ေသျခင္းတရားအေၾကာင္းကုိ မစဥ္းစားခဲ့ဖူးတဲ့ေန႔ရယ္လုိ႔ မရွိခဲ့ဘူး..။ ေန႔တုိင္း အနည္းဆုံး တစ္ေန႔ကုိ တစ္ႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ စဥ္းစားျဖစ္တယ္…။ စဥ္းစားမိတုိင္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အားမလုိအားမရျဖစ္ခဲ့တာခ်ည္းပဲ…။ ေသျခင္းတရားနဲ႔ဆုံေတြ႕ဖုိ႔ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူးဆုိတာလည္း သိခဲ့ရပါတယ္..။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ အတက္ႏုိင္ဆုံး ဥစၥာဓနထက္ ကုသုိလ္ပုိခ်မ္းသာဖုိ႔ကုိ အလုိရွိခဲ့တယ္…။
လြန္ခဲ့တဲ့ရွစ္ႏွစ္ေလာက္တုန္းက အစာအိမ္ျပြန္ေရာင္ေရာဂါနဲ႔ ဂႏၶီေဆးရုံႀကီးမွာ သုံးရက္တိတိ အစာမစားေရမေသာက္ရဘဲ ေဆးသြင္းေနခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေသျခင္းတရားအေၾကာင္းကုိ နက္နက္နဲနဲစတင္ေတြးခဲ့မိတာ။ ကုသုိလ္,ပညာ,ဥစၥာနဲ႔ ကုိယ့္အေပၚ ေထာက္ပံ့ကူညီခဲ့သူေတြအေပၚ ဘာမွအက်ဳိးေက်းဇူးမျပဳႏုိင္ဘဲ ေလာကအတြင္းက ထြက္ခြါသြားရမွာ အရမ္းစုိးရိမ္ခဲ့တယ္…။
ၿပီးေတာ့ မျပင္မဆင္ဘဲေသသြားခဲ့ရင္ ေသခါနီးေလးမွာ ေနာက္ဆံတင္းစရာအျဖစ္မ်ဳိး မႀကဳံဖုိ႔အတြက္ ကုိယ္ေသရင္ ဘယ္ပစၥည္းဘယ္လွဴရမယ္၊ ဘယ္ဟာကေတာ့ လွဴထားတာ၊ ဘယ္ဟာကေတာ့ ငွါးထားတာ၊ ဘယ္သူ႔ဆီကုိ အေၾကြးေပးစရာရွိတယ္- ဆုိၿပီးေတာ့ စာရြက္တစ္ရြက္မွာ အၿမဲတမ္းေရးမွတ္ထားတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အေၾကြး
က်န္ရင္ ကံတရားအရ ကြ်န္ခံရမွာျဖစ္သလုိ မေတာ္တဆမ်ား ခႏၶာကုိယ္တစ္ျခမ္း ေသသြားခဲ့လုိ႔ စကားမေျပာႏုိင္, မမွာၾကားႏုိင္ခဲ့ရင္ ေသာကေတြ ရင္မွာပုိက္ၿပီးေသရတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိးမႀကဳံေအာင္ေပါ့..။
ဟုိတုန္းက အေအးကုိ ေတာ္ေတာ္ေလးႀကဳိက္ခဲ့တယ္။ မုိးတြင္းမွာေတာင္ ကုိယ္ပတ္ေလးနဲ႔ပဲ အေနမ်ားခဲ့တယ္။ ေဆာင္းတြင္းမွာလည္း ၿခဳံထည္ေတာင္မွ မကပ္ႏုိင္ဘူး…။ ခႏၶာကုိယ္မွာ အပူဓာတ္ပုိမ်ားလုိ႔ေလ…။ အခုေနာက္ပုိင္းေတာ့ အရင္လုိမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ခႏၶာကုိယ္ရဲ့ ေျပာင္းလဲမႈေတြက သိသာလာခဲ့တယ္။ အေအးဓာတ္ကုိလည္း ပုိမုိခံစားလာရတယ္။ လူက ညာသန္ျဖစ္တဲ့အတြက္ မေတာ္တဆမ်ား ညာဘက္အပုိင္းမလႈပ္ႏုိင္ စကားလည္း မေျပာႏုိင္တဲ့ေရာဂါမ်ဳိး ျဖစ္လာခဲ့မယ္ဆုိရင္ အခက္အခဲမျဖစ္ေအာင္ဆုိၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္လုံးနဲ႔ စာေရးႏုိင္ေအာင္လည္း ႀကဳိးစားခဲ့တယ္။ အနာဂတ္က ႀကဳိမျမင္ရဘူးေလ..။
