" အုိသူ ကုိ မနာရေလေအာင္ " တရားေတာ္

အခ်ိဳ႔ အခ်ိဳ႔ သူေတြထံမွာ အလွ တရားဟာ ဘယ္ေသာ အခါမွာမွ ေပ်ာက္ကြယ္ မသြားႏုိင္ ပါဘူး။ ႏုပ်ိဳစဥ္ အခါက မ်က္ႏွာျပင္မွာ ထင္ေပၚ ခဲ့တဲ့ အလွဟာ အရြယ္ ရာက္လာေတာ့ ႏွလုံးသားဆီ ေျပာင္းသြား တာေလာက္ပဲ ထူးသြား တာပါ-တဲ့။ အုိမႈကုိ အံတု တတ္ေစဖုိ႔ ညႊန္ျပတဲ့ စကားေလး တစ္ခုေပါ့။ သုိ႔ေပမယ့္........
အုိမႈကေန သယ္ယူလာတဲ့ အခ်ိဳ႕မလွပမႈေတြကေန ေရွာင္ကြင္းႏုိင္ဖုိ႔ ဆုိတာက လူတုိင္းအတြက္ လြယ္တာမွ မဟုတ္တာ။ ကံတရားအေပၚမွာသာ မွီတည္ေနတယ္လုိ႔ ဆုိရမွာမ်ိဳး။
ငယ္ရြယ္စဥ္ ကာလမွာေတာ့ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ဟာ သိပ္အကုန္ျမန္တယ္။ တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကေတာ့ ကုန္ခဲလြန္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရြယ္အုိလာသူေတြ အဖုိ႔ေတာ့ တစ္ေန႔တစ္ေန႔က သိပ္ၾကာလြန္းတယ္။ အဲ တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ၾကျပန္ေတာ့ သိပ္တုိလြန္း တယ္၊ကုန္လြယ္လြန္းလွတယ္-လုိ႔ အီဗန္ႏုိ္ဗစ္ခ်္ ဆုိသူက ေျပာဖူးတယ္။ သူေျပာတာ ဟုတ္ရဲ့လားလုိ႔ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိ တယ္။ ကုိယ္က သူေျပာတဲ့ အရြယ္အုိလာသူလုိ႔ ဆုိရေလာက္ေအာင္ မအုိေသးေပမယ့္(ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ယူဆပါတယ္) သူ႔ စကားကုိ ဟုတ္တယ္လုိ႔ လက္ခံႏုိင္ေလာက္ေအာင္ လုံေလာက္တဲ့အရြယ္ေတာ့ ေရာက္ေနပါၿပီ။
မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ အပူပင္ကင္းမဲ့စြာ ကစားေပ်ာ္ပါးလုိ႔ မဝႏုိင္တဲ့ ကေလးဘဝမွာ တစ္ေန႔တာအခ်ိန္ကာလဆုိ သိပ္ အကုန္ျမန္လြန္း လွတာေပါ့။ အီဗန္ႏုိဗစ္ခ်္ရဲ့ စကားက ကစားပြဲတစ္ခုမွ မဆုံးမီ မုိးကခ်ဳပ္လာလုိ႔ အိမ္ရွိလူႀကီးသူမမ်ားရဲ့ တေၾကာ္ေၾကာ္ေခၚရတဲ့ ငယ္စဥ္ဘဝ ကုိ ေအာင့္ေမ့ အမွတ္ရေစပါတယ္။ အဲဒီ ငယ္စဥ္အခ်ိန္ကေပါ့။ ကုိယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ အရြယ္ေရာက္သူ အကုိအမေတြရဲ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလာႏုိင္တာမ်ိဴးကုိ ၾကည့္ၿပီး အားက်မိခဲ့တာ။
