဲ့ ရွင္အာနႏၵာႀကီးတုိ႔လုိပုဂၢဳိလ္ထူးႀကီးေတြရွိေနေတာ့ သာသနာ ဂုဏ္တက္ရျပန္ေရာ။

 ျမတ္စြာဘုရားက သူ႔တပည့္ရဟန္းေတာ္ေတြကို

အဆင့္အတန္းသတ္မွတ္ရာမွာ

ရွင္အာနႏၵာကုိ

ဗဟုႆုတအရွိဆုံးပုဂၢဳိလ္

ျမတ္စြာဘုရားစကားေတာ္ကုိ ၾကာၾကာေဆာင္ထားႏုိင္တဲ့ သတိအရွိဆုံးပုဂၢဳိလ္

ျမတ္စြာဘုရားေဟာသည့္အတုိင္း သိစြမ္းႏုိင္သည့္ပုဂၢဳိလ္

ျမတ္စြာဘုရားစကားေတာ္ကုိ သင္အံေလ့က်က္ျခင္းနဲ႔

ျမတ္စြာဘုရားကို ဆည္းကပ္လုပ္ေကၽြးတဲ့ေနရာမွာ ၀ီရိယအရွိဆုံးပုဂၢဳိလ္လုိ႔

မိန္႔ၾကားခဲ့ဘူးတယ္။

ရွင္အာနႏၵာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သမုိင္း၀င္ျဖစ္ရပ္ႀကီးတစ္ခု ရွိေသးတယ္။

(Dr. K Sri Dhammananda ၏ VCD Dhamma talk တစ္ခုက

မႏုႆ အဖြင့္ကုိ နားေထာင္ရင္း စဥ္းစားၾကည့္တာ)