ဘ၀ကၾကမ္းတမ္းလြန္းလုိ႔လားမဆုိႏုိင္ဘူး။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆုိတာကုိ အခုထိ ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ေသးဘူး။ သူမ်ားေတြလုိ ဟာသ-ေတြ ဘာေတြကုိလည္း သိပ္မခံစားတတ္ဘူး။ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုေျပာရမယ္ဆုိရင္ ငယ္စဥ္အခါက တီဗြီေတြထဲမွာ လူေတြတိရိစာၦန္ရုံသြားတ့ဲအခါ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတာကုိျမင္ခဲ့တယ္။ အဲ… လြန္ခဲ့တဲ့(၄)ႏွစ္ေလာက္က ၀င္ဒါမီယာထဲက ျဗဟၼနိမၼိတာရုံေက်ာင္းမွာ စာလုိက္ေတာ့ ေရႊတိဂုံနဲ႔လည္းနီးတာနဲ႔ တိရိစာၦန္ရုံကုိ လူေတြသြားတဲ့အခါ ေပ်ာ္ျမဴးေနတာကုိသတိရၿပီး တစ္ေန႔ေတာ့ တိရိစာၦန္ရုံကုိသြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ထင္သလုိျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။ နည္းနည္းေလးမွ မေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဘူး..။ ေျမာက္ကေလးေတြကုိ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာၾကည့္ မလြတ္မလပ္ေနရတဲ့အျဖစ္ေတြ၊ မိေက်ာင္းေတြကုိ ေရတိမ္တိမ္ေလးမွာ ကန္စြန္းရြက္ေတြ ပစ္ေပးေနတာေတြ၊ ေရျမင္းႀကီးေတြရဲ့ ေျခာက္ကပ္ကပ္ႏုိင္လွတဲ့ ေနပုံထုိင္ပုံေတြကုိ ေတြ႕ျမင္လုိက္ရတဲ့အခါမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတယ္ဆုိတဲ့ ေတြးျမင္ခဲ့ဖူးတာေတြဟာ တဟုန္ထုိးပဲ အေ၀းကုိလြင့္စင္သြားခဲ့ပါတယ္…။ တိရိစာၦန္ေတြရဲ့ စစ္မွန္တဲ့ေနရာေဒသနဲ႔ စစ္မွန္တဲ့လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ မရွိပါလားဆုိၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာနဲ႔ပဲ ျပန္လာခဲ့ရတယ္။