ကုိယ္လည္း ျမန္ ျမန္ႀကီးၿပီး သူတုိ႔လုိပဲ လူႀကီးသူမေတြရဲ့ မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ ေၾကာင့္ၾကႀကီးစြာ ေစာင့္ၾကည့္ခံရတဲ့ဘဝကေန ကြ်တ္ၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလာေနခ်င္ခဲ့မိတာ။ ဒါေၾကာင့္ အရြယ္ျမန္ျမန္ေရာက္၊ အသက္ျမန္ျမန္ ႀကီးခ်င္ေနခဲ့တာ။ သုိ႔ေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္က တစ္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္ဆုိတာက သိပ္ၾကာလြန္းခဲ့တာေပါ့။
လူ႔ဘဝသက္တမ္းရဲ့ ထက္ဝက္ေက်ာ္လြန္လာတဲ့ ခုမ်ားမွာေတာ့ တစ္ႏွစ္ဆုိတဲ့ အခ်ိန္က အကုန္ျမန္ေနခဲ့ၿပီ။ ႏွစ္ကူးတဲ့ႏွစ္ ဆန္းတစ္ရက္ဆုိတာ မေန႔တစ္ေန႔ကပဲလုိ႔ ထင္ေနဆဲမွာပဲ ေနာက္တစ္ႏွစ္ကူးဖုိ႔က တာစူေနခဲ့ျပန္ၿပီလုိ႔ ထင္ေနတတ္ၿပီ။ အခ်ိန္ေတြကလည္း အကုန္ျမန္လြန္းလုိက္တာ။ အာဏာရွိသူ၊ တန္ခုိးရွိသူတစ္ဦးဦးက ကုိယ့္အခ်ိန္ေတြကုိ အႏုိင္အထက္ လုယူသြားသည့္အလား။
အုိနာေသဆုိတဲ့စကားက အရြယ္လြန္သူတုိ႔အတြက္ ညႊန္းဆုိတဲ့ စကား။ အုိျခင္းၿပီးလ်င္ျဖင့္ နာျခင္း၊ ဒီကမွ ေသျခင္းဆီ။ ဒီ စကားလုံးသုံးလုံးက လူတစ္ေယာက္နဲ႔ တြဲစပ္လုိက္ရင္ တြဲစပ္ခံရသူမွာ ေကာင္းျခင္းလကၡဏာ ေဆာင္တယ္လုိ႔ မဆုိသာ ေတာ့ဘူး။ လူအုိ လူနာ လူေသဆုိတဲ့ စကားလုံး ကုိယ္တုိင္ကုိပင္လ်င္ မဂၤလာရွိတယ္ရယ္လုိ႔ အမ်ားက လက္မခံခ်င္ၾကပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ အုိတယ္ နာတယ္ ေသတယ္ဆုိတဲ့စကား ကုိယ့္ဆီကုိ က်ေရာက္လာမွာမ်ိဳးကုိ မလုိလားတတ္ၾကပါဘူး။ သုိ႔ ေပမယ့္ ဒီီအုိနာေသ ဧည့္သည္က အခ်ိန္တန္လ်င္ မေခၚပဲ ပုံမွန္ဆုိက္ေရာက္ လာတတ္ တဲ့ ျငင္းမရႏုိင္တဲ့ ဧည့္သည္ေလ။ ေနာက္ဆုံး သူျပန္သြားတဲ့အခါ ကုိယ့္ကုိယ္ပါ မရဏဆုိတဲ့ ေသျခင္းဆီအထိ မရမက အပါေခၚသြားႏုိင္ေအာင္ လည္း သူက အင္အားႀကီးသူ မဟုတ္လား။
ေျပာရလ်င္ေတာ့ ဇရာ ဗ်ာဓိ မရဏ ဆုိတဲ့ အုိနာေသ ျဖစ္စဥ္က ေရွာင္လႊဲ လုိ႔ မရတာ သဘာဝ။ သို႔ေပမယ့္ ရုပ္ခႏၶာ ဇရာက်ခ်ိန္မွာ စိတ္ဒဏ္ရာ အနာမရေစဖုိ႔ ေဖးမကူညီၾကမယ္ ဆုိလ်င္ျဖင့္ အုိေနသူေတြအတြက္ နာျခင္း ဒဏ္ အတန္ငယ္ သက္သာေပလိမ့္မယ္။ ကုိယ္နာေပၚမွာ စိတ္နာမထပ္ေလသမို႔ အတန္ငယ္ သက္သာရာ ရႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။
ဗီဒီယုိ မွတ္တမ္းတုိေလးတစ္ခု ၾကည့္ရတယ္။ အရြယ္အုိသူတစ္ေယာက္ရဲ့ မွတ္ဉာဏ္အားနည္းမႈအေၾကာင္း ရုိက္ထားတာ။ ပန္းၿခံထဲက ခုံတန္း တစ္ခုေပၚမွာ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ထုိင္လုိ႔။ သားက သတင္းစာကုိ ဖတ္လ်က္။ ဖခင္ႀကီးကေတာ့ သစ္ ကုိင္းဖ်ားေပၚနားလာတဲ့ ငွက္ကေလးကုိ ၾကည့္ေနတယ္။ သတင္းစာဖတ္ေနတဲ့ သားကုိ ဒါ ဘာေကာင္လဲလုိ႔ေမးတယ္။ သားက ငွက္ေလးဆီ အသာေမာ့ၾကည့္ၿပီး ဒါ "စာ" လုိ႔ေျဖတယ္။
