စိတ္ထားတတ္ရံုနဲ႔ ပါရမီဆယ္ပါး ျဖည့္နည္း။

တစ္ခါတုန္းက ဗာရာဏသီျပည္ ကာသိရြာမွာ လယ္သမားပုဏၰားတစ္ေယာက္ဟာ ႏြား
ေပ်ာက္တာကို လိုက္ရွာရင္း ရွာရင္းနဲ႔ ေတာထဲမွာ မ်က္စိလည္သြားပါတယ္။ ၾကာလာေတာ့ ေမာ
လာပါတယ္။ တည္ပင္ တစ္ပင္ေတြ႕ေတာ့ တည္ပင္ေပၚတက္ၿပီး ဆာလည္းဆာေနတာနဲ႔ တည္

ပင္ေပၚမွာပဲ တည္သီးကို စားပါတယ္။ စားေနရင္းပဲ ေအာက္ ေခ်ာက္တြင္းထဲကို ျပဳတ္က်သြား
ပါတယ္။ ေခ်ာက္တြင္းထဲ က်သြားေတာ့ အစာကပိုငတ္သြားပါတယ္။
         အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္က ေမ်ာက္မ်ိဳးမွာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အစာရွာထြက္
ရင္း ေခ်ာက္တြင္းထဲက်ေနတဲ့ ပုဏၰားကို ေတြ႕သြားပါတယ္။ ဘုရားအေလာင္း ေမ်ာက္အေနနဲ႔
ေခ်ာက္တြင္းထဲဆင္းၿပီး ကယ္ဖို႔ဆိုတာလည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဆင္းကယ္ရင္ ကိုယ္ပါျပန္တက္
လို႔ ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
         ဘုရားအေလာင္း ေမ်ာက္မင္းက ဉာဏ္သံုးၿပီး ကယ္ပါတယ္။ အနီးအနားမွာရွိတဲ့
ေက်ာက္ခဲေတြကို ေခ်ာက္တြင္းထဲ ပစ္ပစ္ခ်ေပးပါတယ္။ ခဲတစ္လံုးပစ္ခ်လိုက္ ပုဏၰားက ေျခ
ေထာက္ကိုမၿပီး ခဲလံုးေလးကို ေျခေထာက္ေအာက္ သြင္းထားလိုက္နဲ႔ ၾကာလာေတာ့ ခဲေတြျပည့္
လာၿပီး ပုဏၰားလည္း အေပၚတက္လို႔ ရသြားပါေတာ့တယ္။
         ဒါေပမယ့္ ဘုရားအေလာင္း ေမ်ာက္မင္းခမ်ာ တြင္းတစ္တြင္းစာ ခဲေတြပစ္ခ် ေပးလိုက္
ရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေမာပန္းသြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပုဏၰားကို ခဏလွဲပါရေစဆိုၿပီး အိပ္
ေပ်ာ္သြားပါတယ္။
         ထိုအခါ ပုဏၰားက အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ေမ်ာက္မင္းကိုၾကည့္ၿပီး “ ဒီေမ်ာက္ကိုသတ္ၿပီး အိမ္
ကိုသယ္သြားရင္ မိသားစု စားလို႔ရမွာပဲ ” လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အနီးမွာရွိတဲ့ ေက်က္ခဲ
နဲ႔ ေမ်ာက္မင္းရဲ႕ေခါင္းကို ထုခ်လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခ်ာက္ထဲက်ၿပီး အစာငတ္ ေရငတ္နဲ႔
အားေပ်ာ့ေနတာဆိုေတာ့ ေသေလာက္ေအာင္ အင္နဲ႔အားနဲ႔ မထုလိုက္ႏိုင္ပါဘူး။ ေမ်ာက္မင္း
လည္း အထုခံလိုက္ရတာနဲ႔ သစ္ပင္ေပၚ ေျပးတက္လိုက္ရပါတယ္။ ပုဏၰားရဲ႕ လက္ခ်က္ေၾကာင့္
ပဲ ေခါင္းမွာေသြးေတြ တစ္စက္စက္ က်လာပါတယ္။
         ပုဏၰားဟာ သူ႕အစြမ္းအ
စနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ေတာထဲကထြက္ၿပီး ရြာကိုေရာက္ေအာင္ မျပန္
ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါကိုသိတဲ့ ဘုရားအေလာင္း ေမ်ာက္မင္းက “ ပုဏၰား.. ဒီေတာဟာ သိပ္ထူထပ္တယ္၊