ဘ၀က ေတာမွာေမြးခဲ့ေပမယ့္ ေတာကေလးေတြေဆာ့တဲ့ သားေရကြင္းပစ္တာ၊ ဂ်င္ေပါက္တာ၊ ေက်ာက္ဒုိးလွိမ့္တာ၊ ေဘာကန္တာ၊ ျခင္းခက္တာ…စတာ..စတာေတြ တစ္ခုမွမလုပ္တတ္ဘူး…။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ဘာကစားနည္းကုိမွ ေကာင္းေကာင္း မကစားဖူးခဲ့ဘူးေလ..။ (၁၂)ႏွစ္သား ရန္ကနု္ကုိစာလာသင္ေတာ့ ခ်ဳိင္းလိမ္းဆီဗူးမွာပါတဲ့ အလုံးေလးကုိ ပိန္ေပါင္ေလးလုိ ပ်ဥ္ျပားေလးနဲ႔ ေတာ့ခဲ့တာက လြဲရင္ က်န္တာေတြကုိ သိပ္နားမလည္ခဲ့ပါဘူး။ အဲ… ဒါေပမယ့္ က်ားထုိးတာကုိေတာ့ ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္သိခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီလုိ ကုိယ္တုိင္မေဆာ့ခဲ့ရေတာ့ စာသင္တုိက္ကေန ေတာကုိျပန္သြားတဲ့အခါ ေတာကကုိရင္ေလးေတြ ေဆာ့တာျမင္ရင္ ရုိက္မိတယ္။ အဲဒီအခါ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘာျဖစ္လုိ႔ရုိက္တာလဲေမးတယ္။ ေဆာ့လုိ႔ရုိက္တာလုိ႔ျပန္ေျဖေတာ့ “ဟ.. ဦးပ႑ိရ ကေလးပဲ ေဆာ့မွာေပါ့ဘုရား”တဲ့။ ဒါေပမယ့္ သိတဲ့အတုိင္းေလ ကုိယ္ကအဲဒါေတြမွ နားမလည္ေတာ့ “ဟာ..ကုိယ္ေတာ္ရဲ့ ဘာေဆာ့စရာလုိလဲ ၊ အလုပ္မရွိ လက္ေရးလွေအာင္ လက္ေရးေလးေလ့က်င့္ေနေပါ့။ ေဆာ့ေနရင္ အခ်ိန္ကုန္တာပဲ အဖတ္တင္တယ္။ တပည့္ေတာ္ေတာင္ တစ္ခါမွမေဆာ့ခဲ့ဘူး”ဆုိၿပီး ဘုေတာခဲ့တယ္။ ေနာက္ အသက္(၁၈)ႏွစ္ေလာက္ေရာက္လုိ႔ ယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းေတြဘာေတြ ဖြင့္တဲ့အခါက်မွ ကေလးဆုိတာ ေဆာ့တတ္တဲ့သေဘာတရားရွိတာကုိး-ဆုိၿပီး နားလည္သေဘာေပါက္ခဲ့ပါတယ္။
ကုိယ္တုိင္မေပ်ာ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအေၾကာင္းကုိ သိပ္နားမလည္ပါဘူး။ ကုိယ္နားလည္တာက လူဆုိတာ ကုိယ္ေနတ့ဲေနရာမွာ အေကာင္းဆုံးမဟုတ္ေတာင္ အဆုိးဆုံးမျဖစ္ေစရဘူး-ဆုိတာပဲ။ သာသနာေတာ္မွာေနတယ္။ ေသခ်ာကေတာ့ ေပ်ာ္လုိ႔ေနေနတာမဟုတ္ဘူး။ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရွင္ရဟန္းဘ၀နဲ႔က သူမ်ားအက်ဳိးျပဳရတာ ပုိထိေရာက္လို႔ ဒီဘ၀မွာၿမဲေနတာပါပဲ။ နိဗၺာန္အတြက္ ၿမဲေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ အခုေနာက္ပုိင္း ဘ၀ရဲ့အခက္အခဲေတြ ရွိခဲ့ေပမယ့္ သာသနာေတာ္ကုိ ထိခုိက္သူေတြမ်ားလာေတာ့ ပုိၿပီးေတာ့ ကာကြယ္မႈေတြ လုပ္ျဖစ္တယ္။ သာမန္လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ဆုိရင္ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းေတြ၊ အမ်ားအက်ဳိးျပဳလုပ္ငန္းေတြကုိလုပ္ဖုိ႔ဆုိတာ ေငြေၾကးအမ်ားႀကီး လုိတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ရဟန္းဘ၀နဲ႔က်ေတာ့ တြယ္တာစရာသိပ္မရွိေတာ့ ဓနမေပးႏုိင္ရင္ေတာင္ ဘ၀ေပးလုိ႔ရရင္ ေပးၿပီးသာသနာျပဳၾကရတာပဲမဟုတ္လား။ ဒါကုိ ေတာင္တန္းသာသနာျပဳ သြားၾကတဲ့ ညီေတာ္ေနာင္ေတာ္ေတြက သက္ေသခံေနတယ္ေလ။
ဘ၀မွာ အေကာင္းဆုံးအေဖာ္မြန္ေတြကေတာ့ စာအုပ္ေတြပါပဲ…။ ဟုတ္တယ္…။ ပ်င္းတဲ့အခါ စာအုပ္တစ္အုပ္ေကာက္လွန္လုိက္တာနဲ႔ ပ်င္းတဲ့အခ်ိန္ (၉၀)ရာခုိင္ႏႈန္းက ေပ်ာက္သြားတာပဲေလ။ ၿပီးေတာ့ စာအုပ္က ရသေပးသလုိ သုတလည္းေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ စာအုပ္နဲ႔ေပ်ာ္ရတာက အျပစ္ကင္းတယ္လုိ႔လည္း ယူဆမိတယ္။ ကုိယ္ေတြက လူကုိယ္တုိင္ ကမာၻမပတ္ႏုိင္ေတာ့ စာေပနဲ႔ပဲ ကမာၻပတ္ခဲ့တယ္။ စာေပက ငါတုိ႔ကုိယ္တုိင္ မျမင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ အတိတ္ေတြဆီကုိလည္း ေခၚသြားခဲ့တယ္။ အနာဂတ္အတြက္ ႀကဳိတင္ျပင္ဆင္ဖုိ႔လည္း နည္းလမ္းေတြေပးခဲ့သလုိ သတိတရားကုိလည္း ျဖစ္ေစခဲ့တယ္ေလ။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ား စာအုပ္ဖတ္ရင္း စ်ာန္၀င္သြားရင္ မုိးစင္စင္လင္းေတာ့တာပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းက စာသင္တုိက္မွာတုန္းကေတာ့ လေရာင္နဲ႔ေတာင္ စာဖက္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီအက်ဳိးေက်းဇူးေၾကာင့္ထင္တယ္… အခုေတာ့ မ်က္လုံးေတြကလည္း ဆႏၵျပလာၾကၿပီေလ။ ဘာကုိမွ သိပ္မသဲကြဲခ်င္ေတာ့ဘူး…။
ကုိယ့္လက္ရွိဘ၀ေပၚမွာ ေက်နပ္တယ္လည္းမဟုတ္ဘူး၊ မေက်နပ္ဘူးလည္းမဟုတ္ဘူး။ သာမန္ပါနဲ႔။ ကုိယ္လုပ္သင့္တာလုပ္၊ မလုပ္သင့္တာ တက္ႏိုင္သမွ်ေရွာင္၊ အျပစ္နည္းေအာင္ႀကဳိးစား၊ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ရပ္တည္ေနခဲ့တာပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ ငါတုိ႔တေတြက ကမာၻကုိသာသနာျပဳမယ္ဆုိၿပီး ေလႀကီးမုိးႀကီးေျပာလုိ႔ ရတာမွမဟုတ္တာ။ အေျပာမ်ားၿပီး အလုပ္မပါရင္ သိပ္ရွက္စရာေကာင္းတယ္။ ဒီေတာ့.. ရွိသမွ်နဲ႔ လွေအာင္ေန၊ ရတာေလးနဲ႔ေရာင့္ရဲ။ ။