စာေလးက ခုန္ဆြခုန္ဆြနဲ႔ ေက်ာက္တုံးတစ္တုံးေပၚ ေရႊ႔႔ သြားတယ္။ ဒီေတာ့ ဖခင္ႀကီးက ဒါ ဘာေကာင္လဲလုိ႔ ေမးျပန္တယ္။ သားျဖစ္သူရဲ့အသံက နည္းနည္းမာလာတယ္။ "ဒါ စာ"လုိ႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ စာေလးက တစ္ေနရာကုိ ေရႊ႔႕သြားျပန္တယ္။ ဒီေတာ့ ဖခင္ႀကီးက ဒါ ဘာလဲလုိ႔ ေမးျပန္ပါတယ္။ သားက ေမာ့ မၾကည့္ပဲ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔ "စာ စာ" လုိ႔ ေအာ္ပါတယ္။ စိတ္လည္း အေတာ္တုိေနတဲ့ဟန္နဲ႔။
စာေလးက တစ္ေနရာေရႊ႔သြားျပန္တယ္။ ဒါဘာေကာင္လဲလုိ႔ ေမးလုိ႔မွ မဆုံးမီ သားက။ ဒါ "စာ စာ စာ"။ "စလုံး ေရးခ်စာ" လုိ႔ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္ကုိ စာလုံးေပါင္းျပဟန္နဲ႔ ေအာ္ေျပာပါတယ္။ အသံေရာ အမူအယာပါ အဆုံးစြန္ စိတ္တုိေန ဟန္။ ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ကလည္း ခုတင္ပဲ ေျပာၿပီးၿပီ။ ဒါေတာင္ မမွတ္မိဘူးလားလုိ႔ စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိး ေအာ္ေငါက္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ဖခင္ႀကီးက ထုိင္ေနရာက အသာထကာ အိမ္ထဲကုိ ေျဖးေျဖးဝင္သြားပါတယ္။ သားက အေတာ္စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ အမူအယာနဲ႔ သတင္းစာကုိ ပစ္ခ်ၿပီး ဒါက ဘယ္သြားမလုိ႔လဲ လုိ႔ ေအာ္ေငါက္ပါတယ္။ သားက သူ႔လက္ကုိ နဖူးမွာေထာက္ ၿပီးငုိင္ေတြလုိ႔။ ေတာ္ေတာ္မွပဲ စိတ္ဆုိးစိတ္ပ်က္ေနဟန္။
ဖခင္ႀကီး အိမ္ထဲက ျပန္အထြက္မွာေတာ့ လက္ထဲမွာ မွတ္စုစာအုပ္ေဟာင္းေလးတစ္ခုကုိ ကုိင္လုိ႔။ ခုံေပၚထုိင္ေနတဲ့ သူ႔ သားကုိ အသာလက္တုိ႔ကာ သူ႔လက္ထဲမွာ အထူးမွတ္ထားတဲ့ စာမ်က္ႏွာေလးကုိ သားကုိ ေပးဖတ္ပါတယ္။ က်ယ္က်ယ္ ဖတ္ပါလုိ႔လည္း ႏႈတ္ကေျပာပါတယ္။
သားက စာကုိအသံထြက္ဖတ္ပါတယ္။မွတ္တမ္းေလးထဲမွာ "ဒီေန႔ သားေလးသုံးႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔။ သားက က်ေနာ္နဲ႔ ပန္းၿခံံ ထဲက ခုံတန္းေလးမွာ ထုိင္ေနခဲ့တယ္။ စာေလးတစ္ေကာင္က ခုံနဲ႔မလွန္းမကန္း ပန္းရုံေလးေပၚ လာနားတယ္။ တီတီတာ တာ စကားေျပာတတ္စအရြယ္ သားငယ္ က ေဖေဖ ဒါဘာေကာင္လဲလုိ႔ ေမးတယ္။ ဒါ စာလုိ႔ေခၚတယ္သားလုိ႔ က်ေနာ္က ေျဖခဲ့တယ္။ ေနာက္ၿပိီးသားေလးကုိလည္း ဖက္ခဲ့တယ္။
