တစ္ခါက ျမတ္စြာဘုရားရွင္နဲ႔ ေနာက္ပါ ရဟန္းငါရာတို႔
ဗိဗၺိသာရမင္းႀကီးရဲ႕ အင္ပါယာျဖစ္တဲ့ အဂၤတိုင္းမွာ ေဒသစာရီလွည့္လည္ရင္း
စမၸာဆိုတဲ့ တိုက္နယ္ၿမိဳ႕ေလးေရာက္တဲ့အခါ အဲဒီၿမိဳ႕ ကိုအပုိင္စား ရတဲ့ ေသာဏဒ႑ ဆိုတဲ့ ပုဏၰားႀကီးနဲ႔ ေနာက္လုိက္ေနာက္ပါ လူပရိတ္သတ္ ေတြႏွင့္တကြ ျမတ္စြာဘုရားကို ခရီးဦးႀကိဳဆို ၾကပါတယ္။
ထိုေသာဏဒ႑ပုဏၰားဟာလည္း သူအမ်ိဳးသူ႔ဇာတ္မွာဆို အၿခံအရံပရိတ္မ်ားနဲ႔ အေလးဂရု
အျပဳခံရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ပါ။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ခရီးႀကိဳဆိုကာ
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ႏွင့္ စကားဆို ႏုတ္ဆက္တဲ့ အခ်ိန္ၾကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က
အသင္ပုဏၰား ဘာမ်ားေလွ်ာက္စရာ ရွိလည္းလို႔ လမ္းဖြင့္ေပး လိုက္ေတာ့
ဒီလူေတြဘုရား သူ႔အနား ၿခံရံကာ ပါလာတဲ့ သူေတြကို ညႊန္ျပကာ
ေလွ်ာက္ထားေလေတာ့သည္။ တပည့္ေတာ္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို မသြားသင့္ဘူး
ဟုပဲေျပာၾကပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္လည္းလို႔ ျပန္ေမးေတာ့…
ဘာျဖစ္ လို႔မသြားသင့္သလဲဆိုရင္ ေသာဏဒ႑ပုဏၰားဟာ
၁။ ရုပ္လည္းေခ်ာတယ္၊
၂။ ေဗဒင္သုံးပုံလည္းတက္တယ္၊
၃။ အမ်ိဳးျမတ္တယ္၊
၄။ သီလလည္းရွိတယ္၊
၅။ ပညာလည္းတက္တယ္။
အရည္အခ်င္း(၅)ပါးရွိတဲ့ ဆရာ
ပုဏၰားကို ဘုရားဆီမသြားသင့္ဘူးတဲ့။
ေဂါတမဗုဒၶဆီသြားရင္ ကိုယ့္ဂုဏ္သိကၡာ က်ကုန္မယ္ အဲဒီလိုအမ်ိဳးဇာတ္ကို
ခြဲျခားၿပီေတာ့ ဘုရားဆီမသြားနဲ႔လို႔ ၀ိုင္းတားတဲ့ၾကားကေန တပည့္ေတာ္
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ထံ အေရာက္လာခဲ့တာပါဘုရား ။
အဲဒီလိုေလွ်ာက္ေတာ့
ျမတ္စြာဘုရားရွင္က သင္ပုဏၰား ေျပာတဲ့ အခ်က္ငါးခ်က္ထဲက ပထမဆုံး
ရုပ္ေခ်ာပါတယ္ဆုိတာကို ဖယ္ထုက္လိုက္တဲ့ က်န္တဲ့
အဂၤါေလးခ်က္ႏွင့္ျပည့္စုံေနရင္ မေလးစားထိုက္ ဘူူးလား၊ ေျပာလုိက္ေတာ့
ေလးစားထိုက္ေနေၾကာင္း ပုဏၰားက ေျဖလိုက္ သည္။ နံပါတ္သုံး အခ်က္ျဖစ္တဲ့
ေဗဒင္သုံးပုံ တာကိုေရာ ဖယ္ထားလုိက္ရင္။
ေလးစားထိုက္သူဟု မဆိုထိုက္ဘူး လားလို႔ ျမတ္စြာဘုရားက ေမးေတာ့၊
ေလးစားထုိက္ေနေၾကာင္း ပုဏၰားက ေျဖလိုက္သည္။
အဲဒီေလာက္အထိေတာ့ ပုဏၰားေနာက္ပါလာတဲ့ အၿခံအရံပရိတ္သက္မ်ားက ဘာမွေစာကဒ
မျပၾကေသးေပ။ ေနာက္အမ်ိဳးျမတ္တာကိုေရာ ဖယ္ထားလုိက္မယ္ဆိုရင္ ေလးစားထုိက္
သူမဟုတ္ဘူးလား ဆုိလိုက္ေတာ့ အိႏၵိယႏိုင္ငံရဲ႕ အမ်ိဳးဇာတ္ခြဲျခားမႈက