ပစၥည္းဥစၥာနဲ႔ပတ္သက္ရင္ေတာ့ သိပ္ေထြေထြထူးထူးမရွိပါဘူး။ ေထြေထြထူးထူးမရွိတာက ဘာမွမရွိလုိ႔ကုိ ေထြေထြထူးထူးမရွိတာ။ တကယ္ေတာ့ ဘ၀မွာ သိပ္အမ်ားႀကီးမလုိအပ္ပါဘူး။ ေက်ာတစ္ခင္းနဲ႔ကုိယ္လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္လုပ္ႏုိင္ရင္ ေက်နပ္စရာပဲေလ။ ဖိနပ္ႏွစ္ရံရွိလုိ႔ တစ္ခါတည္းစီးလုိ႔မွ မရတာေလ။ ၿပီးေတာ့ “Closed hand cannot receive.” (ဆုပ္ထားတဲ့လက္နဲ႔ ယူလုိ႔မရဘူး။)ဆုိတဲ့စကားရွိတဲ့အတြက္ ရသမွ်အကုန္ယူ ကုိယ့္မူမပ်က္ေစနဲ႔ဆုိၿပီး လုပ္ေနလုိ႔လည္းမျဖစ္ေသးဘူး။ သူမ်ားကုိဒါနအေၾကာင္းေဟာသလုိ ကုိယ္လည္းဒါနျပဳရတယ္ေလ။ ေတာ္ၾကာ ေနာင္ဘ၀က်မွ တရားနာသူက ပစၥည္းဥစၥာနဲ႔ ျပည့္စုံေနၿပီး တုိက္တြန္းခဲ့တဲ့သူက သူေတာင္းစားျဖစ္ေနရင္ ဒုကၡ။
ေႀသာ္…ဒုကၡဆုိလုိ႔ အခက္အခဲေတြကုိ သိပ္ေတာ့မညည္းညဴျဖစ္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ အခက္အခဲေတြ အဆုိးေလာကဓံေတြက မိတ္ေဆြျဖစ္ခဲ့တာ ၾကာၿပီေလ။ ၾကာေတာ့ အေရထူေနတာနဲ႔ သူတုိ႔နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေရးႀကီးခြင့္က်ယ္လုပ္ဖုိ႔ သတိမရျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေမြးကတည္းက ဒုကၡ..ဒုကၡ…ဒုကၡ-လုိ႔ ေအာ္ဟစ္ေနသူေတြၾကားမွာ ေျခစုံရပ္ခဲ့တာမုိ႔ ဒါေတြကုိ ခပ္ပါးပါးေလးလုိ႔ပဲ ထင္ျမင္မိပါတယ္။
ေမြးတုန္းက ဘာမွပါမလာခဲ့ဘူး။ ဟုတ္တယ္..။ အ၀တ္အစားေတာင္ မပါခဲ့ဘူးေလ..။ ဆံပင္ေတာင္ အျပင္ဘက္က်မွ ေကာင္းေကာင္းေပါက္တာမဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ေသဆုံးသြားတဲ့အခါမွာလည္း တုိ႔တေတြ ကုသုိလ္မပါရင္ေတာင္ မကုသုိလ္ေတြ ျပန္သယ္သြားလုိ႔ေတာ့ အဆင္မေျပဘူးေနာ္။ တစ္ခုသတိထားရမွာက ဘယ္ဘာသာမွာမဆုိ ငရဲ-ဆုိတာရွိတယ္။ ဒီေတာ့ တုိ႔တေတြ ယူသြားကုိၾကည့္ၿပီး ကံတရားက ထုိက္တဲ့ဘုံဘ၀-ကုိ ဆုံးျဖတ္ေပးလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါ ကုိယ္ယူတာမွားၿပီဆုိၿပီး ေနာင္တမရမိေစဖုိ႔ တုိ႔တေတြ အျပန္လက္ေဆာင္ေတြက ေကာင္းမႈ-ေလးေတြျဖစ္ဖုိ႔လုိတယ္ေနာ္..။
*****ဆက္ရန္ရွိေသးသည္*****
အရွင္ပ႑ိတ(ေဒါင္းျဖဴ)
No comments:
Post a Comment