ခဏအၾကာေတာ့ စာေလး တစ္ေနရာကုိ အနည္းငယ္ေရႊ႔သြား တယ္။ ေဖေဖ အဲဒါဘာေကာင္လဲလုိ႔ ေမးျပန္တယ္။ ဒါ စာလုိ႔ေခၚတယ္သားလုိ႔ က်ေနာ္က ျပန္ေျဖတယ္။ ေနာက္ၿပီး က် ေနာ္က သားေလးကုိ တစ္ခ်က္ေပြ႔ဖက္လုိက္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ဒီမနက္ခင္းေလးမွာ စာေလးတစ္ေနရာေရႊ႔သြား တုိင္း သားေလး က ဒါဘာေကာင္လဲ ေဖေဖလုိ႔ ေမးခဲ့တာ။ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႀကိမ္ရွိခဲ့တယ္။ သားေလးေမးေလတုိင္း "စာ" လုိ႔ေခၚတယ္လုိ႔ က် ေနာ္က ေျဖေပးခဲ့ၿပီး ေျဖၿပီးတုိင္းပဲ သားေလးကုိ က်ေနာ္က တစ္ႀကိမ္ေပြ႔ဖက္ခဲ့တယ္။ ဒါေလးေတာင္ မမွတ္မိႏုိင္ရေကာင္း လားလုိ႔ က်ေနာ္က အျပစ္မတင္ခဲ့သလုိ စိတ္လည္း မဆုိးမိပါဘူး။ အျပစ္မဲ့တဲ့က်ေနာ့္သားေလးရဲ့ ႏွစ္လုံးသားႏုႏုေလး ဒဏ္ ျဖစ္္မသြားေစခ်င္ဘူးေလ"။
စာကုိဖတ္ၿပီး သားျဖစ္သူက အတန္ငယ္ေတြသြားတယ္။ သူ႔အေပၚထားခဲ့တဲ့ ဖခင္ႀကီးရဲ့ တုႏႈိင္းမဲ့ေမတၱာကုိ နားလည္သြားပုံ ပါ။ ဖခင္ႀကီးကုိ ေပြ႔ဖက္ၿပီး ဖခင္နဖူးကုိ အသာနမ္းပါတယ္။ (၃) မိနစ္ခန္႔ေက်ာ္ေက်ာ္ေလးသာၾကာတဲ့ ဒီဗီဒီယုိေခြေလးက အခ်ိန္ပမာဏမဲ့ ကာလမဲ့တဲ့ လူအုိ(ဖခင္)တစ္ေယာက္ရဲ့ အၾကင္နာနဲ႔ ေမတၱာတရားကုိ ေကာင္းေကာင္းေဖာ္ျပႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး လူအုိတစ္ေယာက္ရဲ့ ဘဝမွန္ကုိလည္း ပုိလြင္ေစပါတယ္။
ဇရာဆုိတာက ယုိယြင္းယုတ္ေလ်ာ့ျခင္းကုိ ဆုိလုိတာ။ အုိျခင္းဆုိတာ ႏုပ်ိဳလန္းဆန္းျခင္းေတြ၊ တက္ႂကြသန္မာျခင္းေတြ ယုတ္ေလ်ာ့ၿပီး အုိေဆြးအားနည္းလာမႈပဲ မဟုတ္ပါလား။ အုိခ်ိန္ေရာက္လာရင္ က်န္းမာသန္စြမ္းစဥ္က သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ေတြကုိလည္း လုပ္ႏုိင္ေတာ့မယ္ မဟုတ္ေပဘူး။ အရြယ္ရလာလုိ႔ ေရွာင္လႊဲ မရႏုိင္တာေၾကာင့္ အုိတာေတာ့ အုိၾကရမွာပါ။
အုိျခင္းေနာက္ကပ္ရက္မွာပဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ေရာဂါအေထြေထြေၾကာင့္ နာျခင္းကလည္း လုိက္ ပါလာမွာ မလြဲပါဘူး။ သဘာဝကေပးခဲ့တဲ့ ဒီမလႊဲမေရွာင္သာ နာျခင္းမ်ိဳးေၾကာင့္ အဖုိးအဖြားေတြမွာ စိတ္ဒဏ္သင့္ေစမွာ အမွန္ပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ရြယ္သူေတြဆီက အၾကင္နာ မရလုိ႔ နာက်င္ၾကရမွာမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္ေစဖုိ႔ လုိေပလိမ့္မယ္။ ျဖစ္စဥ္သေဘာအရ အုိၿပီးလုိ႔ နာၾကရတဲ့ ခႏၶာနာအေပၚမွာ ျဖစ္စဥ္ထဲမွာ မပါေလတဲ့ ငယ္ရြယ္သူေတြေပးလုိ႔ နာၾကရမည့္ ေဝဒနာဒဏ္နာထပ္ကာ မသင့္ေစဖုိ႔ လုိေပလိမ့္မယ္။