ငါက သစ္ပင္ေပၚက လမ္းျပမယ္၊ သင္က ေအာက္က လိုက္ခဲ့ပါ ” လို႔ ေျပာၿပီး ေတာအုပ္ အျပင္
ဘက္ ရြာအနီးအထိ လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။
         လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ဒီ၀တၳဳေလးကို ထုတ္ျပၿပီး ပါရမီဆယ္ပါး ပါပံုကို
ဖြင့္ျပပါတယ္။
 ၁။ ပုဏၰားရဲ႕ အသက္ကို ကယ္လိုက္တာက ဒါနပါရမီပါ။
 ၂။ ပုဏၰားက ေခါင္းကို ေက်ာက္ခဲနဲ႔ထုေပမယ့္ ျပန္ၿပီး လက္တံု႔မျပန္တာ၊ ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့စကား
     ေတြကို မေျပာမိေအာင္ ထိန္းသိမ္းတာက သီလပါရမီပါ။
 ၃။ တစ္စံုတစ္ရာ ေလာကီအက်ိဳးကို မေတာင့္တဘဲ ပုဏၰားကို ကယ္တင္လိုက္တာက ေနကၡမၼ
     ပါရမီပါ။
 ၄။ ပုဏၰားကို ေခ်ာက္တြင္းထဲကေန အေပၚေရာက္ေအာင္ ဘယ္လိုကယ္ရမလဲလို႔ သိတာက
     ပညာပါရမီပါ။
 ၅။ သိတဲ့အတိုင္း ေနာက္မဆုတ္ဘဲ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္တာက ၀ီရိယပါရမီပါ။
 ၆။ ေက်ာက္ခဲနဲ႔ ေခါင္းထုတာကို သည္းခံတာ၊ နာက်င္တဲ့ ေ၀ဒနာကို သည္းခံႏိုင္တာေတြက
     ခႏၱီပါရမီပါ။
 ၇။ သင့္ကို ငါကယ္မယ္လို႔ ပုဏၰားကို ေျပာၾကားထားတဲ့ “ ႏွဳတ္ပဋိညာဥ္ ”ကို မဖ်က္တာက
     သစၥာပါရမီပါ။
 ၈။ ပုဏၰားရဲ႕ အက်ိဳးကို အဆံုးတိုင္ေအာင္ ငါ ေဆာင္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့ “ စိတ္ပဋိညာဥ္ ”
     ကို မေရႊ႕မေျပာင္းတာက အဓိဌာန္ပါရမီပါ။
      ( ႏွဳတ္နဲ႔ စိတ္ ကြာပါတယ္)
 ၉။ ေခ်ာက္တြင္းထဲက်ေနတဲ့ ပုဏၰားကိုၾကည့္ၿပီး ငါ မကယ္ရင္ေတာ့ ေသေတာ့မွာပဲလို႔ ပုဏၰား
    ရဲ႕အက်ိဳးကို လိုလားေတာင့္တစိတ္၊ ပုဏၰားအေပၚ သနားၾကင္နာစိတ္ ၀င္လာတာက ေမတၱာ
     ပါရမီပါ။
၁၀။ သူ႕အက်ိဳးကို ဒီေလာက္ အပင္ပန္းခံၿပီး ျပဳေပမယ့္ ငါ့ကို ဒီလိုေက်ာက္ခဲနဲ႔ ေခါင္းကို ထုရက္
      ေလျခင္းလို႔ ပုဏၰားရဲ႕အေပၚမွာ စိတ္မကြက္တာက ဥေပကၡာပါရမီပါ။
        ဒီသာဓက ျဖစ္စဥ္၀တၳဳေလးကို အာရံုျပဳၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္ကေလးေတြ ထားတတ္ရင္ ထား
တတ္သလို ပါရမီဆယ္ပါးလံုး ျဖစ္သြားပါတယ္ဆိုတာ နားလည္သေဘာေပါက္ၾကၿပီး ဘ၀ျမင့္
ျမတ္သထက္ ျမင့္ျမတ္ကာ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ရေရာက္ႏိုင္ၾကပါေစ ကုန္သတည္း။
   {ရေ၀ႏြယ္(အင္းမ)၏ ျမင့္ျမတ္သူတို႔ရဲ႕အလုပ္ကို ကိုးကားေရးသားပူေဇာ္ပါသည္။ }
      (မွားယြင္းမွဳမ်ားရွိေသာ္ အစဥ္သနားေသာအားျဖင့္ သည္းခံခြင့္လႊတ္ေပးပါရန္
                    ဦးခိုက္ေလွ်ာက္ထားပါသည္ ဆရာေတာ္အရွင္သူျမတ္ဘုရား)
      ဦးသိန္းေ၀။
           http://www.facebook.com/damanadi.tk
          http://www.damanady.tk/ (ဓမၼနဒီ)တြင္လည္း ဖတ္ရွဳႏိုင္ပါသည္။