ႀကီးထြားေနေတာ့ စပ္စပ္ထိမခံႏိုင္ၾကေတာ့ေပ။ အဲဒီေတာ့မွ ေသာဏဒ႑ ပုဏၰားက
အမ်ိဳးဇာတ္ျမတ္ေပမယ့္ သူမ်ားအသက္ သတ္ျဖတ္ေနရင္ သားသတ္သမားျဖစ္ေနမွာေပ့ါ။
သူမ်ားဥစၥာခိုးေနမယ္ သူမ်ားသားမယား က်ဴးလြန္ဖ်က္စီးေနမယ္ဆိုရင္
အမ်ိဳးျမတ္သူ
ေလးစားထုိက္သူဟု မဆိုႏိုင္ ဘူး၊ ဒါ့ေၾကာင့္ သီလနဲ႔ ပညာသာအေရးႀကီးဆုံးပါလို႔ ရွင္းျပလိုက္ေတာ့မွ အားလုံး ေစာဒက မတက္လာေတာ့ေပ။
ဒီႏွစ္မ်ိဳးထဲ ထပ္ေလွ်ာ့လို႔ရေသးလား လို႔ေမးလိုက္ေတာ့၊
“မေလွ်ာ့ႏိုင္ေတာ့ပါဘုရား သီလနဲ႔သုတ္သင္မွ ပညာအေရာင္တတ္ပါတယ္၊
ပညာနဲ႔သုတ္သင္ေပးမွ သီလျဖဴစင္ပါတယ္ သီလရွိသူမွာ ပညာရွိႏိုင္တယ္၊
ပညာရွိသူမွာ သီလရွိႏိုင္တယ္ သီလနဲ႔ပညာဟာ လက္ႏွစ္ဖက္ လိုပါပဲ
တစ္ဖက္စင္ၾကယ္မွ တစ္ဖက္က ေဆးေၾကာေပးႏိုင္မွာပါ၊ သီလနဲ႔ ပညာဟာ ေလာက
မွာအျမတ္ဆုံးပါပဲ လို႔ေျဖၾကား လိုက္ေတာ့”
ျမတ္စြာဘုရား ရွင္က ဟုတ္တယ္ပုဏၰားႀကီး ဒီအတိုင္းမွန္တယ္လို႔ ငါဘုရားလည္း ခံယူေဟာၾကားတယ္လို႔ မိန္႔ေတာ္မူ လိုက္ပါတယ္။
ေလးစားထုိက္သူဟူသည္ ဘယ္လိုလူျဖစ္မလဲဆုိတာ အထက္ပါဇာတ္ေတာ္ကို ဖက္ရႈ႔ေသာ
အားျဖင့္ သိျမင္ေလာက္ပါတယ္။ စာရႈသူတို႔၀န္းက်င္တြင္ ေတြ႔ျမင္ေနရေသာ
ေလးစားထိုက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကား အဘယ္စံခ်ိန္ျဖင့္ တိုင္းတာသတ္မွတ္ထားပါသနည္း၊
သူ႔ေနရာေဒသႏွင့္သူေတာ့ မိမိၪာဏ္မွီသေလာက္ တိုင္းတာစံထားေနၾကမည္။
မိမိတို႔ႏိႈင္းယွဥ္ထားသည့္ ေလးစားထိုက္ သူကိုလည္း အျပစ္မဆိုလိုပါ။
မိမိတို႔နႈိင္းခ်ိန္သည့္ စံကား တို႔သူပိုင္သည့္ စီးစိမ္ျဖင့္လား၊
ေဆြမ်ိဳးမ်ားျခင္းဟူေသာ အမ်ိဳးဂုဏ္ေၾကာင့္လား၊ ရာထူးအာဏာေၾကာင့္လား၊
ဆန္းစစ္ဖို႔ လိုသည္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကေတာ့ သီလႏွင့္ပညာ ထိုသူ႔ထံ၌
(Balance) ခ်ိန္ခြင္လွ်ာကဲ့သို႔ ညီမွ်ေနရမည္၊ ထိုသူကိုသာ ေလးစားထုိက္သူဟု
ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ မိမိမွာရွိေနသည့္
ေလးစားထုိက္သည့္ ဂုဏ္သည္ အဘယ္အခ်က္လက္မ်ား ေၾကာင့္ပါလဲ၊ မွားေနသလား
မွန္သလားဆုိတာ ျပန္လည္ဆန္းစစ္ ဖို႔လိုေပသည္။ ေလးစား ထိုက္သူ မျဖစ္ေသးေသာ္
လည္း ျဖစ္ႏိုင္ေသာနည္းလမ္းမ်ား ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့
သည္ကိုေလးစားလိုက္ နာႏိုင္ၾက ၿပီး ေလးစားထိုက္သူျဖစ္ေအာင္
က်င့္ေဆာင္ႏိုင္ၾကပါေစ။
သီလကၡႏၶ၀ဂၢ ေသာဏဒ႑သုတ္
ေထရဝါဒဗုဒၶဘာသာတုိင္းျပည္ မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္
No comments:
Post a Comment