ဒုိ႔ေတြ ခုလုိေနႏုိင္ေအာင္ သူတုိ႔ေတြက ဒုိ႔အတြက္ ေရွ႔ကေန အရာရာ ဖန္တီးထားေပးၾကတာ မဟုတ္လား။ ဒုိ႔စားေနတဲ့ အစာေတြ၊ ဒုိ႔ဝတ္ေနတဲ့ အဝတ္ေတြ၊ ဒုိ႔ျဖတ္ေနတဲ့တံတားေတြ၊ ဒုိ႔ေလွ်ာက္ေနတဲ့လမ္းေတြ။ ဒါေတြဒါေတြကုိ ဒုိ႔ေတြရဲ့ အဘုိး ေတြ၊အဘြားေတြ၊ အေဖအေမေတြက သူတုိ႔ေတြရဲ့ ေသြးေတြ ေခြ်းေတြနဲ႔ ခင္းခဲ့ၾက တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ တကယ္ေတာ့ ဒုိ႔ေတြရဲ့ အသက္ရွင္ျဖစ္တည္ေနမႈကုိက သူတုိ႔ေတြေပးခဲ့ၾကလုိ႔သာပဲ မဟုတ္လား။
တကယ္ေတာ့ အုိျခင္း ဆုိတာ ဒုတိယအႀကိမ္ ကေလးဘဝကုိ ျပန္လည္ေရာက္သြားျခင္းပါ။ ဒီအႀကိမ္မွာ ကေလးပမာ ထပ္ခါထပ္ခါေမး တဲ့ ေမးခြန္း ကုိ စိတ္ရွည္စြာ ေျဖၾကားရမွာက လူႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ့ တာဝန္ပါ။ ဒုိ႔ေတြဟာ လူႀကီးလူေကာင္းတစ္ေယာက္ပါလုိ႔ ကုိယ့္ ကုိယ္ကုိ ယူဆတယ္ဆုိရင္ ဒါ ဒုိ႔တာဝန္ ဒုိ႔အလွည့္ပဲေလ။
"ခု အခ်ိန္မွာ ငါ့ရဲ့အခ်ိန္မ်ားစြာနဲ႔ ဘယ္ေလာက္နည္းနည္းေလးပဲ ငါလုပ္ႏုိင္ခဲ့တယ္ဆုိတာ နားလည္ခဲ့ပါၿပီ။ ငါ့ရဲ့ နည္းနည္း ေလးသာက်န္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ဆုိ ဘာေတြကုိ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ငါလုပ္ႏုိင္ဦးေတာ့မွာလဲ"လုိ႔ အသက္ ႀကီးရင့္သူေတြ က အားေလ်ာ့စြာ စဥ္းစားမိတတ္ပါတယ္တဲ့။ အားနည္းလာတဲ့ ကုိယ္အားစိတ္အားေတြအေပၚမွာ အားမရႏုိင္စြာ ျဖစ္တတ္ တာ အသက္ႀကီးရင့္သူမ်ားရဲ့ သဘာဝပဲေလ။
ေႏွးရမည့္အရြယ္ မ်ားမုိ႔ ေႏွးတတ္တာ၊ ေလးရမည့္အရြယ္ေရာက္ၾကလုိ႔ ေလး ၾကတာကုိ ေႏွးရေလးရေကာင္းလားလုိ႔ အျပစ္မတင္မိဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ေမ့ခ်ိန္ေရာက္လုိ႔ ေမ့ၾကတာကုိ ေမ့ရေကာင္္း လားလုိ႔လည္း အျပစ္တင္သင့္မယ္ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ေဖးမရမည့္ သူေတြကုိ ေဖးမျခင္း ဆုိတာ ေကာင္းျမတ္လွတဲ့ မဂၤလာ တစ္ရပ္သာပါ။ ။
မွွီခိုက်မ္းကိုး-
-ဆရာေတာ္အရွင္ဉာဏိက ၏ "" အုိသူ ကုိ မနာရေလေအာင္ ""ဓမၼေဆာင္းပါး ။

 ☺☺☺ဗုဒၶကမၻာ☺☺☺ by လံုမၿငိမ္းခ်မ္း  /  15d  //  keep unread  //  preview  //  trash
                                                    ကူယူေပၚျပပါသည္။